Ήταν εντυπωσιακή η κοσμοπλημμύρα που δημιούργησαν την Παρασκευή το βράδυ χιλιάδες αγόρια και κορίτσια μεταξύ εφηβείας και φοιτητικών χρόνων, στο θέατρο Πέτρας. Κάποιοι μιλούσαν για χωρητικότητα 4.000 ατόμων, όμως ο αριθμός αυτός ίσως και να ξεπεράστηκε, αφού έβλεπες κοινό όπου κι αν γύριζες το βλέμμα σου –ακόμα και στα βραχάκια περιμετρικά του χώρου. Ο φωτογράφος μας Θάνος Λαΐνας παρατήρησε μάλιστα ότι η προσέλευση είχε ξεπεράσει κι εκείνη για τον Γιάννη Χαρούλη· είναι ένα μέτρο σύγκρισης που λέει πολλά.
Dof Twogee & Squeezy Anks (άλλοτε μαζί, άλλοτε εναλλάξ) κράτησαν τα decks για όλη τη βραδιά, προλογίζοντας με τα beats τους τον Ηγεμόνα, ο οποίος κι ανέλαβε να «ζεστάνει» το συγκεντρωμένο πλήθος. Το προσπάθησε, όμως φοβάμαι ότι εν τέλει δεν ηγεμόνευσε. Πρώτα-πρώτα, η full face κουκούλα με την οποία διάλεξε να εμφανιστεί, ήταν ό,τι χειρότερο για μια τόσο ζεστή, καλοκαιρινή βραδιά. Και νομίζω πως τον άγχωσε ή έστω τον αποσυντόνισε, αφού φάνηκε να ξεχνά τα λόγια σε κάποιο κομμάτι και έπειτα σταμάτησε και πάλι, επικαλούμενος τεχνικό λάθος. Το κοινό ωστόσο τον παρότρυνε και, μετά από μερικές ανάσες που πήρε στο πλάι της σκηνής, επέδειξε έναν κάποιον δυναμισμό στην εκφορά του ραπ του. Ήταν όμως αργά για να σωθεί το set.
Δύο πανό στο πίσω μέρος της σκηνής με στίχους από τραγούδια του ΛΕΞ («Ο Πόνος των Φτωχών Γίνεται Τέχνη των Αστών» και «Να Μάθω πού τα Κρύβουνε να Πάω να τους Πάρω») δημιούργησαν κλίμα ανυπομονησίας, με αποτέλεσμα μια έκρηξη ιαχών αλλά και καπνογόνων με το που ήχησε το "Vittorio" και τον είδαμε μπροστά μας, να ριμάρει «Η ζωή μας είναι ζάρι, πέσιμο στον Βαρδάρη, αμάξι που μαρσάρει 10 μέτρα πριν στουκάρει». «Απίστευτο», ήταν η απάντησή του στο τέλος του κομματιού, απέναντι στον πανζουρλισμό που αντίκρισε. Ο οποίος δεν θα σταματούσε παρά μόνο εκεί γύρω στα μεσάνυχτα, όταν ο ΛΕΞ μας ευχαρίστησε χωρίς πολλά-πολλά και άφησε τη σκηνή. Ήταν δε εντυπωσιακό ότι σε τόσες χιλιάδες κόσμου κανείς δεν ζήτησε encore, δείχνοντας σέβας σε έναν κώδικα που (δικαίως) θεωρεί τέτοιες πρακτικές ως σικέ.
Έχοντας δει τον Θεσσαλονικιό ράπερ και ένα καλοκαίρι πριν, στο Gazi Music Hall (θυμηθείτε την ακριβέστατη ανταπόκριση του Τάσου Μαγιόπουλου, εδώ), είχα τον πήχη μου αρκετά ψηλά για το τι να περιμένω. Όμως ήδη από την αρχή του live, ο ΛΕΞ τον ξεπέρασε.
Μπορεί το Gazi Music Hall, ως κλειστός χώρος, να έδωσε την ευκαιρία της συμπύκνωσης του ενθουσιασμού εκ μέρους του κοινού, μπορεί και η περσινή συγκυρία να φάνταζε ιδανική αφού δεν είχε πολύ που είχε σκάσει το άλμπουμ 2XXX, ξετρελαίνοντάς μας (περισσότερα εδώ), όμως το ανοιχτό θέατρο ταίριαξε περισσότερο στα χνώτα του ΛΕΞ, ενώ λειτούργησε και ως βάση ενός ακατάλυτου παλμού, που καλά κρατούσε ως και τις κερκίδες με τους καθήμενους στο πολύ βάθος. Νομίζω πάντως ότι και ο ίδιος ο ΛΕΞ στάθηκε με περισσότερη αυτοπεποίθηση: ήρθε στην Αθήνα γκαζωμένος και έντυσε το παλιότερο ειδικά ρεπερτόριό του με τέτοιο τσαγανό, ώστε συχνά τα τραγούδια ακούγονταν καλύτερα από τις στούντιο εκτελέσεις τους.
Η φετινή επίσης συναυλία ήταν περισσότερο μοιρασμένη, από την άποψη ότι δεν ακούσαμε μόνο την πλειονότητα του 2XXX, αλλά και πολλά κομμάτια από το άλμπουμ του 2014 Ταπεινοί Και Πεινασμένοι (δείτε εδώ), το οποίο σύστησε τον ΛΕΞ ως αυτόνομη μονάδα μετά την απενεργοποίηση του γκρουπ Βόρεια Αστέρια. Ορισμένα από αυτά –όπως ο "Φράχτης", η "Καταδίκη" και το "Μουσική Για Τσόγλανους"– έχουν αναντίρρητα κάνει την πορεία τους και έχουν γίνει πολύ γνωστά. Σε άλλες όμως στιγμές από εκείνον τον δίσκο ("Τ.Γ.Κ.", "Μια Τζούρα Ρεαλισμού", "Απλοί Άνθρωποι"), οι φωνές του πλήθους καταλάγιαζαν: ένα μεγάλο τμήμα του έκανε καθώς φαίνεται πρώτη επαφή με τον ΛΕΞ στο 2XXX, με αποτέλεσμα τέτοιες επιλογές να τραγουδηθούν μόνο από όσους ακολουθούν από παλιότερα.
Στα τραγούδια του 2XXX, πάλι, έγινε χαμός, με το κοινό να βρίσκεται σε εντυπωσιακό συντονισμό με τον ράπερ, μη χάνοντας στίχο κάθε φορά που έτεινε το μικρόφωνο στην πλατεία ή έκανε παύση, περιμένοντας να ακούσει το συμπλήρωμα. "Κοράκια", "Πολυκατοικίες", "Μπόμπαν", "Κριμ" έδωσαν αφορμές για ακόμα περισσότερα καπνογόνα και ενθουσιώδες εν χορώ τραγούδι, με τον ΛΕΞ να δείχνει ότι το χαιρόταν, παρά την πάντα συγκρατημένη παρουσία του.
Στα "Παυσίπονα" όρμησε επί σκηνής ο ΣΑΝΤΑΜ σε ρόλο guest και ο ΛΕΞ του πρόσφερε βήμα για τα επόμενα 2 κομμάτια, δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία να παίξει τα δικά του "Elli" και "Μόνα Λίζα". Παρά την πληθωρική του παρουσία και τα ωραία trap beats που του έχει φτιάξει ο Dof Twogee, πάντως, η συναυλία χάλασε σε αυτό το σημείο: η αντίληψη του ΣΑΝΤΑΜ για το χιπ χοπ έδειξε εγκλωβισμένη σε έναν παιδιάστικο τσαμπουκά και σε στίχους χαμηλής ποιοτικής στάθης, δημιουργώντας μια εικόνα ζωηρής αντίθεσης με ό,τι είχε χτίσει ο ΛΕΞ ως εκείνο το σημείο. Ωραίο πράγμα να τιμούμε έμπρακτα τις φιλίες, καμία αντίρρηση· καλώς ή κακώς, όμως, οι από κάτω δεν τα αντιλαμβανόμαστε όλα ως τάλε κουάλε.
Το χαμένο νήμα, πάντως, ο ΛΕΞ δεν άργησε να το ξαναβρεί. Και όταν έφτασε η ώρα για το φετινό "Τίποτα Στον Κόσμο" και για το κλείσιμο της συναυλίας, στην αρένα στήθηκε γιορτή, με σωρό καπνογόνων και με χιλιάδες στόματα να σιγοντάρουν στο «το rap είν' ο πατέρας που δεν γνώρισα». Δεν ξέρω αν τραγούδησαν τόσο δυνατά και στο Φάληρο, στις αθάνατες στιγμές των Manowar. Αν πάντως η μισή μου καρδιά (η ας την πούμε χατζημεταλλάδικη) ήταν εκεί καθώς ανηφόριζα στο θέατρο Πέτρας για να δω τον ΛΕΞ, στο τέλος της συναυλίας του δεν είχα μετανιώσει για την επιλογή μου.
Το παρακάτω βίντεο ανήκει στη Greek Hip Hop Events Team 2014-2019 #greekhiphopevents #greekhiphopmusic
(https://www.facebook.com/greekhiphopeventsofficial/)
{youtube}ky_IvHd8aGQ{/youtube}
