Αν ήταν μόνο η επιδραστικότερη γυναικεία φιγούρα στο rock’n’roll, ή ένας “θηλυκός Bob Dylan”, η σχέση μας θα ήταν διαφορετική. Οι εικονοποιήσεις ειδώλων είναι εύκολη υπόθεση, καθώς φτάνουν σε ένα οριακό σημείο δημιουργικής προσφοράς και κρίνονται βάση αυτού. Καμμιά φορά υπερεκτιμούμε κάποιο σύγχρονο έργο τους γιατί θα ήταν άδικο να αγνοήσουμε την πρότερη σημαντική προσφορά τους, ενώ σε άλλες περιπτώσεις τους αδικούμε με κριτήρια του παρελθόντος.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να ισχύσει στην περίπτωση της Patti Smith. Πρόκειται για μια μουσικό με πλήρη γνώση των ικανοτήτων της (δεν διστάζει να δηλώνει ότι δεν παίζει και φοβερά όταν πιάνει την κιθάρα), που προτιμά να περιστοιχίζεται από φίλους μουσικούς αν και θα μπορούσε να επιλέξει από μια στρατιά έμπειρων session men και γράφει στα παλιά της τα μποτάκια τον χρυσό κανόνα που λέει να αποφεύγεις τις πολιτικοποιημένες δηλώσεις (στην Αμερική, τουλάχιστον) για να μην χάνεις κοινό και πωλήσεις. Χα! Και ξανά Χα! Λέει η Patti βγάζοντας τη γλώσσα στους “ειδήμονες” υπενθυμίζοντάς τους ότι οι μόνες υποχρεώσεις του καλλιτέχνη είναι απέναντι στον εαυτό και το κοινό του.
Ο κόσμος που γέμισε το θέατρο του Λυκαβηττού γνώριζε το έργο και τις πεποιθήσεις της, όσο γνώριζε και ότι θα περάσει μιάμιση ώρα συναρπαστικού rock’n’roll μιας και η κυκλοφορία του “Twelve” album αποτελούσε το λόγο της περιοδείας. Ο χώρος μπροστά στη σκηνή ήταν γεμάτος από νέα παιδιά και η ηλικιακή κατανομή άδικη για κάποιους από εμάς, μιας και ο μέσος όρος δεν ξεπερνούσε τα είκοσι, πράγμα που δημιούργησε την απορία γιατί ήρθαν και με τι μάτια θα έβλεπαν επί σκηνής μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι γιαγιά τους. 
Η εμφάνισή της και οι εκδηλώσεις λατρείας, οι τσιρίδες και τα ουρλιαχτά μέχρι βραχνιάσματος θα ταίριαζαν περισσότερο σε έναν pop καλλιτέχνη, όμως σύντομα διαπίστωνες ότι αυτή η “άλλη” νεολαία, τα νιάτα που έχουν οράματα και θέλουν να πιστεύουν στο καλύτερο, είναι παντού τριγύρω μας και ζητούν απεγνωσμένα ένα ήρωα ή στην περίπτωση της Patti Smith μια ηρωϊδα. Με τα μαλλιά να πέφτουν στο πρόσωπό της και καμμιά φορά να κρύβουν το χαμόγελό της, κυριάρχησε στη σκηνή θυμίζοντας περισσότερο αντάρτισα, παρά μια rock’n’roll performer. Τα δικά της τραγούδια και οι διασκευές εναλλάσονταν με άνεση και φυσικότητα μιας και τα περισσότερα τα τραγουδά για πάνω από τρεις δεκαετίες. Οι εκτελέσεις του “Are You Experienced?” με κλαρίνο και του “Smells Like Teen Spirit” με μπουζούκι (ό τον James Mastrodimos) ήταν ευρηματικές, όσο και καταλυτικές και αποτελούν απλά μικρές αποδείξεις του ταλέντου αυτής της χαρισματικής φυσιογνωμίας. Η νεολαία που ήξερε απ’έξω όλους τους στίχους και τραγουδούσε μαζί της (κάποιες φορές δυνατότερα από την ίδια), η νεολαία που την αποθέωσε ήταν η ίδια νεολαία στην οποία απευθύνθηκε λίγο αργότερα λέγοντας : “Είσαστε το Μέλλον. Αν υπάρξει ένα Παγκόσμιο Κίνημα Νεολαίας μπορεί να απαιτήσει Ειρήνη για τον πλανήτη.” Κάπου ανάμεσα στις προτροπές της ενάντια στον πόλεμο, στις εκτελέσεις των “Gimme Shelter” (Rolling Stones), “Within You Without You” (George Harrison), “Soul Kitchen” (Doors), “Pushin’ Too Hard” (των Seeds, όπου άφησε τον Lenny Kaye να τα χώσει και η ίδια κατέβηκε για να χαιρετίσει τον κόσμο από κοντά) και του “Helpless” (Neil Young), χαθήκαμε μέσα στο μεγάλο κουβάρι από παιδιά που χόρευαν και τραγουδούσαν. Το μεγάλο πανηγύρι ήρθε με το κλείσιμο της συναυλίας και τα encore του “People Have The Power” και “Rock’n’Roll Nigger”. Στο τελευταίο πήρε την ηλεκτρική και αφού συμμετείχε στο κιθαριστικό όργιο τελείωσε καλύπτοντας το πρόσωπό της με τη σημαία της ειρήνης και το ξήλωμα των χορδών της κιθάρας της, ενώ γύρω της ο Kaye και τα άλλα μέλη της μπάντας χώνανε εκπληκτικά σόλα.
Σπάνια μπορούμε να λέμε ότι συμμετείχαμε σε συναυλία όπου η ψυχή μας ένιωσε λίγο πιο ελαφριά με το τέλος της, αλλά αυτή την ικανότητα την έχουν λίγοι καλλιτέχνες και η Patti Smith ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Ευτυχώς για το rock’n’roll.
