Με τον τίτλο Η Γυναίκα στον Πυρήνα ο Απόστολος Ρίζος έδωσε φέτος τον χειμώνα μια σειρά από ενδιαφέρουσες παραστάσεις, σε διάφορα σημεία της Αθήνας. Η ιδέα αυτή βρήκε την καλοκαιρινή της στέγη στο μικρό θέατρο Βράχων «Άννα Συνοδινού», και, κάπως έτσι, λίγοι και καλοί αλλά κατά βάση εραστές των ψαγμένων μουσικών προτάσεων, ανηφορήσαμε προς τον Βύρωνα.
Τα πάντα στο μικρό θεατράκι είναι έτοιμα και οι θεατές –είμαστε δεν είμαστε 200 άτομα– περιμένουμε με νωχελικότητα τα φώτα να σβήσουν, απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι (αποζημίωση της φύσης για την καυτή ατμόσφαιρα των προηγούμενων ημερών). Ο Ρίζος μας υποδέχεται με μια κιθάρα και με μία παράξενη οικειότητα, αναμιγμένη με πολύ τρακ: η γλώσσα του κορμιού έχει μεγάλο ενδιαφέρον όταν προδίδει τη διάθεσή μας. Και ξεκινάει το τραγούδι. Και, σιγά-σιγά, ξεδιπλώνει μία ενδιαφέρουσα μουσική παράσταση.
Το βασικό πράγμα που κατάφερε ο Ρίζος την Τρίτη το βράδυ στον Βύρωνα ήταν να φτιάξει ένα πρωτότυπο πρόγραμμα από τραγούδια τα οποία έδεσαν μεταξύ τους, κάνοντας τον θεατή –εκεί προς το τέλος– να συνειδητοποιήσει ότι παρακολούθησε μια ψαγμένη παράσταση. Φάνηκε δηλαδή ότι μελετήθηκε και επιλέχθηκε ένα προς ένα το κάθε τραγούδι. Θα μπορούσα να παρομοιάσω τη συναυλία με μια καλή ραδιοφωνική εκπομπή, φτιαγμένη από έναν παραγωγό που ξέρει να στήνει με συνέπεια και γνώση έναν ολόκληρο μουσικό κόσμο. Η μορφή της γυναίκας ήταν λοιπόν απλά η αφορμή.
Πολλές τραγουδήθηκαν και πολλές μνημονεύτηκαν τούτη τη βραδιά. Από την άγνωστη “Κ” του Παύλου Σιδηρόπουλου μέχρι την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη, και από την “Περιμπανού” των Γκάτσου-Χατζιδάκι μέχρι την Αφροδίτη Μάνου και τη Λίνα Νικολακόπουλου. Οι ερμηνείες του Ρίζου, άλλοτε λίγο στεγνές και αδούλευτες και άλλοτε γοητευτικές και με περισσό συναίσθημα, κατάφεραν τελικά να σε κερδίσουν στο σύνολό τους. Στις καλύτερες στιγμές του συγκαταλέγονται τα τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη, το δικό του “Τι Να Θυμηθώ” και τα “Κορίτσια Της Συγγνώμης” των Κατσιμιχαίων: εδώ, η έντονη βραχνάδα της φωνής του έκανε το τραγούδι να μοιάζει ακόμα πιο μελαγχολικό.
Στα ατού της βραδιάς σημειώστε και τον ηλεκτρισμένο ήχο της μπάντας, που δημιουργούσε έντονο μελωδικό κοντράστ κάθε φορά που έμπαιναν στο παιχνίδι ήχοι από το βιμπράφωνο και τη φυσαρμόνικα, οι οποίοι λειτουργούσαν άμεσα στο ξύπνημα του παιδικού σου θυμικού. Ωραίες ενορχηστρώσεις, που κατάφεραν εντέλει να δώσουν μία άλλη όψη στα τραγούδια. Προς το τέλος, η εμφάνιση του ακορντεονίστα Παναγιώτη Τσεβά στάθηκε μία ευχάριστη έκπληξη. Με συνοδεία του ακορντεόν ακούστηκαν τότε μερικά από τα καλύτερα της συναυλίας: το συγκινητικό “Μανούλα Μου”, οι εξαιρετικές “Μέλισσες”, μέχρι και η ηλεκτρισμένη, παθιασμένη “Ελένη” του Μικρούτσικου.
Εκεί στο τέλος, επίσης, ήταν που κέρδισε ακόμα περισσότερους πόντους ο Ρίζος, με το σφιχτοδεμένο του encore κυρίως όμως με την a capella ερμηνεία του στη “Φυσαλίδα”. Με τη μπάντα να έχει αποχωρήσει, ο ερμηνευτής μας πλησιάζει και μας καλεί να το σιγοτραγουδήσουμε όλοι μαζί. Ένας μικρός παραμυθάς έμοιαζε εκείνη τη στιγμή ο Ρίζος, που ήξερε πώς να φτιάξει ένα συγκινητικό και βαθύτατα συναισθηματικό φινάλε. Το θρόισμα των φίλων και το αεράκι που δεν σταμάτησε καθόλου σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, υπήρξαν οι αφανείς σύμμαχοί του.
{youtube}WzU7PVnT0i4{/youtube}
