Koop

Τί τσιγγουνιά κι αυτή! Βασικό performance, διακοπές, σόλο μελών και παρουσιάσεις, encore όλα μαζί 60 λεπτά, σε σημείο που ακόμα και για μας -που τα ματάκια μας έχουν δει ουκ ολίγα- να φαίνεται ως κάποιο... αστείο. Κι όμως, αυτή ήταν και η μοναδική (αν και βασική) παραφωνία ενός live που μας έστειλε κάπου αλλού. Ενεργετικό, ατμοσφαιρικό, αγαπησιάρικο, ταξιδιάρικο live, με το μυαλό να φεύγει σε ταινίες της Brigitte Bardot ή του Ηλιόπουλου, σε κρουαζιερόπλοια των 30s, σε ευρωπαϊκά καμπαρέ και big bands. Και ας μας προειδοποιούσε ο Τσάβαλος ότι θα κοιμηθούμε...



Το duο από τη Στοκχόλμη είχε μαζί του μια πλήρη jazz μπάντα, με κοντραμπάσο, δύο κρουστούς, ξυλόφωνο (ίσως ο πρωταγωνιστής της βραδιάς), πνευστά σε σωστές δόσεις και μια κεφάτη στα όρια του μεθυσιού, ταλαντούχα στο φιλτράρισμα των επιρροών της, αλλά και καρτουνίστικη αντί-Marilyn (Hilde Louise Asbjornsen) με εκπληκτικές φωνητικές αλλά και σκηνικές δυνατότητες. Αν ζητούσαμε κάτι σε λιγότερη ποσότητα, αυτό θα ήταν οι "μπλα μπλα" παρεμβάσεις των δύο αρχηγών πίσω από τα synths και το laptop, και μόνο.



Το set των Koop βασίστηκε κατά πολύ στο "Koop Islands". Eίπαν αν δεν κάνω λάθος και τα έξι πρώτα κομμάτια του, ήτοι τα "Koop island blues" (μ' αυτό έκλεισαν και το live), "Come to me", "Forces....darling", "I see a different you", "Let's elope" και "The Moonbounce", αλλά highlight για τον γράφοντα ήταν ένα νέο κομμάτι που υπάρχει μόνο στην αμερικάνικη έκδοση του album τους, το "Strange Love". Είναι και το κομμάτι που ταιριάζει περισσότερο στη Hilde Louise Asbjornsen (άλλωστε είναι το μοναδικό που τραγουδάει στο άλμπουμ).



Bossa nova, big band, dinner jazz, χορευτικές μουσικές, όλα τα είχε το ωριαίο show που σχεδίασαν οι Oscar και Magnus. Η λογική του ήταν απλή και πιασάρικη. Ξεκίνημα με samples που έθεταν τη ρυθμική βάση, σταδιακό μπάσιμο της μπάντας, ξαφνικό ξέσπασμα στο ίδιο και εναλλαγές dance και πιο φυσικών δομών από κομμάτι σε κομμάτι. Solo και παρουσιάσεις μελών σχεδόν από την αρχή, κινητικότητα εντός κι εκτός της σκηνής, εναλλαγές ρούχων, μια αστραφτερή Hilde Louise Asbjornsen που πραγματικά διασκέδαζε τα vibes τόσο της μπάντας όσο και το effect του δικού της (έστω και επιτηδευμένου) σκέρτσου. Είπαμε να μη βαρεθεί κανείς, αλλά όχι και τόσο άγχος. Θα αντέχαμε και με λιγότερες εναλλαγές και περισσότερη ώρα...