Τα πάντα προμήνυαν μια ενδιαφέρουσα και γοητευτική συναυλία: ο έναστρος ουρανός, η χαλαρή διάθεση του κόσμου, η φιλόξενη αυλή του Αστεροσκοπείου και η υπόσχεση των mellow folk μελωδιών που θα ακολουθούσαν, ντύνοντας ένα τρυφερό βράδυ στον λόφο Νυμφών. Όμως ένα κονσέρτο προαπαιτεί πολλά περισσότερα από μια καταρτισμένη setlist και λίγη καλή διάθεση. Κι αυτό που διαπίστωσα για πολλοστή φορά, είναι πως δυστυχώς το ένζυμο του επαγγελματισμού λείπει από πολλούς μουσικούς της γενιάς του Moa Bones –ή, έστω, ελάχιστοι τελικά νοιάζονται πραγματικά για το αν ό,τι παρουσιάζουν στέκεται ως κάτι ολοκληρωμένο και αξιόλογο.
Το κακό κλίμα ξεκίνησε από το αργοπορημένο ξεκίνημα: αν και οι πόρτες άνοιγαν από τις 21:00, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο το live ξεκίνησε στις 22:40. Στη συνέχεια, ο συμπαθής Moa Bones δοκίμασε να προσφέρει στο κοινό τραγούδια από τον δίσκο του Spun, μαζί με μερικές διασκευές, ολοκληρώνοντας έναν κύκλο ζωντανών εμφανίσεων για την προώθηση της πρόσφατης δουλειάς του.
Τα τραγούδια του Δημήτρη Αρώνη διαθέτουν τρυφερότητα και κουβαλάνε αγάπη για τη folk, καθώς και μια εξ αγχιστείας συγγένεια με τη σύγχρονη americana και με την ευρωπαϊκή low-fi προσέγγιση του «τροβαδούρου δωματίου». Κάθε τραγούδι που ερμήνευσε την Τετάρτη στο Αστεροσκοπείο ήταν εκτελεσμένο με σεμνότητα και με σωστές δοσολογίες, τόσο στο πάθος, όσο και στην αμεσότητα. Και η Ευαγγελία Ξυνοπούλου (ή αλλιώς Δεσποινίς Τρίχρωμη) ενίσχυσε με τον βέλτιστο τρόπο τη σκηνική παρουσία του φίλου της, χάρη στα αέρινα πλήκτρα και τη συνοδευτική της ερμηνεία.
Όμως η βραδιά είχε ένα μεγάλο πρόβλημα. Το αποδίδω σε ένα «χαλαρό» ύφος, που έκανε το live να δείχνει σαν ερασιτεχνική πρόβα ή τέλος πάντων ως πρόβα χωρίς διάθεση για σοβαρότητα. Ανάμεσα σε κάθε τραγούδι που μας έπαιζε, ο Moa Bones αφιέρωνε δύο και τρία λεπτά σε ανέμπνευστα αστεία, τα οποία στερούσαν από τον ακροατή κάθε ελπίδα να χτίσει συναισθηματικές γέφυρες με τη μουσική. Λες και ο κόσμος διψούσε για stand up comedy και ο τραγουδοποιός όφειλε να σπάσει τον πάγο με αυτοσχεδιασμούς, από αυτούς που φέρνουν μια παρέα σε ένα σαλόνι σε αμηχανία και κάνουν εκείνον τον οποίον κάλεσε τον «αστειέμπορα» να ντρέπεται. Επιπλέον, 3 φορές τα όργανα βρέθηκαν ξεκούρδιστα, ενώ έπρεπε να περιμένουμε 10 λεπτά να διορθωθεί το μπάντζο –γεγονός που μαρτυρά την έλλειψη soundcheck, αν όχι αδιαφορία.
Είναι όμως κρίμα, γιατί ο Moa Bones φαίνεται και να αγαπάει, μα και να καλλιεργεί τις folk καταβολές του. Δείχνει δηλαδή να δουλεύει το υλικό του και να διαθέτει καλή αίσθηση της ακουστικής μελωδικότητας, αποταυτίζοντας τις ιδέες του από «έντεχνες» ευκολίες και παγίδες. Δυστυχώς, όσα κάνουν μια συναυλία άρτια και απολαυστική, ελάχιστα έχουν να κάνουν με την καλή setlist. Άλλο συναυλία και άλλο «καλό λαιβάκι» μεταξύ γνωστών, με χαβαλέ και επιείκεια.
{youtube}iZueU_wFsCM{/youtube}
