Φανταστείτε ένα Hoxton πιο πήχτρα απ’ όσο το έχετε δει ποτέ. Και βάλτε στη θέση των καναπέδων ένα stage το οποίο φωτίζεται ελάχιστα. Και πάνω στο stage βάλτε τον Νικήτα Κλιντ και τους λοιπούς Ρόδες. Το αποτέλεσμα είναι κολασμένα ενδιαφέρον, ιδίως όταν το set ξεκινάει με το «Δεν Είναι Αργά».
Ο Κλιντ είναι σε μεγάλα κέφια, φαίνεται να έχει πιει και τα κρασάκια του, που λένε και στο Πέραμα (αυτό δεν το ήξερα, ο ίδιος μας πληροφόρησε ότι έτσι είναι η έκφραση). Ανάμεσα στα τραγούδια μιλάει για την ενδεχόμενη διάλυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ, λέει πως λυπάται τον Σάκη Ρουβά, αλλά ότι το Alter Ego αν το δεις με παρεούλα και λίγα από τα παραπάνω κρασάκια είναι OK. Τραγουδάει εκστασιασμένος, κουνιέται πάνω κάτω, τα μάτια του καρφωμένα κάπου στο βάθος, το οστεώδες πρόσωπό του συσπάται, μοιάζει να θέλει να καταπιεί το μικρόφωνο και άπειρο ουίσκι. Μερικούς στίχους τους ξεχνάει, άλλους τους μεταφράζει οπτικά, με κινήσεις των χεριών, διπλώνεται στα δύο, ουρλιάζει και βάζει φωτιά στα κομμάτια. Βοηθοί του στον «εμπρησμό», η μπάντα του, που μας χαρίζει δυνατές εκτελέσεις, συνοδευόμενες από την πολύ δυναμική σκηνική τους παρουσία. Οι κιθαρίστες παίζουν παπάδες (για να δανειστώ μια έκφραση της μεταλλικής κοινότητας) ο μπασίστας και ο drummer δίνουν το βάθος που χρειάζεται, ο σαμπλερίστας (που λέει κι ο Κλιντ) πετάει τη μια γνώριμη λούπα μετά την άλλη, ξεσηκώνοντας τους πάντες.
Το κοινό είναι αυτό που αγάπησε τις Ρόδες από τον πρώτο δίσκο. Κοπελίτσες που χτυπιούνται στο «Απομυθοποίηση Τώρα» και χώνουν το μαλλί τους στο μάτι μου, κοριτσάκι 10χρονο που έχει έρθει με τη μαμά του -αναρωτιόμουν πάντως τι θα σκεφτόταν η καψερή μάνα όταν θα άκουγε τα βρισίδια του Κλιντ-, χιπχοπάδες, ένας τουρίστας, ραστάδες και παιδιά που ακούνε ska. Όλοι χωρέσανε στο Hoxton -με λίγο σπρωξίδι είναι η αλήθεια- και όλοι γουστάρανε. Γουστάρανε το «Κιούμπρικ», το «Βουντού», τις «Αφροδίτες» και αγαπημένο ανακηρύχθηκε, μέσα από επευφημίες, το «Και τι Έγινε».
Ο Κλίντ ζεστάθηκε, το κοινό ίδρωσε, το ουίσκι τελείωσε και μετά από έξτρα σπρωξίδι, να’ μαι έξω απ’ το Hoxton, απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα. Γυρίζω σπίτι και πιάνω ασυναίσθητα ένα cd. Πώς γίνεται ρε γαμώτο και, μετά από μιάμιση ώρα live Ρόδες, το πρώτο πράγμα που θέλω να ακούσω είναι πάλι το Silent Disco;
