Closer

Φωτογραφίες: Αναστασία Τουρούτογλου



Καλοκαίρι 1998, Closer στη Φρεαττύδα - χειμώνας 2007 και πάλι με τους Closer στο An Club, είναι τελικά η μουσική σελιδοδείκτης της ζωής μας; Η ακόλουθη παρουσίαση δεν φιλοδοξεί να απαντήσει στο ούτως ή άλλως ρητορικό αυτό ερώτημα, παρά μόνο να μεταφέρει μια αίσθηση από τα θαυμαστά που έλαβαν χώρα την Παρασκευή στο καταγώγιο της Σολωμού με πρωταγωνιστές του Closer, δευτεραγωνιστές τους Fuse For Pekar και κομπάρσους ένα ανώνυμο πλήθος 200+ φίλων.

Πρώτα-πρώτα το support σχήμα, το οποίο εξέπληξε θετικά καταθέτοντας ισόποσες δόσεις αμερικανοθρεμένης μουσικοφιλίας και pop ευαισθησίας. Με εφαλτήριο μαθητεία στα έργα και ημέρες των Pixies, Sonic Youth, Dinosaur Jr και Breeders (διασκευή των οποίων επέλεξαν για να μας αποχαιρετίσουν), ακούραστο drummer, sexy μπασίστρια και frontman ο οποίος ξελαρυγγιάζεται υποφερτά, θα είχαν σαφώς καλύτερη τύχη αν κατοικοέδρευαν στο Seattle των αρχών της προηγούμενης δεκαετίας. Μολαταύτα, στην περίπου μισή ώρα παρουσίας τους προλείαναν ικανοποιητικά το έδαφος για το main act της βραδιάς.



Γύρω στις 00.10 και για τις επόμενες δυο ώρες, αφού είχαν παρέλθει ικανές δόσεις ζύθου και αναμονής, ένα-ένα τα μέλη των Closer άρχισαν να λαμβάνουν τις καθόλα ασφυκτικές θέσεις τους επι σκηνής. Η οποία επέτρεπε μοναδικές δυνατότητες διάδρασης με τη μπάντα, που ευτυχώς παρέμειναν αναξιοποίητες! Ο Θάνος Μιχαηλίδης έδωσε το tempo και αίφνης τα υπόλοιπα πέντε μέλη του group συντονίστηκαν στους ηλεκτρικούς ρυθμούς της βραδιάς. Όσοι ανέμεναν/προέβλεπαν ότι τη μερίδα του λέοντος θα κατείχαν τα τραγούδια του φερώνυμου πρόσφατου album τους διαψεύστηκαν - μετά από 7 χρόνια που είχαν να παίξουν στο An όφειλαν στους εαυτούς τους και στον χώρο μια πιο πλήρη ρετροσπεκτίβα της υποτιμημένης δισκογραφίας τους. Έτσι, μετά το ζέσταμα με το “Intron” και το “Singles”, βούτηξαν σε highlights από τα προγενέστερα In The Market και Suddenly Comes, τα οποία έσπειραν φρενήρη χαρά στη fanbase του συγκροτήματος. Με το “Universal” ως το απόλυτο crowd-pleaser και το αισθαντικό “Wine” να προτρέπει σε λίκνισμα και ονειροπόληση, συνέχισαν με πρόσφατα post-rock κομψοτεχνήματα, όπως το υστερικό “Honey”, το κινηματογραφικό “Empty U” και το ενδοσκοπικό “Gap (This is the shine of young man’s desire)”. Το δε αυτιστικό παραλήρημα του αεικίνητου Βαγγέλη Παππά συνεπικουρούσε με χάρη η ντυμένη ως γοτθική μπαλαρίνα Βάσω Νικολοπούλου, ούσα εξαιρετική στο ηλεκτρικό βιολί.



Ιδιαίτερη μνεία οφείλει να γίνει στον γητευτή της ταστιέρας Γιάννη Βερβέρη, ο οποίος αφού επιδόθηκε σε πάμπολους ηλεκτροφόρους εκτροχιασμούς με άφθονο feedback και white noise, έδωσε σχεδόν σε κάθε κομμάτι χαρακτήρα προσωπικού κρεσέντου, ενός one man show όπως μόνο ένας πεπειραμένος μουσικός δύναται να φέρει εις πέρας χωρίς να χαρακτηριστεί υπερφίαλος και αυτοαναφορικός. «Ήξερα ότι ο Γιάννης παίζει κιθάρα, αλλά όχι αυτό, όχι έτσι» - τάδε έφη θαμώνας σχετικός με το όργανο αλλά και με το group.

Οι Closer δεν χρειάζοταν να καταθέσουν κανενός είδους διαπιστευτήρια ή να προσπαθήσουν να κερδίσουν νέους φίλους, καθώς έχουν τη στόφα μιας φτασμένης μπάντας η οποία δικαίως ξεπέρασε τα όρια της χώρας μας και αδίκως αγνοείται απο ιθαγενείς η οποίοι έχουν μυωπικά συναρτήσει την ψυχαγωγία με το μπουζούκι και το κλαρίνο. Όλοι εμείς που αποχωρήσαμε από το club με τα αυτιά να βουίζουν, τις αισθήσεις ηλεκτρισμένες και τις συνειδήσεις αφυπνισμένες το γνωρίζουμε καλά αυτό.