Κινούμενος σταθερά σε σόλο πορεία μετά τη διάλυση των Διάφανων Κρίνων, ο Θάνος Ανεστόπουλος ολοκλήρωσε την Παρασκευή τον κύκλο των τεσσάρων παραστάσεών του στην Αυλαία.
Τη βραδιά ανέλαβε να ανοίξει το συγκρότημα Moussas Farm –η νέα μουσική κολεκτίβα του Τηλέμαχου Μούσα– δίνοντας μια πρώτη γεύση για το τι θα ακολουθήσει. Ήχος σκληρός από ηλεκτρικές κιθάρες, σε συνδυασμό με αισθαντικές μελωδίες και φωνές, δημιούργησαν πετυχημένα την ατμόσφαιρα στην οποία στηρίχθηκε και απογειώθηκε όλο το live. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν τα σκίτσα του Ανεστόπουλου, κρεμασμένα στους τοίχους της Αυλαίας και σε υψωμένα σημεία, καθώς και τα βασισμένα σε έργα ζωγραφικής του video projections, που ανέλαβαν να οπτικοποιήσουν τα τραγούδια του.
Οι Moussas Farm έμειναν στη σκηνή για τέσσερα τραγούδια, πριν την παραχωρήσουν στον πρωταγωνιστή της βραδιάς. Επιβλητικός και με αφιλτράριστη αλήθεια στα λόγια του, ο Ανεστόπουλος τραγούδησε αγαπημένα κομμάτια από τη μακρόχρονη πορεία των Διάφανων Κρίνων, όπως τα “Θα Πεθάνω Ένα Πένθιμο Του Φθινοπώρου Δείλι” και “Βάλτε Να Πιούμε”, αλλά και τραγούδια από την επερχόμενη δισκογραφική του δουλειά, με πιο ξεχωριστά τις “Ρίζες” και το “Θυμάμαι Ένα Πλοίο”. Φυσικά δεν έλειψαν και διασκευές, σε δημιουργίες π.χ. του Johnny Cash ή του Tom Waits, αλλά και μελοποιημένα ποιήματα από «καταραμένους» ποιητές. Αεικίνητος και παθιασμένος, ο Ανεστόπουλος ζωντάνευε επί σκηνής με ευθύ και καταλυτικό τρόπο τη μοναξιά της εποχής, τη ζωή, τον θάνατο, την κοινωνική αδικία μα πάνω από όλα την ελπίδα για λύτρωση από όλα αυτά.
Οι μουσικοί που τον συνόδευσαν ήταν όλοι εξαιρετικοί αλλά την παράσταση έκλεψε δικαίως ο Τηλέμαχος Μούσας με το theremin του, το οποίο έκανε το κλίμα της συναυλίας ακόμη πιο ψυχεδελικό. Από το κοινό τώρα δεν έλειψαν οι πιστοί οπαδοί των Διάφανων Κρίνων αλλά και κάποιοι ροκάδες προηγούμενης γενιάς, ενώ εντυπωσιακό στάθηκε το γεγονός πως στην Αυλαία είχε έρθει κόσμος –νέος στην πλειοψηφία του– που έβλεπε τον Ανεστόπουλο για πρώτη φορά. Κάτι νομίζω που σχετίζεται με την προσωπική και ιδιαίτερη αισθητική του ως καλλιτέχνη. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, η τέχνη του δεν περνά απαρατήρητη μα μπορεί να διχάσει: με αποτέλεσμα κάποιοι να αποχωρίσουν πριν το τέλος της βραδιάς και άλλοι (η πλειονότητα του κόσμου) να ζητάνε να ξαναβγεί στη σκηνή.
Έτσι, η βραδιά έκλεισε με δύο συγκλονιστικές ερμηνείες του στα τραγούδια “Τελευταία Μέρα” και “Τελευταίος Σταθμός”, συνοδεία μόνο μιας ακουστικής κιθάρας. Επιβεβαιώνοντας, όπως και το σύνολο της συναυλίας, ότι ο Θάνος Ανεστόπουλος είναι ένας καλλιτέχνης που φέρει μια εντελώς δική του ταυτότητα στην τέχνη και την τιμά μέχρι σήμερα.
