H Billy Nomates ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη στο Spare Ribs των Sleaford Mods. To “Mork & Mindy” σύστησε το φακιδωτό πρόσωπο της Tor Maries, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, στα πάνω από 1 εκατομμύριο άτομα (ΣΣ: 3,9 εκατομμύρια πλέον) που έχουν δει το video στο YouTube, ενώ η ιδιαίτερη εκφορά της (φτύνει τις λέξεις με περίσσια μαγκιά, σαν χαμίνι του δρόμου) έδεσε ιδανικά με τη «βρετανίλα» που ζέχνει ο Jason Williamson, χαρίζοντας στον δίσκο το αδιαπραγμάτευτο highlight του.
Το CACTI είναι το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ της Maries και -σε αντίθεση με αυτό που θα περίμενε ίσως κανείς, έχοντας στο μυαλό του το… mullet της, ή το ύφος της στο banger single που έβγαλε στις αρχές του 2021 “Heels”- είναι ένας δίσκος μάλλον pop, παρά «αναρχικός».
Συνθετικά δανείζεται ενίοτε από τη «σχολή» της Sharon Van Etten, στιχουργικά, το έξυπνο χιούμορ της θυμίζει Courtney Barnett, ενώ θεματικά, στη συνολική «δεν τα βάζεις μαζί μου» προσέγγιση θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει παραλληλισμούς με μια άλλη Βρετανίδα-αστεράκι, τη Self Esteem.
Ως εισαγωγή για την παρούσα συνέντευξη, σκέφτηκα να παραθέσω τις παραπάνω παραγράφους, που άνοιγαν την κριτική μου στο CACTI της Billy Nomates τον Γενάρη του 2023. Το άλμπουμ τελικά αποτέλεσε έναν από τους πιο (πολυ)αγαπημένους μου δίσκους για την χρονιά εκείνη, ενώ το "Blackout Signal" -τελευταίο στο tracklist- δεν το ξεπέρασα ποτέ. Ενάμιση χρόνο και κάτι αργότερα, ετοιμαζόμαστε να δούμε την Tor Maries στο Plisskën Festival (την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου), στο τελευταίο της, για φέτος, one-woman show της, χωρίς μπάντα δηλαδή, "no mates", χωρίς φίλους, όπως μαρτυρά και το όνομά της.
«Ως Billy Nomates άρχισα να γράφω μουσική πριν από 5 χρόνια. Πάντα ασχολούμουν με την μουσική δηλαδή, αλλά ήμουν σε συγκροτήματα. Έτσι, όταν αποφάσισα να κινηθώ solo το όνομα κολλούσε: Billy Nomates - no mates!»
Ένα από τα ονόματα-κλειδιά που βοήθησαν την Maries να ανελιχθεί ήταν ο Geoff Barrow των Portishead. Αμφότεροι γεννημένοι και μεγαλωμένοι στο Bristol κάποια στιγμή γνωρίστηκαν και η συνάντησή τους οδήγησε στο πρώτο άλμπουμ της, με τίτλο το όνομά της, σε παραγωγή Barrow. Αναρωτιέμαι αν ο λόγος που συνέβη αυτό είναι η περίφημη «σκηνή του Bristol» (τόπος καταγωγής των Massive Attack αλλά και των IDLES), όπου όλοι γνωρίζονται με όλους και εύκολα οδηγούνται σε συνέργιες και δημιουργικές συναντήσεις.
«Ναι, γνώρισα τον Geoff στο Bristol. Υπάρχουν όχι μία αλλά πολλές σκηνές στο Bristol, ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι αποτελώ μέρος κάποιας από αυτές.»
Μοιράζομαι μαζί της πως θυμάμαι να googlάρω το όνομά της, αφότου την είδα στο video clip του "Mork n Mindy" των Sleaford Mods. Της λέω: μα πώς γίνεται να δηλώνεις σε συνεντεύξεις σου πως υποφέρεις από χαμηλή αυτοεκτίμηση, πώς γίνεται με τόσο attitude, και τέτοιο mullet! Λύνεται στα γέλια και με διορθώνει:
«Ο κομμωτής μου λέει πως πλέον έχω "shag" και όχι "mullet". Κοίτα, ήμουν στα late 20s μου όταν αποφάσισα να ξεκινήσω και η μουσική βιομηχανία είναι ένα απόλυτα τρομαχτικό μέρος, οπότε μια κάποια πανοπλία είναι, πιστεύω, απαραίτητη.»
Την ρωτάω αν μένει ακόμα στο Bristol και πώς περνάει τον χρόνο της αυτήν την περίοδο.
«Προς το παρόν μου αρέσει πολύ το Bristol και η Αγγλία, γενικά. Γράφω πολλή μουσική, ετοιμάζω το νέο μου άλμπουμ, αλλά γράφω μουσική και για αγγλικές θεατρικές παραστάσεις. Μου αρέσουν πολύ οι πεζοπορίες. Δεν μπορώ να πω ότι βγαίνω ή πίνω ιδιαιτέρως -άντε μία στο τόσο να πιω κανένα τσιγάρο.»
Δεν μπορώ να μην την ρωτήσω για την περιβόητη εμφάνισή της στο Glastonbury του 2023. Τι ακριβώς συνέβη και έφασε στο σημείο να ζητήσει από το BBC 6 να κατεβάσει το video της συναυλίας της από τα social του, γιατί δεν άντεχε το online bullying που δεχόταν; Μήπως το φεστιβάλ δεν είναι τελικά όσο φιλόξενο νομίζουμε, για μικρούς καλλιτέχνες;
«Φέτος πέρασα τέλεια στο Glastonbury, έπαιξα στην σκηνή του Billy Brag. Δεν με νοιάζει πια τι έλεγαν για μένα πέρσι, δεν ήμουν καθόλου στα καλά μου. Ο μπαμπάς μου ήταν στα τελευταία του, είχα πάθει υπερκόπωση και μου την πέφτανε όλοι που εμφανίστηκα μόνη on stage -χωρίς μπάντα- ενώ εγώ εννοείται θα ήθελα να παίξω με μπάντα, αλλά ήταν παντελώς ασύμφορο. Το Glastonbury είναι ένα event που αφορά ανθρώπους από μεσαία τάξη και πάνω -τα περισσότερα φεστιβάλ είναι τέτοια. Αυτό θα γίνεται ολοένα και χειρότερο. Αλλά αν θέλεις να είσαι μέρος τους και να παίζεις εκεί, θα βρεις τον τρόπο να το κάνεις.»
Θυμάμαι πως όταν είχε πρωτοξεκινήσει, έγραφε πολύ συχνά στο Twitter για οτιδήποτε την απασχολούσε (κυρίως γύρω από τα γυναικεία δικαιώματα και τον μισογυνισμό, αδικίες που εντόπιζε στο industry ως independent artist κ.α.) μέχρι που μια μέρα της την έδωσε και έκλεισε τον λογαριασμό. Μοιράζομαι την ολοένα και πιο έντονη μέσα μου πεποίθηση πως ένα μεγάλο μέρος των χρηστών έχει πια σιχαθεί τα κοινωνικά δίκτυα και πως η ζωή χωρίς Internet μπορεί σύντομα να γίνει trend τόσο ισχυρό όσο ο βεγκανισμός και η ζωή χωρίς κρέας.
«Κι εγώ το πιστεύω, πως πολλοί από εμάς έχουμε βαρεθεί τα social media. Προσωπικά κάθε μέρα που περνά τα βαριέμαι όλο και περισσότερο. Ξέρουμε πως ό,τι βλέπουμε δεν είναι αληθινή ζωή, ξέρουμε πως είναι εθιστικά. Παρ'όλ'αυτά θα πω ότι είναι ένα φοβερό εργαλείο για ανεξάρτητους καλλιτέχνες.»
Τώρα που είπες «καλλιτέχνες», τι ακούς τελευταία; Τι θα βρω στους "recenlty played artists" σου στο Spotify; την ρωτάω.
«Τώρα τελευταία το 'χω ρίξει στον Andrew Bird και τον Hak Baker.»
Λίγο πριν κλείσουμε την ρωτάω τι ονειρεύεται. Απαντά απλά και άμεσα:
«Ονειρεύομαι να συνεχίσω να γράφω μουσική που μιλάει στον κόσμο, και να καταφέρω να παραμείνω ανεξάρτητη.»
Η Billy Nomates εμφανίζεται την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου στο Main Stage του Plisskën Festival. Περισσότερα για το διήμερο φεστιβάλ και την προπώληση εισιτηρίων εδώ.
