Photos: Έφη Παναγιωτοπούλου
Στην πιο γεμάτη, συναυλιακά, μέρα των τελευταίων χρόνων, με Costello, Garbarek, Snoop Dogg να παίζουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Αθήνας, προτιμήθηκε το πιο πλούσιο line up και μάλλον το πιο ενδιαφέρον.
Την ημέρα άνοιγαν οι Hawk and A Hawksaw του Jeremy Barnes (Neutral Milk Hotel) που κατάφεραν γρήγορα να μας κερδίσουν παρά το λαχάνιασμα από τον καθιερωμένο αγώνα δρόμου που είχε προηγηθεί για να είμαστε εκεί στην ώρα μας. Εκτός του Barnes (κρουστά, ακορντεόν) και της Heather Trost (βιολί) επί σκηνής βρισκόταν και o Unger Balazs από τους Hun Hangar Ensemble στο σαντούρι. Οι βαλκανικοί τους ρυθμοί είναι τόσο οικείοι που μας έκαναν να φανταζόμαστε διάφορους Έλληνες τραγουδιστές επί σκηνής ενώ καταλήξαμε και επισήμως στο συμπέρασμα ότι οι παραδοσιακοί ήχοι της Ουγγαρίας μοιάζουν υπερβολικά πολύ με τα δικά μας νησιώτικα. Περιέργως, η ιδέα και μόνο ότι θα τραγουδήσει ο Γιάννης –θα κλάψω λίγο και σήμερα- Πάριος με εξιτάρει μέχρι αυτή την ώρα. Επειδή δεν συνέβη όμως αυτό, αναγκαστικά την παράσταση έκλεψε η φοβερή φιγούρα του προαναφερθέντος Ούγγρου βασιλιά του σαντουριού και το φοβερό –α λα ντράμερ- στυλ του. Γενικά, οι ΑΗΑΑΗ πρέπει να παίξουν κάποια στιγμή στην Γιορτή της Μουσικής για να χορέψουμε αγκαλιά με τους μετανάστες της πόλης στην Κοτζιά. Έτσι για αλλαγή, να αισθανθούν κι αυτοί σαν στο σπίτι τους.
Ενώ κουβεντιάζαμε διάφορα τέτοια, στην σκηνή ανέβηκε το όνομα που περίμενε ο περισσότερος κόσμος. Οι Beirut του Zach Gordon είναι μια οκταμελής ομάδα που παίζει σαν μια φοιτητοπαρέα που έχει πάει διακοπές. Τραγουδάνε μαζί τους στίχους όλων των τραγουδιών, χορεύουν, χαμογελάνε, διασκεδάζουν πραγματικά με αυτό που κάνουν και το μεταδίδουν και στο κοινό τους. Ακούσαμε λοιπόν το μεγαλύτερο μέρος του πιο χαρακτηριστικού δίσκου του 2006. ενώ στο ενδιάμεσο χώρεσαν και τρία καινούργια τραγούδια (στο γνώριμο ύφος), αλλά και μια διασκευή σε ένα τραγούδι του Jacques Brel (ε, μην περιμένετε και τίτλο τώρα). Το φινάλε με την ανατριχιαστική μελωδία του ‘Gulag Orkestar’ θα μας μείνει σαν την πιο ωραία στιγμή της βραδιάς. Όσοι τους χάσατε, μην ανησυχείτε. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν φοβερή και οι Beirut μόλις άνοιξαν λογαριασμό στην χώρα μας. Θα τους ξαναδούμε.
Μετά τους Beirut καταλάβαμε για τα καλά αυτό που είχαμε σαν απορία νωρίτερα. Τι δουλειά έχει η Sophie Solomon μετά τους Beirut; Περιέργως, θεωρείται μεγαλύτερο όνομα, έχοντας στις πλάτες της μόνο ένα καλό δίσκο με τους Oi Va Voi και ένα μέτριο προσωπικό. Έγινε λοιπόν το λάθος, το οποίο μας ανάγκασε να παρακολουθήσουμε το μέτριο set της που κυμάνθηκε πολύ κοντά στην ατμόσφαιρα των δύο προηγούμενων ονομάτων, χωρίς όμως ίχνος της δυναμικής τους. Έπαιξε πάντως τα χιτάκια της, μας είπε ότι ο Stalin χόρευε τανγκό και αποχώρησε για να ανέβουν στην σκηνή οι Calexico.
Είναι η δεύτερη φορά που τους βλέπω και είμαι πλέον πεπεισμένος ότι είναι ένα από τα χειρότερα live σχήματα που μπορεί να πετύχεις. Οι όποιες μελωδίες υπάρχουν στους δίσκους επί σκηνής μετατρέπονται σε μια χλιαρή σούπα, τελείως επίπεδη, χωρίς εντάσεις, με λίγα λόγια, μόνο για background στο σπίτι. Έκαναν μια μικρή γύρα από όλους τους δίσκους τους, εστιάζοντας στον τελευταίο αλλά η παρτίδα σώθηκε στο φινάλε που ανέβηκαν στην σκηνή οι Beirut και A Hawk And A Hawksaw, για να παίξουν μια φοβερή εκτέλεση του ‘Crystal Frontier’ και του ‘Face A La Mer’ των Les Negresses Vertes -και έτσι επιβραβευθήκαμε όσοι αντέξαμε μέχρι εκείνη την ώρα.
Συνολικά πάντως ήταν άλλη μια πολύ ωραία βραδιά στο Ελληνικό, χωρίς καμία ταλαιπωρία, άψογη οργάνωση αλλά και λιγότερο κόσμο από αυτό που περίμενα. Δεν ξέρω αν φταίνε όλα τα στραβά των τελευταίων μηνών με τις φωτιές και τους ξυλοδαρμούς, αλλά αν δεν αντέχουμε να γεμίσουμε ούτε αυτό το χώρο, αδυνατώ να φανταστώ με ποια μπάντα θα το καταφέρναμε. Interpol ε;
