Τα υπέροχα τραγούδια που μας έχουν χαρίσει οι αδερφοί Κατσιμίχα φάνταζαν ως ένα από τα λίγα πράγματα που θα μπορούσαν να γλυκάνουν ένα από τα πιο καυτά βράδια του φετινού καλοκαιριού. Κι αυτό ακριβώς έγινε την Τετάρτη, στο Κηποθέατρο Παπάγου.
Σε μια εποχή που οι περισσότεροι της «σειράς» και της εποχής των Κατσιμιχαίων διάλεξαν συναυλίες-μαμούθ με πολλούς καλεσμένους για να γιορτάσουν την επανεμφάνισή τους, τα δύο αδέρφια επέλεξαν έναν τρόπο πιο μοναχικό και –ας μου επιτραπεί– πιο ουσιαστικό ώστε να επικοινωνήσουν ξανά με όσους τους αγαπούν και τους στηρίζουν εδώ και τόσα χρόνια. Να λοιπόν ποιο ήταν το κυρίαρχο στοιχείο της βραδιάς: η αμεσότητα και η ουσιαστικότητα των τραγουδιών τους, τα οποία για όλους μας κουβαλάνε δυνατές μνήμες και έντονα συναισθήματα. Εύλογο χαρακτηριστικό, τη στιγμή που για μία και πλέον δεκαετία από την εμφάνισή τους (με το κλασικό άλμπουμ Ζεστά Ποτά), οι Κατσιμιχαίοι προικοδότησαν την ελληνική μουσική με αρκετά από τα ομορφότερα μα και σημαντικότερα σύγχρονα τραγούδια.
Αυτά τα τραγούδια έλαμψαν στο γεμάτο από κόσμο Κηποθέατρο του Παπάγου, σε ένα δεμένο και προσεχτικά δομημένο δίωρο σετ, το οποίο δεν άφηνε τους ακροατές να πάρουν ανάσα. Από τη “Σαντορίνη” και το “Υπόγειο” μέχρι το “Μια Βραδιά Στο Λούκι” και το “Σχήμα Λόγου (Συγκάτοικοι Είμαστε όλοι Στην Τρέλα)”, δεν υπήρξε κομμάτι που να μην τραγουδήθηκε από το κοινό με πάθος, αγάπη και συγκίνηση. Εξάλλου και οι ίδιοι οι Κατσιμιχαίοι φρόντισαν –και με την επιλογή τραγουδιών, αλλά και με τη σειρά με την οποία τα έπαιξαν– να μην αφήσουν κανέναν ούτε να παραπονεθεί, ούτε να βαρεθεί. Ενάλλασσαν αρμονικά τις πιο εσωστρεφείς στιγμές (“Το Δωμάτιο”, “Γυμνή Σκιά”, “Μη Γυρίσεις”) με τις πιο χαρούμενες (“Λουλούδι Του Δάσους”, “Don’t Worry Be Happy”), και τις πιο ηλεκτρισμένες (“Της Αγάπης Μαχαιριά”, “Η Μοναξιά του Σχοινοβάτη”, “Για Ένα Κομμάτι Ψωμί”, “Φάνης”) με τις πιο γλυκιές (“Νύχτωσε Νύχτα”).
Το πόσο αποτελούν πια παρακαταθήκη τραγούδια σαν και τα παραπάνω φάνηκε και από τον σημαντικό αριθμό νεότερων ηλικιών ανάμεσα στο κοινό, ήδη εξοικειωμένων με ένα ρεπερτόριο που δεν το έζησαν. Συμπεραίνεις έτσι ότι ο Χάρης με τον Πάνο Κατσιμίχα δεν συναντούν μόνο παλιούς φίλους με αυτές τους τις εμφανίσεις, μα κάνουν και καινούριους –έστω κι αν τα τελευταία χρόνια δεν είναι δισκογραφικά δραστήριοι με την ίδια ένταση και συχνότητα, όπως στο παρελθόν. Οι ίδιοι αντιμετώπισαν αυτή την ανταπόκριση με σεμνότητα, χιούμορ και συγκίνηση. Έτσι, στα μεγάλα ατού της βραδιάς προστέθηκε και η παρεΐστικη, ζεστή ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε από το πρώτο σχεδόν λεπτό της συναυλίας μέχρι το δυνατό encore –στο οποίο ακούσαμε τη “Θεσσαλονίκη” του Θάνου Μικρούτσικου, την αγέραστη “Ρίτα” και τη γλυκόπικρη αισιοδοξία του “Γέλα Πουλί Μου”.
Φεύγοντας από το Κηποθέατρο, η γλυκιά ανατριχίλα που νιώθαμε σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς μετουσιώθηκε σε ένα αίσθημα πληρότητας και ομορφιάς.
{youtube}KVjgDXn1SCg{/youtube}
