Το δελτίο καιρού προειδοποιούσε για κατακόρυφη πτώση της θερμοκρασίας μέσα στο Σαββατοκύριακο, απειλώντας με αδυσώπητη επιδρομή του χιονιά. Οπότε η νύχτα της Τετάρτης 9 Νοεμβρίου φαινόταν ως μία από τις τελευταίες γλυκιές νύχτες του φθινοπώρου.
Περπατώντας στη Βασιλίσσης Σοφίας, το κτήριο του Μεγάρου Μουσικής μου έμοιαζε από μακριά ως ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες θύλακες πολιτισμικής σταθερότητας. Στα παρασκήνιά του, η Μαρία Φαραντούρη και ο Charles Lloyd ετοιμάζονταν για μια συνεργασία στην οποία είχα επενδύσει την ελπίδα να με οδηγήσει έξω από τα όρια αυτής της αλλοπρόσαλλης πραγματικότητας, όπου οι κυβερνώντες πρωταγωνιστούν σε ένα παιχνίδι παραλογισμού. Είναι από εκείνες τις φορές που λες ότι η μουσική λειτουργεί ως το μοναδικό νάμα της λογικής και της ψυχής κόντρα στην καρεκλοκένταυρη παράνοια. Στο Μέγαρο, ο κόσμος που έχει φορέσει τα καλά του φαίνεται να αποζητά το ίδιο. Το pause έχει πατηθεί από όλους τους θεατές και, καθήμενοι πια, περιμένουμε με στωικότητα την είσοδο των δύο σπουδαίων καλλιτεχνών.
Χέρι-χέρι ανεβαίνουν στη σκηνή και καλησπερίζουν. Τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη είναι αυτά που θα ζεστάνουν το κοινό και θα το φέρουν πιο κοντά στους τζαζ ήχους της συναυλίας. Η Μαρία Φαραντούρη, όσο και να μην θες, σε μαγνητίζει: oι κινήσεις των χεριών της, η εμβληματική και τόσο χαρακτηριστική ερμηνεία της, σε ωθούν να τεντώσεις τα αυτιά σου. Καταφέρνει να πατήσει πάνω στους αυτοσχεδιασμούς και να δημιουργήσει ένα μουσικό σύνολο ολοκληρωμένο, με σάρκα και οστά. Το “Ταξίδι Στα Κύθηρα” της Καραΐνδρου αποτελεί τον ιδανικό καμβά για το σμίξιμο της φωνής της με το σαξόφωνο του Lloyd. Απρόσμενη εμφάνιση αυτή του Αλκίνοου Ιωαννίδη, τον οποίον η Φαραντούρη καλεί να ερμηνεύσουν μαζί το “Με Τόσα Ψέματα”: το ντουέτο σου δημιουργεί ένα αντιφατικό συναισθηματικό κρεσέντο.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας συντελέστηκε νομίζω μία από τις ομορφότερες και πιο ενδιαφέρουσες μίξεις ελληνικής παράδοσης και αφροαμερικανικού ταμπεραμέντου που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Το “Καίγομαι Και Σιγολιώνω”, το “Μαργαριταρένια”, το “Θαλασσάκι Μου” και το σύγχρονο νανούρισμα του Κυπουργού “Βλέφαρό Moυ” συνέθεσαν ένα ανώτερης μουσικής αισθητικής χαλί, συνεπικουρούμενα από τη γοητεία του σαξοφώνου του Lloyd, τη νεωτερικότητα του ντράμερ Eric Harland, τη λησμονιά της λύρας του Σωκράτη Σινόπουλου και τον βαθύ λυρισμό των ερμηνειών της Φαραντούρη. Το φινάλε έρχεται με το “Γιάννη Μου Το Μαντήλι Σου” και το “Σαν Παλιό Σινεμά” του Μάνου Χατζιδάκι. Μια μελωδία που, όσες φορές και να την ακούσεις, δεν τη βαριέσαι ποτέ.
Το χειροκρότημα στο τέλος ήταν ζεστό. Αναπόφευκτο και λογικό, θεωρώ. Η Μαρία Φαραντούρη και ο Charles Lloyd δημιούργησαν μία μουσική παράσταση υψηλών προδιαγραφών στο Μέγαρο Μουσικής. Δεν μένω καθόλου στα όποια ερμηνευτικά ή τεχνικά λάθη –δεν με αφορούν στην προκειμένη περίπτωση. Η συναυλία αυτή αποτέλεσε για μένα ένα ψυχολογικό αποκούμπι. Μια ουσιαστική πράξη αυτογνωσίας και δημιουργίας, η οποία αντιτέθηκε με σθένος στην εθνική κατάθλιψη που μας έχει αγγίξει όλους. Βγαίνοντας έξω και περπατώντας προσπαθώ να επαναφέρω τη συγκίνηση που μου προκάλεσαν μουσικοί και τραγουδίστρια με την ερμηνεία τους στο “Αλησμονώ Και Χαίρομαι”. Δεν μπορώ. Δεν ξαναγίνεται. Αλλά τουλάχιστον ήμουν εκεί και το άκουσα.
