Ύστερα από τις 4 μέρες του Release Athens και το τρίπτυχο Μάλαμας/Ιωαννίδης/Μπαλάφας, το σερί των καλοκαιρινών συναυλιακών διοργανώσεων της Fuzz Productions στην Πλατεία Νερού έκλεισε με μία ακόμα τιμητική βραδιά προς το εγχώριο ρεπερτόριο. Σειρά είχαν τώρα ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης –πάλαι ποτέ μέλος του συγκροτήματος Ανοιχτή Θάλασσα– οι ψυχεδελοεναλλακτικοί Sleepin Pillow από τη Θεσσαλονίκη, οι Thee Holy Strangers με τις roots americana αναφορές ους, ο Παύλος Παυλίδης με τους B-Movies, οι κλαρινοστοουνεράδες Villagers Οf Ioannina City και ο Γιάννης Αγγελάκας, με το νέο συγκρότημά του.
Με τον ήλιο να βαράει αλύπητα, αλλά με την παραγωγή να τηρεί μέχρι κεραίας το ανακοινωμένο χρονικό πλάνο, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης και το πολυμελές γκρουπ του ανέβηκαν στη σκηνή λίγο πριν τις 6 το απόγευμα. Με μία δυνατή τριάδα στα δεύτερα φωνητικά, με τύμπανα, κρουστά, ηλεκτρικό μπάσο και κιθάρα να τον πλαισιώνουν και με τον ίδιο να αναλαμβάνει τις κιθάρες και το τραγούδι, εστίασε κυρίως στα τραγούδια του τελευταίου του πονήματος Ας Έρθει Τώρα Η Βροχή, με τη "Χιονάτη" και την επίσημη παρουσίαση του "Ο Φεβρουάριος Κι Εσύ (Ostinato Rigore)" να ξεχωρίζουν, χωρίς βέβαια να παραλειφθούν από τη setlist παλαιότερα δυναμικά άσματα όπως τα "Ξένη Γη" και "Χτύπα Το Πιάνο". Μπροστά σε πραγματικά λιγοστό κοινό, η αρτιότατη και ισορροπημένη εμφάνιση του Μαρκαντώνη κράτησε ευχάριστη συντροφιά για περίπου μισή ώρα σ' εκείνους που αποφάσισαν να είναι εκεί από νωρίς, καταλαμβάνοντας τα ελάχιστα σκιερά μέρη γύρω κυρίως από το προπύργιο του ηχολήπτη.
Με σβέλτες κινήσεις από το τεχνικό προσωπικό, οι Sleepin Pillow βρέθηκαν στο πάλκο λίγο μετά τις 6.30. Με ένα κράμα πρώιμων Porcupine Tree, μα και Archive του παρελθόντος, Placebo (αν προσέξει κανείς το μέταλλο της φωνής του frontman Nomik) και Ozric Tentacles ως προς το ψυχεδελο-ανατολίζον χρώμα, οι Θεσσαλονικείς προσέφεραν ένα από τα πιο δυναμικά sets της εκδήλωσης, με ήχο στιβαρό και μεστό, τον οποίον υποβοηθούσαν αρκετά προηχογραφημένα μέρη. Είχα καιρό να τους δω live και με έπεισαν ως προς την αξία και την εργατικότητά τους: έχουν οικοδομήσει έναν ήχο με σοβαρό εκτόπισμα, ακόμα κι αν η 1990s αισθητική ξεχυλίζει από κάθε τους σύνθεση. Πρόκειται πάντως για γκρουπ που στέκεται άνετα στη διεθνή αρένα και μπορεί να προσφέρει πολλά, αρκεί να εξελιχθεί και ν' αφήσει πίσω του την υπερβάλλουσα ανατολίτικη επιρροή.
Δεν προλαβαίνει να περάσει καμιά ώρα, και να 'σου οι Thee Holy Strangers, με τον Αλέξη Καλοφωλιά από τους Last Drive (και τους Earthbound, βεβαίως) να οδηγεί ένα γκρουπ επίλεκτων βετεράνων της εναλλακτικής, αγγλόφωνης σκηνής. Παίζοντας τραγούδια από το ντεμπούτο τους –αφιέρωσαν μάλιστα και ένα στον προσφάτως εκλιπόντα Νίκο Τριανταφυλλίδη– παρουσίασαν ένα σύντομο αλλά σφιχτό set, γεμάτο με αμερικάνικες desert rock 'n' roll αναφορές, μα και με έντονη «σοουλίζουσα» διάθεση. Ένα κοκτέιλ εκρηκτικό, που περιείχε συστατικά απ' όλα όσα φέρουν ως προίκα οι ιθύνοντες του γκρουπ, συν τα υπέροχα γυναικεία φωνητικά της Τζένης Καπάδαη και της Φλώρας Ιωαννίδη (ex-Make Believe). Μια ατόφια δύναμη απελευθερώνουν οι Thee Holy Strangers σε κάθε τους εμφάνιση, όντας πολύτιμοι και σημαντικοί: και για το τώρα τους και για το πριν τους, πόσο μάλλον για όλα όσα μπορούν να μας χαρίσουν.
Σκυτάλη έπειτα στον Παύλο Παυλίδη και τους B-Movies του, οι οποίοι προχωρούν στο παρασύνθημα με ήχο κρύσταλλο (από τους καλύτερους του όλου line-up) και διάθεση πολύ χαλαρή, μα και μπριόζα. Τα "Άλλη Μια Μέρα", το υπέροχο "Αερικό" και το "Πάρε Με Μαζί Σου" ξεχωρίζουν, ενώ το σχόλιο του τραγουδοποιού «με τόσα κότερα εδώ, θ' αναρωτιούνται οι ξένοι για την κρίση μας...» έκανε ξεκάθαρα γκελ στο κοινό.
Τα "Δεν Είμαι Από 'Δω" και "Μια Ματιά Σαν Βροχή" ξεσηκώνουν μικρούς και μεγάλους και δείχνουν ότι ο Παυλίδης έχει συγκροτήσει μία πολύ δυνατή ομάδα, με σφιχτά παιξίματα και πειθαρχία, χάρη στην οποία στρέφει ενίοτε τον ήχο του προς μονοπάτια Muse και Smashing Pumpkins, κρατώντας όμως πάντοτε τον χαρακτηριστικό του ρομαντισμό, τόσο στην τραγουδιστική ερμηνεία, όσο και στις διαχρονικές μελωδίες που στοιχειώνουν τις συνθέσεις του, ειδικά μετά τα Ξύλινα Σπαθιά. Και εκείνος αφιέρωσε ένα κομμάτι στον Νίκο Τριανταφυλλίδη, ολοκληρώνοντας την εμφάνισή του λίγο μετά τις 9 το βράδυ.
Ο κόσμος έχει πια μαζευτεί: ήδη δεν είναι αμελητέος σε αριθμό, ενώ καταφτάνει ολοένα και περισσότερος, όσο περνάει η ώρα. Ένα τέταρτο πριν τις 10, ο ήχος της τσαμπούνας και το τσίριγμα του κλαρίνου συναντάνε τις ηλεκτρισμένες stoner κιθάρες, εν μέσω αλλαλαγμών και επευφημιών. Οι Villagers Of Ioannina City παρουσίασαν για μία και πλέον ώρα το γνώριμο set τους, με την ενδιαφέρουσα διασκευή στο "Lex Talionis" των Rotting Christ να ξεχωρίζει και με τα "Zvara" και "Karakolia" να βάζουν φωτιά στο Φάληρο. Βλέποντάς τους όμως για 3η φορά, ένιωσα πως χρειάζομαι κάτι εκ μέρους τους να ανανεώσει το ενδιαφέρον μου.
Δεν λέω, καλή φάση οι ViC, σαφής και συγκεκριμένη η πρότασή τους, όμως τείνουν να επαναλαμβάνονται: όλες οι συνθέσεις πατάνε στη δοκιμασμένη συνταγή κλαρίνο/riffs/stoner/beats & grooves. Ίσως μια live συνθήκη να χρειαζόταν περισσότερες ενδιαφέρουσες και εξωστρεφείς διασκευές από την παράδοσή μας.
Καθώς οι V.I.C. ολοκληρώνουν το set τους, όλοι μας είμαστε προετοιμασμένοι για τον Γιάννη Αγγελάκα και την ολοκαίνουργια μπάντα του. Με νέα παιδιά στις επάλξεις, βγήκε στη σκηνή λίγο μετά τις 11 και επισκίασε περίτρανα όλο το υπόλοιπο line-up της ημέρας, χαρίζοντας τραγούδια από τη Γελαστή Ανηφόρα του, από την εποχή των Επισκεπτών, αλλά και από τα χρόνια με τις θρυλικές Τρύπες.
Εξαιρετικός performer, ακούραστος, ενεργητικός και χαμογελαστός, ο Αγγελάκας παρέσυρε τους πάντες σ' ένα πανηγύρι άνευ προηγουμένου. Παρά την απουσία ηλεκτρικού (ή οποιουδήποτε) μπάσου, το γκρουπ του απέδωσε πολύ όμορφα τις ανανεωμένες ενορχηστρώσεις σε τραγούδια που όλοι γνωρίζουμε. Η Λαμπρινή Γρηγοριάδου με τον Γιάννη Σαββίδη ξεχωρίζουν κιθαριστικά, ενώ ο Γιώργος Αβραμίδης με τον James Wylie (στην τρομπέτα και το σαξόφωνο αντίστοιχα) είναι εκείνοι που φέρνουν στο παλκοσένικο όλο αυτό το βαλκανο-punk, διονυσιακό στοιχείο. Έτσι, από τη "Δικαιοσύνη" στο "Αιρετικό" και στο "Σαράβαλο", και από το "Από 'Δω Και Πάνω" μέχρι την καταπληκτική εκτέλεση του "Είμαι Τυχερός", ο Αγγελάκας δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Ξεχώρισαν επίσης η "Ταξιδιάρα Ψυχή", παιγμένη με γιουκαλίλι και sing-along από το κοινό, το "Θ' Ανατέλλω", το "Τραίνο" και το "Ακούω Την Αγάπη", αλλά και η "Γιορτή", που έκλεισε τη βραδιά. Ο Αγγελάκας και η μπάντα του έπαιξαν για 1 ώρα και βάλε, και πραγματικά ικανοποίησαν και τον πιο απαιτητικό. Γύρω μου στην Πλατεία Νερού, έβλεπα στο τέλος χαμόγελα κουρασμένα, όλα όμως με τη γλύκα του party που πήγε καλά.
Αυτό που στα σίγουρα μου έμεινε από τη βραδιά στο Φάληρο είναι πως οι εναλλακτικές προτάσεις στην εγχώρια δημιουργία είναι πολλές και, οι περισσότερες, ενδιαφέρουσες. Πάντοτε λοιπόν θα χρειάζεται μια αφορμή για να γιορτάζουμε όλοι μαζί το διαφορετικό, το αιχμηρό και το εκρηκτικό. Κάτι τέτοιο είναι άλλωστε «το Ροκ το Ελληνικό», πέρα και χωρίς καμία δαιμονοποίηση ή εμμονή στο κλισέ. Κάτι να μας ανασταίνει, κάτι να μας ενώνει, θα υπάρχει και θα γεμίζει χώρους και φεστιβάλ, για να ξεφεύγουμε από τη ρουτίνα του φτηνού, ελπίζοντας πάντα να βγαίνουν καλλιτέχνες σαν τον Γιάννη Αγγελάκα και τους υπόλοιπους που ακούσαμε.
{youtube}E1CnXfX15Pk{/youtube}
