Θέλαμε, δεν θέλαμε αυτό το καλοκαίρι μάθαμε όλα τα Ολυμπιακά Ακίνητα, ως τους πλέον ακριβοπληρωμένους (από την τσέπη μας εννοείται) συναυλιακούς χώρους. Σαν να μην έφταναν τα εκατομμύρια ευρώ που ξοδεύτηκαν για την κατασκευή τους τώρα οι μουσικόφιλοι τα πληρώνουν έξτρα, καθώς σε κάθε συναυλία ο διοργανωτής πληρώνει ξεχωριστά για το ηλεκτρικό ρεύμα (παγκόσμια πρωτοτυπία), συν δεκαπέντε τοις εκατό των εισιτηρίων που θα πουλήσει! Παρόμοιο νταβατζιλίκι δεν έχουμε ξανακούσει και το αναφέρουμε γιατί όπως καταλαβαίνετε παρόμοιες πρακτικές αυξάνουν τις τιμές των εισιτηρίων.
Φτάσαμε, λοιπόν, στο σημείο να θεωρούμε δεδομένα τα σαράντα ευρώ για μια μουσική απόλαυση μιάμισης ώρας και αυτά τα πράγματα έχουν την τάση να ακολουθούν αυξητική πορεία, κάτι σαν τον Dow Jones. Στην συναυλία των Blues Brothers είχαμε ακόμα την “τιμή” να δούμε φαινόμενα που θεωρούσαμε ξεπερασμένα, όπως για παράδειγμα τις μεγάλες ουρές για τα κυλικεία που σέρβιραν ζεστή (!) μπύρα. Για να μην αναφέρουμε και την ταλαιπωρία που υπέστη μέρος του κοινού για να βρεί τον χώρο, γιατί δεν πηγαίνει συχνά να δεί softball προκειμένου να ξέρει ότι βρίσκεται δίπλα στο στάδιο του baseball (άλλο δημοφιλές άθλημα στη χώρα μας).
Τέλος πάντων, οι Blues Brothers δεν χρειάζονται συστάσεις, έχουν εμφανιστεί αρκετές φορές στη χώρα μας για να ξέρουμε τι μας περιμένει κάθε φορά. Μια σειρά από κλασικά τραγούδια εκτελεσμένα από εξαίρετους μουσικούς οι οποίοι θα είχαν παραμείνει στην αφάνεια αν δεν υπήρχε η πληθωρική προσωπικότητα του John Belushi και η αγάπη του για τα blues. Δυστυχώς προλάβαμε μόλις δύο κομμάτια από το support που ουσιαστικά ήταν μια μικρή σε μέγεθος εκδοχή των Blues Brothers σε jazz blues περιπέτειες.
Το πάρτι ξεκίνησε με το Green Onions, τελείωσε με το encore του Everybody Needs Somebody και το ενδιάμεσο διάστημα ήταν γεμάτο από κλασικά tracks, όπως τα She Caught The Katy, Messin' With the Kid, Shot Gun Blues, Minnie Τhe Moocher, Sweet Home Chicago, 634-5789, φυσικά το Knock On Wood αφού ο μεγάλος Eddie Floyd συνοδεύει την μπάντα τα τελευταία χρόνια, Soul Man και Flip Flop & Fly, ανάμεσα στα άλλα.
Η δύναμη του συγκροτήματος είναι η πολύχρονη πείρα του που τους δίδαξε ότι πάνω απ ’όλα (καλό υλικό, δεξιοτεχνία κλπ) είναι το ακροατήριο, γιατί πως αλλιώς θα μας έπειθαν να χορέψουμε με τους σαραντατρείς βαθμούς και με την υγρασία να κολλάει στο κορμί τα ρούχα. Ξαφνικά ένα δροσερό αεράκι φύσηξε για να βοηθήσει την κατάσταση και ο γερο- Eddie ανέβασε τρείς ξανθιές για να χορέψει λάγνους χορούς, ενώ παρακάλαγε να 'ταν λίγο πιο νέος.
Μας φάνηκε ότι η συναυλία κράτησε λίγο, γιατί πάντα έτσι συμβαίνει όταν περνάς καλά, όταν έχεις γίνει μούσκεμα απ’ τον ιδρώτα, όταν δεν σε πειράζουν τα πόδια που πονάνε κι’ όταν έχεις βραχνιάσει από το τραγούδι ως εκεί που αντέχουν τα πνευμόνια σου. Αν έπαιζαν άλλες δυο – τρεις ώρες ούτε που θα το καταλαβαίναμε.
