Glastonbury 07 (Ε' μέρος): Who, Kaiser Chiefs, Beirut κ.α.

Ξημερώνει Κυριακή, στη δίπλα σκηνή μιλάνε ακόμα, και βέβαια... βρέχει. Είναι όμορφο να έχεις τη ρουτίνα σου! Το πρωί θα πάμε μια βόλτα από τον Jester για καφέ και παρέα. Υπάρχει κόσμος που φεύγει, βαρέθηκε τη βροχή και τη λάσπη. Εμείς πάντως δεν το κουνάμε ρούπι. Στον Jester αράζουμε και περνάει η ώρα. Θέλαμε να δούμε τους Waterboys που ξαναπαίζουν στο Pyramid αλλά θα τους χάσουμε. Γυρνώντας, πάω και ρίχνω μια ματιά στο Kidz Field. Μια που έχει σταματήσει να βρέχει έχουν ξαμοληθεί όλα τα παιδάκια. Το μόνο που χρειάζονται είναι γαλότσες και αδιάβροχο.


Του χρόνου πρέπει οπωσδήποτε να φέρω τις μικρές. Και να βρέξει λιγότερο...

Οι αδερφοί Marley γιορτάζουν τα 30κοστά γενέθλια του Exodus, αλλά εμείς ψηφίζουμε Dance west για τον Phil Hartnoll των Orbital. Πριν από αυτόν ακούμε τους Future Funk Squad: συμπαθητικοί. Ο Phil, όμως, δεν είχαμε καταλάβει ότι δε θα έπαιζε -απλά παρουσιάζει ένα συγκρότημα. Η δεκάλεπτη εισαγωγή του πάντως είναι για σεμινάρια. Το συγκρότημα ίσως του αρέσει, όχι όμως και σε μας. Πάμε Other Stage, πάμε και να τσιμπήσουμε και κάτι. Η κούραση αρχίζει και γίνεται αισθητή, οι καρέκλες έχουν ξεπουλήσει, το ίδιο και οι γαλότσες:



Ίσα ίσα που προλαβαίνουμε τους Get Cape Wear Cape fly. Ίσως ήταν fans του Superman και σκέφτηκαν το όνομα. Το Live αξίζει, όμως, μπαίνουν στο μπλοκάκι. Ο Γιώργος θα πάει να δει την 74χρονη Shirley Bassey, πριν έρθει πίσω να δούμε το Mika. Εγώ θα κάτσω εδώ. Ρωτάω κάτι παιδάκια αν γνωρίζουν τους Rakes που θα βγουν στη σκηνή. Μια 15χρονη Αγγλίδα μου απαντά ότι είναι καλοί, αλλά όχι και τίποτα σούπερ. Αυτό μου λέει ότι ίσως και να αξίζουν, γιατί η κοπελίτσα μάλλον θα γούσταρε Killers. Οι Rakes έχουν καλό κιθαρίστα και ψυχάκια τραγουδιστή. Σας έχω πει για το virtual μπλοκάκι μου; Μπαίνουν και αυτοί μέσα.

Ο Mika έχει δύο τεράστιες χοντρές γυναικείες κούκλες πάνω στη σκηνή και ξεκινά με το Big girl.



Μάλλον έκανα λάθος, άλλους mika ήθελα, δε μπορεί. Σηκώνομαι και πάω World σκηνή για να δω τους Beirut. Περνάω μπροστά από το Glade και σκέφτομαι ότι ούτε φέτος ήρθαμε να χτυπηθούμε τις μικρές πρωινές ώρες, ίσως του χρόνου. Για τους Beirut έχω διαβάσει καλά πράγματα και δε με πειράζει που θα χάσω τους Manics. Ούτως ή άλλως θα τελειώσω δυναμικά την μέρα. Οι Beirut είναι κάτι μεταξύ Calexico και μουσική από Βαλκάνια, δηλαδή ότι πρέπει για να αλλάξω λίγο παραστάσεις. Έμαθα ότι έπαιξαν τον Ιούλιο πριν από τους Calexico στην Αθήνα, και ελπίζω κάποιοι από σας να τους είδαν. Η μουσική τους με μαγνητίζει και ξεχνιέμαι... Τσιμπάω ένα σάντουιτς και βουρ για Pyramid όπου βρίσκω το Γιώργο. Ακούμε το τελευταίο κομμάτι των Manics: Design for Life.

Για Κυριακή βράδυ έχω διαλέξει Kaiser Chiefs και Who. Ο Γιώργος θα πάει να δει Chemical Brothers αντί για Who. «Θα πάω να χτυπηθώ για το τέλος» μου λέει και έχω δίλημμα. Τους Kaiser Chiefs τους είχαμε δει και το 2005 στις 3 το μεσημέρι και ήταν ευχάριστη έκπληξη. Είμαστε μπροστά και έχουμε το μεγάφωνο στα 5 μέτρα. Οι Kaiser Chiefs πιστεύω ότι είναι μπάντα για Live. Θα είναι πάντα μεταξύ καλών και εξαιρετικών. Ήταν πολύ καλοί, και στο Oh my god του έδωσα να καταλάβει. Εν τω μεταξύ έχει αρχίσει και βρέχει πάλι, και δε λέει να σταματήσει.

Περιμένω τους Who, ακόμα πιο κοντά στη σκηνή. Έχω ακόμα το δίλημμα, μήπως θα είναι μάπα; Να κάτσω να δω 60άρηδες να τραγουδούν “Hope I die before I get old”; Να κάτσω... Βγαίνουν λοιπόν: “Thank you for waiting” και αμέσως ξεκινάνε με "I can’t explain". Το δίλημμα απομακρύνεται και μετά από 3 τραγούδια δε θυμάμαι ποιοί έπαιζαν στις άλλες σκηνές. The Who… τί μπάντα! Ο ήχος γεμάτος σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που έσπαγαν τα ρεκόρ των decibels. Ο Townsend είναι όλος ο ήχος, ο Daltrey έχει χάσει λίγο τη φωνή του αλλά το έχει ακόμα. Και τί δεν έπαιξαν: Who are you, Pinball Wizard, Won’t Get Fooled Again, You better You Bet, Kids Are Alright και βέβαια το My Generation στο οποίο έγινε το έλα να δεις. Κορυφαία στιγμή για μένα το See me Feel me. “You must be soaked” μας λέει ο Pete, ρίχνει καρέκλες, αλλά ούτε που το σκέφτομαι. Χαιρετάμε τη μπάντα, και τελειώνουν με ένα τραγούδι οι δυο τους μόνο πάνω στη σκηνή. Ο Roger με ένα φλυτζάνι ζεστό τσάι στο χέρι. Δεν παίξατε το αγαπημένο μου Magic Bus, αλλά δεν πειράζει, σας ευχαριστώ ρε μάγκες. Θα το θυμάμαι μια ζωή.

Πίσω στο jazz lounge απ’ όπου ξεκίνησε το φεστιβάλ για μας. «Οι chemical ήταν πώρωση» μου λέει ο Γιώργος. Ποιοί; Πίνουμε μια τελευταία μπύρα ακούγοντας ένα τσιγγάνικο τρίο. Φανταστικοί. Κάνουν τους Άγγλους να χορεύουν πάνω σε τσιγγάνικη μουσική. Όπως φανταστικό ήταν το φεστιβάλ για μας. Υπάρχουν περί τα 25-30 συγκροτήματα που δεν είδα και θα ήθελα να είχα δει, όπως και 100 πράγματα που δεν έκανα (χάσαμε και το γάμο, τώρα το θυμήθηκα). Αλλά αυτή τη στιγμή σκέφτομαι όλα όσα είδα και ξέρω ότι είμαι τυχερός. Έζησα το ταξίδι, το ευχαριστήθηκα...