Η πρώτη εντύπωση μπαίνοντας στο χώρο του Terra Vibe ήταν η απογοητευτική εικόνα από άποψη προσέλευσης κόσμου. Δεν θυμάμαι να έχω δει λιγότερο κόσμο στο συγκεκριμένο χώρο (τους υπολογίζω γύρω στα δύο χιλιάδες άτομα), ακόμη και οι Muse είχαν περισσότερο κόσμο δύο ημέρες νωρίτερα – που θα μπορούσε να είναι έως και θέμα συζήτησης σε ένα καφενείο ροκ φιλάθλων, κατά πόσο δηλαδή άξιζαν οι μεν να έχουν μεγαλύτερο ακροατήριο από τους δε. Βέβαια έχει σημασία το γεγονός ότι οι Manics δεν διανύουν και την καλύτερη περίοδό τους, τα τελευταία τους άλμπουμ είναι ομολογουμένως από σχετικά μέχρι πολύ αδύναμα, κι όσο για τη live δυναμική των δύο ονομάτων, είναι από ισοδύναμη έως και με πλεονέκτημα προς τη μεριά των Muse. Οι τελευταίοι είχαν καλύτερο light show και εξίσου δυνατά highlights, σε σημείο που να φτάνουν να μην λένε καν το κομμάτι που τους ανέδειξε, το "Muscle Museum".
Οι Manics βέβαια είναι πάντα οι Manics, τους αγαπάμε και παραμένουν ένα πολύ καλό live σχήμα. Επαυξημένοι με δύο επιπλέον μουσικούς επί σκηνής, έναν κιθαρίστα κι έναν στα πλήκτρα και το σαξόφωνο, αποτελούν μια κλασική ροκ μπάντα που παίζει αρκετά δυνατά και αφήνει πίσω της καλές εντυπώσεις. Δεν θα έλεγα ότι μου πήραν το κεφάλι (δεν το είχαν κάνει ούτε και το 1995 που τους είχα δει στο Λονδίνο, σε πιο ένδοξες στιγμές μετά την κυκλοφορία του Everything Must Go, αν και τότε ήταν πιο κοντά στο να σε συναρπάσουν, αφού ερμήνευαν περισσότερα κομμάτια από το The Holy Bible και το A Design For Life ήταν ένας ύμνος που εξέφραζε την γενιά που το ζούσε κι όχι ένα κλασικό μουσικό ενσταντανέ από το παρελθόν που έχει εγγυημένα την αγάπη του κόσμου όπου παίζεται) αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα ότι ήταν μέτριοι ή αδιάφοροι. 
Ήταν φουλ επαγγελματίες –μόλις συμπλήρωσαν μία ώρα επί σκηνής έφυγαν για να ακολουθήσει ένα ανκόρ 25 λεπτών, κι αυτό ήταν, «καληνύχτα σας»! Σίγουρα δεν περιμένεις περισσότερα από ένα γκρουπ που βλέπει ότι δεν το τιμά ιδιαίτερα σε πλήθος το κοινό μιας χώρας –και τι να έφταιγε, η απόσταση, η τιμή του εισιτηρίου, το ότι έχει αρχίσει κι έχει την ψύχρα του στη Μαλακάσα, ποιος ξέρει;- όπως και ότι δεν δείχνει κανέναν ιδιαίτερο ενθουσιασμό, ακόμη και στις πρώτες γραμμές των φανατικών, οπότε κι εκείνοι έκαναν το καθήκον τους και μας άφησαν ευχαριστημένους σε γενικές γραμμές. Ή μήπως να πούμε όχι παραπονεμένους καλύτερα; Το μόνο μας παράπονο είναι για κάποια κομμάτια που δεν έπαιξαν (γιατί μόνο το Faster από το Holy Bible; Και τι ωραία θα ήταν να έλεγαν και το Elvis Impersonator πχ!). Από το νέο τους άλμπουμ είπαν τρία τραγούδια (Your Love Alone Is Not Enough, Send Away The Tigers, I'm Just A Patsy), δεν ξέχασαν το παρελθόν τους (έφτασαν πίσω μέχρι το πολύ πρώιμο Motown Junk, με εισαγωγή από το Baby Love των Supremes) και σοφά άφησαν απ' έξω οτιδήποτε από το προηγούμενο άλμπουμ τους Lifeblood. Τη μερίδα του λέοντος κέρδισε το Everything Must Go με τέσσερα κομμάτια (το ομώνυμο και τα A Design For Life, Kevin Carter και Australia), τρία από το Generation Terrorists (Motorcycle Emptiness, You Love Us με το οποίο άνοιξαν τη συναυλία και Little Baby Nothing), δύο από το Gold Against The Soul (From Despair To Where, La Tristessa Durera), τρία από το This Is My Truth Tell Me Yours (The Everlasting σε ακουστική εκτέλεση με τον James Bradfield μόνο επί σκηνής) και ένα από το Know Your Enemy (Ocean Spray).
Κέρδισαν τίμια το ψωμί τους και μας άφησαν μέχρι την επόμενη φορά, όπως είπαν, σε κλειστό χώρο ελπίζουμε.
Το σαπόρτ των Katrin The Thrill δεν το προλάβαμε, είχαμε να κάνουμε και τη σχετική συλλογή ατόμων για την εκτός Αθηνών εκδρομή!
