Με μία συναυλία-προϋπάντηση του καλοκαιριού, η Πλατεία Νερού υποδέχτηκε την Παρασκευή 3 εγχώρια ονόματα από 2 διαφορετικές γενιές της έντεχνης τραγουδοποιίας. Η ενοποιός αυτή κίνηση μπορεί ωστόσο και να θεωρηθεί (κάπως) επισφαλής, καθώς Σωκράτης Μάλαμας, Αλκίνοος Ιωαννίδης και Λεωνίδας Μπαλάφας υποστηρίζουν ένα διαφορετικό κομμάτι του ρεύματος στο οποίο πρόσκεινται. Τα σημεία τομής αποδείχθηκαν πάντως περισσότερα, οπότε η βραδιά κύλησε ομαλά και ο στόχος της ήταν μάλλον επιτυχής.
Αξιοσημείωτη ήταν και η συνέπεια στο πρόγραμμα, το οποίο ακολουθήθηκε σχεδόν απόλυτα, με τους μουσικούς να ξεκινούν και να τελειώνουν τα sets τους σύμφωνα με τις δημοσιευμένες ώρες. Ο κόσμος στην αρχή ήταν ετερόκλητος και η σύγχυση μεγάλη, με τις ιδεολογικές ασυνέπειες μεταξύ έργου και κοινού να τραντάζουν μεν τον χώρο, αλλά να γίνονται αισθητές από ελάχιστους. Ήταν δηλαδή τουλάχιστον περίεργο να ακούς τον Ιωαννίδη να τραγουδάει «κι όταν χορτάτος κουκουλώνομαι ζεστά μες στη χλιδή μου, κανενός δεν σκίζεται η καρδιά, ούτε η δική μου» και να μη βλέπεις να ιδρώνει αυτί στη VIP πλατφόρμα της Πλατείας Νερού.
Το event «άνοιξαν» οι Group PάrΩdy, ένα εξαμελές σχήμα που ισορροπεί μεταξύ έντεχνων και παραδοσιακών αναφορών. Στη ζωντανή ωστόσο εκδοχή τους, κινήθηκαν πιο κοντά στα γνωστά μονοπάτια του εντέχνου, με διασκευές που ταίριαζαν κατα πολύ στα επόμενα ονόματα της βραδιάς, αλλά με πολύ ολιγάριθμο κοινό σαν αποδέκτες.
Πρώτος από τα μεγάλα ονόματα ανέβηκε στη σκηνή ο Λεωνίδας Μπαλάφας για ένα σετ περίπου 1 ώρας, με τον ήλιο να δύει και τα φώτα της σκηνής να τον μιμούνται με το πορτοκαλί τους χρώμα. Ο Μπαλάφας έκανε φιλότιμη προσπάθεια να δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα, αλλά η προσπάθειά του δεν μεταφράστηκε και τόσο καλά. Πότε στο κλαρίνο και πότε στην κιθάρα, παρουσίασε τραγούδια από τον καινούριο του δίσκο Λίκνο –απ' όσα ακούσαμε, κινείται στα γνωστά μήκη κύματος και δεν φεύγει ιδιαίτερα από την πεπατημένη.
Ο κόσμος φάνηκε πάντως να περνάει καλά, με την Πλατεία Νερού να γεμίζει όλο και περισσότερο κατά το set του τραγουδοποιού. Οι αντιδράσεις υπήρξαν θερμότερες σε γνωστά hits όπως τα "Πυροσβεστήρας", "Ταξίδι Για Να Σε Βρω" και "Να Σταθώ Στα Πόδια Μου", με το τελευταίο να ξεσηκώνει το κοινό με τους φορτισμένους (αν και γραφικούς) στίχους του. Στα αρνητικά ήρθε να προσμετρηθεί η ανέ(μ)πνευστη χρήση των πνευστών στις ενορχηστρώσεις, ωστόσο ο Μπαλάφας λύθηκε προς το τέλος του live, με χορό α-λα-Tom Jones και ανεβασμένο ρυθμό.
Το highlight της βραδιάς ανήκει στον Αλκίνοο Ιωαννίδη, καθώς επωμίστηκε τις πολυπλοκότερες και πιο άρτιες συνθέσεις και ενορχηστρώσεις. Με το «πειραγμένο» κουαρτέτο εγχόρδων του, βρέθηκε να προσπαθεί να μεταφράσει τη μουσική του γλώσσα σ’ ένα τοπίο που δεν μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί εύφορο. Ο Κύπριος τραγουδοποιός φέρθηκε ωστόσο έξυπνα, οργανώνοντας έτσι τη σειρά των επιλογών του set ώστε να κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο, με τα παλιά, γνωστά τραγούδια «απλωμένα» μεταξύ των νέων συνθέσεων, μα και πειραγμένα με τρόπο που όχι μόνο δεν αποσυντόνιζε από το ύφος και τη γραφή των πρόσφατων, αλλά τα έκανε και πιο εύκολα κοινωνήσιμα.
Τα κρεσέντο της μουσικής φάνηκαν να συνεπαίρνουν τον κόσμο, με τον μέσο όρο ηλικίας να έχει πλέον μετατοπιστεί αισθητά προς τα κάτω. Τα άσματα του τραγουδοποιού που περιέχουν κοινωνικό και πολιτικό σχολιασμό φάνηκαν να αντιμετωπίζονται με θέρμη: η "Πατρίδα" ιδίως προκάλεσε χαμό, αν και περισσότερο μετατοπισμένο προς ένα «Πες τα ρε Αλκίνοε, γαμώτο!», παρά συμβατό με το ουσιαστικό δέος που της αντιστοιχεί για το περίτεχνο γράψιμο και τη στιχουργική της.
Αρκετά εσωτερικός, ο Ιωαννίδης περιόρισε το γνωστό ραπόρτο του με τον κόσμο, φαινόμενο σύνηθες στις προσωπικές του συναυλίες. Γενικώς, το θέαμα ήταν αρκετά παρόμοιο με τις παραστάσεις που είχε δώσει τον χειμώνα στο Κύτταρο (βλέπε εδώ), με σαφείς και εντοπισμένες προσαρμογές στον χρόνο και στη setlist. Ειδική μνεία αξίζει ο Φώτης Σιώτας, καθώς το βιολί του ανέπτυξε ευφυέστατο διάλογο με τις συνθέσεις του Ιωαννίδη, κάτι που έλειψε από την αντίστοιχη εμφάνισή του με τον Μάλαμα (και μάλλον δεν οφείλεται στον βιολιστή).
Η συντριπτική βέβαια πλειονότητα του κόσμου που μαζεύτηκε την Παρασκευή στην Πλατεία Νερού –τα λεγόμενα «πουλάκια», όπως συχνά αποκαλούνται από τον ίδιο– είχε έρθει να δει τον Σωκράτη Μάλαμα. Έναν εκ των παλαιών της έντεχνης γενιάς της δεκαετίας του 1990, ο οποίος ήρθε να μας μιλήσει με τρόπο πολύ οικείο, κινούμενος σε ένα πλαίσιο που έχει χτιστεί με χαρακτήρα πολύ προσωπικό.
Τα τραγούδια του, τραγούδια που μιλάνε για γνώριμα συναισθήματα στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα, διαδέχονταν το ένα το άλλο, με το κοινό να επιστρέφει τους στίχους τους στον Μάλαμα με δύναμη και συναίσθημα. Το set ήταν διανθισμένο με συνθέσεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου, συνθέσεις που έγιναν γνωστές με τη φωνή του ίδιου του Μάλαμα ή και με εκείνη του Σιώτα (στην περίπτωση λ.χ. του “Σαν Παιδί”). Επίσης, άλλοτε στην πρώτη φωνή κι άλλοτε στις δεύτερες, ακούσαμε τη Λαμπρινή Καρακώστα, να δίνει φιλότιμες και ζυγισμένες ερμηνείες.
Μία κάποια απογοήτευση προκάλεσαν οι ενορχηστρώσεις, καθώς κινήθηκαν στα ίδια και χιλιοειπωμένα –όπως ας πούμε συνέβη στον "Τειρεσία", τραγούδι που αντιμετωπίζεται με πολύ μεγαλύτερη ευαισθησία στις συναυλίες του Παπακωνσταντίνου. Η απογοήτευση έγινε μάλιστα ακόμα μεγαλύτερη εφόσον οι ενορχηστρώσεις αυτές ακολούθησαν εκείνες του Ιωαννίδη, με αποτέλεσμα να καταστεί αναπόφευκτη η σύγκριση.
Στη συναυλία ακούστηκε επίσης κι ένα καινούριο, ακυκλοφόρητο τραγούδι του Μάλαμα, με το κοινό να το ακούει με τα αυτιά ανοιχτά, προφανώς διψασμένο για νέο υλικό. Ο τραγουδοποιός, συνεπής σε ό,τι μας έχει συνηθίσει, έπαιξε ακούραστα και με πολύ καλή απόδοση, για κάτι παραπάνω από 2 ώρες, συνεπαίρνοντας τους παρευρισκόμενους με τις γνωστές και αγαπημένες μελωδίες του.
Η συναυλία έκλεισε με το “Στην Αμερική”, με τον κόσμο να παραληρεί και τον Σιώτα να επιδίδεται σε έναν άριστο Ικαριώτικο, δίνοντας έτσι την καλύτερη δυνατή καταληκτική νότα στη βραδιά.
{youtube}74skpr32j_I{/youtube}
