Candlemass

H αναμονή για τους Candlemass ευτυχώς δεν συνοδεύτηκε από εκρήξεις ανυπομονησίας γιατί απολαύσαμε τους Need, ένα συγκρότημα με δύναμη και πίστη στη μουσική του, ενώ αν είμαστε ανυπόμονοι θα έπρεπε να κράζαμε τους headliners για την καθυστέρηση. Ενας roadie ξεμπέρδεψε σε πέντε λεπτά και εμείς περιμέναμε γιατί μπορούμε να δικαιολογήσουμε ένα ποτηράκι παραπάνω στους Σουηδούς, καθώς οι μπύρες στις Σκανδιναβικές χώρες φτιάχνονται με 0,5% αλκοόλ οπότε πρέπει να πάνε εκτός συνόρων για να ξεδιψάσουν τα παληκάρια.

Στην ανυπομονησία είχε προστεθεί και ένα κάποιο άγχος για το τι θα βλέπαμε και θα ακούγαμε, αν και τα νέα από τη Θεσσαλονίκη ήταν θετικά. Οι τέσσερις μεγάλοι άσπροι σταυροί επί σκηνής ξεσκεπάστηκαν, φωτίστηκαν και οι Σουηδοί αντιπρόσωποι του doom εμφανίζονται με έναν Robert Lowe που κατορθώνει να κερδίσει το κοινό με τη μία. Από τα οπερετικά φωνητικά και την καλογερίστικη ενδυμασία του Messiah Marcolin στην τελείως γήϊνη αντιμετώπιση του Lowe και από το αργόσυρτο, βαρύ και ασήκωτο doom στα πιό ενεργητικά τραγούδια των τελευταίων χρόνων, αυτό το συγκρότημα έκανε ένα τεράστιο άλμα στο κενό, όμως προσγειώθηκε στα πόδια, σηκώθηκε και δεν τρέχει και τίποτα. Ισως εκείνο το βράδυ να έλειπαν οι πιουρίστες και οι φανατικοί οπαδοί της πρώτης περιόδου και γι’αυτό δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτος ο χώρος, όμως οι περισσότεροι ήταν εκεί, τραγούδησαν μαζί με τους Candlemass και δυνατότερα κάποιες φορές (“ASHES…To Ashes…”), το headbanging έσπασε λίγα άλατα και οι γενιές ήταν εκεί.

Το βάρος έπεσε στα κλασικά κομμάτια, έπαιξαν και από το φετινό “King of the Grey Islands” με ενθουσιώδεις αντιδράσεις πό το κοινό, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς. Με προσωπικό κόλλημα στο “A Sorcerer's Pledge” και δύο encore έκλεισαν την metal συναυλία με τις πιό παλιομοδίτικες κιθάρες που ακούσαμε φέτος (εκτός από τους Maiden φυσικά), αφήνοντάς μας πάλι ανυπόμονους μέχρι την επόμενη φορά που θα τους δούμε.