Το επόμενο πρωί καταναλώθηκε σε δυο πράγματα: κατά πρώτον χαζέψαμε τον χώρο του κάμπινγκ, έτσι για να έχουμε ιδέα του πως θα πρέπει να είναι οργανωμένος ένας τέτοιος χώρος ενόψει υποδοχής τόσων χιλιάδων επισκεπτών. Το κάμπινγκ περιείχε πολλές ντουζιέρες, όπως επίσης και χημικές τουαλέτες –χωρίς κωλόχαρτο, αλλά τουλάχιστον καθαρές – για γυναίκες κι άντρες ξεχωριστά. Οι ντουζιέρες κάθε πρωί γέμιζαν με κορμιά, άλλα συγκαμένα από το περπάτημα, άλλα κόκκινα από τον ήλιο, στην συντριπτική τους πλειοψηφία όμως γυμνά. Η χαρά του ματάκια δηλαδή. Ένας τύπος απέναντι μου μάλιστα έγινε ρόμπα όταν του ήρθαν οι πρωινές σηκωμάρες στην θέαση μιας –πανέμορφης είναι η αλήθεια– Τσέχας. 
Κάθε πρωί μια εταιρεία μοίραζε δωρεάν μπανάνες στον καθένα μας – άργησα να πιάσω το υπονοούμενο, αλλά τελικά την Δευτέρα το πρωί μου το εξήγησαν κάποιοι Ισπανοί – ενώ εταιρεία κινητής τηλεφωνίας διένειμε δωρεάν γρανίτες και ένα μικρό τσαντάκι με το έμβλημα του Μπενικάσιμ πάνω. Ποιος ενέκρινε την δαπάνη τόσων γρανιτών και τσαντών; Αναζητείται, μπας και κάνει κάνα παρόμοιο ψυχικό και σε ελληνικά χώματα.
Το μεσημέρι ήταν προγραμματισμένος ένας αγώνας ποδοσφαίρου ανάμεσα σε δημοσιογράφους και μέλη συγκροτημάτων. Ο αγώνας διεξήχθη στο Ποδηλατοδρόμιο της πόλης και βρήκε θριαμβευτές τους συναδέλφους μου οι οποίοι κατέβαλαν την αντίσταση των δυο Σκωτσέζων ακραίων μπακ Stuart Murdoch και Norman Blake, που ακόμη κι αν χάσουν κάποια στιγμή επαφή με την μουσική βιομηχανία, μπορούν να δοκιμαστούν στα τσικό της Σέλτικ ή της Ρέιντζερς. Μετά τον αγώνα οι διοργανωτές μοίρασαν σε όλους τους θεατές αυθεντική και χορταστικότατη Βαλενσιάνικη παέγια, μάλλον γιατί δεν περίμεναν ότι το θέαμα θα ήταν εξίσου χορταστικό, αν και το τελικό σκορ 6-2 τους διαψεύδει. Πληροφορίες που λένε ότι η Ισπανική Παράγκα είχε βάλει το χεράκι της, απορρίπτονται τουλάχιστον ως κακόβουλες και αναληθείς. Απλά στα μέσα του δεύτερου ημιχρονίου (που λέει κι ο Διακογιάννης) ο Stuart λίγο έλειψε να βάλει αυτογκόλ. Δυστυχώς φωτογραφίες δεν καταφέραμε να εξασφαλίσουμε, είχαμε ξεχάσει βλέπετε την μηχανή στη σκηνή μας…
Νωρίς το απόγευμα εισήλθα στον χώρο του φεστιβάλ και πρώτα επισκέφτηκα την Press Area, η οποία ήταν αρκούντως μικρή για να στεγάσει περί τους 400 δημοσιογράφους από όλον τον κόσμο. Το ΝΜΕ είχε δικό του περίπτερο (ασφαλώς!) και οι πιο πολλοί συνάδελφοι προέρχονταν –εκτός Ισπανίας φυσικά– από Γαλλία και Ιταλία. Άλλωστε πολλά περιοδικά και ραδιόφωνα από τις χώρες αυτές ήταν χορηγοί επικοινωνίας στο Φεστιβάλ. Μακάρι του χρόνου να είμαστε κι εμείς στην θέση τους. Ένα θα τονίσω πάντως: δεν ξαναπηγαίνω σε συναυλία επιφορτισμένος με το καθήκον της θέασης της και της ταυτόχρονης φωτογράφησης των επί σκηνής τεκταινομένων. Η διαδικασία μέχρι να μαζευτούμε, να πάμε μπροστά, να φωτογραφήσουμε κα να φύγουμε κρατούσε περί τα 20 λεπτά, χρονικό διάστημα που θα εκνεύριζε ακόμη και Αφγανό μουλάρι, οπότε πρυτάνευσε η επιλογή να σπρώξω και να στριμωχτώ ώστε να καταφέρω να βρεθώ στην πρώτη, άντε δεύτερη σειρά.
Επιπλέον οι Ισπανοί αποδείχτηκαν καλοί διοργανωτές μεν, αρκετά τυπολάτρες κι αυστηροί χωρίς λόγο δε: ενώ η διαδικασία παραλαβής του δημοσιογραφικού πάσου αποδείχτηκε παιχνιδάκι και μάλιστα μέσα σε ένα πολύ καλό κλίμα με τους υπαλλήλους οι οποίοι συνεχώς αστειεύονταν, η είσοδος και η έξοδος μας από τον χώρο αρκετές φορές ήταν περιπετειώδης. Ενδεικτικά αναφέρω τους τρεις υπαλλήλους που έλεγξαν τα πάσα μας σε μια απόσταση 10 μέτρων ο ένας από τον άλλον.
Ο χώρος αποδείχτηκε τελικά μικρότερος απ’ όσο υπολόγιζα αρχικά. Το γρασίδι που καλύπτει κάθε του τετραγωνικό όμως και το ημικλινές του εδάφους του που δημιουργεί πολλαπλά επίπεδα – όχι κατάλληλα για τους πολύ stoned τύπους – δίνει μια πολύ όμορφη εικόνα. Πολλά περίπτερα επίσης: είτε χορηγών, είτε περιοδικών και site (popmadrid.com λόγου χάρη), είτε ανεξάρτητων δισκογραφικών εταιρειών (Acuarela Records, Sinnamon). Μαγαζιά πουλούσαν μπλουζάκια, ρούχα, παπούτσια και λοιπά εδώδιμα αποικιακά, που έλεγε κι ένας ποιητής, η Διεθνής Αμνηστία κοιτούσε με άγρυπνο μάτι στο ενδεχόμενο κάποιας ατασθαλίας και δυο παιδιά μοίραζαν δωρεάν προφυλακτικά, τα περισσότερα εκ των οποίων κατέληξαν μπαλόνια ή φούσκες με νερό. Ελπίζω τουλάχιστον να μην είχαν χρησιμοποιηθεί πριν με τον τρόπο που φαντάζομαι. Ο μπάφος που έπαιζε ήταν τόσος πολύς που υποπτεύομαι ότι οι αστυνομικοί που είχαν καταλύσει έξω από τον χώρο θα είχαν καταντήσει βαποράκια. Φαντάζομαι έναν υποθετικό διάλογο μεταξύ αστυνομικού (Α) και θεατή (Θ): Α: «Έχετε μήπως κατά τύχη χασίσι μαζί σας;». Θ: «Ασφαλώς όχι». Α: «Ε, πάρτε λίγο μαζί σας τότε, θα είναι κρίμα από τον θεό να είστε ο μόνος μέσα εκεί που δεν κάνει». 
Το φαγητό ήταν εξαιρετικής ποιότητας, η ποικιλία ήταν μεγάλη – από κεμπάπ μέχρι πίτσες και από χοτ ντογκ μέχρι περιποιημένη παέγια – με μια παραφωνία όμως: νερό δεν υπήρχε στον χώρο και για να αγοράσεις ένα μικρό μπουκαλάκι των 500 ml, το οποίο κατέβαινε με την μια με τόση ζέστη που είχε, έπρεπε να σκάσεις 2 ευρώ. Δυο ευρώ, αν έχουν τον θεό τους, για ένα αγαθό τόσο αναγκαίο! Μέσον όρο να έπινες το λιγότερο δυο λίτρα ημερησίως, θα κατέληγες χρεοκοπημένος σε κάποια ισπανική φυλακή αν έδινες 8 ευρω μόνο για το νεράκι. Αλητεία, που θα έλεγε κι ο Λεβέντης και δίκιο θα είχε γιατί ειδικά η κατάσταση με το νερό ήταν καθαρή περίπτωση αισχροκέρδειας. Δώστε δωρεάν νερό και βαλτέ πιο ακριβά τις μπύρες, ώστε ο κόσμος και να πίνει και να μεθάει λιγότερο! Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά του Πάγκου Υγιούς Πώλησης και πουλούσε ένα ποτήρι καφέ για 1 ευρώ ενώ και το παλικάρι πίσω από τον πάγκο μας εξήγησε σε άπταιστα ελληνικά τις απαραίτητες εκφράσεις για να κάνεις καμάκι σε μια ελληνίδα.
Με αυτά και με αυτά η ώρα πήγε σχεδόν 8.30 και έπρεπε να κατηφορίσω προς την σκηνή που θα έπαιζαν οι Teenage Fanclub. O Blake φάνηκε να είναι αρκετά κουρασμένος από την πρωινή ποδοσφαιρική υπερπροσπάθεια και παρόλο που ήταν λαλίστατος, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσίασε τους φανατικούς του οπαδούς, σαν τον γράφοντα. Το Star Sign που άνοιξε την εμφάνιση τους ακούστηκε σαν να έβγαινε από έναν ενισχυτή που είχαν ξεχάσει να τον βάλουν στην πρίζα, ευτυχώς όμως η κατάσταση βελτιώθηκε τα μάλα όταν μπήκαν τα πρώτα ακόρντα του Mellow Doubt. Μαντίλια βγήκαν στο Your Love Is The Place (βαριέμαι να γράψω το υπόλοιπο…), παλάμες κοκκίνισαν από το χτύπημα στο Sparky’s Dream, ζευγάρια ξέχασαν τα καβγαδάκια τους κι αγκαλιάστηκαν με το Can’t Feel My Soul, τα φλας άναψαν για κάποιο παράξενο λόγο στο Everything Flows, σκοτσέζικες σημαίες ανέμισαν υπερήφανα με το What You Do To Me, το επικό Alcoholiday συγκαταλέγεται ήδη στις σημαντικότερες συναυλιακες μου εμπειρίες, ακόμη κι αν έφυγα μουτρωμένος που δεν κατάφερα να ακούσω το ανυπέρβλητο Gene Clark.
Βγαίνοντας από την σκηνή Fiberfib είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουν σε κάποια σύναξη των μελών του fanclub του Μοz: παντού τι-σερτ με το Queen Is Dead και του Meat Is Murder – το πιο απολαυστικό όμως μπλουζάκι μακράν στο φεστιβάλ το έφερε ένα παλικάρι ορμώμενο μάλλον από χώρα της Ανατολικής Ευρώπης το οποίο έγραφε πάνω Kill Johnny Marr. Λίγο πριν την καθορισμένη ώρα έναρξης του gig του Sir Moz όμως μια ανακοίνωση στάθηκε αφορμή να αδειάσει ο χώρος «Μετά λύπης μας σας ανακοινώνουμε ότι η προκαθορισμένη συναυλία του Μόρισει αναβάλλεται για λόγους που θα ανακοινωθούν σε λίγο». Πράγματι σε λιγότερο από μίση ώρα η γιγαντοοθόνη γέμισε με ένα γραπτό μήνυμα της διοργανώτριας αρχής, η οποία πληροφορούσε το κοινό ότι κάποιο πρόβλημα είχε προκύψει με την μεταφορά των μηχανημάτων του Μόρισει από το Λονδίνο στην Βαλένθια κι ως εκ τούτου η εμφάνιση του θα αναβαλλόταν για τας καλένδας. Αν μη τι άλλο ήταν μια ανακοίνωση η οποία άφηνε περιθώρια κι ελπίδες ότι ίσως οι διοργανωτές να «στρίμωχναν» τον Μόρισει την επόμενη μέρα ανάμεσα σε κάποια από τα υπόλοιπα acts, αν φυσικά ο ίδιος τελικά ερχόταν στο Μπενικασιμ. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη τελικά, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά η ματαίωση της εμφάνισης του, έβγαλε εμάς και πολλούς άλλους από το δίλημμα που αντιμετωπίσαμε στην αρχή της μέρας «Μόρισει ή Scissor Sisters;», αφού και οι δυο εμφανίζονταν την ίδια ακριβώς ώρα.
Κι επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, δεν φάνηκε καθόλου μα καθόλου η απουσία του Moz – θα πέσει φωτιά να με κάψει γιατί έχω δηλώσει επανειλημμένα μέγας φαν του, αλλά ας είναι καλά ο Jake Shears και η παρέα του. Οι Sisters απέδειξαν ότι συγκαταλέγονται ανάμεσα στις 10 καλύτερες συναυλιακά μπάντες αυτή τη στιγμή στον κόσμο κι ότι αποτελούν την επιτομή του live ηδονισμού. Heaven Knows We’re Not Miserable Anymore. Ένα συγκρότημα με πέντε γεννημένους περφόρμερ, απίστευτα δεμένους μεταξύ τους και προεξάρχουσα μορφή ένα camp υβρίδιο Ελτον Τζον / Γιάννη Μελισσανίδη. 
Το σετ τους ήταν σχεδόν το ίδιο με το αντίστοιχο που παρουσίασαν δυο μήνες πριν στην Αθήνα – δηλαδή το ένα και μοναδικό τους άλμπουμ - μόνο που σήμερα ο Τζέικ μας είχε και μια έκπληξη. Στο τελευταίο τραγούδι μπήκε backstage, έβγαλε το παντελόνι του και ξαναβγήκε στη σκηνή με μια λευκή πετσέτα γύρω από την μέση του. Όλοι ήξεραν τι θα επακολουθούσε και για τον λόγο αυτό βγήκαν οι φωτογραφικές μηχανές από τις θήκες τους σε αναμονή του ενσταντανέ – highlight του φεστιβάλ. Ο Τζέικ μας γύρισε την πλάτη του και μας έδειξε τον καλογυμνασμένο του κώλο κάνοντας πολλούς αναστεναγμούς να βγουν ταυτόχρονα από πολλά γκέι στόματα – και κάποιους άλλους στρέιτ να βράζουν από τη ζήλια τους που ποτέ δεν θα καταφέρουν να αποκτήσουν ο,τι κι αυτός…
Άραξα για λίγο στο χορτάρι αλλά όχι για πολύ. No Rest For The Wicked που λένε και οι Αγγλοσάξονες φίλοι μας. Η μελωδία του Les Jours Tristes με τράβηξε από την μίνι σιέστα μου – να μια λέξη που έμαθα στα ισπανικά φίλε Γεράσιμε – και με οδήγησαν σαν υπνωτισμένο στη σκηνή του Yann Tiersen. Αεικίνητος, μεταφερόταν από το ένα όργανο στο άλλο, μια έπιανε το ακορντεόν για να παίξει το Βαλς της Αμελί και μετά πηδούσε στο βιολί για ένα από τα κομμάτια που στόλισαν το soundtrack του Goodbye Lenin. Ο δεκάλεπτος πειραματισμός του στο βιολί στο Sur Le Fil δεν νομίζω να άφησε ασυγκίνητο κανέναν, όπως επίσης ασυγκίνητη δεν έμεινε η κύστη μου από την υπερβολική κατανάλωση ύδατος και έχρηζε άμεσης εκκένωσης. Αφού περιπλανήθηκα στο χώρο αναζητώντας τις τουαλέτες και καταλήγοντας τελικά να εναποθέσω το προϊόν των νεφρών μου πάνω σε κάτι άθλια ισπανικά γαϊδουράγκαθα, βρήκα και τους πρώτους συμπατριώτες μας, μια παρέα που είχε ξεκινήσει από την Κρήτη μέχρι την Ισπανία οδικώς. Χαρά στο κουράγιο σου Αλέξανδρε. Όπως και στο δικό μου που αντί να κάτσω να ηρεμήσω λίγο – καθότι μας περίμενε η εμφάνιση των Primals στις 4 τα χαράματα – προτίμησα να δω τις τέσσερις Εlectrelane από το Λίβερπουλ, τις οποίες όλοι οι Άγγλοι θέλουν να παντρευτούν κι όλες οι Αγγλιδούλες θέλουν να τους μοιάσουν. Η Emma Gaze συμπεριφερόταν στο οργανάκι της – μην πάει ο νους σας πουθενά αλλού – μια με τρυφερότητα και μια με βαναυσότητα, δίνοντας του κάθε φορά ένα διαφορετικό ήχο, μια farfisa, μια mellotron ενώ η Mia Clarke, ασχημούτσικη όσο ποτέ άλλοτε, εμένα μου έμοιαζε τόσο μα τόσο γοητευτική με τον τρόπο που ερμήνευε τα τραγούδια, ειδικά το Long Dark.
Πέρασε πολύ καιρός μέχρι να ξανασμίξουν τα τσανάκια μας γερο Λου, αλλά τελικά να που τα καταφέραμε και βρεθήκαμε μετά από 8 χρόνια, από εκείνη την αλήστου μνήμης συναυλία του Ιουλίου του ’96. Μπορεί να άρχισες ιδανικά με το αστικών αποχρώσεων κιθαριστικό ύμνο Turn To Me, μπορεί η τσελίστρια να πραγματοποίησε ένα καθηλωτικό σόλο στην Αφροδίτη Με Τις Γούνες, μπορεί το Sweet Jane να ακούστηκε σαν ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι που ηχογράφησες μόλις πριν λίγους μήνες, αλλά μετά άρχισε ο κατήφορος: δωδεκάλεπτα κιθαριστικά τζαμαρίσματα με τον έτερο κιθαρίστα να κάνει αυτούς τους επιεικώς γελοίους μορφασμούς με το πρόσωπο του ότι και καλά βιώνει μια φανταστρουμφική εμπειρία υψηλής ποιότητας. Το μόνο που κατάφερε να προκαλέσει τελικά είναι να κάνει τους θεατές που υποφέρουν από δυσκοιλιότητα να συμπάσχουν μαζί του. Το Romeo And Juliet ήταν βαρετό και άνευρο, το Satellite Of Love απλά διεκπεραιωτικό, το Perfect Day ακούστηκε ίσως στην πιο βαρετή και φάλτσα εκδοχή που θα μπορούσε ποτέ να ακουστεί, το Walk On The Wild Side πήγε να σώσει κάπως την παρτίδα αλλά τα Jesus και Blue Mask προκάλεσαν χασμουρητά στο πλήθος το οποίο κατά την διάρκεια του Ecstasy θα ευχόταν να είχε πάρει μερικά «κουμπιά» σαν το ομώνυμο τραγούδι μπας και κατάφερνε να «ανέβει» λίγο… Το Venus In Furs όμως ήταν από τις πιο μαγικές στιγμές του τριημέρου. 
Οι Belle And Sebastian αποτελούν την Μπάντα Του Λαού και έτσι θέτουν υποψηφιότητα να έρθουν στο Φεστιβάλ ΚΝΕ του χρόνου. Έχοντας την συνολική αποδοχή χαρντκοράδων, ροκάδων, τρανσάδων (sic) και δεκάδων άλλων δημοκρατικών δυνάμεων, απέδειξαν ότι το φετινό Μπενικασιμ ήταν το Φεστιβάλ Της Σκοτίας. Μετά τους Snow Patrol και Teenage Fanclub ήταν οι τρίτοι στη σειρά – κι ακολουθούσαν οι Σκωτσέζοι λόγω ηγέτη Primal Scream και οι Σκωτσέζοι λόγω μη-ηγέτη Franz Ferdinand. Μπορεί το σώμα του El Moz να έλειπε, αλλά το πνεύμα του ήταν ολοζώντανο, ιδιαίτερα όταν ο Stuart του αφιέρωσε το The Boy With The Thorn In His Side – κι είμαι περίεργος να δω σε ποιο bootleg θα βρούμε το κομμάτι αυτό τώρα… Κι αν σκεφτούμε ότι κινήθηκαν σε πολύ lo fi επίπεδα, κατάφεραν και πόρωσαν τον κόσμο, είτε με τα περάσματα από το Dear Catastrophe Waitress, είτε με τα παλιότερα Stars Of Track And Field, Judy And The Dream Of Horses, Jonathan David και The Boy With The Arab Strap. Μόνο ο Aidan Moffat έλειπε για να συμπληρωθεί το καρέ. 
H θέση των ισπανών Los Planetas στο line up της σημερινής μέρας – παρ’ ολίγον headliners και ακριβώς πίσω από τους Primals – αποδεικνύει την εκτίμηση που τρέφουν γι’ αυτούς οι συμπατριώτες τους. Πράγματι, πρόκειται για μια εκπληκτική μπάντα που το μοναδικό της μειονέκτημα είναι ότι τραγουδάει σε μια γλώσσα που δεν ενδείκνυται για πολλά πολλά. Αν τραγουδούσαν στα αγγλικά θα έκαναν διεθνή καριέρα και θα έβγαιναν από τα στενά όρια της Ιβηρικής Χερσονήσου. Ρώτησα κι έμαθα για το εκπληκτικό power pop του Deberes Y Privilegios και για το ξεσηκωτικό stomp rock του Vuelve El Rock Mesianico. Το μέγεθος της επιτυχίας τους φαίνεται όμως από το γεγονός ότι κατά την διάρκεια του ωριαίου τους σετ όλοι μα όλοι χόρευαν ασταμάτητα, ανεξάρτητα αν ήταν Ίβηρες ή Έλληνες. Κι όπως μας είπε και ο Ηλίας, ο όγδοος έλληνας που συναντήσαμε στο Μπενικασιμ και που είχε ξαναδεί τους Los Planetas, η εν λόγω μπάντα έχει ρεύμα σε άτομα από διάφορες χώρες του κόσμου –και σε πολλούς Έλληνες συν τοις άλλοις.
Αμέσως μετά χυθήκαμε στο χορτάρι –με κίνδυνο το βράδυ να φαγουρίζει το σώμα μας– σε αναμονή του Bobby G. και των υπολοίπων. Η αγωνία μου είχε να κάνει με το εξής: θα έβγαινε άραγε μαζί τους ο Kevin Shields ή θα βρισκόταν στη φάρμα του στο Λόνκολνσιρ εκτρέφοντας τις αγελάδες και τα πουλερικά του; Η απορία μου λύθηκε λίγη ώρα μετά. Ο πάλαι ποτέ ηγέτης των My Bloody Valentine είχε παραμείνει στην Αγγλία. Στην σκηνή ήταν τα Αρχ..ια / Υπογάστριο της μπάντας – λέγε με Bobby – και η Ψυχή της, ο Mani και το setlist τους, σχεδόν πανομοιότυπο με αυτό της Αθήνας, είχε ελάχιστες εκπλήξεις: μια εξ αυτών ήταν το εμβόλιμο ριφάκι του Rebel Rebel του Bowie στο Rocks, αν και νομίζω ότι ελάχιστοι το πήραν πρέφα. Η εμπειρία βέβαια του να βλέπεις τους Primals επί σκηνής είναι απερίγραπτη και φυσικά μια φορά ποτέ δεν είναι αρκετή για ένα συγκρότημα της κλάσης τους. Περίπου είκοσι λεπτά πριν το τέλος της εμφάνισης τους ο Κωνσταντίνος βρισκόταν στον 3ο REM με στρώμα το φιλόξενο και δροσερό χορτάρι του Μπενικάσιμ.
