Gagarin Open Air Festival - 2η μέρα: Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες, Last Drive, Διάφανα Κρίνα, Παύλος Παυλίδης & B-Movies, Ντίνος Σαδίκης.

Προφανώς ζητάω συγγνώμη για την καθυστέρηση αυτού του κειμένου αλλά κάποια πράγματα είναι πιο σημαντικά από την μουσική μας ενημέρωση, όπως είναι η υγεία του ανθρώπου που βρίσκεται στο νοσοκομείο από την Παρασκευή, αφού ξυλοκοπήθηκε άγρια στο Ελληνικό μετά την συναυλία.

Ο λόγος της καθυστέρησης λοιπόν ήταν γιατί προσπαθούσα να βρω μια άκρη για το τι έγινε, κυρίως για να μην αντλούνται πληροφορίες μόνο από αυτά που είδα στο χαζοκούτι τις τελευταίες μέρες (ούτε που συνέβη δεν ξέρουν οι άνθρωποι). Δυστυχώς, δεν τα κατάφερα και δεν έχω περισσότερες πληροφορίες να σας δώσω. Το γεγονός είναι ότι ο αστυνομικός βρίσκεται ακόμα διασωληνωμένος στην Βούλα και κινδυνεύει να χάσει την ζωή του. Όσο οι τηλεοράσεις μιλάνε για αναρχικούς απλά και μόνο επειδή είχαν λοστούς, η αστυνομία κάνει βίαιες προσαγωγές υποτιθέμενων υπόπτων και οι ‘αντιεξουσιαστές’ φεύγουν για βόλτα έχοντας στις τσάντες τους μολότωφ μην τυχόν και χρειαστούν, η μπάλα έχει και επισήμως χαθεί. Ίσως το πιο παράδοξο είναι ότι οι έννοιες (αναρχικος, δημοσιογράφος κτλ) που κουβαλάν απέχουν πολύ από την πραγματική τους ερμηνεία. Τέλος πάντων οι μάχες στην Αθήνα (και στην όποια Αθήνα) δεν είναι καινούργιο πράγμα και δεν είναι απαραίτητα και αδικαιολόγητο. Απλά, τον τελευταίο καιρό παρόμοια γεγονότα έχουν μεταφερθεί στα δικά μας λημέρια (σ.σ. πληροφορία της τελευταίας στιγμής: έπεσε μολότωφ χτες το βράδυ στο Mo Better;) και πλέον είναι αδύνατο να τα προσπερνάμε και πρέπει να μας αφορούν. Τέλος πάντων, θα μπορούσα να προχωρήσω σε περαιτέρω αναλύσεις αλλά δεν γράφω εγώ το Other Side, ενώ από την στιγμή που δεν υπάρχουν ευθύνες διοργανωτών, ακυρώσεις εμφανίσεων και τα συναφή ίσως να μην σας ενδιαφέρουν και πάρα πολύ όλα αυτά, οπότε με βαριά καρδιά, περνάω στα μουσικά τεκταινόμενα.

Την ημέρα άνοιξε ο αγαπητός Σαδίκης, για τον οποίο έδωσα μάχη με το χρόνο για να τον προλάβω αλλά δεν τα κατάφερα 100%. Ευτυχώς, πρόλαβα το ‘Δεν ήταν απαισιόδοξο τραγουδάκι’ και την ‘Απόδραση’ από την πρώτη του προσωπική δουλειά που είχα καιρό να ακούσω. Για το τέλος μας φύλαξε μια διασκευή για σεμινάριο στο σπουδαίο τραγούδι του Βαμβακάρη (‘Αντιλαλούν οι Φυλακές') και αμέσως μετά αποχώρησε και βρήκαμε κι εμείς χρόνο να τσεκάρουμε τον ωραίο χώρο. Για να λέμε και τα καλά πάντως, η διοργάνωση ήταν άψογη, ο χώρος βολικός, δεν συναντήσαμε πουθενά μεγάλες ουρές, αν και ο κόσμος περιέργως ήταν λίγος και ίσως το μεγάλο τεστ της ετοιμότητας της διοργάνωσης είναι η βραδιά της Τρίτης με Beirut και Calexico.

Συνέχεια με Παυλίδη που, απ' ό,τι κατάλαβα την Παρασκευή, είναι μικρότερο όνομα από τα Κρίνα που ακολουθούσαν μετά. Δεν ξέρω φίλοι μου πως το καταφέρατε αυτό, γιατί προφανώς τα δικά σας γούστα τα καθορίζουν αυτά κι όχι αυτοί που φτιάχνουν το line-up, αλλά για ξανασκεφτείτε το. Για περίπου σαράντα λεπτά ο Παυλίδης μοίρασε σχεδόν ισομερώς το υλικό από την τελευταία του δουλειά και από τα Σπαθιά, φάνηκε σε φόρμα αλλά το φως της μέρας σε έναν άνθρωπο που δισκογραφεί περίπου είκοσι χρόνια δεν βοηθάει. Αντιθέτως, το σκοτάδι όπως ήταν αναμενόμενο βρήκε τα Διάφανα Κρίνα επί σκηνής που ξεκίνησαν δηλώνοντας ότι δεν είναι gothic! Τότε τι είναι; Και γιατί είναι κακό να είσαι gothic αλήθεια; Τέλος πάντων, η αλήθεια είναι ότι όταν κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, μόνο groupie δεν έγινα, αλλά από το ‘Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές’ και μετά έπαψαν να μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Ίσως να προσπαθούν και πολύ -δεν ξέρω. Το γεγονός είναι ότι δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα, ακόμα και όταν τίμησαν παλαιότερο υλικό που γνωρίζω καλύτερα όπως ο ‘Μπλε Χειμώνας’ και ‘Κλόουν την Τετάρτη’. Πάντως ήταν ξεκάθαρο ότι πολύς κόσμος είχε πάει για τα Κρίνα στο Ελληνικό και αυτό είναι που μένει και όχι η όποια καταγραφή της γνώμης μου.

Έτοιμοι για το κυρίως πιάτο με τους Last Drive και τα ‘I Love Cindy’ και ‘Gone Gone Gone’ -ό,τι πρέπει δηλαδή για να μπούμε στο rock n’ roll κλίμα τους από την αρχή. Γενικά σαν εμφάνιση καταγράφεται στις καλές τους, αν και είχαμε καλομάθει με τα πολύωρα set τους στο Gagarin τον Μάιο, ενώ και πάλι δεν ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να ακούσω το ‘Devil May Care’. Ζωντανά την επόμενη φορά φαντάζομαι.

Κοντά στα μεσάνυχτα εμφανίστηκε και ο Αγγελάκας με τους Επισκέπτες σε μια από τις κεφάτες εμφανίσεις που έχουν κάνει τα τελευταία δύο χρόνια. Ξεκινώντας με ένα καινούργιο ορχηστρικό θέμα, πέρασαν αμέσως στο επίκαιρο -λόγω του κλινήρη Αρχιεπισκόπου- ‘Αιρετικό’ ενώ ακολούθησαν και όλα τα highlights της δουλειάς τους με λίγες προσθήκες από Τρύπες όπως πάντα. Με τον Γιάννη να το απολαμβάνει, το κοινό να θυμάται τα φοβερά βράδια με τις Τρύπες (ναι, ήταν τόσο καλά την Παρασκευή), η μπάντα-στρατός μας άφησε με το ‘Θ’ Ανατέλλω’ και εμείς αποχωρήσαμε χαρούμενοι, λίγο πριν μάθουμε τα όσα λυπηρά συνέβησαν λίγο αργότερα.

Y.Γ. Avopolis: τα επεισόδια έλαβαν χώρα εκτός του χώρου του φεστιβάλ. Αστυνομικός χωρίς διακριτικά έγινε αντιληπτός / αναγνωρίστηκε από μια ομάδα ατόμων που αποφάσισαν να τον στείλουν στον τάφο ξυκοκοπώντας τον ακόμα και όταν ήταν πεσμένος, αδύναμος να κουνηθεί. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην εντατική σε κρίσιμη κατάσταση... Εντωμεταξύ, με όλη την παραπληροφόρηση, αλλά και τον ψευτοτσαμπουκά κάποιων, οι προπωλήσεις των συναυλιών πάνε κατά διαόλου...