Αρλέτα

Τα σαράντα χρόνια παρουσίας της στο ελληνικό τραγούδι, γιόρτασε φέτος το Νοέμβριο η Αρλέτα στο Συρμό και εμείς είχαμε την τύχη, έστω και την τελευταία ημέρα των εμφανίσεων, να γιορτάσουμε μαζί της.

Σαν καλή οικοδέσποινα, λοιπόν, έδειξε τις προθέσεις της από την αρχή κερνώντας μας ένα “Τσάι Γιασεμιού” -όπως καταλάβατε ξεκίνησε το πρόγραμμα με το ομώνυμο τραγούδι του σπουδαίου αυτού album. Η συνέχεια αναμενόμενη, όσο και υπέροχη: “Τα Μικρά Παιδιά”, “Τα Ήσυχα Βράδια”, “Η Ομίχλη Μπαίνει Από Παντού Στο σπίτι”, “Το Πέτρινο Χαμόγελο”, “Batida De Coco”, “Εκδρομή”, “Νησί Μέσα στην Πόλη”, “Μια Φορά Θυμάμαι M’ Αγαπούσες”, “Σερενάτα”, “Λύκος”, “Το Μπαρ Το Ναυάγιο”. Μέσα σε τρεις ώρες παρέλασαν όλα τα σπουδαία τραγούδια -από την εποχή του νέου κύματος μέχρι την πιο πρόσφατη pop, θα τολμούσα να πω, περίοδο της καριέρας της- που καταξίωσαν την Αρλέτα ως μία από τις σημαντικότερες και πιο ξεχωριστές παρουσίες τόσο ερμηνευτικά όσο και συνθετικά στο χώρο της ελληνικής μουσικής. Ανάμεσά τους εξαιρετικές επιλογές, κυρίως, από Χατζιδάκι -αφοπλιστική η ερμηνεία της στο “Χάρτινο Tο Φεγγαράκι”, έναν από τους εθνικούς μας ύμνους όπως το χαρακτήρισε η ίδια, Θεοδωράκη (“Άρνηση”, “Δρόμοι Παλιοί”), Ξαρχάκο (“Το Δίχτυ”), αλλα και κάποιες πιο λαϊκές επιλογές σε διαφορετικές και άκρως ενδιαφέρουσες εκτελέσεις όπως το “Μάλιστα Κύριε” του Ζαμπέτα και το “Μ’ Έχεις Μαγεμένο” του Μπαγιαντέρα.

Το κοινό από την αλλη, επιδεικνύοντας σοβαρότητα και παιδεία, κράτησε απόλυτα τις ισορροπίες ανάμεσα στο παρεΐστικο κλίμα και το σεβασμό στο ύφος και την ατμόσφαιρα των τραγουδιών (κάτι που η ίδια η Αρλέτα, εξάλλου, επιθυμεί και έχει καταφέρει να κερδίσει με το ήθος και τη στάση της τόσα χρόνια). Ήταν ευτυχές και σπάνιο το γεγονός ότι απουσίαζε η ακατάσχετη φλυαρία που συνήθως συναντάται σε αυτούς τους χώρους. Εξίσου εντυπωσιακός ήταν και ο μέσος όρος ηλικίας με το μισό περίπου κοινο να είναι κάτω από τα 30, γεγονός που αφενός αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για τη σπουδαία αυτή καλλιτέχνιδα, αφετέρου απόδειξη για «τις περίφημες επιλογές της νεολαίας» που προσπαθούν να επιβάλουν τα ΜΜΕ.

Επιστρέφοντας στην κεντρική persona της βραδιάς, την ίδια την Αρλέτα, νομίζω ότι θα μας μείνει αξέχαστη όχι μόνο η ξεχωριστή της ερνηνεία σε όλα τα τραγούδια, αλλά και η μοναδική επικοινωνία που αναπτύσσει με τον κόσμο χρησιμοποιώντας κυρίως το αυτοσαρκαστικό και αιχμηρό της χιούμορ: από τον τρόπο που υπερκέρασε ένα επεισόδιο ανάμεσα σε δύο οξύθυμους θαμώνες, μέχρι την αντιστροφή του παραμυθιού της Κοκκινοσκουφίτσας -στο οποίο όπως μας πληροφόρησε θύτης είναι το χαριτωμένο κοριτσάκι και η γιαγιά του και όχι ο κακόμοιρος λύκος! Πιο έντονα χαραγμένη, όμως, θα μείνει η συγκλονιστική της ερμηνεία στον “Κεμάλ”, με το κοινό να τραγουδάει συγκινημένο και να της προσφέρει όρθιο και για παρατεταμένη ώρα το ζεστό και δυνατό του χειροκρότημα στο τέλος της βραδυάς. Μίας βραδιάς που μας γέμισε ποιότητα, ουσία και ομορφιά, αυθεντική και γνήσια τέχνη, δηλαδή, από έναν άνθρωπο που έχουμε ανάγκη στη μουσική για να γιορτάζουμε πολλα ακόμα γενέθλια μαζί του.