Το όνομα El Perro Del Mar μπορεί να είναι ισπανικό (και στην κυριολεξία του να σημαίνει «ο σκύλος της θάλασσας»), όμως η Sarah Assbring η οποία βρίσκεται πίσω από αυτό προέρχεται από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Ήδη με τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό της, έρχεται στην Αθήνα στα πλαίσια του φετινού Plissken Festival (Πέμπτη 16/5 στο Hub, Παρασκευή 17/5 στο Six d.o.g.s., Σάββατο 18/5 στον Ελληνικό Κόσμο & Κυριακή 19/5 στο Κ44 –παίζει το Σάββατο στο main stage). Ευκαιρία λοιπόν για εμάς να της απευθύνουμε ορισμένες ερωτήσεις, μεταξύ άλλων για το τελευταίο της άλμπουμ, τη μητρότητα, αλλά και τον... Λουκάνικο!
Τι σε κάνει να προτιμάς τη σόλο πορεία κι όχι την ένταξη σε ένα γκρουπ; Έχεις αλήθεια υπάρξει μέλος κάποιου συγκροτήματος;
Έχω δοκιμάσει αρκετούς διαφορετικούς τρόπους για να γράφω μουσική· έχω δουλέψει και μέσα από κάποια συγκροτήματα. Έφθασα όμως στο συμπέρασμα πως λειτουργώ καλύτερα ως μονάδα, κυρίως γιατί μου δίνεται η δυνατότητα να μην κάνω συμβιβασμούς και να μην αναλώνομαι σε διαφόρων ειδών περισπασμούς. Τουλάχιστον στα αρχικά στάδια της δημιουργικής διαδικασίας, μου είναι απαραίτητο να συγκεντρώνομαι αποκλειστικά στις δικές μου ιδέες.
Γιατί αποφάσισες στο τελευταίο σου άλμπουμ (Pale Fire) να δώσεις μεγαλύτερη έμφαση στις ηλεκτρονικές ενορχηστρώσεις;
Ίσως γιατί αισθάνθηκα ότι με τους προηγούμενους δίσκους έχω εξερευνήσει αρκετά την ακουστική μουσική. Σκέφτηκα πως στην παρούσα φάση δεν μπορώ να πάω παραπέρα, οπότε είπα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό...
Σχεδιάζεις να συνεχίσεις αυτή την προσέγγιση και στο μέλλον;
Νομίζω πως ναι. Βρίσκομαι σε φάση κατά την οποία αισθάνομαι έναν σχετικό ενθουσιασμό για το ότι κατάφερα να βγάλω κάτι οργανικό, ζωηρό και ζωντανό μέσα από ηλεκτρονικά όργανα. Άρα υποθέτω ότι θα συνεχίσω με κάτι αντίστοιχο.
Έχεις πάντως μια τάση να διαφοροποιείσαι σε κάθε σου δίσκο. Αισθάνεσαι ως ανάγκη αυτή τη συνεχή αλλαγή του ήχου σου;
Όχι. Απλώς δεν μου φαίνεται καθόλου ενδιαφέρον να κάνω το ίδιο πράγμα δυο φορές. Δεν είναι κάτι για το οποίο πιέζω τον εαυτό μου, είναι κάτι που έρχεται με φυσικότητα –είναι απλώς εκεί. Μου αρέσει επίσης να ψάχνω νέους ήχους και να πειραματίζομαι με διάφορα όργανα, επομένως κι αυτό επηρεάζει τη μορφή που κάθε φορά παίρνει η μουσική μου. Μπορείς να το δεις και με την ψυχολογική του προέκταση: αλλάζω και εξελίσσομαι ως άνθρωπος, επομένως το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική μου.
Τι μουσική ακούς τελευταία;
Μου αρέσει πολύ το hip hop. Μου αρέσει ας πούμε πολύ ο Tyler The Creator και η κολεκτίβα του, οι Odd Future, κυρίως για την ενέργειά τους, την επιθετικότητα και το χιούμορ τους. Λατρεύω επίσης το νέο άλμπουμ των Knife· αυτό το ασυμβίβαστο που υπάρχει τόσο στους ίδιους όσο και στη μουσική τους. Νομίζω πως έχουν μια σπάνια καλλιτεχνική ακεραιότητα και ότι αφήνουν το δικό τους σημάδι στη σύγχρονη μουσική.
Επιστρέφοντας στο Pale Fire, μου έρχεται κατά νου κάτι που διάβασα στο διαδίκτυο, ότι «είναι ένα άλμπουμ εμπνευσμένο από την εξέγερση». Θα ήθελες να το εξηγήσεις αυτό;
Όλη η ποικιλία συναισθημάτων και παρορμήσεων για την οποία μιλά το Pale Fire αντανακλάται στην άρνηση της μουσικής να περιορισθεί και να χαρακτηρισθεί από οτιδήποτε μονοσήμαντο. Κατά κάποιον τρόπο ήθελα να απελευθερώσω τον εαυτό μου, τα τραγούδια και τη μουσική μου. Επομένως μπορείς να βάλεις το Pale Fire δίπλα στη λέξη εξέγερση με αρκετούς τρόπους. Για μένα συνιστά μια πράξη ενάντια στις ίδιες μου τις αρχές και τις προκαταλήψεις σχετικά με το πώς να φτιάχνω μουσική και τραγούδια. Επιπλέον, είναι και μια εξέγερση μέσα μου, ενάντια στις εξουσίες και τις αυθεντίες στη ζωή μου –την ίδια στιγμή που οπουδήποτε και να κοίταζα έβρισκα πως δεν ήμουν μόνη σε έναν τέτοιο δρόμο.
Μου έκανε πάντως εντύπωση που στην σελίδα σου στο Facebook ευχήθηκες καλή χρονιά στους φίλους σου με μια φωτογραφία τραβηγμένη από διαδήλωση στην Αθήνα, όπου ο Λουκάνικος γαβγίζει μια διμοιρία των ΜΑΤ. Παρακολουθείς τις εξελίξεις της κρίσης;
Η φωτογραφία αυτή του Λουκάνικου έχει έναν πολύ δυνατό συμβολισμό: ότι ακόμα και τα αδέσποτα σκυλιά βρίσκονται στο πλευρό των διαδηλωτών. Τις εξελίξεις της κρίσης τις παρακολουθώ, ναι. Βέβαια στη Σουηδία οι επιπτώσεις της δεν είναι τόσο σκληρές όσο στην Ελλάδα, μιλώντας όμως ως Ευρωπαία νομίζω πως όλοι μας αισθανόμαστε οργή και φόβο για το μέλλον. Είμαστε σίγουρα σε ένα κρίσιμο σημείο ως κοινωνία και ο κόσμος επιζητεί μια αλλαγή. Προσπαθώ πάντως να βλέπω το θετικό μέσα από όλο αυτό. Όταν φτάσουμε το όριο του πόσα μπορούμε να αντέξουμε ως κοινωνία, πόση αδικία μπορούμε να ανεχτούμε, τότε δεν μένει παρά να αντιδράσουμε –με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Έτσι αισθάνομαι ως άτομο κι αυτό αντανακλάται και στη μουσική μου.
Παράλληλα έχεις προσφάτως γίνει μητέρα. Πόσο άλλαξε η μητρότητα τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζεις τα πράγματα (της μουσικής συμπεριλαμβανομένης);
Πάρα πολύ. Νομίζω πως με έκανε πιο ταπεινή μπροστά στη ζωή και τα θαύματά της. Βλέπω τα πράγματα πιο ξεκάθαρα απ’ ό,τι πριν· κάποια από αυτά δεν τα παίρνω το ίδιο σοβαρά. Την ίδια στιγμή, η ανησυχία που αισθάνομαι όταν σκέφτομαι ότι μεγαλώνω ένα παιδί είναι πέρα από οτιδήποτε είχα βιώσει μέχρι τότε.
Ας πάμε και στην επερχόμενη εμφάνισή σου στο Plissken Festival. Θα εμφανιστείς σόλο ή έχεις κάποιους μουσικούς που θα σε συνοδεύουν;
Θα προτιμούσα να το κρατήσω μυστικό!
Πώς θα τη «διαφήμιζες» τότε εσύ;
Η διαφήμιση θα ήταν απλή: να είσαι εκεί!
{youtube}TJn-nUCzQLk{/youtube}
