Fink: Θα είμαι για πάντα ευγνώμων στην Amy Winehouse, γιατί μου έδειξε ότι ένα τραγούδι παραδοσιακής δομής μπορούσε να είναι καλό...

 

 

 

Το έχουμε σκεφτεί κι εμείς και νομίζουμε ότι είναι ένας συνδυασμός των δύο. Πάντα προσπαθούμε να κάνουμε καλύτερα άλμπουμ, καλύτερους ήχους και κομμάτια κι έχουμε βελτιωθεί στη γραφή μας μέσα στα χρόνια. Επίσης υπάρχει αισθητή βελτίωση και στον τομέα των live. Όσο παίζουμε και επεκτεινόμαστε σε μεγαλύτερους χώρους και αριθμό θεατών, η φήμη μας αρχίζει και μεγαλώνει. Ίσως το Hard Believer είναι ο καλύτερος μας δίσκος ή απλά ο πιο μουσικά φιλόδοξος, γι' αυτό και ταξίδεψε πιο «μακριά». Ποιος ξέρει αλήθεια;

 

 

Δουλέψαμε για χρόνια με τους ανθρώπους της Ninja Tune και είμαστε στενοί φίλοι: πραγματικά λατρεύουμε να δουλεύουμε μαζί. Γιατί εκεί που κάποια label σου δίνουν ένα κομμάτι, η Ninja Tune σου προσφέρει ολόκληρο το κέικ, αν είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις. Είναι πολύ σπάνιο στη μουσική βιομηχανία να εργάζεσαι με τους ίδιους ανθρώπους για πάνω από μερικά χρόνια. Όταν όμως μοιράσαμε τα demo του Hard Believer, έγινε φανερό πως δεν θα έκανε καλό ταίρι με τα υπόλοιπα πράγματα που κυκλοφορούν στην ετικέτα τους και με τη γενικότερη κατεύθυνση αυτής. Υπήρχε λοιπόν η αίσθηση ότι ήταν καλή στιγμή να ξεκινήσουμε μια καινούργια εταιρεία, οπότε ήταν κάτι αμοιβαίο. 

 

Η R’COUP’D μας επιτρέπει να κυκλοφορούμε το υλικό των Fink χωρίς παρεμβάσεις από το μητρικό label και μας επιτρέπει επίσης να βοηθούμε άλλους καλλιτέχνες στο να κυκλοφορήσουν και να γνωστοποιήσουν τη μουσική τους. Δίνει επίσης στη Ninja Tune μια δίοδο για να εντάξει κάποιους φρέσκους καλλιτέχνες με singer/songwriter προσανατολισμό, οπότε μια τέτοια κίνηση έβγαζε νόημα συνολικά. Δουλεύουμε με καλλιτέχνες που θέλουν να κουραστούν, να παίξουν, να χτίσουν το οικοδόμημα συναυλία με συναυλία. Θα με λυπούσε πολύ να σταματήσω τη σχέση μου με ένα τόσο καλό label σαν τη Ninja Tune απλά και μόνο επειδή η μουσική μας είναι τώρα λίγο πιο κιθαριστική ή όχι αρκετά ηλεκτρονική για την οπαδική βάση της.

 

 

 

(γέλια) Καλή ερώτηση αυτή! Κοίτα, όταν ξεκινούσα στα 1990s δεν υπήρχαν plugins, mp3s, πλατφόρμες για file transfer και τα σχετικά. Υπέγραψα σε εταιρεία γιατί είχα στείλει ένα demo σε κασέτα σε μια δισκογραφική. Υποψιάζομαι όμως ότι ήμουν ένας από τους τελευταίους στους οποίους συνέβη αυτό! Η ψηφιακή επανάσταση έκανε πιο εύκολο το να γράφεις μουσική. Έχω κι εγώ πιο πολλές δυνατότητες και ευκαιρίες από το λάπτοπ μου, από όσες θα είχα σε ένα μεγάλο στούντιο 30 χρόνια πριν. Ειλικρινά θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για το θέμα.

 

Ο James Jean του Vice πρόσφατα περιέγραψε το ίντερνετ ως τη δημιουργία μιας ψηφιακής διάρροιας. Είναι δύσκολο να συνδεθείς με τα καλά νέα πράγματα, μιας και υπάρχει μια συνεχόμενη παραγωγή υλικού χωρίς φίλτρα. Αισθάνομαι το ίδιο και για τη μουσική. Θυμάμαι όταν είχε πρωτοξεκινήσει το MySpace και φτιάχναμε όλοι σελίδες εκεί. Οι μάνατζερ έψαχναν σε αυτό, αντί να πηγαίνουν σε συναυλίες. Τώρα το ραδιόφωνο δεν ασχολείται καν με κάποια μπάντα αν δεν έχει ήδη μια ισχυρή διαδικτυακή παρουσία. Μείωση του ρίσκου παντού.

 

Εντούτοις υπάρχουν αντιστάσεις, μιας και ο πιο underground καλλιτέχνης βρίσκεται μονάχα ένα κλικ μακριά. Αισθάνομαι επομένως ότι τα πράγματα δεν είναι ούτε καλύτερα, ούτε χειρότερα, απλά διαφορετικά. Για παράδειγμα, αν ένας φίλος μου συστήσει μια μπάντα, δεν χρειάζεται να την ψάξω στο ραδιόφωνο ή σε κάποιο δισκάδικο, τις ώρες που είναι ανοιχτό. Μπορώ να τσεκάρω αμέσως στο Spotify ή στο YouTube ό,τι έχουν ηχογραφήσει και μετά να αγοράσω ό,τι χρειάζομαι στο eBay, στο iTunes, στο Amazon κτλ. Αυτό είναι πολύ καλό, κατ’ εμε. Η δυσκολία βρίσκεται στο να προσπαθείς να είσαι πρωτότυπος όταν όλη η ιστορία της μουσικής βρίσκεται στα χέρια του καθενός.

 

Αν θεωρώ κάτι ως έκπληξη, είναι που στην εποχή όλων αυτών των εξελίξεων ο τομέας των live δεν υπήρξε ποτέ πιο ζωντανός. Μου φαίνεται πως πρόκειται για κάποιου είδους αντίδραση στο ότι δεν ξέρουμε τελικά τι ακριβώς είναι πραγματικό και τι όχι, διαδικτυακά. Οπότε η συναυλία έχει αναχθεί στο τελικό τεστ. Η ζωή είναι ευκολότερη, αλλά ο λευκός θόρυβος είναι εκκωφαντικός. Τίποτα δεν συγκρίνεται επομένως με το τεστ του ματιού ή με τη ζωντανή συζήτηση με τους μουσικούς. Το ψηφιακό ισοδυναμεί με την τελειότητα, ενώ το αναλογικό όχι. Και κατά τη γνώμη μου εκείνο που θα κερδίσει είναι το δεύτερο.

 

 

 

Ήταν μία από αυτές τις επαφές, το ένα μισό θέμα δημοσίων σχέσεων μεταξύ εταιρειών και το άλλο μισό δυο καλλιτέχνες που βρίσκονται και τελικά συντονίζονται απόλυτα. Περάσαμε χρόνο στη Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες και γράψαμε αρκετά πράγματα μαζί, κάνοντας πλάκα, αλλά με επαγγελματισμό συνάμα. Εκείνος χρησιμοποιήσε κάποια από εκείνα, ενώ κάποια άλλα τα βάλαμε εμείς στη μουσική μας. Το τελευταίο ήταν η συνεργασία στο soundtrack του 12 Χρόνια Σκλάβος, που ήταν φοβερό! Ο Legend είναι φανατικός με τα πλήκτρα, ενώ εγώ ήθελα κάτι από όλα τούτα να γίνει αναγνωρίσιμο. Ένα από τα τραγούδια στα οποία συνεργαστήκαμε έγινε δική του επιτυχία, κάτι που με ευχαρίστησε. Ζούμε σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους, όμως είναι ένας από τους ποπ καλλιτέχνες που δεν ξεχνάει να παράγει τέχνη. Θα ήθελα να το ξανακάνουμε πάντως, για τη γκλαμουριά της υπόθεσης!

 

 

Είναι κάμποσες, υποθέτω... Το να αποφασίσω να γράψω ένα τραγούδι υπήρξε σίγουρα μια σημαντική στιγμή. Η συνεργασία με την Amy Winehouse μου έδωσε το σπρώξιμο που χρειαζόμουν: θα της είμαι για πάντα ευγνώμων, γιατί μου έδειξε πως ένα τραγούδι παραδοσιακής δομής μπορούσε να είναι καλό. Γιατί ως ηλεκτρονικός μουσικός πολεμούσα επί χρόνια ακριβώς αυτό το πράγμα και το φορμάτ κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ· οπότε, βλέποντας κάποια live, συνειδητοποίησα ότι η ζωντανή μουσική και το τραγούδι ήταν επίσης cool, ότι μπορούσα να συνδεθώ μαζί τους. Θυμάμαι επίσης έντονα εκείνη τη συναυλία που μου άλλαξε τις απόψεις, ήταν ένα σόου των Radiohead στην Αγγλία επί εποχής OK Computer. Ήταν επικό, σαν να έπαιρνες καλό βαθμό στον μουσικό σου έλεγχο. Μια άλλη στιγμή ήταν όταν κάναμε τρεις sold-out εμφανίσεις στο Paradiso του Άμστερνταμ, τον καλύτερο χώρο στην Ευρώπη κατά τη γνώμη μας.

 

Τόσες πολλές στιγμές... Θυμάμαι και την πρώτη φορά που κράτησα κιθάρα επάνω στη σκηνή, όταν έγλειψα το γραμματόσημο στο πρώτο μου demo και το έριξα στην ταχυδρομική θυρίδα, το συναίσθημα το οποίο είχα στο πρώτο sold-out (στο Παρίσι, αν δεν κάνω λάθος), το να γνωρίσω την καινούργια μου μπάντα... Ποιος ξέρει, ίσως υπάρξει μία ακόμα αύριο. Η ζωή είναι συναρπαστική, με πολλά σκαλοπάτια που σε οδηγούν στο επόμενο επίπεδο.

 

 

 

Είμαστε ευγνώμονες που μας άφησαν να το κυκλοφορήσουμε, ήταν μάλιστα η πρώτη φορά που οι οπαδοί μπορούσαν να κατεβάσουν μια εφαρμογή και να παρακολουθήσουν τη συναυλία στο σπίτι, στην ταμπλέτα ή στην τηλεόρασή τους. Το συναίσθημα του να βρίσκεσαι με τόσους σπουδαίους μουσικούς και το γεγονός πως οι τρεις μας ήμασταν οι μοναδικοί επάνω σε μια σκηνή με πάνω από 100 άτομα που δεν ξέραμε να διαβάσουμε ούτε νότα, αλλά ήμασταν συνάμα ο λόγος που γινόταν όλο αυτό, ήταν εκπληκτικό. Δεν ήταν βέβαια ποτέ το όνειρό μας κάτι τέτοιο, μιας και δεν κάνουμε τέτοια μουσική. Μας αρέσει να παίζουμε τα τραγούδια μας διαφορετικά κάθε φορά, οπότε το ότι έπρεπε να παίξουμε τα πάντα όπως είχε προσυμφωνηθεί, μας είχε τρομοκρατήσει λίγο. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα υπήρξε μαγικό.

 

 

Ένας συνδυασμός του ότι βαρέθηκα να είμαι DJ, μιας κούρασης του συνεχούς ψαξίματος νέων δίσκων και του ότι πάντα ζούσα για το τώρα. Η μουσική που έκανα ήταν επίκαιρη για μόλις λίγους μήνες: αυτή είναι η φύση της dance, τα πάντα για το σήμερα. Τόσο όμως, ώστε η συνεχής αναζήτηση για τον ήχο του τώρα με εξάντλησε. Ήθελα λοιπόν να κάνω μουσική με μεγαλύτερο κύκλο ζωής, που θα κρατούσα παραπάνω από μια σεζόν ή ένα καλοκαίρι στην Ίμπιζα, την οποία ο κόσμος θα συναντούσε και θα άκουγε ακόμα και χρόνια μετά.

 

Είμαι τύπος του όλα ή τίποτα, οπότε παράτησα εντελώς τον ρόλο του DJ και του ηλεκτρονικού μουσικού, μετακόμισα μακριά από το Λονδίνο και είδα κυριολεκτικά όσες περισσότερες συναυλίες γινόταν. Έγραφα συνάμα ασταμάτητα, για να προσπαθήσω να βρω τον ήχο μου.

 

 

 

Ναι, γράφω. Το να είμαι singer/songwriter μου έδωσε τη δυνατότητα να ξαναπιάσω την ηλεκτρονική μουσική με έναν αβίαστο, φυσιολογικό τρόπο. Έτσι την αγαπώ αυτή τη μουσική, με τέτοιους ρυθμούς. Το ότι ζω στο Βερολίνο επίσης βοηθάει, μιας και εδώ είναι η Μέκκα της dance και του techno, οπότε κυκλοφορώ ακόμα με ψευδώνυμα υλικό σε μικρά labels· πού και πού κάνω μάλιστα και τον DJ με φίλους, ως μέλος μιας κολεκτίβας των βερολινέζικων clubs με εντελώς techno ήχο. Είναι κάτι πολύ όμορφο. Ξεκίνησα επίσης ένα ηλεκτρονικό label πριν μερικά χρόνια, το οποίο έχει εξελιχθεί σε ένα όμορφο ταξίδι. Είναι ωραίο να διατηρείς επαφές με τον πρώτο σου έρωτα...

 

 

Υπεισέρχεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, επειδή το πώς αισθάνομαι τον εαυτό μου και τη μουσική μου αποτελεί άμεση αντανάκλαση του περιβάλλοντός μου. Μετακόμισα στο Βερολίνο φέτος επειδή το χρειαζόμουνα: ήθελα αυτήν την όμορφη, σύγχρονη, τέλεια πόλη, ώστε να γράψω τη μουσική την οποία γράφω τώρα. Έχω ζήσει στο Λος Άντζελες, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Μπράιτον και το κάθε μέρος με έκανε να γράφω διαφορετικά. Το Hard Believer είναι, κατά κάποιον τρόπο, ο Λος Άντζελες δίσκος μου.

 

 

 

Είναι το επίκεντρο των πάντων! Ακολουθώ τις εξελίξεις, κάνω παρέα μαζί τους, τους συναντώ τυχαία. Παρ' όλο που μιλάμε για μεγάλη σκηνή, στην πραγματικότητα είναι αρκετά μικρή όταν βρίσκεσαι μέσα της. Βασιλεύει όντως η ηλεκτρονική μουσική, όμως θα χρειαζόταν μερικά παραπάνω φωτεινά παραδείγματα, λίγο λιγότερο δράμα και περισσότερες προκλήσεις. Στο τέλος της ημέρας, βέβαια, πρέπει να αντικατοπτρίζει τη διάθεση του κόσμου –αφού αυτό είναι τελικά το νόημα στο club. Άρα όσο μεγαλύτερο το μαγαζί, τόσο λειψές σε τόλμη θα είναι οι επιλογές σου. Θυμάμαι όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με την techno, ότι το όνειρό μου ήταν να γράφω τη μουσική και μετά να κάνω ένα σετ εξ ολοκλήρου με αυτήν. Κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα, μιας και αρκετοί δεν γράφουν καν δικά τους κομμάτια. 

 

Το σημαντικότερο όμως με το Βερολίνο είναι πως ο κόσμος θέλει να του περνάς καινούργια πράγματα και νέες προκλήσεις. Υπάρχει μια εγρήγορση, μια κοινή καλλιτεχνική συνείδηση, ότι αυτό το μέρος είναι γνωστό για τη πρωτοπορία του, οπότε τινάξτε μας το μυαλό με τις επιλογές σας!