Gagarin Open Air Festival: Iggy & The Stooges, Mudhoney, Soulsavers feat. Mark Lanegan.

Photos: Olga K., Έφη Παναγιωτοπούλου



Η απόπειρα του Gagarin να πέσει στα βαθιά νερά των κατά συρροή συναυλιών ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, με φυσικό σύμμαχο την άψογη διοργάνωση. Για τους “πονηρούς” να πούμε ότι δεν πληρωνόμαστε από κανένα γι’ αυτά που γράφουμε, απλά πρέπει μαζί με τις διαμαρτυρίες μας για τα κακώς κείμενα των συναυλιών να σημειώνουμε και τα όσα θετικά πέφτουν στην αντίληψή μας. Να ξεκινήσουμε, λοιπόν, από την επιλογή του χώρου με μπόλικο γρασίδι για καθισιό κατά τη διάρκεια αναμονής των συγκροτημάτων, τα 4.000 καθίσματα για όσους το επιθυμούν, την προθυμία του προσωπικού ασφαλείας και την υπομονή τους. Λίγοι την διαθέτουν και χρειάζεται μπόλικη για να αποκρούεις το crowd surfing, τα δεκάδες μπουκάλια νερού και τις ροχάλες (ναι, φαίνεται πως είχαμε λάμα και καμήλες ανάμεσα στο κοινό), ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαν να προστατέψουν τα παιδιά που φεύγανε με το κεφάλι κάτω, αγκαλιάζοντάς τους με φυσικό επακόλουθο να τρώνε και καμιά ξώφαλτση κλωτσιά στη μούρη από τους surfers. Επειδή βρισκόμασταν μπροστά –και πιο μπροστά δεν γινόταν- τά’ δαμε όλα και τα μόνα επεισόδια που μας έκαναν να βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή που γεννηθήκαμε στη χώρα της καφρίλας ήταν από πλευράς του κοινού, αλλά γι’αυτά θα μιλήσουμε αργότερα.



Πρώτα ανέβηκαν οι Soulsavers στη σκηνή για να τους ακολουθήσει αμέσως μετά ο Mark Lanegan υπό τις ιαχές των πιστών του –ιδιαίτερα των πιστών γένους θηλυκού– και αμέσως μετά να ακολουθήσει η πλήρης απογοήτευση. Η σούπα που μας σέρβιρε ήταν χλιαρή, ανάλατη και άγευστη, επιβεβαιώνοντας το αξίωμα που λέει πως “αν δεν μπορείς να παίξεις μουσική πες πως πειραματίζεσαι”. Τα κανα–δυό ευχαριστώ που είπε ήταν λες και τα πλήρωνε με το κομμάτι, έπαιξαν μόλις μισή ώρα όπου παραλίγο να μας πάρει ο ύπνος και κατέβηκαν από τη σκηνή λες και βιάζονταν να πάνε κάπου αλλού. Mε άλλα λόγια ο αγαπητός Mark συμπεριφέρθηκε σαν να ήταν μια αρπαχτή, ενώ τι να πεις για τους Soulsavers, παρά ένα "κρίμα" για τις τρείς κιθάρες επί σκηνής που έμειναν –ουσιαστικά- αχρησιμοποίητες, όπως και το ντουέτο των Αφροαμερικανίδων στα φωνητικά.

Οι Mudhoney μπορεί να είναι Aμερικάνοι αλλά στο ραντεβού αποδείχθηκαν Άγγλοι, αφού ανέβηκαν στο πάλκο μετά από μισή ακριβώς ώρα και μέσα σε λίγα λεπτά μας αποζημίωσαν για το πακέτο που είχε προηγηθεί. Ορεξάτοι, άνετοι, κεφάτοι και με μπόλικο χιούμορ, απέδειξαν ότι είτε το’χει ο μουσικός, είτε δεν το’χει. Αν μικροί πετάγατε δυναμιτάκια σε βαρέλια και μετά βάζατε και το καπάκι πάνω, τότε μπορεί να καταλάβετε πως παίζουν οι Mudhoney. Μόνο που η έκρηξη μας πήρε και μας σήκωσε μιας και το κουαρτέτο που θεμελίωσε το grunge όχι μόνο δεν έχει χάσει τίποτε από την ενεργητικότητά του στο πέρασμα των χρόνων, αλλά θα λέγαμε ότι είναι από τα συγκροτήματα που γερνάνε καλά.



Ξεκίνησαν με το “You Got It”, από το Mudhoney του ‘91, συνέχισαν με το “Suck You Dry”, από το Piece Of Cake του ’92, έπαιξαν και από τα δύο τελευταία albums τους (“It Is Us”, “Where Is The Future”, “Hard On For War”, “Inside Job”, “Where The Flavor Is”) και μας την φέραν πισώπλατα με τα “Touch Me I'm Sick” και “Sweet No More”. Εάν έπαιζαν άλλη μια ώρα δεν θα μας χάλαγε καθόλου, όμως και πάλι Eγγλέζοι μας βγήκανε και κατέβηκαν από τη σκηνή εμφανώς ικανοποιημένοι αφού η ανταπόκριση του κοινού ήταν από ενθουσιώδης έως αποθεωτική.

Και μετά ήρθαν οι Stooges.



Ο Iggy όπου νά 'ναι θα πιάσει κανά σπίτι εδώ γιατί που να τρέχει κάθε λίγο μεγάλος άνθρωπος, τους λοιπούς τους έχουμε δει άλλες δυό φορές, οπότε μπορεί κανείς λογικά να υποθέσει ότι το live τους είναι μια υπόθεση προβλέψιμη και φυσικά θα ήταν λάθος. Οποιος δεν ήρθε έχασε, γιατί ο αεικίνητος αίλουρος που ακούει στο όνομα Iggy δεν παίρνει χαμπάρι ούτε από ηλικία, ούτε από εγχειρήσεις που του άφησαν το ένα πόδι κοντύτερο από το άλλο, ούτε από τις ροχάλες των λάμα, ούτε από τα νερά με τα οποία τον έλουζαν από κάτω.



Μπήκαν δυναμικά με το “Loose” και συνέχισαν για μιάμιση ώρα με όλα τα κλασικά Stooges τραγούδια, ή μάλλον rock’n’roll δυναμίτες, ή όπως θέλετε να τα πείτε, μαζί με δυό – τρία από το νέο δίσκο τους που έδεναν άψογα με το παλιότερο υλικό τους, όπου ο αειθαλής Iggy ανέβασε καμμιά δεκαπενταριά fans στη σκηνή για να χορέψουν μαζί του, τους έδωσε το μικρόφωνο και για πολλοστή φορά πήδηξε στο κοινό. Οι εκδηλώσεις λατρείας στο πρόσωπό του είναι απόλυτα κατανοητές σε όποιον έχει την παραμικρή ιδέα του τι σημαίνει rock και ο Iggy είναι ένας από τους Αρχιερείς του. Μπορείτε λοιπόν να καταλάβετε πως νιώσαμε όταν, καθώς είχε βγεί για το encore, ένας σκυλάς του πέταξε μπουκάλι που τον βρήκε στο φρύδι και τον πήραν τα αίματα. Γιατί μόνο ένα μαλακισμένο που ξέρει από σκυλάδικα –πιάτα– γαρδένιες θα φερόταν έτσι, σαν να λέει: “Πλέρωσα και γουστάρω να τα σπάσω”. Ποιός στα σωστά του θα πλήρωνε ένα πενηντάρι, θα έτρωγε σκόνη, ιδρώτα και σπρώξιμο του σκοτωμού μόνο και μόνο για χτυπήσει τον (“αγαπημένο του”;) καλλιτέχνη;



Σε μια υπέροχη rock’n’roll συναυλία ήταν μια ηλίθια στιγμή καφρίλας, αλλά ο Iggy το ξεπέρασε φωνάζοντας: “Τώρα τσαντίστηκα και θα παίξουμε όπωςδήποτε! Δεν μπορείς να μου τη σπάσεις cocksucker, γιατί είμαι Αθάνατος!” και το απέδειξε με την οργιώδη εκτέλεση του “I Wanna Be Your Dog”, ενώ ταυτόχρονα σκούπιζε τα αίματα με μια πετσέτα.



Αν θέλετε να μάθετε την έννοια του γαμημένου του rock’n’roll πρέπει να δείτε τους Stooges τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σας.