Glastonbury 07 (Δ' μέρος): Maximo Park, Editors, Killers, Hard-Fi, Lily Allen, Infadels κ.α.

Σάββατο πρωί δε θα μαντέψτε τί έγινε την ώρα που κοιμόμασταν... έριξε τουλούμια! Εντάξει το έχουμε πάρει απόφαση. Νερό εσείς; Γαλότσες εμείς! Κατευθυνόμενοι προς το jazz-world stage όπου έχει καλό καφέ, πιάνουμε την ημερήσια εφημερίδα του Q (το Q είναι παρόν και βγάζει κάθε μέρα μια εφημερίδα με το πρόγραμμα, πληροφορίες, φωτογραφίες κλπ., η οποία διατίθενται δωρεάν). Για το Σάββατο έχουμε πολλά να δούμε. Εκτός προγράμματος, και χωρίς να είναι στο επίσημο Line-up, ξέρουμε ότι τα μεσάνυχτα θα βγουν οι Madness στο Lost Vagueness Ballroom, μια μικρή σκηνή που μάλλον θα βουλιάξει. Μετά κατά τις 3 έχουμε πληροφορία ότι θα βγει και ο FatBoy Slim για DJ set. Αν μας βαστάνε τα πόδια μας μέχρι τότε.

Μαζί με τον καφέ μας βλέπουμε τους Ganga Giri, που όμως δεν μας ενθουσιάζουν. Πάντως υπάρχει κόσμος που γουστάρει και χορεύει, και αν και είναι πολύ νωρίς, βλέπεις πράγματα όπως αυτό:



Αποφασίζουμε να πάμε μια βόλτα από το John Peel Stage. Το John Peel Stage είναι για τα νέα συγκροτήματα, αλλά συνήθως ακούς καλά πράγματα. Βέβαια έχουμε και ένα άλλο λόγο να πάμε εκεί, είναι μια σκηνή κάτω από μεγάλη τέντα οπότε αν βρέξει θα το αποφύγουμε... Στο δρόμο καθόμαστε λίγο να ακούσουμε τους El Presidente οι οποίοι είναι πολύ καλοί και έχουν τέλειο ήχο. Για δωδεκάμισι-μία η ώρα μπορώ να πω ότι ανέλπιστα καλοί. Διασχίζουμε τη λίμνη λάσπης έξω από το John Peel Stage και πιάνουμε το δεύτερο μισό των Hours. Μ’ αρέσουν, τους γράφω στο virtual μπλοκάκι μου για περαιτέρω διερεύνιση. Μετά παίζουν οι Rushes, οι οποίοι θα έλεγα ότι δεν είναι άσχημοι, αλλά ούτε με ενθουσίασαν. Εν τω μεταξύ έξω ρίχνει πάλι τρελή βροχή και είμαστε πολύ χαρούμενοι που είμαστε εκεί... Ο Γιώργος έχει φαγωθεί να δούμε τους Dirty Pretty Things. Δεν ξέρω γιατί και νομίζω ούτε και εκείνος. Οπότε αφήνουμε το John Peel Stage και πάμε Pyramid. Βέβαια η επιλογή ήταν λανθασμένη. Άσε που έχασα τους Holy Fuck και τους You Say Party We Say Die Που αν μη τί άλλο έχουν ευρηματικό όνομα. Περνάμε από τη δική μας σκηνή να δούμε αν αντέχει τις απανωτές βροχές, ο Γιώργος αράζει αλλά εγώ έχω πρόγραμμα. Σε λίγο θα πάω να δω τους Infadels.

Πρώτα όμως χαζεύω την Lilly Allen. Η Lilly Allen είναι από την περιοχή του Glastonbury. Η πρώτη φορά που ήρθε εδώ ήταν 6 μηνών με τους γονείς της. Οπότε πρέπει να είναι κάτι σαν όνειρο ζωής γι’ αυτήν υποθέτω... Έχει ενθουσιαστεί πολύ και ενθουσιάζει τον κόσμο. Αλλά η ώρα περνάει οπότε κατευθύνομαι προς το East Dance stage. Οι Infadels είναι περίεργη περίπτωση. Οι κριτικοί έχουν μάθει να τους θάβουν, πολλά μπορούν να γραφτούν για τις μελωδίες τους (ή την έλλειψη μελωδίας) αλλά εδώ είναι live stage και αυτά δεν έχουν και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι βγαίνουν στη σκηνή πέντε άτομα που λες και είχαν μαζέψει κέφι για καμιά εκατονταετία πριν έρθουν να παίξουν αυτό το live. Ότι και να γράψω δεν θα περιγράψει το πόσο χτυπιότανε όλο το dance stage. Μία ώρα πάνω κάτω και δε με νοιάζει αν είναι το τελευταίο live του φεστιβάλ για μένα, έχω ένα χαμόγελο ως τα αυτιά όταν βγαίνω.



Καλά όχι πως με χαλάει να πάω να δω και τίποτα άλλο σήμερα γιατί είναι μόνο 6 η ώρα.... Αφού στείλω ένα SMS για να πω στη γυναίκα μου ότι βγαίνω από την συναυλία της χρονιάς, περνάω από το John Peel Stage το οποίο ξεχειλίζει από κόσμο. Παίζουν οι Pigeon Detective. Δεν είχα σκοπό να κάτσω εκεί γιατί θέλω να προλάβω τον Γιώργο που θα είναι στο Pyramid για τον Paolo Nutini και τον Paul Weller. Όπως περπατάω όμως το αυτί μου με σταματάει έξω από το Guardian Lounge. Το Guardian Lounge είναι ένα μικρό μπαράκι που έχει ωραίο φαγητό αλλά τώρα για άλλο λόγο θέλω να μπω. Είμαι τυχερός (μπορείτε και να χρησιμοποιείστε την άλλη λέξη για το πλάτος των οπισθίων), απίστευτα τυχερός, ο Γιώργος μπορεί να περιμένει. Στα 10 μέτρα μπροστά μου είχαν την καλή ιδέα να παίξουν ένα μικρό set στα γρήγορα οι Maccabees. Δεν τους είχα ακούσει ποτέ, τους είχα δει όμως στο πρόγραμμα ότι έπαιζαν Παρασκευή βράδυ στο John Peel Stage. Τότε όμως αλλά είχα άλλες προτεραιότητες. Ο ήχος τους είναι φανταστικός, η φωνή του πολύ ιδιαίτερη και το όλο σύνολο με κάνει λίγο να σκεφτώ τους Wedding Present. Το να τους ανακαλύπτω ενώ θα μπορούσα να είχα ξεπεράσει το μπαράκι αμέριμνος μου προκαλεί μια τεράστια εφορία... Μετά τους Infadels, νομίζω ότι ούτως ή άλλως είμαι χαζο-χαρούμενος. Αγοράζω μπλουζάκι για τη κόρη μου. Είναι και ροζ, θα της αρέσει.

Ωραία λοιπόν, πάμε τώρα να δούμε ένα συγκρότημα που είχα γράψει ψηλά στη λίστα μου εδώ και μέρες. Στο Other Stage θέλω να δω τους Maximo Park. Tα 2 album με έχουν αφήσει με ανάμεικτα συναισθήματα, είχα δει όμως ένα τραγούδι live και νομίζω ότι θα είναι καλά. Ουσιαστικά πάω για να αποφασίσω πόσο μου αρέσουν. Το κοινό είναι έτοιμο.. Βγαίνουν πρώτα τα μέλη και ξεκινούν... βγαίνει και ο Paul Smith. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα καταλαβαίνω πως:

1. Το θέλουν πολύ.
2. Θα είναι απίστευτα (η λέξη που σκέφτομαι είναι άλλη, αρχίζει από «γα» και τελειώνει σε «ατα»)

Και ήταν. Είναι μάλλον αυτή τη στιγμή από τα πιο υποτιμημένα συγκροτήματα. Στη σκηνή είναι σαν ψάρια μέσα στο νερό και ο Paul είναι αυτό που λέμε χαρισματικός. Βρίσκω τον Γιώργο ο οποίος πρόλαβε τα 3 τελευταία τραγούδια και συμφωνεί μαζί μου. Μετά από τους Infadels, Maccabbes και Maximo Park ξέρω ότι από μουσικής πλευράς για κάτι μέρες σαν τη σημερινή ζούμε. Το χαμόγελο δε λέει να φύγει από το πρόσωπό μου. Θα κάτσουμε για τους Editors και θα χιονίσουμε τους Kooks που παίζουν στο Pyramid. Τους Editors τους είχα δει πέρσι στο Rockwave και ήταν πολύ καλοί (και πολύ καλύτεροι από τους Dandy Warhols). Θέλω να τους δει και ο Γιώργος, ο οποίος μετά από 3 τραγούδια γυρνάει και μου λέει «με αυτά που κάνει νομίζεις ότι θέλει να μοιάσει στον Michael Stipe αλλά είναι καλοί». Και έχει δίκιο και στα δύο.

Για το τελευταίο συγκρότημα αποφασίσαμε να πάμε να δοκιμάσουμε τους Killers αντί τους Iggy & the Stooges. Εδώ ίσως μαλώσω με μερικούς από σας. Δεν έχω καταλάβει γιατί αυτό το συγκρότημα έχει τέτοια επιτυχία και δεν ξέρω γιατί τους δώσανε το Pyramid Σάββατο βράδυ (έλεος!). Όταν ακούω το Read my mind νομίζω ότι ακούω Chris de Burgh. Τέλος πάντων είπα να δοκιμάσουμε, ίσως μου αρέσουν πάνω στη σκηνή. Ήμασταν μακριά αλλά δε νομίζω να έφταιγε αυτό. Κατά τη γνώμη μου κάτι τους λείπει, βγαίνουν και παίζουν 3 singles στα πρώτα 5 τραγούδια και ενώ θα έπρεπε να παραληρούν όλοι, με πιάνει χασμουρητό. Στο acoustic stage παίζουν οι Waterboys, αλλά δεν ψήνομαι. Να κάτσω όμως κι άλλο δε μπορώ.

Ενώ δεν είναι στο επίσημο πρόγραμμα, ο Γιώργος ξέθαψε κάπου μέσα στο ημερήσιο Q ότι θα παίξουν ως guest star οι Hard-Fi στο Leftfield. Καλά ρε συ Hard-Fi; Δηλαδή Σάββατο βράδυ Cash Machine; Ναι μου λέει. Καλά πάμε. Στη λέξη «Leftfield» υπάρχει το “Left”. Όπως λέμε αριστερά. Μαθαίνουμε ότι τους κάλεσαν επειδή έγινε μια φασαρία και κάποιος παραγωγός ραδιοφώνου τους αποκάλεσε Anti-racists. Εκείνοι δέχτηκαν ευχαρίστως το κομπλιμέντο. Είμαστε στα 3 μέτρα. Παίζουν λίγο αλλά είναι πολύ καλοί. Η σκηνή τους πάει, ακόμα και το Cash Machine μου αρέσει!

Μετά διερωτόμαστε αν μας παίρνει να πάμε στο Lost Vagueness Ballroom για τους Madness και τον διαγωνισμό ταυτόχρονων φιλιών για το Guiness Book of Records. Δεν μας παίρνει, ούτε γι’ αυτούς ούτε για τον FatBoySlim. Έχω περπατήσει 10 χιλιόμετρα σήμερα και είμαι κομμάτια. Η μέρα ήταν τέλεια, έχω δει live για όλο το χρόνο. Και αύριο έχω ακόμα τους Who…