Φωτογραφίες: Νίκος Σβέρκος 
Η συναυλία των Mary And The Boy είναι κάθε φορά μια καλή ευκαιρία για σκέψη. Ανεξάρτητα αν σου αρέσουν ή όχι, η προσπάθεια που καταβάλλουν από τότε που εμφανίστηκαν στην «underground» σκηνή της Ελλάδας (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) αξίζει να γίνει αντικείμενο ανάλυσης. Γιατί τα συμπεράσματα τα οποία θα βγάλεις μπορούν να γενικευτούν και να καταλήξεις έτσι σε μια συνολική άποψη για το πού πάει η ιστορία με τη μουσική στην Ελλάδα.
Ο χώρος της συναυλίας, το An club, ήταν ο καλύτερος για να παρακολουθήσεις τους Mary And The Boy. Πολλές φορές έχουν εμφανιστεί σε μεγαλύτερους χώρους, χωρίς καλή ατμόσφαιρα και με κοινό που δεν έχει διάθεση να τους προσέξει. Αυτή τη φορά στο An βρέθηκαν περίπου 100 άνθρωποι για να παρακολουθήσουν από κοντά την αγαπημένη τους μπάντα. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι το αλλόκοτο ντουέτο έχει φανατικούς οπαδούς, οι οποίοι χορεύουν και συμμετέχουν ενεργά στο περίεργο πανηγύρι που στήνεται.
Η ατμόσφαιρα λοιπόν ήταν καλή, άρα και οι προϋποθέσεις ιδανικές. Η μουσική όμως είναι το σημαντικότερο κάθε φορά και αν αυτή δεν πατάει καλά, τότε όλα τα άλλα ακυρώνονται. Η Mary έχει αναμφισβήτητα φωνάρα. Τέτοιο εύρος και χρώμα μόνο στην ιέρεια Siouxsie Sioux μπορώ να ξεχωρίσω. Μιλάμε για φωνή που σε συναρπάζει και απορείς πώς από μία τόσο αδύνατη κοπέλα μπορεί να βγαίνει τέτοιος όγκος και πάθος. Επί της βάσης από φωνή λοιπόν τα πάμε καλά...
Ο The Boy έχει υπό την εποπτεία του όλο το μουσικό - εκτελεστικό μέρος (με εξαίρεση 2-3 κομμάτια στα οποία εμφανίστηκε ένα παλικάρι που χτυπούσε την κιθάρα). Εκεί όμως όλος ο μύθος αρχίζει να διαλύεται. Ο Boy μπορεί περίτεχνα να παίζει μελωδίες στο πιάνο και να χτυπάει διάσπαρτα τα μέρη του μικρού drum kit του, δεν μπορεί όμως να παράγει ιδέες που εκτός από πρωτότυπες να πηγαίνουν την υπόθεση της μουσικής μπροστά. Καλοί οι «κουλοί» ήχοι των keyboards, αλλά μετά από κάποιο σημείο καταντούν από βαρετοί μέχρι εκνευριστικοί. Λίγη πρωτοτυπία δεν βλάπτει, αντιθέτως δικαιολογεί το hype που έχει - δικαιολογημένα ως έναν βαθμό - φτιαχτεί. Και λέω δικαιολογημένα γιατί η Ελλάδα είναι δυστυχώς εξαιρετικά μικρή. Όχι σε έκταση, αλλά σε πολιτιστική νοοτροπία, με αποτέλεσμα να αποθεώνει το οτιδήποτε πρόσκαιρα καλό ή περίεργο.
Η μπάντα, στο περίεργο ταξίδι της στη μουσική, εμφανίζει στην σκηνή και μία χορεύτρια. Δεν λέω, καλή ιδέα και ιδίως στο ξεκίνημά της. Αλλά πραγματικά πλέον δεν προσφέρει τίποτα. Ίσως τελικά όλη η αντιμετώπιση της μπάντας έχει έντονο το στοιχείο της αντι-κουλτούρας, της παραίτησης από τη «δηθενιά» της τέχνης. Το αποτέλεσμα που παράγεται όμως είναι από ανώφελα επιτηδευμένο μέχρι επιμελώς ατημέλητο.
Στο set τους οι Mary And The Boy έπαιξαν σχεδόν όλη τους τη δημιουργία, με κύρια βάση την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά. Ενδιαφέρουσα ήταν η προσέγγιση στο “Bella Lugosi Is Dead” των Bauhaus καθώς και το δεύτερο μέρος της συναυλίας, όπου επιλέχθηκαν να παρουσιαστούν οι πιο μελωδικές στιγμές του δίσκου τους. Γενικότερα όμως οι Mary And The Boy πρέπει να αρχίσουν να παρουσιάζουν και άλλα διαφορετικά πράγματα ή διαφορετικές εκδοχές των κομματιών τους. Αλλιώς η υπερέκθεσή τους θα τους κάψει.
Το guest σχήμα στην αρχή ήταν οι Musica Ficta, μια μπάντα τριών πιτσιρικάδων που παίζουν κιθάρα, βιολί και μπάσο. Προέρχονται από το Μουσικό Λύκειο Παλλήνης (πρέπει να έχουν τελειώσει πλέον το σχολείο) και έχουν πρόδηλη αγάπη για τον Χατζιδάκι. Είχαν κάνει εντύπωση στο Schoolwave με την εμφάνισή τους και την ιδιαίτερη φωνή του τραγουδιστή. Μέχρι εκεί όμως. Ας τους αφήσουμε να μεγαλώσουν, να κάνουν κάτι παραπάνω από συναυλίες με ευγενικούς χορηγούς και τους ξανακρίνουμε. Άλλωστε με τέσσερα μόνο τραγούδια που έπαιξαν τί να καταλάβουμε; Πιτσιρικάδες πάντως fans είχαν από κάτω...
