Έβρεχε καταρρακτωδώς, κι ας μην ήταν Ιούλιος. Ήταν η πρώτη βροχή του φθινοπώρου, ή περίπου αυτού, όταν βρεθήκαμε διαδικτυακά με τον Ευριπίδη Σαμπάτη, τον Evripidis and his Tragedies, με σκοπό να μιλήσουμε για την επικείμενη εμφάνισή του στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ στις 21 Σεπτεμβρίου. Τελικά, μιλήσαμε για τα πάντα – την Αθήνα και τη Βαρκελώνη, το παρελθόν και το παρόν, για τη μουσική που μοιράζεται ως δημιουργός και ως DJ, τους ανθρώπους του, τη μελαγχολία, την αναπλαισίωση, και την ευτυχία του να είναι κανείς ο εαυτός του.
Ζεις πολλά χρόνια στη Βαρκελώνη. Πώς είναι τα πράγματα εκεί;
Ναι, είμαι εκεί είκοσι χρόνια, σχεδόν 21. Η Βαρκελώνη είναι το σπίτι μου, αλλά έχει αλλάξει πολύ. Υπάρχει έντονος τουρισμός που καταντά εκνευριστικός και οι τιμές είναι πολύ υψηλές. Παρόλα αυτά, η καλλιτεχνική ζωή είναι πλούσια και ζωντανή, όπως πάντα, κι αυτό είναι κάτι που την κρατά ενδιαφέρουσα.
Θα έλεγες ότι η καλλιτεχνική ζωή της Βαρκελώνης είναι πιο έντονη από της Αθήνας;
Δεν θα τις συγκρίνω άμεσα. Η Αθήνα έχει κάνει τεράστια πρόοδο τα τελευταία χρόνια, κι αυτό την ανεβάζει σε πολλούς τομείς. Θα έλεγα ότι σε κάποια πράγματα η Αθήνα παραμένει πιο "πρωτεύουσα", σίγουρα είναι πιο ξενύχτισσα!
Όταν μου απάντησες θετικά για τη συνέντευξη, ενθουσιάστηκα πολύ και όσο συζητούσαμε τις λεπτομέρειες της συνάντησής μας, ήμουν έτοιμη να σου πω ναι σε ό,τι κι αν πρότεινες! Σκεφτόμουν, λοιπόν, πόση χαρά γεμίζει τη ζωή μου η μουσική και η συναναστροφή με ενδιαφέροντες ανθρώπους. Εσένα, τι είναι αυτό που σε ενθουσιάζει;
Καλή ερώτηση! Είναι από αυτές που με βάζουν να σκεφτώ πολύ, και ίσως θα ήταν πιο εύκολο να απαντήσω γραπτά. Σίγουρα με ενθουσιάζει όταν είμαι σε μια δημιουργική φάση και αυτό που κάνω αρχίζει να παίρνει μορφή και να με ικανοποιεί. Με ενθουσιάζει επίσης να ξαναβρίσκομαι με ανθρώπους που αγαπώ και έχω να δω καιρό. Όμως, γενικά κρατάω μικρό καλάθι. Ο ενθουσιασμός δεν είναι ένα συναίσθημα που μου συμβαίνει εύκολα.
Έχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι στη ζωή σου είναι ένα μεγάλο κομμάτι της μουσικής σου. Πώς επηρεάζουν οι σχέσεις σου τον τρόπο που γράφεις;
Είμαι αρκετά κοινωνικός και πιστεύω αυτό που λένε ότι οι Love, ότι «People are the greatest fun». Είναι μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης, για το καλό και το κακό. Με συναρπάζουν και με απογοητεύουν συνεχώς, και μετά με συναρπάζουν ξανά. Οι φιλίες μου, οι ερωτικές σχέσεις, οι περιπέτειες, ακόμα και οι γονείς μου – όλες αυτές οι σχέσεις είναι ένας λαβύρινθος που με εμπνέει. Όταν σκέφτομαι τη μελαγχολία και τις καταστάσεις που δεν θα γυρίσουν ποτέ, δημιουργούνται οι ιδανικές συνθήκες για να γράψω μουσική για ανθρώπους και στιγμές που με ταρακούνησαν.
Θα έλεγες ότι είσαι απαισιόδοξος;
Νομίζω πως όχι, αν και δεν είμαι σίγουρος. Μου λένε ότι δεν είμαι ιδιαίτερα απαισιόδοξος, αλλά έχω μια τάση να περιμένω το χειρότερο, όμως το βλέπω περισσότερο σαν άμυνα. Πιστεύω ότι μπορούν να συμβούν όμορφα πράγματα στη ζωή των ανθρώπων και στη δική μου – και όντως συμβαίνουν. Ακόμα και όταν έχω περάσει από δύσκολες φάσεις, βγαίνω από τη μαυρίλα. Οπότε, θεωρώ ότι δεν είμαι απαισιόδοξος. Απλώς κάποιες φορές είμαι λίγο πιο μετρημένος στον ενθουσιασμό μου.
Η παρουσία σου και η αισθητική σου αποπνέουν μια νεότητα και μια αθωότητα με την καλή έννοια, μια άγνοια κινδύνου ίσως. Τι πιστεύεις ότι διατηρεί ένα άτομο νέο;
Σίγουρα το αντηλιακό βοηθάει (γέλια). Αλλά το πιο σημαντικό είναι το πνεύμα. Αυτό είναι κάπως κλισέ, αλλά ισχύει. Νιώθω νέος όταν ακούω ένα κομμάτι που με συγκινεί, με κάνει να δακρύσω ή να γελάσω, και θέλω να το ακούσω 20 φορές στη σειρά. Νιώθω νέος όταν συναντώ κάποιον και νιώθω ότι κάνουμε "κλικ" από την πρώτη στιγμή, ή όταν μπλέκεται μια ερωτική ιστορία που, αν και σύντομη, είναι τόσο έντονη που μοιάζει σαν να ζεις μια ολόκληρη εποχή μέσα σε δύο μέρες. Το να ξενυχτάω και να βλέπω την αυγή, να συναναστρέφομαι με νεότερα άτομα και να ακούω πώς βλέπουν τα πολιτικά, τα θέματα φύλου, τη ζωή – όλα αυτά με κρατάνε νέο. Με κάνει να νιώθω νέος να ακούω καινούρια μουσική, να διαβάζω βιβλία και να βλέπω ταινίες που βγαίνουν τώρα, και να παίζω μπροστά σε κοινό μικρότερο από εμένα. Και σίγουρα με κρατά νέο όταν με ενθουσιάζει κάτι και δεν το αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό ή χλιαρότητα.
Έχεις μεγαλώσει στην Αθήνα;
Έχω μεγαλώσει στις παρυφές της Αθήνας, δηλαδή στη Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Χαλκηδόνα και Βάρκιζα. Όχι Α' Αθηνών βέβαια (γέλια). Από τα 10 μου πήγαινα αρχικά μία και μετά δύο φορές την εβδομάδα στα Εξάρχεια για μουσικές σπουδές, οπότε είχα και μία επαφή από μικρό παιδί με το κέντρο της Αθήνας. Αλλά από τα 10 και μετά μετακομίσαμε στη Βάρκιζα, κι εκεί ήταν που πραγματικά μεγάλωσα. Η καθημερινότητά μου ήταν βόλτα στο δάσος, παιχνίδια στο δρόμο και τρέξιμο με σκυλιά και γάτες.
Ως νέος ενήλικας, συνέχισα να μένω με τους γονείς μου μέχρι τα 24, όμως είχα φίλους στο κέντρο και έμενα συχνά σε αυτούς. Οπότε ζούσα πολύ το κέντρο, έβγαινα πολύ, έπαιζα πολλή μουσική, έκανα πολλά πάρτι και ήμουν έντονα αναμειγμένος με την Αθήνα.
Λένε πως οι Τρίτες στην Καντίνα, που έδωσαν και το όνομα τους σε ένα από τα άλμπουμ σου, ήταν κάπως χαρακτηριστικές μιας εποχής ολόκληρης.
Αυτό το διαπίστωσα σε μία συζήτηση με ένα φίλο μου, που τότε έμενε στο Λονδίνο μα ήθελε να επιστρέψει στην Αθήνα. Μου έλεγε ότι ήθελε να πιει χύμα κρασί και να πάει σε ταβερνάκι. Μέσα σε όσα έλεγε, ανέφερε και τις Τρίτες στην Cantina Social. Έλεγε ότι ακόμα και μια Τρίτη στην καντίνα, η Αθήνα είναι τόσο ζωντανή που θα βρεις κάτι να κάνεις, θα έχει φάση. Αυτό σημαίνει το "Μια Τρίτη στην καντίνα". Ακόμα και μια καθημερινή όπως η Τρίτη μπορεί να είναι ωραία και να έχει ενδιαφέρον, έτσι δεν είναι;
Ναι, ακριβώς.
Κι εγώ σε κάποια φάση έπαιζα στην Kαντίνα ως φόρο τιμής στον φίλο μου, που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας εδώ και πολλά χρόνια. Μάλιστα, έπαιξα ξανά την Τρίτη που μας πέρασε. Είναι κάτι που έχει σημασία για μένα.
Όταν παίζεις ένα σετ με τη μουσική σου, πώς σου αρέσει να διαλέγεις τα κομμάτια; Πώς προκύπτει οι επιλογές σου ως dj;
Συνήθως βάζω αυτό που θέλω να ακούσω εγώ και θεωρώ ότι ταιριάζει στην περίσταση. Εντάξει, αν είναι κάτι πιο ήσυχο ή μια πιο χορευτική βραδιά, θα βάλω ανάλογα με την περίπτωση. Αν είναι μια βραδιά που δεν είναι επικεντρωμένη στον χορό, θα είμαι σε θέση να βάλω οποιοδήποτε είδος μουσικής. Μου αρέσουν τα πάντα, από 60s, ποπ, soul, ντίσκο, new wave, post punk, ποπ, γκαράζ. Εντάξει, αν είναι μια βραδιά που επικεντρώνεται περισσότερο στο χορό, μπορεί να κρατήσω τη μουσική με χορευτικό ρυθμό, να πάω προς την ντίσκο και την dance. Σίγουρα δεν παίζω house ή techno και τέτοια πράγματα. Θέλω τραγούδια με ρεφραίν. Μου αρέσουν τα ρετρό πράγματα. Μου αρέσει να παίζω ρετρό μουσική με πινελιές από το τώρα.
Η επόμενη ζωντανή σου εμφάνιση θα είναι στο φετινό Αγοραφοβικό Φεστιβάλ. Παρακολουθώντας το πέρυσι είδα πολύ μεγάλη ποικιλία στον κόσμο, μεγάλα και μικρότερα άτομα, και φέτος υποπτεύομαι πως αυτό θα είναι ακόμη πιο έντονο, δεδομένου πως μουσικά έχει πολύ μεγάλη έκταση - από τη Λένα Πλάτωνος και τον Κωνσταντίνο Βήτα μέχρι hip hop και ραπ artists. Πώς θα συστηνόσουν σε κάποιο άτομο που δεν έχει έρθει σε επαφή με τη μουσική σου; Πώς περιγράφεις τη μουσική σου;
Η μουσική μου είναι σίγουρα pop, alternative pop. Είναι μελαγχολική, αλλά είναι και αναζωογονητική πιστεύω. Νομίζω ότι είναι μικρά δράματα της καθημερινής ζωής, αποδιδόμενα με μια υγιή δόση πόνου και χιούμορ ταυτόχρονα. Πόνος και ρυθμός και χιούμορ συνδυασμένα.
Και πως θα συστηνόμουν; Είμαι ένας μικρός τραγωδός της ποπ; Ίσως, κατά κάποιο τρόπο. Γι' αυτό και ο τίτλος του project ήταν σίγουρα ένα λογοπαίγνιο. Υπήρχε και ήταν ο τίτλος μιας ανθολογίας των τραγωδιών του Ευριπίδη. Μου φάνηκε πάρα πολύ ταιριαστό για μένα, καθότι και Ευριπίδης λέγομαι και τα τραγούδια μου έχουν μια θεατρικότητα. Εγώ ζω τα μικρά καθημερινά πράγματα σαν τραγωδίες. Να, είμαι ο Ευριπίδης. Ας μου βάλουν άλλοι τις ταμπέλες. Στο Αγοραφοβικό θα παρουσιάσω κυρίως τα κομμάτια του τελευταίου και του προτελευταίου μου δίσκου, δηλαδή το "Στην Καντίνα" που είναι στα ελληνικά και το "Νέος Κόσμος" που είναι στα αγγλικά κυρίως, αλλά ίσως και κάποια single, ίσως και κάποιο παλαιότερο κομμάτι. Θα επικεντρωθώ μάλλον στα πιο αγαπημένα μου κομμάτια.
Θα είσαι μόνος σου στη σκηνή ή μπορούμε να περιμένουμε και κάποιες εκπλήξεις;
Γενικά παίζω μόνος μου. Είχα κάποτε ένα γκρουπ που έφτανε και τα 8 άτομα και τώρα παίζω μόνος, και έτσι θέλω να παίζω σε αυτή τη φάση της ζωής μου. Στην Βαρκελώνη πριν μερικές βδομάδες, ας πούμε, έπαιξα με διάφορο κόσμο στη σκηνή για μια ειδική συναυλία. Θέλω να επικεντρωθώ πια στο δικό μου domain και όχι να αναλώνομαι σε πρόβες για να αναπαράγω αυτό που έχω ήδη ηχογραφήσει. Το έζησα, το έκανα.
Με ενδιαφέρει πια να κάνω αυτού του είδους την ποπ μουσική που μπορεί να αναπαραχθεί σχεδόν αυτούσια με ένα backing track, να το διανθίσω με μελωδίες στο synth και να μπορώ να ερμηνεύσω και να χορέψω χωρίς να με απασχολεί το οργανοπαικτικο κομμάτι ιδιαίτερα. Θέλω να έχω αυτή την ελευθερία, να μπορώ να χορεύω, θέλω να χορεύω. Θέλω να κάνω ερμηνεία και όχι απλά να τραγουδάω παίζοντας ένα όργανο. Θέλω να τα περνάω καλά. Θέλω οι άνθρωποι να βλέπουν κάποιον που μπορεί να τραγουδάει κάτι λυπητερό, αλλά ταυτόχρονα το ζει και να περνάει όμορφα. Ήμουν τόσα χρόνια πίσω από ένα πιάνο, φυλακισμένος κατά κάποιο τρόπο. Τώρα θέλω απλά να χορεύω και να τραγουδάω. Το θέλω. Και να μη σκέφτομαι αν είναι συγχρονισμένοι οι μουσικοί μεταξύ τους κτλ κτλ κτλ.
Ξέρεις, όταν είδα για πρώτη φορά ζωντανά τη Molly Nilsson κάτι άλλαξε μέσα μου. Σκέφτηκα, ορίστε, μπορεί να υπάρχει κάποιος μουσικός που να σου αρέσει πάρα πολύ, και live να κάνει αυτό, να κάνει περφόρμανς. Εγώ θα δώσω περφόρμανς σίγουρα αλλά και πόνο και γέλιο. Ελπίζω και πολύ χορό. Ελπίζω και αρκετή συγκίνηση.
Είμαι σίγουρη γι' αυτό. Θα είμαι κάπου στην άκρη και θα χορεύω κι εγώ. Επίσης, μου απάντησες κατά κάποιο τρόπο και σε μια άλλη ερώτηση που είχα, που έχει να κάνει με το πώς έχουν αλλάξει τα πράγματα από την «Καντίνα» έως σήμερα. Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε, έχει δε μεσολαβήσει και το άλμπουμ «Νέος Κόσμος» που υιοθέτησες έναν πολύ πιο synth ήχο.
Ξεκίνησα παίζοντας πιάνο, τραγουδώντας τραγούδια στο πιάνο, σε μια άλλη εποχή, πολύ διαφορετική. Το 2005 πρέπει να έκανα την πρώτη μου συναυλία. Υπήρχαν τότε πολλοί τέτοιοι καλλιτέχνες σαν τη Regina Spektor που έπαιζαν πιάνο ή τον Sufjan Stevens που έπαιζε διάφορα όργανα. Θέλω να πω ότι εκείνη την εποχή υπήρχε αυτό το ρεύμα. Καλλιτέχνες με διάφορες επιρροές που τις έβγαζαν μέσα από ένα μουσικό όργανο. Σύντομα, μαζεύτηκε πολύς κόσμος γύρω μου, έκανα αυτή τη μπάντα, αλλά δεν ήταν ποτέ σταθερή. Παίζαμε 8 χρόνια, με διαφορετική σύνθεση, πέντε άτομα, τρία, έξι... Ήταν ένας εφιάλτης (γέλια), ειδικά όταν δεν υπάρχουν χρήματα, και εξαρτάσαι από την καλή διάθεση των ανθρώπων που παίζουν μαζί σου, ενώ δεν είστε πια 20 χρονών. Όταν ξεκίνησα με την μπάντα, ήμουν 25-26 και συνέχισα με διάφορους για 10 χρόνια περίπου. Τότε το project ανταποκρινόταν σε κοινωνικές ανάγκες και ίσως και σε μια ανασφάλεια που είχα. Καθόμουν στο πιάνο και γύρω μου είχα άτομα που έπαιζαν μουσική και τραγουδούσαν. Ήταν ένας τρόπος να κρυφτώ πίσω από όλους αυτούς τους ανθρώπους στη σκηνή.
Τώρα δεν με ενδιαφέρει πια αυτό, δεν το χρειάζομαι. Νιώθω σίγουρος για τον εαυτό μου. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό να κάνεις μουσική που ανταποκρίνεται στις δυνατότητές σου. Αν δεν μπορώ να πληρώνω μουσικούς, πρόβες, μεταφορικά, δεν γίνεται να έχω μια μπάντα όπως τότε. Είναι πιο τίμιο και ρεαλιστικό να κάνω τη μουσική όπως την κάνω τώρα. Και είμαι πολύ πιο ήρεμος πριν από μια συναυλία γιατί είμαι control freak και δεν θέλω να σκέφτομαι αν οι άλλοι κάνουν κάτι σωστά. Αν κάτι δεν πάει καλά, τώρα φταίω μόνο εγώ.
Όπως σου είπα, εστιάζω στην performance παρά στην αναπαραγωγή. Είμαι πολύ χαρούμενος που άλλαξα αυτή τη λογική και το κοινό το απολαμβάνει περισσότερο. Νιώθω ότι ήταν η σωστή κίνηση.
Νωρίτερα στη συζήτησή μας είπες ότι προσπαθείς να ακούς καινούργια μουσική από τους συμμετέχοντες και τις συμμετέχουσες στο Αγοραφοβικό. Τι περιμένεις να ακούσεις πιο πολύ;
Θέλω σίγουρα να δω τον Κωνσταντίνο Βήτα και τη Λένα Πλάτωνος. Επίσης, τον Larry Gus, τη Vassilina, τον Kristof, την Olina, τα Echo Tides... Tα περισσότερα ονόματα τα γνωρίζω και ανυπομονώ να τους δω. Βέβαια, η Λένα Πλάτωνος είναι ιδιαίτερη περίπτωση για μένα, δεν την έχω δει ποτέ live, και την άκουγα από μικρός, από τη «Λιλιπούπολη» ακόμα. Στην εφηβεία μου την ανακάλυψα ξανά και τώρα, ως ενήλικας, νιώθω πως θα είναι μοναδική εμπειρία να τη δω από κοντά.
Κάποιος έγραψε ότι η μουσική σου έχει μια queer ευφορία και σκεφτόμουν πώς μπορεί να χαρακτηρίζεται η ευφορία ως queer. Σε μία κατά τ’ άλλα πολύ ακαδημαϊκή ερώτηση, ποιές είναι οι δικές σου σκέψεις;
Μου το έχουν πει αρκετοί, ότι η μουσική μου βγάζει μια «queer ευφορία», και νομίζω πως αυτό έχει να κάνει με το πώς εμφανίζομαι στη σκηνή. Κάποιες φορές είμαι πολύ ακομπλεξάριστος και νομίζω ότι αυτό προκύπτει αυθόρμητα, ίσως λόγω της άγνοιας του κινδύνου που συχνά νιώθω. Δεν με ενδιαφέρει να φανώ "cool", σοβαρός, ή διανοούμενος. Είμαι απλώς ο εαυτός μου – και ο εαυτός μου είναι ένα queer άτομο.
Το να βλέπει κάποιος εμένα στη σκηνή, να ζω τη στιγμή με χαρά, χωρίς να έχω κάποιο πρόβλημα να είμαι χαλαρός, να χοροπηδάω και να τραγουδάω κάτι θλιμμένο και μετά να το δένω με κάτι αστείο, ίσως δημιουργεί αυτή την αίσθηση queer ευφορίας. Νομίζω ότι αυτό εννοούν όταν το λένε, αλλά δεν είμαι απολύτως σίγουρος.
Είναι πολύ σημαντικό να είσαι ο εαυτός σου στη σκηνή, και όταν εγώ είμαι ο εαυτός μου, αυτό που βλέπει ο κόσμος είναι ένα άτομο που απολαμβάνει το να τραγουδάει και να συνδέεται με το κοινό. Ακόμα και όταν τα τραγούδια μιλούν για δυσάρεστα θέματα, όπως η μελαγχολία, η έλλειψη ή η απώλεια, τα ερμηνεύω με έναν τρόπο που είναι λυτρωτικός, σαν κάθαρση.
Η σκέψη της αναπλαισίωσης και της συμφιλίωσης με τα δύσκολα θέματα είναι σημαντική για μένα. Έχω γράψει πολλά τραγούδια για ανθρώπους που έχω χάσει, και αρχικά σκέφτηκα μήπως αυτό είναι πολύ «μαύρο» ή καταθλιπτικό. Αλλά κατέληξα ότι είναι απολύτως λογικό να αναφέρω αυτούς τους ανθρώπους, γιατί εξακολουθούν να είναι μέρος της ζωής μου, ακόμα κι αν δεν είναι πια εδώ.
Όταν τραγουδάω για τους φίλους που έχω χάσει, δεν το κάνω πια με θλίψη. Για μένα, είναι σαν μια γιορτή. Μέσα από τα τραγούδια μου, τους επαναφέρω στη ζωή μου, και αυτό για μένα είναι μια συμφιλίωση με τη θνητότητα. Είναι μια επιμονή να κρατήσω ζωντανούς τους ανθρώπους που σημαίνουν πολλά για μένα, ακόμα κι αν δεν είναι πια εδώ σωματικά.
Αγοραφοβικό Φεστιβάλ 2024 - ΙNFO
Τοποθεσία: ΠΛΥΦΑ, Κορυτσάς 39, Βοτανικός
Ημερομηνίες: 20 & 21 Σεπτεμβρίου
Ώρες: 19.00 - 00.00
20/9/24 | 1η Αγοραφοβική Μέρα
Κ. Βήτα, Echo Tides, Penny+Sci-Fi River, Eddie Dark, Kristof, Larry Gus, Dramachine, Evripidis and His Tragedies, Molyneaux+Agatha, DJ Pitsouni, Στέλιος Λαλούσης
21/9/24 | 2η Αγοραφοβική Μέρα
Regressverbot, Λένα Πλάτωνος, Lost Bodies, Dolly Vara, Krista Papista, Vassilina, Ολίνα, Expe, Victory Collapse, Α. Επίθετη, Tropical Geometry, Metaman
H προπώληση συνεχίζεται ΕΔΩ
Διαβάστε επίσης:
Το Αγοραφοβικό πλησιάζει: Οι ώρες εμφάνισης των 24 acts του φεστιβάλ
Η Εύη Παπαγιάννη φτιάχνει την ανεπίσημη playlist του Αγοραφοβικού Φεστιβάλ
Συνέντευξη-podcast: METAMAN
