Όταν εμφανίστηκαν στη δισκογραφία το 2019 με το ντεμπούτο τους Schlagenheim, φρόντισαν δίπλα από τον «δύστροπο» τίτλο του δίσκου τους να παρατάξουν έναν ήχο χαοτικό και πολυπρισματικό, που χωρούσε περισσότερη τόλμη από αυτόν της μέσης post punk μπάντας και άρα περισσότερο ενθουσιασμό στη γαλαρία του μουσικού Τύπου.
Έκτοτε οι Black Midi είχαν μπροστά τους δυο χρόνια για να κερδίσουν, όπως θέλει το κλισέ, «το στοίχημα του δεύτερου δίσκου», να συνεχίσουν τη μπάντα με ένα μέλος λιγότερο (ο Matt Kwasniewski-Kelvin αποχώρησε για λόγους ψυχικής υγείας) και να διαχειριστούν το γράψιμο του άλμπουμ τους εν μέσω πανδημίας.
Από όλα αυτά προέκυψε το Cavalcade που κυκλοφόρησε φέτος και στο οποίο οι Black Midi κατευνάζουν το χάος με μελωδικά, συχνά θεατρικά μέρη, ενώ φλερτάρουν με νόημα την ποπ κουλτούρα: τραγουδάνε για τη Marlene Dietrich στο ομώνυμο κομμάτι, γίνονται σκίτσα για τις promo φωτογραφίες τους, αφήνουν τη χορογραφία στο βίντεο του “John L” στα χέρια της Nina McNeely, που έχει «χορέψει» τη Rihanna αλλά και το Climax του Gaspar Noé.
Μέσα σε όλα αυτά, γράφουν κι ένα κομμάτι που ονομάζουν “Chondromalacia Patella” (πρόκειται για τη χονδροπάθεια επιγονατίδος, μια πάθηση των γονάτων). Όφειλα να εξηγήσω στον Geordie Greep στην άλλη άκρη του Zoom τι σημαίνει η πρώτη λέξη του τίτλου τους στα ελληνικά. Γέλασε ντροπαλά και συγχρόνως πονηρά...
Όταν κάποιος γκουγκλάρει “black midi” ένα από τα πρώτα πράγματα που βγαίνει στα αποτελέσματα είναι η ερώτηση «Τι genre είναι οι Black Midi;». Να φανταστώ πως το να εξηγήσετε τον ήχο σας είναι από τα πιο συνηθισμένα πράγματα που σας ζητάνε να απαντήσετε; Ω, ναι!
Ακούγοντας τον νέο δίσκο σας, Cavalcade, θα σχολίαζα πως το ντεμπούτο σας ήταν γεμάτο τζαμάρισμα, ενώ αυτός ο δίσκος αφορά περισσότερο τη δομή και τη μελωδία. Ναι, οπωσδήποτε. Επικεντρωθήκαμε περισσότερο στα ίδια τα κομμάτια παρά στο να τζαμάρουμε κάτι και να κοιτάμε την υφή του ήχου, κάτι που κάναμε στο ντεμπούτο μας. Τώρα κοιτάξαμε το ίδιο το κομμάτι να είναι καλό, ακόμα κι αν του βγάλεις τα εφέ και όλα αυτά.
Και πώς προέκυψε αυτή η νέα προσέγγιση; Προσπαθούσαμε για πολύ καιρό μετά την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου να συνεχίσουμε να γράφουμε κομμάτια και σιγά-σιγά προσπαθήσαμε να συντονιστούμε όλοι μαζί. Και προέκυψε υλικό το οποίο μας ενθουσίασε στο να το αναπτύξουμε. Μπορεί να δουλέψουμε κάτι μόνοι μας και μετά να το παίξουμε μαζί και κάποιος να πάρει αυτό που προέκυψε σπίτι του και να το δουλέψει κι άλλο για να το κάνει τραγούδι. Υπήρχαν τραγούδια στον δίσκο που γράφτηκαν έτσι. Ήμασταν επίσης τυχεροί που αναπτύξαμε αυτόν τον τρόπο δημιουργίας πριν ξεσπάσει η πανδημία, γιατί έτσι μπορούσαμε να τη συνεχίσουμε χωρίς να χρειαστεί να βρεθούμε.
Επίσης, είχατε μαζί σας δύο ακόμα μουσικούς (Kaidi Akinnibi και Seth Evans). Έφερε αυτό μια νέα δυναμική στον τρόπο που δουλεύετε; Όταν γράφαμε τα κομμάτια ήμασταν ακόμη οι τρεις μας. Με τα νέα μέλη, μπορούσαμε να είμαστε πιο φιλόδοξοι στα μέρη που μπορούσαμε να προσθέσουμε στα κομμάτια.
Είχατε αρκετή επιτυχία με τον πρώτο σας δίσκο. Σας άγχωσε αυτό καθόλου όταν πιάσατε να γράψετε τον επόμενο; Είναι φυσικό να νιώθεις κάποιες φορές ότι δε θες να απογοητεύσεις κανέναν, αλλά συγχρόνως, πρέπει να κάνεις στην άκρη όσα λέει ο κόσμος. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, γράφουμε μουσική για μας.
Στο Cavalcade υπάρχουν και πολλές αναφορές στην ποπ κουλτούρα: από τραγούδι για την Marlene Dietrich μέχρι τις promo φωτογραφίες σας που είναι σκίτσα. Κατά μία έννοια, γίνατε άρα πιο pop; Και δε μιλάω για τον ήχο σας. Ίσως. Απλά έχουμε πολλές επιρροές που δεν αφορούν απαραίτητα μόνο τη μουσική, οπότε, μοιάζει πολύ φυσικό να αναφερόμαστε πιο ευθέως σε αυτές κάποιες στιγμές. Θέλουμε αυτό που κάνουμε να είναι ενδιαφέρον και πέρα από το πώς ακούγεται. Κι έχει πλάκα.
Και γιατί από όλες τις σταρς, διαλέξατε συγκεκριμένα τη Marlene Dietrich; Γιατί ήταν μια συναρπαστική φιγούρα. Δεν ήταν απαραίτητα φοβερή τραγουδίστρια, δεν ήταν φοβερή ηθοποιός και δεν μπορούσε πραγματικά να χορέψει. Και έκανε καριέρα στα 30 της, έπρεπε να ανταγωνιστεί πολύ νεαρότερες σταρ. Αλλά είχε αδιαμφισβήτητα σκηνική παρουσία. Και το συγκεκριμένο τραγούδι έχει να κάνει με τη μαγεία της performance, γι’ αυτό την επιλέξαμε.
Στον νέο δίσκο ακούγεστε συγχρόνως και πιο θεατρικοί. Αυτό πώς προέκυψε; Απλά δε νοιαζόμαστε αν κάτι θα φανεί υπερβολικό ή χαζό, αρκεί να μας φαίνεται καλό. Δεν υπάρχει λόγος να είσαι πολύ ντροπαλός ή οτιδήποτε. Κάνεις ό,τι κάνεις μια φορά. Μπορεί να είναι ο τελευταίος δίσκος που κάνουμε ποτέ και θέλουμε να πάμε όσο πιο μακριά μπορούμε.
Φαντάζομαι το θεατρικό στοιχείο θα το ενσωματώσετε και στα live σας. Υπάρχουν άλλα «πεδία», ηχητικά και μη, που θα θέλατε να εξερευνήσετε; Σχετικά με τα live, αυτό που θέλουμε είναι οι εμφανίσεις μας να είναι απολαυστικές, δε θέλουμε να επικεντρωνόμαστε ιδιαίτερα στο οπτικοακουστικό κομμάτι. Δε μας ενδιαφέρουν τόσο τα γύρω μέσα, παρά η performance και όλα εκείνα που μπορείς να δεις μόνο σε ένα ζωντανό σόου.
Όλη η περιπέτεια με την πανδημία, τι θεωρείς πως δίδαξε στη μουσική γενικά και σε εσάς ως μπάντα ειδικά; Νομίζω πως έκανε μεγαλύτερο το πάθος για τη μουσική. Γιατί το να βγαίνεις και να παίζεις ζωντανά και όλα αυτά, τα είχαμε ως δεδομένα. Με την πανδημία είχες όλο αυτόν τον άπειρο χρόνο να σκεφτείς πόσο φοβερή είναι η μουσική και ότι μπορεί να πεθάνεις οποιαδήποτε στιγμή. Γι’ αυτό, κάνε την καλύτερη μουσική που μπορείς και δούλεψε σκληρά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Black Country, New Road: Και Οι 7 Ήταν Υπέροχοι
Μια μπάντα που ξέρετε καλά και γνωρίσαμε κι εμείς φέτος είναι οι Black Country, New Road. Οι οποίοι μάλιστα έχουν πει και τον στίχο “I told you I love you in front of Black Midi”. Ξέρουμε αν αυτό ισχύει; Το βρήκα πολύ αστείο. Πιθανόν να συνέβη, οι στίχοι τους είναι πολύ αληθινοί.
Ο μουσικός Τύπος σας κατατάσσει κάπως «μαζί» με τους Black Country, New Road. Πιστεύεις πως τα κοινά χαρακτηριστικά μπορεί να απλωθούν και σε άλλες μπάντες και κάποια στιγμή, να δημιουργηθεί ένας συγκεκριμένος ήχος ή αυτά είναι πράγματα που συνήθως αρέσουν μόνο στους δημοσιογράφους; Δεν ξέρω, πιστεύω πως κάθε μπάντα που είναι καλή είναι διαφορετική. Κάθε μπάντα που επιβιώνει στον χρόνο έχει κάτι ξεχωριστό. Ακόμα κι όταν λέμε ότι μια μπάντα ανήκει σε ένα genre, δεν είναι ποτέ 100% αυτό το είδος. Τώρα, αν θελουν να μας κατατάσσουν μαζί με τους Black Country, New Road, τι μπορούμε να κάνουμε;
Όταν διαβάζεις κάτι για τους Black Midi, καλό ή κακό, πόσο σε επηρεάζει; Αν βγάλεις ένα δίσκο και πάρεις 1/10 ή 2/10 πρέπει απλά να συνεχίσεις να δουλεύεις και να κάνεις αυτό που κάνεις. Αν είναι πραγματικά καλό, ο κόσμος θα το καταλάβει.
Όταν, όμως, είσαι νέος καλλιτέχνης και παίρνεις καλές κριτικές, πόσο εύκολο είναι να μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα; Είναι σίγουρα περίεργο, αλλά πρέπει να το δεις απ’ την οπτική του ότι μπορείς να γίνεις καλύτερος. Ό,τι και να κάνεις, εξακολουθείς να είσαι πολύ μικρός, τηρουμένων των αναλογιών. Πρέπει να μπαίνεις στη λογική ότι, αν τους άρεσε αυτό το άλμπουμ, πρέπει να περιμένουν μέχρι να ακούσουν το επόμενο.
Το Cavalcade των Black Midi κυκλοφορεί από τη Rough Trade, σε διανομή της The Hubsters.
