Το συγκρότημα του Josh Haden –γιου του σπουδαίου τζαζίστα, Charlie Haden– δεν έκανε ποτέ τη μεγάλη διεθνή καριέρα, σε χώρες όμως σαν τη δική μας έχει κερδίσει ένα στάτους σχεδόν θρυλικό για όσους ανδρώθηκαν σαν ακροατές στα 1990s, χάρη κυρίως σε τραγούδια που κούμπωσαν τέλεια με τον ρομαντισμό που αρέσει στο ελληνικό κοινό, σαν π.χ. το "Nobody Has To Know". Οι Spain παραμένουν πάντως ενεργοί (το τελευταίο τους άλμπουμ, Sargent Place, βγήκε πέρυσι) κι έτσι δεν έρχονται στα μέρη μας ποντάροντας στη νοσταλγία: το υλικό που θα πρωταγωνιστήσει το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου στο Gazarte, υπό το ημίφως κεριών, θα ισορροπήσει μεταξύ παλιών αγαπημένων και φρεσκαδούρας...
Γεια σου Josh! Είμαι fan της δουλειάς σας, πρέπει να σου πω ότι τραγούδια σαν το “Nobody Has To Know” και το “Every Time I Try” δεν μπορώ να τα ξεπεράσω. Η απλότητά τους τα κάνει διαχρονικά.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου! Είναι η αλήθεια, προσπαθώ να κρατάω μια απλότητα στα πράγματα.
Εισπράττετε πολλή αγάπη στην Ευρώπη κάθε φορά που την επισκέπτεστε για περιοδεία. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
Νομίζω ότι η κουλτούρα στην Ευρώπη κουβαλάει πολύ περισσότερη ιστορία. Υπέροχη μουσική, κινηματογράφος, χορός: όλες αυτές οι τέχνες αναπτύχθηκαν περισσότερο στην Ευρώπη παρά στην Αμερική. Αυτή είναι η εξήγηση που προτιμώ να δίνω.
Ένα από τα καλύτερά σας τραγούδια, το "Spiritual", διασκευάστηκε από τον Johnny Cash. Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από εκείνη την εμπειρία;
Ο Rick Rubin έκανε τότε παραγωγή στον Johnny Cash –νομίζω ήταν γύρω στο 1996. Εγώ βρισκόμουν σε περιοδεία, όταν με πήρε τηλέφωνο ο κύριος Rubin, λέγοντάς μου ότι ο Cash ήταν στο στούντιο ηχογραφώντας το τραγούδι μας. Και με ρώτησε αν ήθελα να πάω εκεί, να δω τι γίνεται. Είχα όμως συναυλίες μπροστά μου και δεν μπορούσα. Δεν κατάφερα έτσι να γνωρίσω ποτέ τον Cash, όμως υπάρχει προϊστορία μεταξύ του και των Haden. Η οικογένεια της γυναίκας μου ήταν πολύ κοντά με την οικογένεια του πατέρα μου. Οι Haden Family ήταν ένα φωνητικό γκρουπ των δεκαετιών του 1940 και 1950 και περνούσαν πολύ χρόνο με την οικογένεια των Carter. Η μητέρα της June, η Maybelle Carter, στην ουσία μεγάλωσε τον πατέρα μου! Σε κάποια φάση οι δύο αδελφές μου γνώρισαν τον Johnny Cash και την June Carter σε μια συναυλία και η June θυμήθηκε τις ιστορίες με τον πατέρα μου. Χρωστάω λοιπόν δύο δώρα στον Rick Rubin.
Έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές στο εσωτερικό των Spain. Νομίζεις ότι έχετε αποκοπεί από το σχήμα που ήσασταν κατά τη δεκαετία του 1990;
Δεν νιώθω αποκομμένος, καθόλου. Έχω έναν μεγάλο κατάλογο από τραγούδια των Spain από το 1990 κι έπειτα, τα οποία δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ. Μερικά από αυτά βρήκαν τον δρόμο τους στα δύο τελευταία άλμπουμ, το Soul Of Spain και το Sargent Place.
Μιας και αναφέρεις το Sargent Place, ήταν μια δουλειά που μου άρεσε πολύ. Ήταν μια μικρή επιστροφή στο ύφος σας: ένα σκοτεινό άλμπουμ με ατμοσφαιρικό ήχο. Πες μου μερικά πράγματα γι’ αυτό...
Χαίρομαι που σου φαίνεται έτσι. Όταν το ηχογραφούσαμε ένιωθα πολύ κοντά στον ήχο του πρώτου μας δίσκου, The Blue Moods Of Spain. Ο τότε παραγωγός μας, Norm Kerner, και ο Gus Seyffert, ο οποίος δούλεψε στο Sargent Place, μοιράζονται μια παρόμοια φιλοσοφία στον τρόπο που δουλεύουν με τους μουσικούς.
Ποιο ήταν δηλαδή το στοιχείο που έφερε ο Gus Seyffert;
Πω πω… Πόσο χρόνο έχω να στο εξηγήσω; Ο Gus είναι ιδιοφυία. Μπαίνεις στο στούντιό του και βλέπεις κάθε τετραγωνικό μέτρο να καλύπτεται από όργανα και μουσικό εξοπλισμό. Στο ψυγείο του αποθηκεύει μπαταρίες. Στις ντουλάπες του έχει ενισχυτές. Το μέρος έχει κάθε είδους μουσικό όργανο. Και ο Gus διαθέτει ένα ιδιαίτερο αυτί για τη μουσική, ενώ ασχολείται και πολύ με τις τεχνικές δυνατότητες της κονσόλας. Όμως αυτό που έχει σημασία για εκείνον είναι η ποιότητα της τέχνης. Επίσης έχει πολύ ισχυρή γνώμη, για όλα! Είναι παραγωγός παλιάς κοπής.
Αυτός ο νυχτερινός ρομαντισμός που απηχεί και ο τελευταίος σας δίσκος είναι πάντως που έχει κερδίσει τις καρδιές πολλών κριτικών. Νοιάζεσαι ακόμα για την κριτική αποδοχή, αλήθεια;
Δεν μπορώ να πω ότι ασχολούμαι ιδιαίτερα με το συγκεκριμένο κομμάτι της δουλειάς μου... Γράφω τραγούδια και τα ηχογραφώ, με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα το οποίο ξέρω να κάνω. Με λίγα λόγια, χαίρομαι αν η δουλειά μου αρέσει στους κριτικούς, αλλά αν δεν τους αρέσει δεν έχω περιθώρια να κάνω πολλά πράγματα.
Η μνήμη του Charlie Haden φέρνει ένα παραπάνω ειδικό βάρος στα κομμάτια που θα παίξετε στην Αθήνα. Επηρέασε η παρουσία του τα τραγούδια σου;
Ο πατέρας μου ήταν πάντα μεγάλη επιρροή στη μουσική μου, με επηρέασε από μικρό παιδί. Και ήταν επίσης ο πρώτος που άκουγε τα τραγούδια μου. Πάντα με υποστήριζε.
Μπορείς να μου πεις την ιστορία πίσω από το “The Fighter”;
Ήθελα να γράψω μια ιστορία γύρω από έναν μποξέρ. Το τραγούδι είναι επηρεασμένο από την ταινία Οργισμένο Είδωλο με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Δεν σας έχω δει ποτέ να παίζετε ζωντανά και δεν βλέπω την ώρα. Έχετε καμια έκπληξη για το κοινό που θα έρθει στο Gazarte;
Η τελευταία φορά που βρεθήκαμε στην Αθήνα ήταν το 1999, όταν παίξαμε στο Ρόδον. Εκεί κοντά έπαιζαν και οι Tindersticks. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από εκείνη τη νύχτα. Πάει τόσος καιρός από τότε... Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να έχουμε εκπλήξεις στο live. Θα είμαστε απλώς μια χαρούμενη μπάντα, η οποία θα προσπαθήσει να δώσει τον καλύτερό της εαυτό.
{youtube}9DOGF2YV1bc{/youtube}
