Λαοσύναξη. Κοσμοσυρροή. Λαοθάλασσα. Αυτό γινόταν στο Καλλιμάρμαρο τη Δευτέρα που μας πέρασε. Το κομμάτι της Αθήνας σε μία ακτίνα 3 χλμ. γύρω από το στάδιο ζούσε ένα κυκλοφοριακό έμφραγμα για τουλάχιστον 2 ώρες.
Κι όμως, η συναυλία-γιορτή του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και των φίλων του κατάφερε να μαζέψει 40.000 χιλιάδες κόσμο, τουλάχιστον. Στα δικά μου τα μάτια φαινόταν πραγματικά πολύ παράξενο, έως πρωτόγνωρο. Η αλήθεια είναι ότι θεωρούσα την κίνηση να γίνει αυτή η συναυλία σε έναν τόσο μεγάλης κλίμακας χώρο παρακινδυνευμένη, ως προς την ανταπόκριση του κόσμου. Όμως διαψεύστηκα: με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μιλιούνια Αθηναίων κατέφτασαν για να παρακολουθήσουν το μεγάλο γεγονός της παρουσίασης του νέου δίσκου του Μαχαιρίτσα, Οι Άγγελοι Ζουν Ακόμη Στη Μεσόγειο.
Διότι περί αυτού επρόκειτο. Και το αναφέρω με έναν σκεπτικισμό, γιατί το όλο concept της συναυλίας είχε μια σχετική αντίφαση. Από τη μία δηλαδή παρουσιάζονταν καινούργια τραγούδια μπροστά σε ένα όχι και τόσο υποψιασμένο κοινό, από την άλλη μία πλειάδα από ελαφρούς τραγουδιστές της Μεσογείου και της Ευρώπης καλούνταν να πουν δικά τους τραγούδια στα πλαίσια αυτής της παρουσίασης. Προσωπικά, δεν το βρήκα ως επιτυχημένο σχήμα. Και, καθώς περνούσε η ώρα στο Καλλιμάρμαρο, όλο και περισσότερο ένιωθα ότι το γλυκό δεν έδενε. Κοινή αναφορά σε όλα τα παραπάνω ήταν προφανώς ο ίδιος ο Μαχαιρίτσας, δεν νομίζω όμως ότι κατάφερε να γίνει ο συνδετικός κρίκος που θα ομογενοποιούσε το σύνολο των τραγουδιστών και των τραγουδιών. Μου έμοιαζε λίγο σαν ο συντονιστής της βραδιάς.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, θεωρώ ότι επρόκειτο για μια πρόχειρη συναυλία. Φάνηκε άλλωστε ότι δεν είχαν γίνει πρόβες στα τραγούδια. Αρκετές ατυχίες και τεχνικά λάθη χτυπούσαν επίσης στο μάτι του θεατή, ενώ η οργάνωση στο μπες και βγες στο stage άγγιζε πρακτικές (και τακτικές) άλλων δεκαετιών. Θα πω αυτό που σκεφτόμουνα σε όλη τη διάρκεια: από τη στιγμή που διαφημίζεις μία τέτοια συναυλία ως «το μεγαλύτερο γεγονός του καλοκαιριού» οφείλεις να την οργανώσεις, να την κονσεπταρεις και να τη δουλέψεις τόσο, ώστε να αποδώσεις ένα θέαμα υψηλών προδιαγραφών. Ο χώρος του Καλλιμάρμαρου σχεδόν το επιβάλλει. Δυστυχώς όμως ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας αντιμετώπισε τούτη την προσωπική του γιορτή με τον καθιερωμένο –και για μένα ξεπερασμένο και βαρετό– τρόπο των νεοέντεχνων ερασιτεχνικών συναυλιών των τελευταίων δεκαετιών.
Από ’κει και πέρα, πράγματι, περάσανε και πολλοί και μεγάλοι τραγουδιστές από τη σκηνή. Από τον συγκινημένο Salvatore Adamo, που ξαναβρέθηκε μετά από χρόνια στην Αθήνα, στον λίγο κουρασμένο Cristophe. Εκεί ήταν και ο γραφικός Tonino Carotone, o Καταλανός τροβαδούρος Josep Tero, μα και η συμπαθής Piluka Aranguren, η οποία τραγούδησε με ιδιαίτερο στυλ το “Un Ano De Amor”. Οι Έλληνες προσκεκλημένοι ήταν κι αυτοί εκεί, με τον Διονύση Σαββόπουλο να παίρνει ένα μεγάλο χειροκρότημα όταν τραγούδησε μαζί με τον Μαχαιρίτσα το “Τι Ζητάω” –καταχειροκροτήθηκε επίσης όταν τραγούδησε μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη το “Caruso”, προς τιμήν του Lucio Dalla. Στην εμφάνιση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου ακούστηκε ασφαλώς το γνωστό σύνθημα «Βασίλη Ζούμε Για Να Σ’ Ακούμε», ενώ ο τραγουδιστής θεώρησε ότι έπρεπε να αποχωρήσει κραυγάζοντας σύνθημα αντίστασης για να διατηρήσει φυσικά τον μύθο του ροκ σταρ... Εκεί ήταν βέβαια και ο Διονύσης Τσακνής για να τιμήσει τον καλλιτεχνικό του φίλο, αλλά και ο Φίλιππος Πλιάτσικας με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Τέλος, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι το στάδιο σείστηκε με την εμφάνιση του Γιώργου Μαργαρίτη, ο οποίος τραγούδησε ντουέτο με τον Μαχαιρίτσα το “Πεθαίνω Για Σένα”.
Μεγάλη συναυλία και σε χρόνο. Κράτησε πάνω από 3 ώρες και είναι γεγονός ότι πολλές φορές έκανε κοιλιά, παρότι ακούστηκαν συμπαθητικά τραγούδια. Δεν ένιωσα ότι ο Μαχαιρίτσας ήταν στα φόρτε του, παρ’ όλα αυτά φάνηκε να κατευχαριστιέται τη βραδιά –και είναι λογικό. Το encore ευτυχώς δεν μας ταλαιπώρησε και οι χιλιάδες θεατές αποχώρησαν από το Καλλιμάρμαρο προκαλώντας άλλη μία βραδινή συμφόρηση στο κέντρο της ζεστής Αθήνας.
{youtube}iG7Gdo6DWGg{/youtube}
