Ο Tim Presley είναι παιδί της εποχής που επέτρεψε οικιακές ηχογραφήσεις με πρωτόγονο, χαμηλού κόστους εξοπλισμό, επαναφέροντας το πνεύμα του DIY στην πρώτη γραμμή. Σήμερα μετράει πια κάμποσες κυκλοφορίες ως White Fence, καθώς το ανακάτεμα 1960s ψυχεδέλειας, garage rock και lo-fi τον βοήθησε να καβαλήσει με επιτυχία το ρεύμα αναβίωσης αυτών των ήχων, στον αστερισμό του οποίου ακόμα βρισκόμαστε –ο ίδιος μάλιστα θεωρείται, παρέα με τον Ty Segall, ως η κυριότερη μορφή της new garage σκηνής της Καλιφόρνια. Αναμένοντάς τον να μας επισκεφθεί για πρώτη φορά (θα παίξει στο An Club την Πέμπτη, 5 Φεβρουαρίου), δεν χάσαμε την ευκαιρία να τα πούμε μαζί του. Μεταξύ άλλων, μάλιστα, τα είπαμε και περί χιπ χοπ!
Τι τρέφει τη χημεία σου με τον Ty Segall; Κοινό καλλιτεχνικό έδαφος/φιλοδοξίες; Συμπάθεια σε προσωπικό επίπεδο; Ίσως μια πιο βαθιά φιλία;
Νομίζω πως οφείλεται στις κοινές μας μουσικές καταβολές. Η ρίζα των οποίων βρίσκεται στο πανκ –και ως μουσική φόρμα, αλλά και ως ήθος/αισθητική. Εκτός αυτού, δεν μπορώ να σου απαντήσω με κάποια σιγουριά, ούτε και το σκέφτομαι ιδιαίτερα. Απλώς δουλεύουμε ωραία μαζί κι αυτό είναι δύσκολο να το εξηγήσω με λόγια. Ίσως απλά να σεβόμαστε ο ένας τις ιδέες του άλλου.
Ήταν πρόκληση η μετάβασή σου από τις σπιτικές ηχογραφήσεις στο στούντιο; Υπήρξαν δυσκολίες για τις οποίες δεν είχες προετοιμαστεί;
Τελικά δεν ήταν και τόσο διαφορετικό. Είχαμε κάνει και το Hair μαζί με τον Ty το '12, οπότε έμοιαζε σαν να φτιάχναμε τη συνέχειά του. Επίσης, ήθελα κι ο ίδιος να δοκιμάσω κάτι άλλο: ήθελα να δοκιμάσω αυτά μου τα τραγούδια με έναν διαφορετικό τρόπο. Σχεδόν σαν να γινόταν ένα πείραμα, δηλαδή.
Επηρέασε καθόλου ο γάμος το πώς γράφεις τραγούδια;
Όχι... Όχι στην πραγματικότητα.
Το άλμπουμ To The Recently Found Innocent συγκέντρωσε κάμποσες καλές κριτικές απ' όταν βγήκε το καλοκαίρι, αλλά δεν το είδα να δημιουργεί αίσθηση όταν έφτασε η ώρα για τις λίστες του 2014. Σε απογοήτευσε αυτό;
Δεν μου καίγεται καρφάκι. Αν μάλιστα είχε αποδειχθεί πολύ δημοφιλές, θα ένιωθα ντροπιασμένος. Μου αρκούν οι άνθρωποι στους οποίους άρεσε.
Ένα τραγούδι σου που πολύ μου άρεσε είναι το "Arrow Man". Ποια ιστορία το γέννησε;
Πήγαινα στη δουλειά μου με το λεωφορείο κάθε μέρα, ήταν διαδρομή μίας ώρας. Κι εκεί έβλεπα τις πιο παράξενες ανθρώπινες συμπεριφορές. Το "Arrow Man" μιλάει για έναν άστεγο βετεράνο του Βιετνάμ, ο οποίος απαιτούσε σεβασμό ενώ παράλληλα έφτυνε στα καθίσματα και κλωτσούσε μια κοπέλα. Ήταν ένα σενάριο γεμάτο αντιφάσεις. Σκέφτομαι τη συγκεκριμένη σκηνή συνεχώς.
Σαν δημιουργός, σχετίζεσαι στενά με την πρόσφατη αναβίωση του garage rock και ψυχεδελικού ήχου. Τι είναι για σένα garage και τι ψυχεδέλεια; Τι τα ενώνει και τι τα χωρίζει, σύμφωνα με τη δική σου αντίληψη;
Δεν ξέρω, αλήθεια. Και, να είμαι ειλικρινής; Δεν με νοιάζει κιόλας... Το μόνο που μετράει είναι να είναι καλή η μπάντα. Ακόμα δε πιο σημαντικό, να υπάρχουν ωραία τραγούδια.
Και τι θα απαντούσες σε όσους κριτικούς γράφουν ότι το πρόσφατο garage/psychedelic κύμα χαρακτηρίζεται από «Nuggets δεύτερης διαλογής»;
Θα απαντούσα ότι όσοι χαρακτηρίζουν το πρόσφατο garage/psychedelic κύμα ως «Nuggets δεύτερης διαλογής», είναι «δεύτερης διαλογής» κριτικοί...
Παλιότερα, διάβασα, δεν σε πολυενδιέφερε το ροκ: άκουγες κυρίως χιπ χοπ, reggae και dub. Τι ήταν «μεγάλο» για σένα, σ' εκείνες τις μέρες; Έχεις ξαναγυρίσει πρόσφατα σε κάποιο από αυτά τα ακούσματα;
Βέβαια, πάντα επιστρέφω σ' εκείνα τα ακούσματα! Στους NWE, στον KRS-1, αλλά και στους E-40, Too Short, Yellowman, Culture, Tenor Saw και στον Bob Marley ασφαλώς. Και πάντα προσπαθώ ν' ακούω και τα καινούργια πράγματα που βγαίνουν σε χιπ χοπ και reggae. Όσο για επανεπισκέψεις, ξανάκουγα πρόσφατα το πρώτο άλμπουμ των Cypress Hill: πόσο κουλ είναι τα samples του;
Έρχεσαι στην Ελλάδα για πρώτη φορά. Τι ξέρεις για τη χώρα μας και τι ακούς τώρα που έχουμε βρεθεί στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης;
Είμαι ενθουσιασμένος που θα έρθω στην Ελλάδα! Λατρεύω την ελληνική μυθολογία, πρώτα-πρώτα. Πιστεύεις θα καταφέρω να συναντήσω τον Δία; Ή ίσως τον Ηρακλή; Για το πώς έχει η κατάσταση σήμερα στη χώρα σας έχω μάθει μερικά πράγματα από τη φίλη μου την Έλενα –τη γυναίκα του Mark E. Smith των Fall. Είναι Ελληνίδα, οπότε μου έχει διηγηθεί κάμποσες ιστορίες της μοντέρνας Ελλάδας. Όπως και να 'χει, πάντως, εγώ νιώθω απλά ενθουσιασμένος που θα έρθω να τα βιώσω από πρώτο χέρι.
{youtube}iHylhlys5-k{/youtube}
