Τι σαββατοκύριακο κι αυτό! Το Σάββατο βρήκε την Αθήνα τυλιγμένη στα σύννεφα των δακρυγόνων και λοιπών χημικών. Οι προγραμματισμένες πορείες για το συνέδριο της Bionova το πρωί και η αντιφασιστική το μεσημέρι εξελίχθηκαν σε πολύωρες συγκρούσεις μεταξύ των “αριστεριστών” (αυτός ο όρος φαίνεται να είναι ο καινούργιος αγαπημένος των μεγαλοδημοσιογράφων της χώρας) και της αστυνομίας (με την συναδελφική αλληλεγγύη των ακροδεξιών της Χρυσής Αυγής). Στα κανάλια, διάφοροι σχολιαστές-ανέκδοτα προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τις εικόνες που έφταναν στα γραφεία τους. Αυτοί που επιβάλλουν την τάξη μαζί με τους νεο-ναζί που η χώρα – ενθυμούμενη το “ένδοξο” παρελθόν της - είναι υποχρεωμένη να αντιπαθεί; Μεγάλο μυστικό, τι να σας λέω. Η μέρα τελείωσε με περίπου 100 συλλήψεις και κάποιους στο νοσοκομείο σοβαρά τραυματισμένους. Κορυφαία στιγμή της βραδιάς, οι κατηγορίες που απαγγέλθηκαν σε μια νεαρή κοπέλα για απόπειρα πρόκλησης σοβαρής σωματικής βλάβης σε άντρες των ΜΑΤ. Με λίγα λόγια, η γυναίκα ράμπο είναι ανάμεσα μας και από ότι μαθαίνω βλέπει τον κόσμο από περίπου 1 μέτρο και 40 εκατοστά. Βλέπω να την παίρνουν στα ΛΟΚ αν μπόρεσε να κάνει καλά 2 γιγαντιαίους τύπους.
Η Κυριακή από την άλλη, βρήκε πολλούς από εμάς με διαταραγμένα τύμπανα μετά το απίστευτο set των 2 Many Djs και τον Ντέμη Νικολαΐδη να συνειδητοποιεί με καθυστέρηση 3,5 χρόνων γιατί δεν κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι με λωποδύτες. Δύο ομάδες ανέκδοτα κόντεψαν να διασυρθούν, η τρίτη σώθηκε από ένα απίστευτο γκολ και όσοι ήμασταν στο ΟΑΚΑ μάθαμε ότι η ενδοεπικοινωνία των διαιτητών δεν είναι πολύ αξιόπιστη και γι’αυτό κάνουν και αυτοί κάτι μικρά λαθάκια. Άνθρωποι είναι. Άνθρωπος και ο Φερέρ που μας πρόσφερε το απολαυστικό σύστημα 3-2-5, που όμοιο του δεν έχει δει ούτε η Εθνική Βραζιλίας του Πελέ…
Πίσω στο σαββατόβραδο τώρα. Έξω από το Αν όλοι συζητούσαν για τα γεγονότα της ημέρας. Το ευφυολόγημα με τους Explosions In The Sky (εκρήξεις ελληνιστί αν δεν το πιάνετε) ακουγόταν από όλο τον κόσμο που έκανε sold out το live, το οποίο εξελίχθηκε στο καλύτερο της χρονιάς μέχρι τώρα (μαζί με την απίστευτη εμφάνιση των Closer στο Κύτταρο πριν λίγες μέρες). Στο club γινόταν το αδιαχώρητο και, όσο και να το αγαπάμε το An, όταν είναι γεμάτο οι συνθήκες διαβίωσης είναι δύσκολες. Η κάπνα ενοχλεί μέχρι και καπνιστές σαν και μένα, η ζέστη σε φτάνει στα όρια της αφυδάτωσης και για να προμηθευτείς νερό πρέπει να αποφασίσεις αν θες να δεις το live ή να περάσεις 40 λεπτά σπρώχνοντας και ενοχλώντας όλους τους υπόλοιπους.
Την βραδιά άνοιξε ο Matthew Cooper a.k.a Eluviium όπου με την κιθάρα και την βοήθεια του laptop, έφτιαξε τις post-ambient ατμόσφαιρες που περιμέναμε χωρίς όμως να καταφέρει να μας κερδίσει ολοκληρωτικά, παρόλο που ο κόσμος έδειξε την απαραίτητη προσοχή. Λίγο μετά τις 11, οι EITS εμφανίστηκαν στην σκηνή εν μέσω πανηγυρισμών του νεανικού και ενθουσιασμένου κοινού. Από τις πρώτες νότες του “First Breath After Coma” μέχρι και 80 λεπτά αργότερα που αποχώρησαν (όπως αναμενόταν χωρίς encore), έπαιξαν ένα απολαυστικό set - κυριολεκτικά - χωρίς ανάσα, με επαγγελματική ακρίβεια, αλλά και με διάθεση να δείξουν σε όλους πόσο απίστευτα δεμένη μπάντα είναι. Sorry για το κλισέ δεσίματος, αλλά επαναπροσδιόρισαν τον όρο. Έχοντας υπέρ τους και τον καλό ήχο (προς μεγάλη μου έκπληξη ομολογώ) κι ένα νεανικό κοινό που σπάνια συναντάς στην Αθήνα, αποχωρήσαμε ενθουσιασμένοι ακόμα κι εμείς που μάλλον ήμασταν οι πιο συγκρατημένοι αρχικά. Κρίνοντας πάντως από το πόσο καλά πήγε η βραδιά (εμπορικά-ποιοτικά) αλλά και των Mono πριν λίγο καιρό στον ίδιο χώρο, φαίνεται ότι η νέα γενιά εκτός του “Πίνω Μπάφους Και Παίζω Pro” εκφράζεται και από το “Πίνω Μπάφους Κι Ακούω Post-Rock” με το ίδιο ακριβώς πάθος.
