Photos: Olga K.
Από νωρίς στα βάσανα, και με τον ήλιο αρκετά ψηλά ακόμα και τη ζέστη δεδομένη, είμαστε παρόντες μπροστά στην κεντρική σκηνή για να παρακολουθήσουμε ένα από τα αστέρια της Ninja Tune, τους Bonobo. Είχα στο μυαλό μου το Bonobo σαν όνομα συγκροτήματος, αλλά συνειδητοποίησα ότι είναι και το παρατσούκλι του μπασίστα και εγκεφάλου τους, που στο cd τους όμως αναφέρεται σαν Simon Green και πουθενά σαν Bonobo, οπότε ψάξε βρες… Δεν είναι αυτό το ζήτημα φυσικά, σημασία έχει ότι το γκρουπ στάθηκε και με το παραπάνω στο ύψος των περιστάσεων, που ήταν να βάλει το (σχετικά λιγοστό εκείνη την ώρα) ακροατήριο στο κλίμα του φεστιβάλ, και τα κατάφερε παίζοντας μια ιδανική για τη φάση μουσική, που ακροβατούσε ανάμεσα στη funk, τη jazz, τη soul και την ηλεκτρονική μουσική. Καλοκουρδισμένη μπάντα, που εξέπεμπε κέφι από τη σκηνή, και που θα μπορούσε να μας εκπλήξει αν είχε μια καλύτερη τραγουδίστρια. Όχι ότι ήταν ανεπαρκής, απλά δεν σε δονούσε με την ερμηνεία της και έδωσε την εντύπωση μιας τυπικής αγγλίδας βοκαλίστριας που ίσως και να αποτέλεσε λύση της τελευταίας στιγμής για την μπάντα. Θετική πάντως η εικόνα που άφησαν πίσω τους οι Bonobo. 
Ακόμη θετικότερη εκείνη που άφησαν οι !!! ή για την ακρίβεια, με δυσκολία θα μπορούσε κανείς να βρει άνθρωπο μέσα στην Τεχνόπολη που να τους είδε και να μην τους άρεσαν, στη χειρότερη περίπτωση. Στην καλύτερη, έμενες άφωνος με την ενέργειά τους και με το γεγονός ότι το νεοϋορκέζικο λευκό funk των δίσκων τους πολλαπλασιαζόταν επί δέκα επάνω στη σκηνή και έδινε τον επαρκέστερο ορισμό του τι και πώς μπορεί κανείς να μεταμορφώσει το υλικό του σε ένα «ζωντανό» τέρας! Το γκρουπ τα έδινε όλα με δύο κιθαρίστες, δύο ντραμερ, σούπερ μπάσο και δύο τραγουδιστές που ήταν όλα τα λεφτά, ο Nic Offer από τη μία με τις εκπληκτικές χορευτικές φιγούρες του που θα μπορούσαν μια χαρά να είναι και η μοναδική ατραξιόν της εμφάνισής τους, και η μαύρη Shannon Funchess που έριχνε λάδι στη φωτιά του ήχου τους. Όσοι βρέθηκαν μπροστά στη σκηνή αντιμετώπισαν πρόβλημα στο να κρατήσουν τα πόδια τους ακίνητα, κι αυτό από μόνο του αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για το απόλυτα επιτυχημένο από όλες τις απόψεις live τους. 
Οι Fischerspooner που αποτελούσαν τους headliners είχαν την ατυχία (είπαν) να χάσουν σε κάποιο αεροδρόμιο τα κουστούμια τους, δεν μπορώ όμως να φανταστώ πόσο ουσιαστικότερο θα έκαναν το σόου αυτά. Ούτως ή άλλως, είτε επειδή οι προσδοκίες μας ήταν υψηλές – λόγω των όσων έχουμε κατά καιρούς διαβάσει για τον τρόπο που παρουσιάζονται στις συναυλίες τους – είτε επειδή δεν έδωσαν όσα μπορούν πιθανά να δώσουν, η εμφάνισή τους θα χαρακτηριζόταν ανεπαρκής. Τρεις χορεύτριες που δεν θα περνούσαν ούτε στη δεύτερη φάση του So You Think You Can Dance προσπαθούσαν να δώσουν μια θεατρικότητα στα τεκταινόμενα επί σκηνής, αλλά έβγαζαν μια εικόνα θλιβερού μπαλέτου που έχει πολύ δρόμο μπροστά του μέχρι να εντυπωσιάσει στην πρεμιέρα, όσο δε για τον τραγουδιστή – ο οποίος ποιος ήταν τελικά, ο Fisher ή ο Spooner, δεν ρώτησα κιόλας να μάθω… - είχε το δύσκολο έργο του να σηκώσει μόνος του το βάρος μιας εμφάνισης που βασίζεται τελικά σε δύο – τρία καλά κομμάτια (γιατί τόσα τελικά έχουν τα δύο άλμπουμ τους, και το ένα απ' αυτά είναι η διασκευή τους στο "The 15th " των Wire που δεν είπαν κιόλας). Δεν αποτελεί λοιπόν καμιά έκπληξη το γεγονός ότι το γκρουπ – που συμπλήρωναν τρεις ακόμη μουσικοί, αν και υπήρχαν μπόλικα προηχογραφημένα μέρη – δεν απογείωσε το κοινό, και μάλιστα σημειώθηκαν πολλές αναχωρήσεις κατά τη διάρκεια του σετ τους, είτε για άλλες σκηνές είτε για κανένα ποτό σε παρακείμενα μπαρ. Εντάξει, δεν μπορείς να το έχεις πάντα, το ζήτημα με τους Fischerspooner είναι αν το είχαν ποτέ ή έχουμε πέσει θύματα μιας τεράστιας φάρσας…
