Δεν ξέρω τι νόημα έχει να γράφεις για κάτι που ανταποκρίνεται στις προκαθορισμένες απαιτήσεις σου. Ότι ήταν καλό; Και; Ότι η ερμηνεία είχε κλάση; Ποιος θα νοιαστεί εκ των υστέρων;
Γιατί, ναι, με γοητεύει το στιβαρό παίξιμο του Τίτου Γουβέλη, ο οποίος μοιάζει με αλάθητη μηχανή παραγωγής συγκινήσεων και είμαι θιασώτης του ήχου του Αντώνη Σουσάμογλου, ο οποίος –σε αντίθεση με τον ομότεχνό του– χειρίζεται το βιολί ωσάν κινέζικη πορσελάνη, με αυτοκυριαρχία, ψέλνοντας βραχνές προσευχές στα αυτιά μας. Και να πώς τα αντίθετα(;) έλκονται και να πώς η μουσική αποκτά, επιτέλους, (και) εξω-κλασικό νόημα. Γιατί στον ήχο του Γουβέλη διέβλεψα κάτι από την εφηβική ορμή ενός λυκειόπαιδου που ωρίμασε πρόωρα και στον ήχο του Σουσάμογλου μια ασυνείδητη συνομιλία με είδη λαϊκότερα των προκαθορισμένων.
Και ιδού ένα ντούο, το οποίο ξέρει να επιλέγει κομμάτια. Που δεν μένει προσκολλημένο σε αλλότρια οράματα, αλλά εξάγει το δικό του. Ευθέως και χωρίς περιστροφές –και η ευθύτητα ανταμείβεται. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τη Σονάτα για πιάνο και βιολί του Fasil Say, έργο με άμεσες αναφορές στη λαϊκή μουσική της Τουρκίας, που, άλλωστε, μοιάζει (και) με τη δική μας. Η εκτέλεση των δύο μουσικών στάθηκε πολύ ταιριαστή, ειδικά για τον Σουσάμογλου, ο «παθητικός» ήχος του οποίου ταίριαξε γάντι στη μουσική ευστροφία του Τούρκου συνθέτη. Συνεπείς ερμηνευτές και κάποιες στιγμές απογειωτικοί αποδείχθηκαν όμως και στο έργο του Maurice Ravel Σονάτα για βιολί και πιάνο, όπου ειδικά ο Γουβέλης στάθηκε μάστορας στο χειρισμό του πεντάλ.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας, το έργο του Σίμου Παπάνα Pas de deux για βιολί και πιάνο (σε πρώτη εκτέλεση), μου θύμισε πρόταση εφήβου σε νεαρά για τον σχολικό χορό της χρονιάς –με δεινή και βίαιη κατάληξη και για τους δύο. Μια πραγματεία πάνω στη μουσική αφέλεια αλλά και στον μουσικό κυνισμό και στη βιαιότητα που έρχεται με φόρα να συντρίψει τις όποιες «καλές» και αμόλυντες διαθέσεις που εντέχνως αναδύονται από το άκουσμα των πρώτων μέτρων της παρτιτούρας. Πολύ ταιριαστό κομμάτι και για τους δύο ερμηνευτές. Η βραδιά τέλειωσε γλυκά, ίσως με το πιο καλοπαιγμένο κομμάτι, το έργο του Ιγκόρ Στραβίνσκι Divertimento (μεταγραφή για βιολί και πιάνο από τον ίδιο το συνθέτη και τον Σ. Ντούσκιν).
Τελειώνοντας, να επισημάνω κάτι προς τους θεατές: η υποστήριξη των Ελλήνων μουσικών και συνθετών δεν αποτελεί θεωρητική πραγματεία, αλλά πράξη έμπρακτη: επιβράβευσή τους είναι η παρουσία μας. Οι μουσικοί δεν οφείλουν αλλά και δεν πρέπει να παίζουν για τα καθίσματα. Όταν όμως έρχονται οι Ράιχενμπαχ του κόσμου, διαγκωνίζεστε για το καλύτερο και ακριβότερο εισιτήριο, συμπλεγματικοί ελληνόφωνοι των greeklish...
