Muse

Εννιά παρά τέταρτο, τρεις μικροσκοπικές μαυροντυμένες φιγούρες ανεβαίνουν στην τεραστίων διαστάσεων σκηνή του Terra Vibe. Πέντε λεπτά μετά είμαστε σίγουροι ότι πρόκειται για μια από τις καλύτερες συναυλίες που θα έχουμε παρακολουθήσει.

Ανάμεσα σε κόκκινα νέον φώτα και εκατοντάδες μικρά λαμπάκια, που μοιάζουν με αστέρια, οι Muse εκτοξεύουν τις πρώτες νότες του “Knights of Cydonia” προς όλες τις κατευθύνσεις. Το σκηνικό είναι τόσο καλοστημένο που είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι είναι αληθινό, μοιάζει με ένα πανάκριβο βιντεοκλίπ που εκτυλίσσεται ζωντανά μπροστά στα μάτια μας. Ένα τόσο καλοστημένο show που όμοιό του σπάνια έχουμε την τύχη να δούμε στην Ελλάδα. Θες οι τεράστιες οθόνες, θες οι καπνοί που βγαίνουν στο τέλος κάποιων κομματιών, αυτά είναι πράγματα που βλέπουμε στο youtube να συμβάινουν στο εξωτερικό και τα ζηλεύουμε. Οι Muse είναι τρομερά επαγγελματίες αλλά όχι χωρίς ψυχή, τα σπάνε στη σκηνή-νομίζω οι μεταλλίζουσες εκφράσεις επιτρέπονται μιας και μιλάμε για ένα γκρουπ που έχει ήχο με μεταλλική χροιά και αφού τέτοιο κιθαριστικό καταιγισμό δεν πιστεύω ότι είναι ικανοί να μας προσφέρουν ούτε οι Monster Magnet. Με το πέρας του κομματιού νιώθω το καλά κρυμμένο μέσα μου μεταλλάκι να ξυπνάει, να χτυπάει το πόδι του δυνατά στο χώμα και να αφήνεται να παρασυρθεί από τη δύναμη των υπολοίπων κομματιών.

Χωρίς να μπορώ να σας πω τη σειρά των τραγουδιών με ακρίβεια γιατί, αφενός, ήμουν εκστασιασμένη και, αφετέρου, είχαμε χρησιμοποιήσει αρκετές από τις μάρκες μας στο μπαρ, το “Supermassive Black Hole” έρχεται να μας πορώσει και το “Starlight” -μη στραβώνετε που το ξέρει κι ο κάθε πικραμένος, είναι κομματάρα- μας δίνει το τελειωτικό χτύπημα. Το τραγουδάμε όλοι μαζί, και φωνάζουμε δυνατά αυτόν τον στίχο που σκοτώνει Hold you in my Arms/ I Just Wanted to Hold, τόσο που η φωνή μας κλείνει. Ακόμα και το “Invincible” που μέχρι χθες δεν μου άρεσε τώρα το λατρεύω. Κι ύστερα πάμε πιο πίσω, “Absolution”, “Time is Running Out”, “Newborn”, οι Muse φεύγουν, ξανάρχονται για encore, το πρώτο encore τελειώνει με το “Plug in Baby”, βγαίνουν και για δεύτερο, τελειώνουν με το “Stockholm Syndrome” (αν και έτσι όπως ήμασταν πλέον μπορεί και να κάνω λάθος, συγχωρέστε με), τζαμάρουν για λίγα λεπτά και μας χαιρετάνε.

Όταν είχαμε φτάσει στο Terra Vibe λέγαμε πως έχει ψύχρα. Μιάμιση ώρα μετά όχι μόνο δεν κρυώνουμε, αλλά νιώθουμε λες και οι Muse άδειασαν πάνω μας κουβάδες ηλεκτρισμού και έχουμε πάρει τέτοια φωτιά, που ούτε η δροσιά της Μαλακάσας καταφέρνει να σβήσει.