Rockwave Festival: 3η μέρα - Metallica

Photos: Olga K, Έφη Παναγιωτοπούλου

Μετά από τη διαδρομή στην εθνική οδό και το απαραίτητο 20λεπτο περπάτημα (απόλυτα ταυτισμένα με το Rockwave Festival), μπαίνουμε στο χώρο του Terra Vibe και ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται να δω μια από τις σημαντικότερες μπάντες της παιδικής μου ηλικίας.



Έχουμε ήδη καθυστερήσει και χάσει τους Mastodon, My Dying Bride και Dirt Spawn Disease και αναμένουμε -μαζί με δεκάδες χιλιάδες κόσμου- να σκοτεινιάσει για να βγουν οι Metallica. Παρατηρώντας κανείς τη λαοθάλασσα μπορούσε να καταλάβει εύκολα πόσες γενιές έχουν μεγαλώσει και ακόμα μεγαλώνουν με αυτή τη μπάντα. Από την άλλη, είχα ακόμα έντονα στο μυαλό μου το “Some kind of Monster”, ένα dvd που κυκλοφόρησαν μετά τον τελευταίο τους δίσκο και που κάνει έκδηλο το πόσο κινούνται όλα γύρω από το χρήμα και τη show biz, αλλά και πόσο άσχημες είναι οι μεταξύ τους σχέσεις.



Η συζήτηση περί αυτού βέβαια δεν έμελλε να διαρκέσει για πολύ: από τα ηχεία ακούγεται το soundtrack του “The good, the bad and the ugly”, τα πηγαδάκια σπάνε και όλοι κοιτούν την πελώρια σκηνή με το πανό “sick of the studio”. Και είναι αλήθεια όσο κι αν ακόμα δεν το συνειδητοποιούμε. Ο διπλανός μου μου λέει αυθόρμητα: "βλέπουμε τους Metallica!"Παίζουν οι πρώτες νότες του "Creeping Death" και γίνεται πανικός που δεν περιγράφεται με λόγια, αλλά μόνο με μερικά δευτερόλεπτα μέσα στα pits. Το μάτι μου πέφτει στο γκρίζο μούσι του Hetfield, με το southern look, o οποίος φωνάζει “Give me fuel, give me fire, give me that which I desire!” …και το κοινό παραληρεί σε όλα τα μήκη και πλάτη του Terra Vibe. Και που να ήξερε τι θα ακολουθήσει...



Κάπου εκεί, βέβαια, παρουσιάζονται τα πρώτα προβλήματα ήχου -με το πίσω δεξί ηχείο να παραμορφώνει (όχι, δεν ήταν η βρωμιά από τις κιθάρες...)- και οι ψίθυροι δεν λείπουν. Η ένταση πέφτει ελαφρώς, αλλά όχι και η διάθεσή μας ή το playlist των Metallica και σίγουρα όχι ο Lars Ulrich, που δύσκολα καθόταν στα τύμπανά του και κάθε λίγο σηκωνόταν και έφτανε ακόμα και μπροστά στο κοινό. Η συμμετοχή του ήταν έως συγκινητική...

Βρισκόμαστε στο “Orion” και ο νέος μπασίστας Robert Trujillo αποδίδει φόρο τιμής στον Cliff Burton -και ως νεότερος δείχνει και πολύ περισσότερο υπερκινητικός. Στο “Fade to Black” οι αναπτήρες ανάβουν, ενώ με τα “Master of Puppets” και “Battery” πιστεύουμε ότι μας αποτελείωσαν. Σειρά έχουν όμως τα “Black Album” και το “One” -το δεύτερο με ένα από τα σημαντικότερα riffs στην ιστορία του metal, αλλά και τον Kirk Hammett να μοιάζει ακόμα με φιγούρα από τα 80’s, αδύνατος και μαυροφορεμένος.



Προσωπικά περίμενα να ακούσω κι ένα “Until it sleeps”, αλλά τα albums “Load” και “St. Anger” έμειναν εξολοκλήρου εκτός playlist, και μάλιστα η έλλειψη του τελευταίου με ξάφνιασε. Έτσι, το set έκλεισε με τα “Whiplash” και “Seek and Destroy” από τον πρώτο δίσκο και με μια γεύση ικανοποίησης αλλά και απορίας για το πώς αυτοί οι άνθρωποι καταφέρνουν να παίζουν τα ίδια τραγούδια μετά από τόσα χρόνια με τόσο ενθουσιασμό και επαγγελματισμό. Σίγουρα κάποιοι δικηγόροι του διαβόλου θα μπορούσαν να μιλήσουν για έλλειψη έμπνευσης και φρεσκάδας που προσκολλά στο παρελθόν τους ίδιους και το κοινό. Αυτό που ζήσαμε παρ’ όλα αυτά ήταν ένας δυομισάωρος καταιγισμός που δεν έκανε κοιλιά σε κανένα σημείο και μας αποζημίωσε με το παραπάνω.



Playlist

Creeping Death
Fuel
Wherever I May Roam
For Whom the Bell Tolls
Welcome Home (Sanitarium)
...And Justice For All
The Memory Remains
Disposable Heroes
Orion
Fade To Black
Master Of Puppets
Battery
Sad But True
Nothing Else Matters
One
Enter Sandman
Whiplash
Seek And Destroy





Δείτε επίσης: Rockwave Festival - 3η ημέρα: Η ατμόσφαιρα.