Είχε την πλάκα της η βραδιά! Μπορεί να μην ήταν και το καλύτερο live που έχουμε δει, δεν ήταν όμως και το χειρότερο! Ο Άγιος Θωμάς ανέβηκε στη σκηνή μαζί με το χοντρούλη φίλο του, κρατώντας ακουστική κιθάρα ο πρώτος και παίζοντας μια χεσιά τύμπανα ο δεύτερος, και προσπάθησε να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι το ακροατήριό του ήταν σε απόσταση 10 μέτρων ο τελευταίος, στο πίσω μέρος της «αίθουσας» - ως γνωστόν, το ΜΜΘ είναι περίπου όσο το υπνοδωμάτιό σας! Λίγο το ξενύχτι του ταξιδιού απ’ την Αγγλία όπου είχαν μόλις δώσει κάποιες συναυλίες, λίγο το ποτό που έρευσε δίχως περιορισμούς στο στομάχι του άτυχου Νορβηγού, και η μνήμη του άρχισε να παίζει περίεργα κόλπα στην επί σκηνής απόδοσή του.
Όλα είχαν αρχίσει καλά, και μάλιστα και ο ίδιος είχε τόσο κέφι που ανάμεσα στα κομμάτια έλεγε διάφορες αρκετά αστείες ιστορίες (αν λάβουμε υπόψη μας και το μέγεθος του Νορβηγικού χιούμορ). Είχε φανερά τρακ και το είπε και ο ίδιος, ήταν και ντροπαλό το παλικάρι, και από ένα σημείο και μετά του ήταν δύσκολο να τελειώνει τα τραγούδια που ξεκινούσε να ερμηνεύει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, απολαμβάναμε έναν τραγουδοποιό που ατένιζε με σταθερό βλέμμα την αμερικάνικη ύπαιθρο μέσα απ’ τα μάτια του Neil Young, φορώντας ακόμη και στον ύπνο του τις καουμπόικες μπότες και το τζην με κεντήματα επάνω από τις μπροστινές τσέπες πουκάμισό του, πολύτιμα αποκτήματα και τα δύο από ένα ταξίδι του στη Γη της Αφθονίας.
Ο Thomas Hansen γράφει καλά τραγούδια και είναι χάρμα οφθαλμών να τον βλέπεις να τα ερμηνεύει ζωντανά. Σε καλή ημέρα, σίγουρα θα μπορούσε να μας απογειώσει, ακόμη και με όλα του τα σφάλματα εκείνης της βραδιάς πάντως, ήταν απολαυστικός μέσα στο απρόβλεπτο της όλης φάσης. Καμιά φορά έχει και την πλάκα του να πηγαίνεις να δεις για πρώτη φορά μια μπάντα και να μην πηγαίνουν τα πάντα όπως τα προβλέπεις. Ποιος νοιάζεται τελικά αν δεν στάθηκε συνεπής στο πρωτόκολλο; Ο τύπος μπορεί να το είδε και λίγο σαν διακοπές και καλά έκανε, εμείς προσωπικά δεν τον παρεξηγούμε ούτε στο ελάχιστο.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Burgundy Grapes, στην πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση. Το ντεμπούτο τους άλμπουμ κυκλοφορεί ήδη, και σίγουρα θα πρόκειται για μια προσεγμένη δουλειά που σε κατά μόνας ακρόαση, κάτω από ειδικές συνθήκες, θα σου δίνει ερεθίσματα για πληθώρα συναισθηματικών κεντρισμάτων. Όταν όμως βγαίνεις με συγκεκριμένη διάθεση για να δεις ένα live και πέφτεις σε μια τόσο κατατονική ατμόσφαιρα – το τρίο παίζει ακορντεόν, μαντολίνο, και ακουστική κιθάρα, και μόνο στη διασκευή του “Wicked Game” σαν τελευταίο κομμάτι «εξηλεκτρίστηκαν» - νοιώθεις λες και πήγες σε συναυλία – θρήνο στα θύματα του φονικού τσουνάμι. Άρεσαν πάντως στους παρευρισκομένους, οπότε ίσως το πρόβλημα να ήταν μονάχα δικό μου…
