Η μεγάλη συναυλία “Όλοι Μαζί Μπορούμε” είχε πετύχει τον απώτερο σκοπό της πριν ακόμα ακουστεί η πρώτη νότα στο Καλλιμάρμαρο: σύμφωνα με τα στοιχεία των διοργανωτών, γύρω στους 50.000 άνθρωποι έδωσαν το παρών, καταθέτοντας κάτι παραπάνω από 120 τόνους τροφίμων, που θα ανακουφίσουν συνανθρώπους μας οι οποίοι έχουν ανάγκη. Το ότι υπήρξε και σημαντικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ήταν βέβαια ένα διόλου αμελητέο μπόνους.
Επειδή λοιπόν θα είναι άδικο να κλείσει τούτο το κείμενο σε μελανούς τόνους, ας κάνω εδώ μια αναφορά στο λογύδριο με το οποίο ο Σταύρος Ξαρχάκος επέλεξε να τελειώσει τη βραδιά. Ο μεγάλος μας συνθέτης, λοιπόν, είπε ότι «Αισθάνομαι την υποχρέωση να υπογραμμίσω δημόσια ότι κάτι θα άλλαζε προς το καλύτερο, αν σταματούσαν επίσημα χείλη να μιλάνε για τα όρια ανοχής του Συντάγματος και αν αφουγκράζονταν το γεγονός ότι δεν αντέχουν τα όρια αξιοπρέπειας του καθενός από μας». Κατά τη γνώμη μου, η συγκεκριμένη φράση αδίκησε όσα είχαν προηγηθεί, συνδέοντας τη συναυλία (χωρίς να υποστηρίζω ότι αυτή ήταν η πρόθεση) με την αποτυχημένη διαδήλωση “Παραιτηθείτε” που είχε διεξαχθεί στην Πλατεία Συντάγματος το προηγούμενο βράδυ.
Επίσης, καλό είναι να θυμόμαστε ότι τα όρια της αξιοπρέπειας των πολιτών δοκιμάζονται εδώ και αρκετά χρόνια, και μάλιστα εξαιτίας πολιτικών τις οποίες ο ΣΚΑΪ (του οποίου δράση αποτελεί το “Όλοι Μαζί Μπορούμε”) στήριξε με ιδιαίτερη θέρμη τα τελευταία 6 χρόνια. Υπάρχει εδώ μια σαφής ανακολουθία, επομένως. Είναι αδύνατον βέβαια να γνωρίζω αν ο Σταύρος Ξαρχάκος είχε επιχειρήσει να αντιπολιτευθεί και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, νιώθω πάντως ότι υπονόμευσε ο ίδιος την τεράστια προσπάθεια που είχε προηγηθεί επί σκηνής, τη στιγμή μάλιστα που, μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα, τα ίδια τα τραγούδια του είχαν μιλήσει πολύ πιο εύστοχα και μεστά. Φάουλ θεωρώ επίσης και το ότι δεν ανέφερε τα μέλη της ορχήστρας –«να μην σας κουράζω τώρα», ήταν η δικαιολογία.
Ας περάσουμε όμως στα σημαντικά της βραδιάς, στις 3 ώρες μουσικής που είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν οι παρευρισκόμενοι στο Καλλιμάρμαρο. Η συγκεκριμένη συναυλία είχε να αποφύγει πολλούς σκοπέλους, όχι μόνο σε τεχνικό επίπεδο, αλλά και σε καλλιτεχνικό. Πέτυχε τελικώς σε όλα τα μέτωπα, παρά τις επιμέρους αστοχίες, κυρίως επειδή αντιμετωπίστηκε με σοβαρότητα από όλους. Δεν υπήρξε δηλαδή μια τσιγγούνικη, διεκπαιρεωτική λογική στην υλοποίησή της· αντίθετα, υπήρξε φροντίδα και σωστή διαχείριση των μεγεθών.
Έτσι, ο τεχνικός εξοπλισμός ήταν κατάλληλος για να παραχθεί ένας πολύ καθαρός ήχος (μόνη ατυχής στιγμή η ...εξαφάνισή του στο 20άλεπτο πάνω, με αποτέλεσμα ολιγόλεπτη καθυστέρηση), οι απλοί μα λειτουργικοί φωτισμοί χρωμάτισαν καταλλήλως τα επί σκηνής τεκταινόμενα, ενώ η πολυπληθής ορχήστρα –ικανότατη και καλοπροβαρισμένη– έδειξε έτοιμη να υπηρετήσει τις ενορχηστρώσεις του Ξαρχάκου. Οι τελευταίες ήταν για μένα, που δεν έχω παρακολουθήσει κάθε συναυλία του, μία από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις, καθώς έδωσαν στην πλειονότητα των τραγουδιών που ακούστηκαν διαφορετικές τροπές από τις αναμενόμενες.
Στον τομέα της σημαντικότερης ατραξιόν (κακά τα ψέματα) της βραδιάς, τους 9 συμμετέχοντες ερμηνευτές δηλαδή, τα πράγματα υπήρξαν μάλλον άνισα. Ο Γιώργος Νταλάρας, για παράδειγμα, υπήρξε συγκλονιστικός, πέρα από κάθε προσδοκία –και πέρα από κάθε λογική, εδώ που τα λέμε, αν σκεφτούμε τα 67 του χρόνια– και δικαίως έλαβε τη μερίδα του λέοντος στον επί σκηνής χρόνο. Επίσης σπουδαία απόδοση είχε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, με το μέταλλο της φωνής της να μοιάζει ανεπηρέαστο από το πέρασμα του χρόνου. Ο Μανώλης Μητσιάς, παρότι η φωνή του έχει χάσει αρκετή από την πυγμή της, ήταν κι αυτός πειστικότατος, το ίδιο και ο Σταμάτης Κραουνάκης στο “Πρακτορείο” (το μοναδικό τραγούδι που κλήθηκε να πει σόλο).
Από την άλλη πλευρά, η Χάρις Αλεξίου ερμήνευσε με τον κάπως συρτό και ...αγωνιώδη τρόπο που χρησιμοποιεί τα τελευταία χρόνια, βγάζοντας, πάντως, πού και πού μια κορώνα η οποία θύμιζε κάτι από τα παλιά. Η Ελένη Βιτάλη μάλλον δεν είχε τις ανάσες για να πει τα τραγούδια που της δόθηκαν και, ειδικά στα “Κόκκινα Φανάρια”, αγκομάχησε. Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη υπήρξε σωστότατη τεχνικά, αλλά κάτι έμοιαζε να λείπει –νομίζω ανίχνευσα ένα «σφίξιμο», ίσως λόγω άγχους. Η Ηρώ Σαΐα επίσης προσπάθησε, όμως δεν ήταν πάντα κατάλληλη για τα τραγούδια τα οποία είπε (το “Καίγομαι, Καίγομαι” ας πούμε ήθελε μια πιο ...γρέζα φωνή, σαν του Κραουνάκη λ.χ.). Ο Μίλτος Πασχαλίδης, τέλος, υπήρξε ΟΚ στον ρόλο του Νίκου Ξυλούρη, αλλά η όλη συνθήκη έδειξε ότι πρέπει κάποτε οι συνθέτες να τολμήσουν περισσότερο στη ...διανομή και να μην λειτουργούν μόνο με την αναγωγή στις «original» εκδοχές.
Νικητήρια πάντως δεν θα αποδεικνυόταν η όλη βραδιά, αν δεν έβγαινε νικητής και ο ίδιος ο Σταύρος Ξαρχάκος. Ο οποίος υπήρξε απόλυτα δοτικός στο πόντιουμ, δίνοντας ρεσιτάλ με τη γνωστή «από-τα-κάτω» διεύθυνσή του, την κινούμενη στα όρια του ροκ σταρ κινησιολογία του, αλλά και με το μικρόφωνο ανά χείρας, όποτε χρειάστηκαν δεύτερα φωνητικά. Έγινε σαφές ότι η όλη επιχείρηση ήταν δικό του παιδί και ότι είχε ρίξει πολλή δουλειά για την πραγματοποίησή της, οπότε δικαιούται να λάβει και τα εύσημα.
Ήταν λοιπόν άρτια και σίγουρα καλύτερη απ' ό,τι θα ανέμενε κανείς (δεδομένων των δυσκολιών) η συναυλία “Όλοι Μαζί Μπορούμε”, αφού πρόσφερε αρκετές σπουδαίες στιγμές και συγκινήσεις. Ειδικά το κλείσιμο, με όλους τους συμμετέχοντες να τραγουδούν το πάντα επίκαιρο “Μεγάλο Μας Τσίρκο” και το “Εμείς Που Μείναμε”, στάθηκε συγκλονιστικό –αλλά και χρωματισμένο με μια κάποια ειρωνία, αφού σε εκείνο το σημείο όλο το στάδιο είχε πια κατακλυστεί από το νέφος και την τσίκνα των παρακείμενων καντίνων...
Λέτε αυτό να έφταιγε που το κοινό αποχωρούσε μαζικά, ήδη 1 ώρα πριν τη λήξη της βραδιάς;
Setlist:
Μάνα Μου Ελλάς
Πώς Να Σωπάσω
Ο Μαύρος Ήλιος
Χάθηκε Το Φεγγάρι
Να Με Θυμάσαι Και Να Μ' Αγαπάς
Αναμπέλ (Ένα Πρωινό)
Κλάψτε Ουρανοί Κι Αστέρια
Η Νύχτα
Νυν Και Αεί
Άσπρη Μέρα Και Για Μας
Στου Όθωνα Τα Χρόνια
Προσκύνημα
Γεια Σου Χαρά Σου Βενετιά
Έβαλε Ο Θεός Σημάδι
Τα Τρένα Που Φύγαν
Κόκκινα Φανάρια
Σαββατόβραδο Στην Καισαριανή
Στου Θωμά
Είν' Αρρώστια Τα Τραγούδια
Δεν Έχει Αρχή
Καίγομαι, Καίγομαι
Μάτια Μπλε
Ήτανε Μια Φορά
Αυτόν Τον Κόσμο Τον Καλό
Βάλε Κι Άλλο Πιάτο Στο Τραπέζι
Η Χοντρομπαλού
Το Δίχτυ
Το Πρακτορείο
Από Βυθό Σ' Άλλο Βυθό
Όνειρο Δεμένο
Άπονη Ζωή/Στα Χέρια Σου Μεγάλωσαν (Φτωχολογιά)/Μάτια Βουρκωμένα
Υπομονή
Το Μεγάλο Μας Τσίρκο
Εμείς Που Μείναμε
{youtube}ntVljsLBdgw{/youtube}
