Synch Festival: 1η μερα (more: Anna Mystic / Mark Ernestus feat. Tikiman/ Wighnomy Brothers/ Olga Kouklaki/ Dead Beat/ Tok Tok Vs Dr Walker)

Photos: Έφη Παναγιωτοπούλου



Πρώτη μέρα του Synch Festival και κατεβαίνω την Πειραιώς φουριόζος αφού δεν θέλω να χάσω ούτε ένα λεπτό από το set του Max Ernestus. Φθάνω στην είσοδο και τα κορίτσια του φεστιβάλ μου παραδίδουν με άνεση το δημοσιογραφικό πάσο, χωρίς να χρειαστεί να παρακαλέσω κάτι που συνηθίζεται στα περισσότερα events στην Ελλάδα, Βλέπετε οι δημοσιογραφοί θεωρούμαστε ενοχλητικοί τζαμπατζήδες που δεν έχουμε τιποτα καλύτερο να κάνουμε στην ζωή μας από το να ζητιανεύουμε προσκλήσεις. Τα παιδιά στην πόρτα δείχνουν ιδιαίτερα ευγενικά και αφού αναγκάζομαι να παρουσιάσω για άλλη μια φορά σε κάποιο άλλο ανθρώπινο ον την απογοητευτική φωτογραφία της πρώτης λυκείου που κοσμεί την ταυτότητα μου κάνει την θεαματική μου είσοδο στον χώρο του φεστιβάλ. Η πρώτη μου δεν άρχισε να έρθει. Παρότι το Synch Festival φημίζεται για την καταπληκτική αισθητική του artwork που χρησιμοποιεί για την προώθηση των events του, στο Γκάζι δεν παρατήρησα να έχει χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε «στολίδι» το οποίο θα έδινε άλλο αέρα στον συγκεκριμένο χώρο. Ενάς φίλος μου επισημαίνει ότι οι διοργανωτές προτίμησαν μια minimal και λειτουργική ασθητική. Ο καθένας με τα δικά του γούστα.

ANNA MYSTIC / MAX ERNESTUS feat. TIKIMAN



Η Anna Mystic, που αποτελεί την “mother reggae” της Ελλάδος, έχει ρίξει ήδη το πρώτο δίσκο και τα ζεστά μπάσα με χτυπούν από όλες τις πλευρές. Το set της απέδειξε για άλλη μια φορά γιατί πολύ διάσημοι dj του εξωτερικού την θεωρούν από τις καλύτερες στο είδος της. Όμως στο τελευταίο της κομμάτι αρχίζω να προσέχω ότι εμφανίζονται πολλά από τα άτομα που θα δεν θα περίμενα μια τέτοια ώρα. Ηταν η ώρα να ανεβεί στη σκηνή ο Max Ernestus και όμως το κοινό του ήταν απίστευτα πολυσυλλεκτικό. Mαζί με τον Maurizio έχουν δημιουργήσει μερικές από τις καλύτερες και πιο απολαυστικές dub techno ελεγείες είτε ως Basic Channel αλλά και με την τρομερή δουλεία τους ως Rhythm And Sound. Τελικά ο Max Ernestus κινήθηκε σε πιο rootsy μουσικές αλλά δεν έχασε καθόλου σε μουσικό impact. Βέβαια, βοήθησε η παρουσία του Tikiman που δεν χρησιμοποίησε τα κλασσικά τεχνάσματα των reggae mc’s για να κερδισεί την εύνοια του κοινού και μας χαιρέτισε με ένα «αληθινό» χαμόγελο ευτυχίας (αντίθετα με τον Ernestus που ως κλασικός Γερμανος δεν χαμογέλασε ούτε για ένα δευτερόλεπτο).

OLGA KOUKLAKI/ CHATEAU FLIGHT



Για λίγα λεπτά ξεκουράζομαι και ακολουθεί μια μικρή στάση για να αφουγκραστώ τους ήχους της πολυδιαφημισμένης Olga Kouklaki (με λατινικούς χαρακτήρες την είδα σε όλα τα έντυπα, με λατινικούς χαρακτήρες την γράφω). Τελικά καλύτερα να «αφουγκράζομαι» καμία παγωμένη μπύρα όταν μου έρχονται αυτες οι εμπνεύσεις, αφού για είκοσι λεπτά άκουσα την πιο βαρετή μουσική του φεστιβάλ. Ετρεξα πανικόβλητος στην τέντα που ηχούσαν τα πρώτα synths του Gypsy Woman της Crystal Waters. O Ι:Cube και ο Dj Gilb’r είναι παλιοί στην σκηνή της ηλεκτρονικής και χορευτικής μουσικής και έτσι συνδύασαν μερικά κλασσικά old school κομμάτια με νέους ήχους από nu disco (ή cosmic disco, αλλά εγώ προτιμώ να την χαρακτηρίζω ως "μουσική που έπαιζε εδώ και ο χρόνια ο Harvey αλλά τώρα έγινε trendy"), electro και house ανέβασαν την διάθεση μου. Not Bad.

WIGHNOMY BROTHERS/ DEADBEAT



To soundcheck των Fischerspooner έχει αρχίσει και εγώ χαζεύω την πολυσυλλεκτικότητα του κοινού. Emo Girls, indie boys, gay ζευγάρια, debudantes βορείων προαστείων με καριέρα στην δημοσιογραφία, wannabe New York scenesters (σπάνιο είδος που ανακαλύπτει κυρίως στο Booze), βαριεστημένοι σαραντάρηδες και υπέυθυνοι marketing. Χαμογελώ και εγκαταλείπω γρήγορα το main stage και βρίσκομαι στην τέντα αφού τα πρώτα hi hats των Wighnomy Brothers με καλούν. Παρατηρώ ότι όλη η minimal techno σκηνή της Αθήνας έχει δώσει βροντερό παρόν και τελικά δεν είχαν κάνει λάθος. Οι Wighnomy Brothers και μετά από αυτούς ο κύριος Deadbeat παρουσίασαν τα πιο πολυσυλλεκτικά sets του festival και έδιεξαν ότι λίγη φαντσία στην μουσική δεν βλάπτει. Τρομερές μουσικές που συνδυάζονταν μεταξύ τους και δημιουργούσαν ένα μοναδικό χαρμάνι που μπορούσε να ικανοποιήσει τους πάντες. Αντίθετα ο Dr. Walker δεν θύμιζε σε τίποτα τις θρυλικες εποχές των Air Liquide και με απογοήτευσε.