Με όλα όσα είδαμε και βιώσαμε το τελευταίο διάστημα, μια καλή συναυλία φάνταζε σαν το μόνο απαραίτητο διεγερτικό για να βγούμε από τη ζάλη και μιλάμε για συναυλία που πραγματικά δεν θα ξέραμε τι να περιμένουμε, καθώς το απροσδόκητο λειτουργεί θεραπευτικά καμιά φορά.
Μας ήρθε με την μορφή των Tool, ενός συγκροτήματος που η αναφορά και μόνο του ονόματός του είναι αρκετή για την πρόκληση έντονων διαξιφισμών όσον αφορά την αξία, τις συνθέσεις, την παρουσία και τελικά την ίδια τους την ύπαρξη. Το γιατί αποτελούν το μικρό πράσινο ανθρωπάκι της διχόνοιας το καταλάβαμε εκείνη την Πέμπτη το βράδυ με το που χαμήλωσαν τα φώτα και οι τέσσερις φιγούρες βγήκαν στη σκηνή. Ο ηχητικός και (πολύ περισσότερο) ο οπτικός καταιγισμός που ακολούθησε, για μιάμιση (ακριβώς!) ώρα, μας άφησε σε μεγαλύτερη παραζάλη, όμως βοήθησε όσους ήταν παρόντες να ξεκαθαρίσουν τη σχέση τους με το συγκρότημα ακόμα κι’ άν δεν ήταν οπαδοί. 
Ξεκινώντας από τη μουσική να πούμε ότι στο live γίνεται πιο έντονος ο χαρακτήρας του γκρουπ, το οποίο σαν τον Ιανό διαθέτει δυο πρόσωπα ή για την ακρίβεια φαίνεται λες και οι μισοί Pink Floyd με τους μισούς Metallica αποφάσισαν να βρεθούν μαζί και ο καθένας να παίζει αυτά που έπαιζε και στο παλιό του συγκρότημα. Το αποτέλεσμα ακούγεται ελκυστικό και ως απόρροια αγάπης παρά σαν παραπαίδι, όμως αυτό που τους ανεβάζει στην εκτίμησή μας είναι η χρήση των οπτικών μέσων.
Δεν ήταν ούτε οι πυραμίδες, ούτε τα καλογυρισμένα κλιπάκια, ούτε τα οκτάγωνα, ούτε κάν το εκπληκτικό artwork του τελευταίου τους album που μας εντυπωσίασε, όσο η απόλυτη εναρμόνισή του με τη μουσική που ακουγόταν, πράγμα που σημαίνει πως το όλο εγχείρημα είχε τον χαρακτήρα του ολοκληρωμένου project. Εκεί που τα περισσότερα συγκροτήματα βασίζονται στην προσωπικότητα, τη φωτογένεια και τις φιγούρες ενός μέλους (συνήθως του τραγουδιστή – κιθαρίστα) για να φέρουν σε πέρας μια ζωντανή εμφάνιση, οι Tool γράφουν τη μουσική τους, την επενδύουν προσεκτικά με το κατάλληλο υλικό και μετά δουλεύουν σκληρά -και μιλάμε για πολύ σκληρά- προκειμένου να ο συγχρονισμός να αναδεικνύει τη συνάφεια ανάμεσα στα δύο μέσα, οπτικό και ακουστικό. 
Για ενενήντα λεπτά παρακολουθούσαμε μαγεμένοι το αποτέλεσμα του κόπου τους, συνειδητοποιώντας ότι έχουμε μπροστά μας ένα μεγάλο συγκρότημα που ποτέ δεν θα γνωρίσει την εμπορική επιτυχία που του αξίζει. Οι λόγοι είναι τουλάχιστον δυο: Το υλικό τους παραείναι σκοτεινό για τους progsters και ταυτόχρονα τους πέφτουν κομματάκι σκληροί, ενώ έτσι όπως επέλεξαν ένα δρόμο πιό δύσκολο από τα γρήγορα κιθαριστικά riff και οι metallers δυσκολεύονται στο headbanging με τις ιδιότροπες συνθέσεις τους. Οσοι όμως ήταν εκείνο το βράδυ στη Μαλακάσα είδαν πως, αν μη τι άλλο, οι Tool δεν επιλέγουν τις εύκολες λύσεις, ότι κι’ αν τους κοστίζει και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει και τους ανταμείβει με πιστούς, φανατικούς οπαδούς.
