Φωτογραφίες: Γιάννης Χοστελίδης - www.yannis.co.uk 
Η Κυριακή που πέρασε ήταν η δεύτερη μέρα – φορά υποδοχής από τους Θεσσαλονικείς για το σκοτσέζικο post – folk δίδυμο. Ο τραγουδιστής τους Aidan Moffett, δε θυμόταν απολύτως τίποτα από την πρώτη, όπως ανέφερε και αυτό μόνο ως εξομολόγηση μπορεί να εκληφθεί και όχι ως άσκηση ύφους. Οι Arab Strap παρέμειναν πιστοί σε αυτό που γνωρίζαμε και πιστεύαμε ότι είναι αλήθεια γι’ αυτούς. Ειλικρινά εσωστρεφείς και χωρίς ίχνος απαίτησης (ούτε ανάγκης) δημοσιότητας, ήρεμοι και πράοι όπως τα περισσότερα από τα τραγούδια τους, με ένα και δυο και τρία μπουκάλια μπύρα στο χέρι. Για μιάμιση γεμάτη ώρα, χωρίς encore (ίσως μόνο για να αποχωριστούν τη μπύρα), παρουσίασαν ένα set που στριφογυρνούσε ανάμεσα σε παλιά και πιο νέα αλλά όχι καινούργια τραγούδια. Ότι καλύτερο προφανώς για τον κόσμο, λόγω της έλλειψης προώθησης νέου υλικού. Ήταν η μπάντα που περιοδεύει γενικώς και ήρεμα και απλά παίζει σαν να προβάρει σε στούντιο, χωρίς αφορισμούς παλιών τραγουδιών. 
Η έναρξη ήταν οργιώδης και ξάφνιασε θετικά όσους δεν έχουν παρακολουθήσει άλλη φορά συναυλία των Σκοτσέζων, διότι εξ’ αρχής υπήρχε η θεώρηση μιας «καθιστικής» συναυλίας, όχι πως αυτό απορρίφθηκε εντελώς στη συνέχεια, όπου η αφαίρεση ήταν συνεχής για να οδηγηθούμε τελικά στην αυτοσχεδιαστική μουσική απογύμνωση. Δυνατή αρχή, ρυθμική συνέχεια, «back to the old miserable songs» αργότερα όπως είπε ο αδιατάρακτα χαμογελαστός Moffett και φινάλε με το δίδυμο μόνο του επί σκηνής. Οι Έλληνες ζητούσαν το «girls of summer», οι Σκοτσέζοι απάντησαν σε άλλα αιτήματα. Και μετά το τέλος απλώς επέστρεψαν για να μαζέψουν καλώδια, όργανα και μηχανήματα, συνομιλώντας με νέους ανθρώπους που λίγο πριν ήταν το κοινό τους. 
Οι Arab Strap την Κυριακή ήταν επτά άτομα, ανάμεσά τους και μια βιολίστρια που διατήρησε το στερεότυπο που θέλει όλες τις μουσικούς εγχόρδων τέτοιου τύπου πολύ όμορφες, τουλάχιστον όπως εμφανίζονται από απόσταση και πίσω από σύννεφα αιθαλομίχλης. Αλλά και ένας τσελίστας και ένας τρομπετίστας, διαφοροποιήθηκαν από το μονίμως θλιμμένο ήχο της κιθάρας του Malcolm Middleton. Ο τελευταίος ήταν μονίμως γαλήνιος και αποσυρμένος στις δημιουργίες του. Θα μπορούσε να είναι ένας ακόμα τυπικός Βρεττανός αν τον έβλεπες να χάνεται ανάμεσα στο πλήθος, μετά το πέρας μιας ακόμα ίδιας μέρας στην ίδια βαρετή δουλειά, σε ένα μπαρ τις στιγμές της happy hour.Ένα ακόμα βράδι πέρασε και οι Arab Strap έκαναν το καλύτερο και το ειλικρινέστερο. Έθεσαν τα ψυχολογικά, υπαρξιακά όρια γύρω τους όπως θα έκαναν αν ήταν σπίτι με φίλους και αλκοόλ.
Υ.Γ. Οι Broken Seals εμφανίστηκαν ως support και η αλήθεια είναι πως δεν είναι σωστό να αναφέρονται μόνο σε υστερόγραφο. Δεμένη μπάντα με πάρα πολυ καλή μουσική που περιστράφηκε γύρω από αμερικάνικους folk – rock ήχους, έντονα μελαγχολικά αλλά δυνατά αναπτύγματα και ρυθμικές εναλλαγές που ξάφνιασαν πολύ πολύ θετικά. Ο κιθαρίστας και ο πληκτράς ήταν καταπληκτικοί ως μουσικοί και ως στυλιστικές παρουσίες. Εις το επανιδείν. 
