Kaiser Chiefs, Long Blondes, Good Shoes, Zebra Tracks

I JUST WANΤ ΤΟ BE HER SWEETHEART…

Photos: Olga K.



Αγαπητή μου Κate,

Λατρεμένη μου Κate,

(Kate, μπορώ να το χοντρύνω κι άλλο γι’ αυτό μην το παρατραβάς…)

Εδώ και κάτι ώρες παλεύει μέσα μου ο άντρας κι ο φαν. Το έχων ορμόνες αρσενικό με τον έχοντα μουσικό αισθητήριο δημοσιογράφο. Ακόμη δεν έχω αποφασίσει ποιος επιβάλλεται του άλλου. Ακόμη δεν μπορώ να σε διαβεβαιώσω αν αυτό που παρακολούθησα μερικές ώρες πριν σε μια εκ των καλύτερων (κι ευτυχώς απάγκιων, ώστε να μην πιάνει κι αέρα, αν με νοείς…) Ολυμπιακών εγκαταστάσεων απευθυνόταν στο αμιγώς αισθητικό ή επεκτεινόταν και στο στυτικό κομμάτι του εαυτού μου. Ας τα πάρω με τη σειρά γιατί η επιστολή θα είναι μακροσκελής.



Καταλαβαίνεις βέβαια ότι εγώ για σένα ήρθα. Για εσένα ξετσαγκιλώθηκα (sic) και κατέβηκα μέχρι την παραλιακή κι όχι για κανέναν άλλον –άσχετα αν στην πορεία προέκυψαν πολλοί λόγοι. Σε είδα να περιφέρεσαι με το κόκκινο κολλητό σου φόρεμα στο χώρο κατά τη διάρκεια της πρώτης εμφάνισης, αυτής των Zebra Tracks κι ειλικρινά ήθελα να σε πάρω από το χέρι και να σε πάω στο μπαρ και να σε ποτίζω ξύδια μέχρι να σου φαίνομαι θεογκόμενος. Αλλά το καθήκον με τράβηξε μπροστά στη σκηνή. Όπου βέβαια οι Zebras μια χαρά παίξανε: έχουν ένα δυνατό ρεπερτόριο τραγουδιών, όσο πρέπει ενθουσιασμό για να λένε διάφορα πάνω στη σκηνή, στις παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια (αν θέλετε βοήθεια πάντως στο κομμάτι της πρόζας, αυτοπροσφέρομαι αμισθί), μια κάτι παραπάνω από καλή σκηνική παρουσία και ένα ζευγάρι κιθάρες από τις καλύτερες στην χώρα. Ο φίλος Αντώνης βέβαια φρονώ ότι θα έπρεπε να δουλέψει λίγο παραπάνω τη φωνή του η οποία ώρες ώρες έφευγε μια κατά Βούλα και μια κατά Πειραιά μεριά. Γενικά μπαλάντζαρε σε κάποια σημεία επικίνδυνα, αν κι αυτό μπορεί και να μην είναι αμιγώς δικό του φταίξιμο, γιατί τι να κάνεις κι εσύ αν ο ηχολήπτης σου δίνει μόνο δυο κανάλια από την κονσόλα για να ακουστείς… (μην τους ακούς Kate μου, εσύ αξίζεις και τα 24 κανάλια της ηχοληψίας όλα πάνω στη φωνάρα σου). Το «Cicerone» επίσης θα το ήθελα με πνευστά πάνω στη σκηνή. Αλλά φυσικά εγώ μπορεί να ήθελα και ένα κιλό παϊδάκια να σαβουριάσω εκείνη την ώρα, δεν σημαίνει ότι έπρεπε σώνει και καλά οι Zebras να με (εις)ακούσουν.



Οι Good Shoes είναι παιδάκια. Μικρά, αλλά προσιτά, ομιλητικά και δίχως ίχνος ότι και καλά κρατάνε τα αρχίδια της αγγλικής μουσικής βιομηχανίας στην παλάμη τους –φαντάζομαι ότι αν καθόμουν και μιλούσα εκ του σύνεγγυς με τους Arctic Monkeys θα έπαιρνα μια εντελώς αντίθετη εικόνα. Λίγο πριν βγούνε στη σκηνή τα είπαμε λίγο για οτιδήποτε εκτός μουσικής (ξέρεις, γκόμενες, μπάλα, τις μεταγραφές της Manchester Ud.) σε σημείο που σίγουρα θα με πέρασαν για δημοσιογράφο από το ελληνικό Maxim ή το FHM (καλά, το δεύτερο δεν θα ήταν κι απολύτως ανακριβές). Δίπλα τους στεκόταν ένας απαράδεκτος ξεπλένης nerd που χαλβάδιαζε ένα άψογο κοριτσάκι –αλλά γι’ αυτόν τον τύπο θα μιλήσουμε αργότερα Καιτούλα μου! Τώρα, στο δια ταύτα: αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι οι Good Shoes δεν δικαιολογούν επ’ ουδενί το όνομα τους (φόραγαν και οι τέσσερις τους τα χειρότερα παπούτσια που έχω δει ποτέ σε ροκ «σταρ» -Βαλλάτο δώσε τους την πατρική συμβουλή σου), στη σκηνή είναι μια χαρά, σε σημείο που έβαλαν τα γυαλιά σε όσους αναρωτιόντουσαν «ποιος διάολος έκλεισε για συναυλίες ένα μάτσο παιδαρέλια 22 ετών;» (Θα σου πω εγώ Κate, από το ρεπορτάζ που έκανα: οι ίδιοι οι Chiefs απαίτησαν να έρθουν μαζί τους στο ελληνικό σκέλος της περιοδείας τους. Όχι για να μη λες ότι πρόσεχα μόνο την κορμάρα σου και δεν εργαζόμουν ταυτόχρονα). Επίσης αν βγάλουμε από την εξίσωση τον τραγουδιστή που ήταν σαν φιγούρα από την αγγλική σειρά «Little Britain», ο underage (ήταν δεν ήταν 18 το παλικάρι) ντράμερ τα έσπαγε κανονικά και τραγούδια τους όπως τα «Morden», «Nazanin» και «Photos» αποδόθηκαν πολύ καλύτερα απ’ ό,τι στο άλμπουμ τους. Από σκηνική παρουσία βέβαια βράστα Καιτούλα μου, δεν «το έχουν» και θέλουν τρελή βελτίωση –ή έναν μάνατζερ γατόνι να τους κάνει αυτός τις μόντες.



Όταν βγήκες εσύ κι έκλεισαν τα φώτα, όποιος ήταν δίπλα μου και με είδε με το μάτι να γυαλίζει λογικά πρέπει να απομακρύνθηκε από κοντά μου –ο Παπασημακόπουλος δεν μετράει γιατί το δικό του μάτι δεν φαίνεται καν έτσι όπως πέφτει η φράντζα και το κρύβει. Ξέρει τι κάνει ο Μάκαρος. Σε είχα θαυμάσει βέβαια και πριν ένα μήνα στη Βαρκελώνη, αλλά εκεί αδικήθηκες Kate μου από την τεράστια σκηνή και την ώρα που βγήκες. Εσύ είσαι νυχτερινό μωρό, προορισμένο να κλείνει σπίτια, δεν είναι να σε εμφανίζουμε έξω πρωί με την τσίμπλα στο μάτι. Σαν Jarvis Harry (ή μήπως Debbie Cocker;) κινιόσουν σαν αίλουρος (μόνο ο Φίλιππος Συρίγος χρησιμοποιεί ακόμη την εν λόγω έκφραση, οπότε σε λίγο πρέπει να βρω κάποιον που να μοιάζει με ψυχρό Λετονό) υποσκελίζοντας όλους γύρω σου: τον ξεπλένη που είχα δει προηγουμένως με το γκομενάκι που ετύγχανε ντραμερ της μπάντας σου (αλλά τι ντραμερ! Με τρελό κροσέ και απερκατ. Το παλικάρι όντως έπαιζε απίστευτα), τον κιθαρίστα και τις δυο φίλες σου στα πλήκτρα και το μπάσο αντίστοιχα (μια χαρά μου φάνηκαν κι αυτές μπάι δε γουέι. Μήπως να τις φέρεις από το σπίτι για καφέ;). Στο «Lust In The Movies», «Once And Never Again» και «Only Lovers Left Alive» έπεσαν κορμιά ενώ έκανες πράξη με τον καλύτερο τρόπο το κεντρικό μότο του «Giddy Stratospheres» (α ρε τρελό μωρό!). Κίνηση, χορός, τραγούδι, διασκέδαση, ούτε στον Τόλη Βοσκόπουλο στην πανελλαδική περιοδεία του το 1972 δεν ήταν τα βλέμματα ΟΛΩΝ των θεατών πάνω σε ΕΝΑ μόνο άτομο πάνω στη σκηνή. Μαγνήτης σου λέω! Ακόμη και η VIP area (η οποία είχε προσωρινά εκκενωθεί για την άφιξη του άγγλου πρέσβη) είχε αδειάσει και ο βρετανός ambassador περιφερόταν διακριτικά μέσα στο πλήθος θαυμάζοντας κι αυτός τα πλούσια κάλλη σου… Ειλικρινά, σε κάποιο σημείο μου πέρασε από το μυαλό να κάνω ο,τι και ο τρελαμένος φαν των Kaisers μια ώρα μετά (το απόλυτο highlight της βραδιάς): να ανέβω στη σκηνή μόνο με το μποξεράκι μου και να χορέψω δίπλα στην ντραμ κιτ. Καλά μου το έλεγε η μάνα μου όταν ήμουν μικρός «ποτέ μην βγαίνεις από το σπίτι αν πρώτα δεν έχεις αλλάξει εσώρουχο».



Για μένα η συναυλία τελείωσε όταν αποφάσισες να κατεβάσεις τις ατελείωτες καμπύλες σου από τη σκηνή. Σοκαρισμένος προσπαθούσα να βρω ένα αποκούμπι. Πέρασε η ώρα αν και δεν έβλεπα την στιγμή που θα γυρνούσα σπίτι και θα γκούγκλαρα στο ιντερνετ μερικές φωτό σου.

Τέλος πάντων οι Chiefs δεν είχαν καμία σχέση με την προ επτά μηνών εμφάνιση τους στο Gagarin. Η βραδιά είχε πολύ λιγότερο «αλάτι» του προβλεπομένου, αλλά την πάλεψα με το εναρκτήριο crowd bouncing του «Everyday I Love Υοu Less And Less». Το πρώτο εικοσάλεπτο ήταν μια χαρά, μετά βαρέθηκα γιατί κάθισαν κι είπαν σχεδόν όλο το απαράδεκτο δεύτερο άλμπουμ τους (στο «Retirement» βέβαια φώναζα, κραύγαζα, προσπαθούσα να ξεσηκώσω τον κόσμο γύρω μου να ακούσει καλά την απόλυτη κομματάρα του «Yours Truly Angry Mob», αλλά μάταια…). Μέχρι το ανθεμικό κλείσιμο του «Oh My God» ο Wilson έκανε και μια γρήγορη βόλτα από το γκισέ με τα ποτά, πριν ξανανεβεί σε χρόνο dt στη σκηνή, αποδεικνύοντας τελικά ότι η απόσταση μεταξύ stadium και pub rock δεν είναι εντέλει τόσο μεγάλη όσο νομίζαμε. Ο,τι κι αν έκανε όμως, ήταν λίγος. Γιατί η Kate Jackson είχε ήδη «πάρει κεφάλια» μια ώρα πριν…



Θυμάσαι το δίλημμα που έθεσα στην πρώτη παράγραφο; Ε, τώρα έχεις καταλάβει για τα καλά ποιος νικάει…

Με ατέρμονο θαυμασμό,

Κωνσταντίνος Τσάβαλος