Νομίζω ότι η νέα συναυλιακή σεζόν άνοιξε με τον ιδανικότερο τρόπο. Αυτή η ελπίδα, τουλάχιστον, αναπτυσσόταν μέσα μου καθώς πήγαινα προς το An Club το Σάββατο, και που τελικά δικαιώθηκα και με το παραπάνω. Εύχομαι, παρά τις πολλές μου επιφυλάξεις, όλες οι συναυλίες που θ’ακολουθήσουν αυτή τη χρονιά να διακατέχονται από τους ίδιους ρυθμούς σε ενέργεια και mood.
Έφτασα στο χώρο κατά τις 20.30, ενώ μόλις είχαν ανέβει στη σκηνή οι No Balance. Η ώρα έναρξης της συναυλίας ήταν αυστηρή και αρκετά νωρίς, καθότι το μαγαζί έπρεπε μετά τις 11 να μετατραπεί σε ρεμπέτικη σκηνή, κάτι που βέβαια λειτούργησε άσχημα για αυτό το σούπερ 3ωρο live. Για τους No Balance, τους οποίους δεν είχα ξαναδεί συναυλιακά, μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν αρκετά και έβαλαν ορθώς και με το παραπάνω τα θεμέλια ήχου και διάθεσης, γι αυτό που θα ακολουθούσε. Ο λιγοστός σχετικά κόσμος που είχε έρθει μέχρι στιγμής, συγκριτικά με τους πόσους μαζεύτηκαν στη συνέχεια, άρχισε να γεμίζει τον κεντρικό χώρο κάτω από τη σκηνή και να κουνιέται δειλά δειλά. Οι No Balance, που μετά από αυτό θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα ελληνικά support που έχω δει, έπαιξαν αρκετά δυνατά και με μεγάλη σιγουριά, υποστηρίζοντας με το παραπάνω την παρουσία τους σε αυτό το μίνι φεστιβάλ.
Τρία τέταρτα ήταν αρκετά για να έχουν αποκτήσει όλοι την ανάλογη διάθεση να υποδεχτούν τα 2 επόμενα συγκροτήματα. Εν μέσω του διαλείμματος, αποφάσισα να επισκεφτώ και τον πάγκο με τα καλούδια των συγκροτημάτων. Δυστυχώς τα cd των Pretty Girls Make Graves, απ’ότι πληροφορήθηκα είχαν γίνει sold out στις προηγούμενες συναυλίες τους... (Γκρρρρ). Τη βγάλαμε τελικά με t-shirt αξίας μόλις 10 ευρώ και αυτό με χαροποίησε τα μάλα, καθότι κάθε φορά φέυγω από τους πάγκους με άδεια τα χέρια λόγω των υψηλών, άνευ λόγου, τιμών. Πάντως αρκετοί φίλοι φύγανε με μπλουζάκια στο χέρι, μιας και όλα κυμαίνονταν μεταξύ 10 – 15 ευρώ!
Γύρω στις 9.15 στη σκηνή ανέβηκαν οι Pretty Girls Make Graves, οι οποίοι είχαν μια άκρως ζεστή υποδοχή από το κοινό. Για να πω και τη μαύρη μου αλήθεια, ασχολήθηκα μαζί τους λίγες μέρες πρίν από το live και νομίζω ότι ανακάλυψα ένα συγκρότημα το οποίο κατάφερε να με κερδίσει αμέσως. Μην πω δηλαδή, ότι τελικά κατέληξα να πάω στη συναυλία περισσότερο για αυτούς παρά για τους T(I)NC, τους οποίους και είχα ξαναδεί. Ο κόσμος είχα γεμίσει το χώρο και άρχισε να καταχειροκροτεί το συγκρότημα από το Seattle. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι τους, Chemical, τα αίματα ανάψανε και για περίπου 50 λεπτά, προσωπικά, ήμουνα σε ντελίριο. Δυνατοί punk ήχοι, κάποιες αναμνήσεις από Lush, κιθάρα, μπάσο και drums που ασελγούσαν προκλητικά πάνω στα samples, τα οποία ευτυχώς λειτούργησαν καθαρά υποστηρικτικά. Ήχος γεμάτος με πολλαπλές εξάρσεις και την Andrea να ηγείται της τετραμελούς παρέας παρασέρνοντας το αρκετά ενθουσιασμένο κοινό σε ασταμάτητο κούνημα. Μεγάλη στιγμή τους ήταν το This Is Our Emergency, από το δεύτερο δίσκο τους, το οποίο και αφιέρωσαν σε όλους όσους ήρθαν να τους δουν. Αν και ο ήχος του An Club για άλλη μια φορά δεν ήταν και από τους καλύτερους, καθώς στα πρώτα κομμάτια η φωνή της Andrea δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου, εκτός αν καθόσουν στο πλάι της σκηνής, κάτω από το μεγάφωνο, το οποίο και έπραξα, τίποτα δεν μπόρεσε να χαλάσει το κοινό... Η Andrea, στα τελευταία ειδικά κομμάτια, προσπαθούσε να βρει τον τρόπο να ευχαριστήσει το κοινό αλλά και τους διοργανωτές που τους έδωσαν την ευκαιρία να παίξουν στην Ελλάδα. Μάλλον τους φάνηκε εκπληκτικό το γεγονός ότι βρήκαν φανατικούς οπαδούς στην Ελλάδα. (Δεν ήξερες, δε ρώταγες;)
Δυστυχώς, όμως και αυτό κράτησε για λίγο, αφού τα τραπέζια της Μποέμισσας αδυμονούσαν να γεμίσουν και έπρεπε να βγεί γρήγορα και το επόμενο συγκρότημα της βραδιάς και headliners ΤΗΕ (INTERNATIONAL) NOISE CONSPIRACY.
Να επισημάνω βέβαια το γεγονός, ότι οι αλλαγές ήταν πολύ γρήγορες και έτσι δε χρειαζόταν να περιμένουμε με τις ώρες και να χάνεις έστω και λίγο το ενδιαφέρον σου. Αν και βέβαια η ταχύτητα αυτή λειτούργησε και λίγο αρνητικά, μιας και πρίν προλάβεις να πάρεις την μπύρα σου, το συγκρότημα είχε ήδη βγεί και συ πανικόβλητος μέσα στο γεμάτο χώρο, άρχισες να πηδάς πάνω κάτω, για να μπορέσεις λιγάκι να δεις επάνω στη σκηνή. 
Οι ΤΗΕ (INTERNATIONAL) NOISE CONSPIRACY εμφανίστηκαν λίγο μετά τις 10.00 και μονάχα η παρουσία τους αρκούσε για να σπείρει τον πανικό σε όλο το κοινό, με πολλούς από αυτούς να φέρονται ως λυσσασμένες γκρούπις (όχι ότι δεν είδαμε αρκετές ανάμεσα στο πλήθος)! Ως αυθεντικοί Punk Rockers κατέλαβαν την σκηνή, η οποία ίσα ίσα τους χωρούσε, φορώντας μαύρα δερμάτινα ρούχα και άρχισαν με επαναστατική μανία να εκτελούν το εκπληκτικό τους set, του οποίου η έναρξη δόθηκε με το Black Mask. Μετά το δεύτερο κομμάτι, Up for Sale, υπήρξαν και οι πρώτες ζημιές επάνω στη σκηνή. Το κοινό εντελώς συνεπαρμένο και πορωμένο υπό τους σπιντάτους ήχους τους, είχε γίνει σχεδόν ένα με τη σκαλάκι (μπορείς να με πεις και σκηνή), κρατώντας μικρόφωνα στην προσπάθεια τους να μην πέσουν και ρίχνοντας ότι βρισκόταν επάνω σε αυτή. Αυτό λειτούργησε, ανορθόξα θετικά καθώς τροφοδότησε τον κόσμο και το συγκρότημα με πιο έντονες ορμές! Το σετ, δεδομένης της λίγης ώρας που θα έπαιζαν, ήταν από τα πιο πετυχήμένα που έχω ακούσει, καθώς περιείχε και παλιά και νέα σούπερ κομμάτια σε ισορροπημένες δόσεις, όπως τα Let’s Make History, Τhe Dream is Over, A Body Treatise, Like a Landslide, A Small Demand, Capitalism Stole My Virginity, Armed Love. Το stage diving (όσο αυτό είναι εφικτό λόγω ύψους σκηνής) αλλά και το crowd surfing έδιναν και έπαιρναν. Για κάποιο περίεργο λόγο φάνταζε σαν μοναδική ευκαιρία κάθε πιτσιρικά να ζήσει τη συναυλία, όπως πραγματικά ήθελε.
Ο Dennis παραμένει ένας από τους καλύτερους performer νέας γενιάς, που παρόλα τα χρονάκια που 'χει βάλει επάνω στους ώμους του και την κούραση που έχει μαζευτεί (όπως μας εξομολογήθηκε στη συνέντευξη που κάναμε) δε σταμάτησε να δίνει ένα μοναδικό show, κάνοντας κόλπα με το μικρόφωνο, ανεβαίνοντας σε μεγάφωνα και προσπαθώντας να διεισδύσει μέσα στον κόσμο (αν και αυτό λόγω του μικρού χώρου δεν ήταν και πολύ εύκολο). Ευχαρίστησε πολλές φορές το κοινό για την υποστήριξή τους αλλά και όσους ήρθανε για δεύτερη φορά να τους δούν και, κάτι μεταξύ υπόσχεσης και ευχής, είπε πως θέλει να παίζουν μια φορά το χρόνο στην Ελλάδα, γιατί τους αρέσει η σχέση που έχουν με αυτό το κοινό και πάντοτε περνανε απίστευτα. Με τον Dennis να γίνεται ο ορισμός του rock n roll σταρ και τους υπόλοιπους να παραληρούν με τα όργανά τους επάνω στη σκηνή (by the way, τα δερμάτινα μπουφάν τους είχσν εκσφενδονισθεί στον tour manager και πλέον είχαν μείνει με τις ερυθρόμαυρες ριγε μπλούζες τους), όλοι είχανε αφηνιάσει και χορεύανε ασταμάτητα.
Κατά τις 23.00 και κάτι η συναυλία έπρεπε να λήξει. Με μεγάλη λύπη δική τους και δική μας, οι I(N)TC κατέβηκαν από τη σκηνή για να επανέλθουν μετά από λίγα λεπτά για τα 2 τελευταία τους κομμάτια Smash it Up (έτοιμοι έιμασταν όλοι) και The Way I feel, στο οποίο δυστυχώς τα φώτα είχανε ανάψει για να κάνουν ξεκάθαρο στον κόσμο πως και πολύ σας ανεχτήκαμε, δρόμο τώρα, έρχεται η δεύτερη βάρδια!
Και όμως η διάθεση μας παρέμεινε στα ύψη και ένα τεράστιο χαμόγελο είχε ζωγραφιστεί στα περισσότερα πρόσωπα σχεδόν όλων. Νομίζω πως ήταν ένα από τα απολαυστικότερα και σπιντάτα live που έχω δει τα τελευταία 2 χρόνια.
Ερώτηση του Inge το μεσημέρι στο sound check: "Γιατί παίζουμε σε τόσο μικρό χώρο σε σχέση με αυτόν που είχαμε παίξει την προηγούμενη φορά; Δεν μας αγαπάνε πλέον τόσο";
