Οι σειρήνες της ελληνικής ethnic/world σκηνής κατά καιρούς έχουν χαρίσει εξαιρετικά δείγματα μουσικής, γέννημα των οποίων είναι και η σπάνια αυτή συνεύρεση τριών δεξιοτεχνών καλλιτεχνών, μάστορας ο καθείς στον χώρο του.
Η συνάντηση των Mάνου Αχαλινωτόπουλου (κλαρίνο, φλογέρα), Haig Yadjian (ούτι) και Μάκη Αμπλιανίτη (κιθάρα) –συνοδεία του Γιάννη Κιριμκιρίδη (πιάνο, πλήκτρα)– κινήθηκε για δυόμισι ώρες στον κόσμο της ανίχνευσης όσων δημιουργικών παραμέτρων και πεδίων αναπτύσσονται ανάμεσα στην ελληνική παράδοση, στην τζαζ και στη world μουσική. Η άποψή τους για όλο αυτό το φάσμα ακολούθησε το όχημα ενός εσωτερικού αυτοσχεδιασμού, ενεργοποιώντας τον διάλογο και την αρμονική συνύπαρξη όλων των ετερόκλιτων και επιμέρους αναφορών. Μια εκλεκτική γέφυρα Ανατολής και Δύσης, η οποία εξελίσσεται επί σειρά ετών για τον καθένα χωριστά και όλους μαζί να «παίζουν» ταξιδιάρικα πάνω στη γοητευτική ηχοχρωματική της παλέτα. «Eternal songs», αθάνατα τραγούδια, ονόμασαν τη μουσική τους σύμπραξη στο Half Note και στην ουσία καθένας τους μπόλιασε τις δικές του μνήμες και αναφορές στα τραγούδια του άλλου.
Έτσι, ακούσαμε μια πιο τζαζ-οριεντάλ εκδοχή του “Bahar” του Αμπλιανίτη, το “Rudolstad” του Yadjian σε φανκoαρμένικους δρόμους και το “Καραβάνι” του Αχαλινωτόπουλου να ισορροπεί σε jazzy αναπνοές. Οι επιλογές αφορούσαν στο σύνολο της δισκογραφίας τους, με έμφαση στα άλμπουμ Υάκινθος & Ζωπυρείν (Αχαλινωτόπουλος), Bahar & Kismet (Αμπλιανίτης) και Yeraz & Amalur (Yadjian). Το μουσικό τους σύμπαν, γεμάτο ενέργεια, συναίσθημα και μεταμορφώσεις, διαπνεόταν από μια ανανεωτική αύρα, μια μεστωμένη προσέγγιση της παράδοσης και μια προσωπική εμβάθυνση που σε έκανε αμέσως οικείο μέλος του ταξιδιωτικού τους καραβανιού.
Δεξιοτεχνική έκρηξη και συναισθηματική κορύφωση όταν το κλαρίνο ηχούσε “Kαίγομαι Και Σιγολιώνω”, όταν η κιθάρα παρασυρόταν σε ένα “Love Secret” ή όταν το ούτι ξυπνούσε αρμένικες και αραβικές αφηγήσεις. Βέβαια δεν έλειψαν και αγαπημένες συνθέσεις τόσο της μουσικής παρέας όσο και του κοινού, όπως λ.χ. ο “Αρμενιστής” του Μιχάλη Νικολούδη, ο “Αύγουστος” του Νίκου Παπάζογλου –στον φίλο που μας λείπει πολύ, όπως είπε και ο Αχαλινωτόπουλος– και “Το Χειμώνα Τούτο” του Διονύση Σαββόπουλου. Ένα περίτεχνο medley αρώματος Μεσογείου ολοκλήρωσε τη θαυμάσια βραδιά, που αξίζει να σημειωθεί ότι τιμήθηκε δεόντως από ανθρώπους όλων των ηλικιών.
Υπάρχουν κρυμμένοι θησαυροί οι οποίοι σιγά-σιγά αποκαλύπτονται και στο τέλος η γοητεία τους αποδεικνύεται καθηλωτική. Μέσα μου κρατώ τα λόγια του Μάνου Αχαλινωτόπουλου: «Πρέπει να είμαστε ενωμένοι, πρέπει να είμαστε παρέες τώρα...».
