Synch festival 2007: 2η μέρα (the synch experience)

!!! HANGOVER

Η δεύτερη μέρα του Synch ξεκινά με hangover. Από την πρώτη οργιαστική ημέρα και τους !!!. Οι οποίοι συζητιούνται παντού, όπως πρέπει να γίνεται με κάθε γκρουπ που εκεί πάνω είναι μια (και δυο και τρεις) κλάση ανώτερο από τη δισκογραφική του παρουσία. Η μέρα εκείνη που θα αποτελέσουν τη μοναδική - μη NYC - παρασπονδία σε ένα αθηναϊκό φεστιβάλ με Animal Collective, Liars και τους LCD Soundsystem θα είναι συναυλιακό landmark. Και κάτι μου λέει πώς δε θα αργήσει (spoiler warning: είναι ευσεβής πόθος, όχι πληροφορία). Στο Γκάζι καταφτάνουμε βαριεστημένοι και ψημένοι από τη ζέστη. Η Δευτέρα είναι εργάσιμη, όχι κυριακάτικη παιδική χαρά. Κάπως έτσι χάνεται το Blend Sextet, η παγερή jazz του Bugge Wesseltoft και το live του Cayetano. Ο κόσμος είναι λιγότερος από την ευχάριστη – τηρουμένων των αναλογιών – κοσμοσυρροή της Κυριακής και φαίνεται πώς κάνει όρεξη για το φιλέτο των Front 242.

GREEK DRUM ‘N’ BASS KIDS … RESPECT

Όμως αυτή η δεύτερη χαμηλών τόνων μέρα ανήκει στο drum’n’bass, των όχι χαμηλών bpm. 100 φανατικοί στην Τέντα, πότε πότε περισσότεροι όταν σχόλαγε κάποιο άλλο stage. Λίγοι αλλά δυνατοί. Και πιστοί. Η πιο παθιασμένη και αφιερωμένη αθηναϊκή σκηνή που πραγματικά το «κρατά αληθινό», μακριά από τον παραγοντισμό χιλίων καρδιναλίων της techno κοινότητας και το nerd τζαμπατζιλίκι των indie ομολόγων τους. Οι Disphonia, ο Harris από τους Funxion και οι γερμανοί Phace & Misanthrop σε ένα ασύλληπτο σιρκουί που ξεκινάει με ένα ονειρικό breakbeat, συνεχίζεται με hardcore κοπάνημα, αναζωπυρώνοντας διαρκώς τα καυτά πλακάκια της Τεχνόπολης. Ένα μεγάλο respect, από έναν περιστασιακό fan, στους τύπους που υπερασπίζονται τη φάση τους χωρίς να την έχουν ξεπουλήσει σε κάθε λογής βλάχο επιχειρηματία…

S.A.G.A.P.O.

Οι αυστραλοί Bauchklang ήταν από τα πιο αναμενόμενα ‘νέα πράγματα’ του Synch. Με την πολυδιαφημισμένη beatboxing φήμη τους να προηγείται της παρουσίας τους. Τους φανταζόμουν ως ‘human Birdy Nam Nam’, να κάνουν με τα μικρόφωνα ότι οι απίστευτοι Παριζιάνοι με τα dexx. Στο τέλος με δίχασαν. Αυτό που κάνουν επί μία ώρα οι τύποι απαιτεί σε διπλή συσκευασία τα πνευμόνια του Τζενάρο Γκατούζο και μια μοναδική ρυθμική προσαρμοστικότητα, αλλά πραγματικά πόσο θα είχε λόγο ύπαρξης αν η κονσόλα δεν προμήθευε background beats. Πότε κρατούσαν breakbeat ατμόσφαιρες, πότε τις εκτόξευαν μέσω μπάσου (θα μείνουμε για πάντα με την απορία αν το βόμβο του τον προκαλούσαν οι ίδιοι ή τα μηχανήματα) προς την κατεύθυνση του techno. O ηλεκτρονικός γκουρού Philip Sherburne (Pitchfork, XLR8R) και μόνιμος θαμώνας του Synch τους χαρακτηρίζει ελαφρά μονοδιάστατους, συμφωνούμε ότι απέχουν πολύ από το φαινόμενο Killa Kella, ενώ ο ίδιος ακόμα δεν μπορεί να ξεχάσει από πέρσι το ‘Κρεπηλατείον’ στην Κηφισίας και μια περίεργη δίτροχη βόλτα ξημερώματα στην Αθήνα. Και μετά έρχονται οι Front 242. Δεν ήμουν ποτέ fan, απέχω χιλιετίες φωτός από την φάση, αναγνωρίζω την τεράστια επιρροή τους σε διάφορα κλαδιά του δέντρου της σκοτεινής electronica, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι λόγο ύπαρξης έχει το EBM τους σήμερα. Για να μην κάνω κανένα σχόλιο περί Ρακιντζή, Eurovision και S.A.G.A.P.O. Η αλήθεια είναι πάντως πώς ικανοποιήθηκε ένα ιστορικό συναυλιακό απωθημένο, τα Φακινόπαιδα απότισαν φόρο τιμής, παρότι περιμέναμε πιο εντυπωσιακή την παρουσία τους.

NO DRINKS BUT PARTY

Στα dance acts της πρώτης μέρας η κατάσταση ξέφυγε με τα ποτά και το παρκέ της Δ10 παραπονέθηκε. Υποχρεωθήκαμε λοιπόν, από τα ευγενικά παιδιά της ασφάλειας, να μπούμε κυριολεκτικά ‘ξενέρωτοι΄ για να τσεκάρουμε τον Prince Thomas (ένας λίγο πιο παχουλός Έρικ Μίκλαντ, θυμάται κανείς το αγαπημένο ΄κουνούπι’;). Που αναβίωσε τη disco στα διαστημικά του φίλτρα, όπως λέει η ταμπέλα που τον συνοδεύει, έπαιξε απόλυτα big room μουσικές, προκάλεσε «χεριά ψηλά» rave ξεσπάσματα και διολίσθησε στην –όπως φαίνεται- μάστιγα του επόμενου χορευτικού χειμώνα. Το tribal. Πολύ τουμπελέκι ακούσαμε, σχεδόν από όλους τους DJs και αν υποψιαστώ ότι επανέρχεται το γυφτοhouse των late ‘90s θα το γυρίσω στις Cocorosie. Τη βραδιά έκλεισε η απόλυτη μορφή Beppe Loda. Ένας πενηντάρης (αν και φαίνεται μια δεκαετία μεγαλύτερος) βετεράνος της cosmic disco (και όχι της italo, όπως με διόρθωσε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου του Synch). Παχουλός, με βλέμμα βαριεστημένου τουρίστα, απίστευτες παππουδίσιες παντόφλες και τα τυπικά ιταλιάνικα κόλπα με τον κόσμο. Καταπληκτική επαφή με τα μηχανήματά του, έπαιξε μόνο CD κι επέστρεψε σε glitter χρόνια με Moroder μελωδίες και ‘We Are The Robots’ παρενθέσεις. Σαφώς ρετρό. Για την απίστευτη σκοτεινή «παρτίδα σκάκι» των FM3 στο Αμφιθέατρο του 9.84, κάνω παραπομπή στον στρατιώτη Γιώργο Μιχαλόπουλο που δεν έχασε διάλεξη και πειραματικό live. Κάπου εκεί εγκατέλειψα για αυτοσχέδιο caipirinha πάρτι σε ένα από τα «μπαλκόνια» του λόφου του Λυκαβηττού, όποιος δε φύγει διακοπές ας το δοκιμάσει…