Λίγες μέρες απομένουν για το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ, που επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ, λίγο μετά τα μέσα Σεπτέμβρη. Στις 3 σκηνές του ΑΦΦ24 θα ανέβουν 24 acts, καλεσμένα του φετινού επιμελητή Metaman, για να εξιστορήσουν την εξέλιξη της παράλληλης ζωής της μουσικής έκφρασης στην Ελλάδα, από την εποχή της Αλλαγής μέχρι τις μέρες μας - ίσως και μετά από αυτές.
Ενώ προετοιμάζεται για το αποψινό pre-party του ΑΦΦ24 στο Loser bar, η συντάκτρια του Avopolis Εύη Παπαγιάννη, αυτή τη φορά με την ιδιότητα της ως dj και ραδιοφωνική παραγωγός, φτιάχνει την ανεπίσημη playlist του Αγοραφοβικού Φεστιβάλ.
Ακούστε την με ένα κλικ παρακάτω:
https://open.spotify.com/playlist/684Zuugs1ph6FkXAWeTAwg?si=a079ef3d895949a7
Κ. Βήτα:
Αν με πετύχεις κάπου εκεί έξω και μου ζητήσεις να σου παίξω το αγαπημένο μου κομμάτι του Κ. Βήτα, θα σε πάρω από το χέρι, θα ανεβούμε σε μια ταράτσα και θα ακούσουμε όλη τη δισκογραφία του, μέχρι να ξημερώσει. Από την d&b Δυσ-λεξία της Σούπερ Στέλλας, στο «Είσαι η εικόνα που διαλύθηκε μέσα μου» στα Κορίτσια Καριέρας, στη Μιράντα, τη Χρυσσαλίδα, τνη Ετεροχρωμία από το άλμπουμ «Ένωση». Έπειτα στα «Μεσάνυχτα», που θα τα τραγουδήσω από την αρχή ως το τέλος, το δίσκο «Άργος» που θα ακούσουμε σιωπηλοί. Στο «Θ» θα πάω ως την άκρη του στηθαίου κι εκεί, επικίνδυνα, θα χορέψω το «Μπλε Καφέ». Θα μιλήσουμε για ώρα για την πρόσφατη κυκλοφορία «Το Χέρι» και για το «Τυχερό Αστέρι» που έγινε viral. Λίγο πριν φύγουμε θα ρωτήσεις ποιο είναι τελικά το αγαπημένο μου κομμάτι του Κ. Βήτα, και θα σου πω να ακούσεις την «Περίεργη Ώρα».
Λένα Πλάτωνος:
Η δισκογραφία της Λένας Πλάτωνος είναι τόσο ευρεία, που θα μπορούσε να περιγράψει όλη τη ζωή μας, κι άλλες δέκα. Η ίδια καλλιτέχνις μας έκανε να ονειρευτούμε ροζ τούλινα όνειρα και “συνθετικά ρουμπίνια και στρας χλωμά”, μας έδωσε μερικά από τα πιο (αν όχι τα πιο) πρωτοποριακά ηλεκτρονικά εγχώρια άλμπουμ τη δεκαετία του ’80, με μίνιμαλ αισθητική και βαθιά ποιητικούς, αλληγορικούς στίχους, παιδική όπερα, έργα κλασσικής μουσικής, τα «Ημερολόγια» του 2008 (ένα άλμπουμ που, τόσο απροσδόκητα, μου χάρισε φίλους καρδιακούς). Κι έπειτα, η ίδια καλλιτέχνις έχει μελοποιήσει ποίηση, έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους αλλά και νέους και ενδιαφέροντες καλλιτέχνες (βλ. Metaman, Die Arkitekt κ.α.). Κι έτσι, μου είναι δύσκολο να διαλέξω μόνο ένα κομμάτι από τόσο εκτενές και ταυτόχρονα τόσο σημαντικό έργο της. Θα μείνω, όμως, στο ανατριχιαστικό «31/12/1998» (αυτό που λέει, “όχι, δεν είμαστε ψωροχιλιάρικα, σ’αγαπώ”). Τις «Μάγισσες», που θα ακούσεις σε κάθε dj set μου, κι ας μην είναι ακριβώς τραγούδι για πάρτυ. Τέλος, φυσικά, το κομμάτι που χορέψαμε όσο κανένα άλλο, το «Κι ακούμε σ’ αγαπώ» από το Γκάλοπ του 1986.
Regressverbot:
Έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από εκείνο τον Αύγουστο που ο Παντελής Θεοδωρίδης «για να σπάσει τη μοναξιά» έμπλεξε τον Σαχτούρη με ήχους από το μεταχειρισμένα jx3p και και τη drum machine tr 606 της Roland. Αυτό κάνει ακόμη πιο σημαντική την συναυλιακή επανένωση των Regressverbot, ιδιαίτερα για όλα τα άτομα που λιώσαμε τα παπούτσια μας με τα “Kids of December” και “Plateia Amerikis” - έτσι, κατεβασμένα σε πειρατικά σε χαμηλή ποιότητα. Και μολονότι οι προσωπική μου επιλογή από τον πρώτο δίσκο «Music for Ordinary Life Machines» του project θα είναι πάντα το πυρετώδες «Ivory Beat Wax» και το πιο αγαπημένο μου το κομμάτι «Ωδή στον πρίγκιπα» από το «Dubna’s Dance» του 2020, θα ήταν τουλάχιστον άστοχο η άτυπη αυτή playlist να μην περιέχει το «Kids of December», που ενηλικίωσε μία ολόκληρη –τη δική μου- γενιά ανθρώπων.
Vassilina:
Η τρυφερή, εσωστρεφής Vassilina μας αποκάλυψε πρόσφατα όλα της τα χρώματα και τις ικανότητές της, μέσα από το άλμπουμ «Femmeland» που κυκλοφορεί από την Inner Ear Records. Εμπνευσμένη από τη βιογραφία της και το μύθο της Κίρκης μεταμορφώνεται στο σύγχρονο φεμινιστικό μας είδωλο, για να εμπνεόμαστε και να θαυμάζουμε, τόσο για τον δυναμισμό όσο και την ευάλωτη πλευρά της που τολμά να μοιραστεί στο δίσκο και στη σκηνή. Από τη δισκογραφία της διαλέγω το ομώνυμο του πρόσφατου αυτού άλμπουμ της, για την ακατέργαστη αίσθηση που δημιουργεί, αυτή πως η αλληλεγγύη μεταξύ των θηλυκοτήτων είναι πάντα η καλύτερη ιδέα.
Krista Papista:
Η Krista Papista αποτελεί την επιστροφή αυτού εδώ του φεστιβάλ. Φήμες θέλουν τον Άρη Νικολόπουλο, τον ιθύνοντα νου πίσω από το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ, να «παθαίνει τέτοια πλάκα» με την περσινή της εμφάνιση, που να την καλεί εκ νέου και φέτος. Συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό του κυρίου Νικολόπουλου, μιας και πέρυσι η καλλιτέχνιδα μας άφησε με το στόμα ανοιχτό, με ένα σόου για το οποίο όλοι ανυπομονούσαμε μα κανείς δεν περίμενε. Εν όψει αυτής της επιστροφής λοιπόν, ακούω συχνά το άλμπουμ Fucklore του 2020, με το υπέροχο «Κόκκινο Λαίκό Προσκήνημα», το trippy «5 hours of period cramps» και το αλλοπρόσαλλο «Balkan dabke», θα βάλω όμως στη λίστα τον πρώτο μου ακαριαίο έρωτα, το τρυφερό «Fantasmata» με τα κρουστά του και τους καυστικούς του στίχους.
Kristof:
Ανυπομονώ πραγματικά να δω το Kristof στο Αγοραφοβικό. Η κάθε ζωντανή του εμφάνιση είναι μία αυθύπαρκτη ιστορία, ένα ξεχωριστό show που δεν θυμίζει κανένα προηγούμενο. Θέλω να δω τα κουστούμια του, το μακιγιάζ του, το set up του. Θέλω να λικνιστώ την ονειρική ποπ του, να βυθιστώ στο σκοτεινό καμπαρέ του, να παρασυρθώ στο σατιρικό του χιούμορ. Θέλω να ακούσω τον «Ιστό» και να μπλεχτώ στον ρετρό ρυθμό και το τρυφερό του πιάνο.
Evripidis and his Tragedies:
Πέρασα όλο μου το καλοκαίρι ακούγοντας ξανά και ξανά το «Δεν ήταν δύσκολο», μέσα σε μια ζεστή δίνη αναπλαισίωσης σχέσεων, προσδοκιών και αφηγημάτων γύρω από την οικειότητα και τον έρωτα. Ένιωθα τη μουσική του Ευριπίδη κοντά μου, σαν οι στίχοι και η ερμηνεία του να αποκτούσαν υπόσταση στο δωμάτιο. Στο δωμάτιο μου στο Νέο Κόσμο, που έδωσε το όνομα του στην τελευταία δισκογραφική δουλειά του καλλιτέχνη κι έχει αποκτήσει πολλαπλά νοήματα και πολλαπλές αναγνώσεις. Ακόμη και τώρα, με τα πρωτοβρόχια, θα με δεις να χορεύω με σβηστά φώτα στο σαλόνι το «Melancholia».
Larry Gus:
Φαντάσου αυτό. Σου έχω στείλει τόσα πολλά βίντεο από τα λαηβ του Larry Gus, και σε όλα μου λες πως δεν καταλαβαίνεις τα λόγια, οι ήχοι μοιάζουν ξεκούρδιστοι, αυτός ο τύπος στη σκηνή κάνει σπασμωδικές κινήσεις που σου προκαλούν μία ακατάληπτη ένταση. Τώρα είμαστε εκεί, σε τραβάω από το χέρι, χαμογελάς αμήχανα, πολύχρωμα φώτα γυαλίζουν στα μάτια σου, κι έπειτα καταλαβαίνεις – ο Παναγιώτης Μελίδης χαίρει εκτίμησης και θαυμασμού από την ελίτ των μουσικών και μουσικόφιλων ετούτου του τόπου για την ιδιοφυΐα του, που ίσως δεν είναι εύπεπτη, είναι όμως εθιστική. «Έπρεπε να μου είχες βάλει κάτι στο αυτοκίνητο να ακούσω, να με προετοιμάσεις». Ορίστε, το “Taped Hands Here” είναι διασκεδαστικό, είναι παράδοξο, είναι ένα απόλυτα “Larry Gus” κομμάτι.
Tropical Geometry:
«Ηλιόλουστο krautrock από την Αθήνα». Ανάλαφρο και θερμό, σαν πορτοκαλί χρώματα ένα καλοκαιρινό απόγευμα, με ορχηστρικά και μη τραγούδια, το project Tropical Geometry, κυκλοφόρησε το 2021 το άλμπουμ Luck Mountain, αντλώντας τις επιρροές του από την dream pop, το shoegaze, αλλά ενσωματώνοντας indie και ψυχεδελικά στοιχεία. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είμαι καθόλου κορίτσι του θέρους, αλλά το «Vitamin D» έχει αυτή τη δόση ρετρό νοσταλγίας και ανεμελιάς που έχω ανάγκη στην αρχή του φθινοπώρου.
Dramachine:
Η μπότα στην έναρξη, τα σκοτεινά synth, η ηχητική περιδίνηση, τα αφηνιασμένα φωνητικά. Οι Dramachine μας χάρισαν το «Δεν έχει μείνει τίποτα» για να ακούμε τις μικρές πρωινές σε εκείνα τα πάρτυ που το dresscode θέλει αρβυλάκια και μαύρα ρούχα. Βέβαια, η μπάντα δεν μένει σε αυτό – χορεύει βαλς στη «Συγκινησιακή Πανούκλα», το ομώνυμο κομμάτι από το δίσκο που κυκλοφόρησαν το 2021, τραγουδάει με τη φίλη τους Sci-Fi River σε μία ανέλπιστη συνεργασία, επανερμηνεύει το «Σαν με κοιτάς» των Αφροδίτη Μάνου και Γιάννη Φέρτη σε μια εκτέλεση που μυρίζει αποσύνθεση.
Eddie Dark:
Τι έχει απομείνει μετά τη Rebound? Μια χούφτα μαυροντυμένοι νοσταλγοί που περιφέρονται στα στενά του Ψυρρή μουρμουρίζοντας ιστορίες του παρελθόντος. Μα όχι, αυτό είναι ψέμα. Το νέο αίμα του ελληνικού dark / synthwave είναι σκούρο κόκκινο και δεν παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του, αυτοσαρκάζεται και σαρκάζει, φοράει μακιγιάζ και γράφει στίχους με μπωντλερική λυρικότητα, πάνω σε λούπες από drum machine. Το νέο αίμα του ελληνικού dark / synthwave είναι ο Eddie Dark και κάθε κυκλοφορία του ακούγεται μονορούφι. Υπάρχουν, βέβαια, πολλά κομμάτια του που αγαπώ – η Λάμπα Φθορίου, το Τέρας, τα Λουλούδια, το Πλαστικό που τον έβαλε στο ραντάρ μας. Στη λίστα μου όμως βάζω το «Κατακόμβες Καλιφόρνια» του 2024, που κλείνει χωρίς ντροπή το μάτι στους Suicide των Alan Vega και Marin Rev.
Molyneaux & Agatha:
Το ντουέτο των Agatha & Molyneaux, γνωστό μας από τις solo περιπέτειες των δύο δημιουργών, κυκλοφόρησε μέσα στη χρονιά την πρώτη δισκογραφική δουλειά του «Intimacy Without Obsession», παρουσιάζοντας μία σειρά από πειραματισμούς και αυτοσχεδιασμούς πάνω στις αισθητικές και ηχητικές φόρμες. Το άλμπουμ αυτό ακουμπά πότε σε ποπ μονοπάτια και πότε σε σκοτεινούς διαδρόμους, βυθίζεται στην πιο σύγχρονη τέκνο και στην διαχρονική ελληνικότητα του λόγου της Λένας Πλάτωνος. Γεμάτο εκπλήξεις, λοιπόν, το «Intimacy Without Obsession», με το περίτεχνα αποδομημένο «Dream» να αποτελεί διαμάντι του δίσκου.
Dolly Vara:
Η Dolly Vara είναι μία fem queer rap καλλιτέχνις και live performer, με υπερβολική, προκλητική αισθητική και in-your-face στίχους που δεν μασούν τα λόγια τους, μέσα από την «ελαφρότητα» της καθομιλουμένης. Ακριβώς στην αντίθετη όχθη της πατριαρχικής τραπ του γρήγορου και πάση θυσία κέρδους, η Dolly Vara προτρέπει κάθε θηλυκότητα «αν σου λείπει στιλέτο να δανειστείς το σουγιά μου» στο «100 Mahairia» – ένα κομμάτι που δεν μπορεί παρά να σου σκίσει σαν κεραυνός την καρδιά, τουλάχιστον, ας μην γελιόμαστε, αν έχεις περπατήσει το βράδυ με τα κλειδιά σου σφιχτά στην παλάμη σου.
Penny:
Η ορατότητα και η συμμετοχή θηλυκοτήτων στην εγχώρια ραπ σκηνή έχει, κατά κοινή ομολογία, αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει περάσει καιρός από τότε που στις indie συναυλίες μιλούσαμε διστακτικά για εισχώρηση της ραπ και του χιπ χοπ στον εναλλακτικό χώρο. Και τώρα έχουμε φτάσει εδώ, εδώ που πλέον δεν υπάρχουν στεγανά κι ούτε «φυλετικά» εμπόδια (κατά τις πάλαι ποτέ μουσικές φυλές). Η Penny, η ράππερ από τη Θεσσαλονίκη, έχει χαρακτηριστεί από τα μέσα ως «ο θηλυκός ΛΕΞ», έχουν γράψει για το «γυναικείο ραπ» της. Μολονότι, βέβαια, η καλλιτεχνική της έκφραση αντλεί από τις εμπειρίες της ως θηλυκότητα και τη φεμινιστική ματιά της, είναι αυθύπαρκτη και αναπολογητικά ολόκληρη, έχει χαρακτήρα και ευθύτητα που σπάζει κόκαλα στις περισσότερες παραγωγές της, μα πολύ περισσότερο στο πολύ προσωπικό «Vasilissis».
Expe:
Η ενασχόληση της Expe με την ραπ είναι μία συνειδητή επιλογή. Θα μπορούσε να τραγουδάει τζαζ ή να παίζει κλασσική μουσική, όμως, όπως έχει πει σε συνεντεύξεις της, από πολύ μικρή ήξερε πως αυτός ήταν ο εκφραστικός της δρόμος. Έχοντας ήδη μια σειρά από ολοκληρωμένες κυκλοφορίες στο ενεργητικό της, ο τελευταίος δίσκος της τιτλοφορείται «ΣΝΑΚ» και χαρακτηρίζεται τόσο από δυναμικά αλλά και μελωδικά στοιχεία, με το «Ekzema» σε παραγωγή Desbow να ξεχωρίζει.
Α. Επίθετη:
Καμιά φορά νιώθω ότι πνίγομαι στις σκέψεις μου, καμιά φορά οι εικόνες περνούν από μπροστά μου τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω παρά να τις καταμετρήσω βιαστικά. Τα spoken word κομμάτια της Αλεξάνδρας μοιάζουν κάπως έτσι – μια νυχτερινή βόλτα στην Αθήνα, ένα βιντεοκλίπ γυρισμένο με κάμερα χαμηλής ανάλυσης, η σταθερή ματιά μπροστά από τα βαγόνια που τρέχουν. Μαζί με την κολεκτίβα The Bad Poetry Social Club και τις φίλες της γράφουν για την αβάσταχτη καθημερινότητα των πρόσφατα ενηλίκων – ενηλίκων που στα 23 ήταν ακόμη παιδιά, και στα 30 ακόμη παιδιά είναι. Τρυφερότητα, σκληράδα, λέξεις, λέξεις, λέξεις, και το «Μόνο οι φίλες μου», που όταν ακούω σκέφτομαι τη Μ,. την Θ., την Α,. την Τ., την Β., την Κ., κι όλα τα άλλα κορίτσια που με άφησαν να είμαι απόλυτα εγώ σε μια κοινωνία που όλο και κάπως αλλιώς με ήθελε.
Ολίνα:
Η μουσική της Ολίνας είναι σαν ώριμο καλοκαιρινό φρούτο – γλυκό, μοσχομυριστό, το ξεπλένεις με θαλασσινό νερό, το λαχταράς, δεν το χορταίνεις. Από το 2021 που εμφανίστηκε με το «Πριόνι» της, δε, έχουμε κάνει αμέτρητες δημοσιεύσεις με τον στίχο «Η Αθήνα λιώνει» - τόσο χαρακτηριστικό μιας μεγαλούπολης που αναζητά το ρομαντισμό ανάμεσα σε τσιμέντο που καίει και καρδιές που φλέγονται. Έκτοτε η Ολίνα έχει κυκλόφορήσει διάφορα single και έχει συνεργαστεί με πληθώρα καλλιτεχνών, το «Πριόνι», όμως, παραμένει πάντα απαραίτητο άκουσμα.
Sci-Fi River:
Λίγη ακόμη καλοκαιρινή Αθήνα, από την τσαμπουκαλεμένη πλευρά της πόλης, από ένα λιγάκι ρετρό flow που όμως διατηρεί την αυθεντικότητα μιας γενιάς που δεν έχει τίποτα να χάσει, πέρα από τον εαυτό της. Η Sci-Fi River τράβηξε τα βλέμματά μας επάξια με το «Διακοπές στην Αθήνα» το 2020 κι έκτοτε έχει αναδειχθεί ως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες δημιουργούς της εποχής μας, με συμμετοχές σε πολλαπλά project, δυνατή σκηνική παρουσία, μα κυρίως, δυνατή φωνή που αρνείται να σιωπήσειι - και να εφησυχάσει.
ΜΕΤΑΜΑΝ:
Ο curator του φετινού Αγοραφοβικού Φεστιβάλ μέσα σε μερικά single και δύο μόλις δίσκους, με πιο πρόσφατο το άλμπουμ Ματαίωση του 2022, έχει κατορθώσει να συνεργαστεί με μεγάλο μέρος του line-up που προσεκτικά έχει συγκεντρώσει. Κι ίσως αυτό είναι ενδεικτικό και του ιδιαίτερου κόσμου του, μέσα από τον οποίο μας συστήνεται. Synths, beats, λυρισμός, δυστοπικές εικόνες, μα, πρωτίστως ο μετα-άνθρωπος στο επίκεντρο (με την φιλοσοφική, ίσως, έννοια του όρου, ή ίσως την πιο νιχιλιστική). Εδώ, θα παραλείψω την αγαπημένη μου «Μετα Ρούμπα», και θα διαλέξω το κομμάτι που έδωσε το ρυθμό στο ΑΦΦ24. Ο στίχος «μια φορά το χρόνο ξυπνάει το ρομπότ» του «Ρομπότ» (στο οποίο συνεργάζεται με τον ΦΩΝόΠΤΙΚOΝ) έδωσε την πρώτη γεύση, και μας έκανε οπωσδήποτε να αδημονούμε.
Stelios Lalousis:
Ο Στέλιος Λαλούσης είναι ένας ευφυέστατος μουσικός και ποιητής. Στην ιστορία του υπάρχει ένα viral κεφάλαιο, για το οποίο θα σε βάλω να ψάξεις εκεί έξω, με το όνομα του και key words “Ρεμπώ, ταξίδι”. Πριν το κάνεις, όμως, πρέπει να κάνεις μία στάση στις φουτουριστικές συνθέσεις του, οι οποίες γίνονται άλλοτε αμιγώς αστικές κι άλλοτε περισσότερο ρομαντικές. Η πιο πρόσφατη, δε, κυκλοφορία του «Θέρος», έχει ακόμη πιο έντονα synth στοιχεία και έντονα ποιητικό λόγο, συνδυάζοντας τις δύο ιδιότητες του δημιουργού.
Echo Tides:
Τα Echo Tides του Παναγιώτη Πανταζή, της Καλλιόπης Μητροπούλου, του Γιάννη Αναγνωστόπουλου και του Γιώργου Λιγουριώτη, με το περσινό τους άλμπουμ «Ανδρομέδα FM» ξεχώρισαν ως ένα από τα πιο αγαπητά σχήματα της εναλλακτικής σκηνής. Όμως θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που άκουσα για αυτούς - ήταν καλοκαίρι, η μεγάλη μουσική παρέα γέμιζε τη μικρή πλατεία κάτω από το λόφο Φιλοπάππου και ο Λευτέρης, που πάντα με πειράζει, προσπαθούσε να με πείσει ότι ένα συγκρότημα είχε γράψει ένα τραγούδι για τον Κώστα, που καθόταν λίγο πιο πέρα. Όπως πάντα δύσπιστη, πείσμωσα, και άκουσα πολλές φορές «εκείνο το άλμπουμ με τη φάλαινα», το «The Whale Boombox Anatomy» του 2019. Ο επόμενος δίσκος τους, «Jokes ate themselves» παραλίγο να χαθεί μέσα στην καραντίνα, όχι όμως και στα δικά μου ηχεία, που έπαιζαν σε επανάληψη το «Kawasaki», το «Anniversary», το «The Blade». Σήμερα, τα Echo Tides ετοιμάζουν νέο δίσκο και έχουν ήδη μοιραστεί στις ζωντανές τους εμφανίσεις κομμάτια από αυτό, κομμάτια που αποκαλύπτουν την εξέλιξη στον ήχο τους και το δέσιμο τους, που μοιάζει ολοένα να δυναμώνει. Κι έτσι, τώρα που τους ξέρουμε πια τόσο καλά, τώρα που μεγαλώνουμε μαζί, θα βάλω στη λίστα μου το πιο αγαπημένο μου κομμάτι (τελικά), το “All the people i know” που, πολύ συχνά, λειτουργεί σα προσευχή.
Victory Collapse:
Υπάρχουν κάποιες μπάντες που έχουν χαράξει βαθιά το όνομα τους στο αθηναϊκό ασυνείδητο. Γεννημένοι στην αθώα εποχή του MySpace, οι Victory Collapse θεωρήθηκαν ένα από τα ταχύτατα ανερχόμενα post-punk εγχώρια σχήματα – σε μια χώρα που, ας είμαστε ειλικρινείς, έχει πολλές γοητείες, μα η ζοφερή, υγρή ατμόσφαιρα της Γηραιάς Αλβιόνας δεν είναι μία από αυτές. Με σαφείς όμως επιρροές από τους Βρετανούς πρωτοπόρους του είδους, κυκλοφόρησαν ορισμένες ολοκληρωμένες δουλειές περί τα μέσα των ‘10s. Η ζωντανή τους εμφάνιση στο ΑΦΦ24 διαδέχεται μία εκτεταμένη απουσία, τόσο από τη δισκογραφία, όσο και από τις ζωντανές εμφανίσεις - και το spotify. Κι ας μην σου το δίνω έτοιμο, συστήνω να ακούσεις το κομμάτι «Leftover», ειδικά αν απολαμβάνεις κοφτερούς ήχους και ρυθμικά τύμπανα.
The Lost Bodies:
Οι The Lost Bodies, τα χαμένα κορμιά του ελληνικού post-punk, έχουν γράψει ιστορία και χιλιόμετρα στα εγχώρια μουσικά τεκταινόμενα, έχοντας δημιουργήσει ένα καλτ μύθο γύρω από το όνομά τους. Spoken word, κραυγές, κιθάρες, lo-fi αισθητική και ουσιαστική D.I.Y. νοοτροπία, ακατανόητοι στίχοι, κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, συνδυάζονται σε κάτι που πραγματικά δεν μπορεί να αντιγραφεί ούτε μιμηθεί. Μερικά τραγούδια τους δεν μοιάζουν καν με τραγούδια. Κι αν μπορεί κανείς να πει πως οι Lost Bodies είναι μία επίκτητη γεύση, ως μητέρα της εκπομπής Dead Moon Nights radioshow, δεν μπορώ παρά να σου συστήσω να ξεκινήσεις από το “That way” που θυμίζει πολύ τους αμερικάνους garage rockers Dead Moon.
Pink Maggit:
Ο Pink Maggit εμφανίζεται απόψε στο Pre-ΑΦΦ24 party στο Loser bar, με σκοπό να ζεστάνει την ατμόσφαιρα με τα ρετρό synths του, τις κινηματογραφικές αναφορές του και τους ζωντανούς πειραματισμούς του, λίγο πριν το διήμερο του φεστιβάλ. Το άλμπουμ του Midnight Sun, το οποίο κυκλοφόρησε επίσημα το 2023, είναι ένα άλμπουμ που ακούς στο τιμόνι με πατημένο το γκάζι, ενώ ονειρεύεσαι πόλεις με μεγάλες neon επιγραφές και σκοτεινές λεωφόρους. Το «Τέλος του Πάθους» βάφτισε το Pre-ΑΦΦ24 party ως «η αρχή του πάθους», ως μία υπόσχεση των συναισθημάτων που λαχταρούμε να βιώσουμε στις 20 και 21 Σεπτεμβρίου στο χώρο του Πλύφα.
Η playlist:
https://open.spotify.com/playlist/684Zuugs1ph6FkXAWeTAwg?si=a079ef3d895949a7
Στα πλαίσια του Αγοραφοβικού Φεστιβάλ 2024 θα εμφανιστούν επίσης οι DJ Pitsouni και Sam Albatros.
Στο Pre-ΑΦΦ24 τη μουσική θα διαλέγουν οι NΤΕΝΤΕΝΙS και Eve Papagianni.
Στο Αγοραφοβικό δεν υπάρχουν σπόνσορες, χορηγοί ή επιχορηγήσεις. Οι μόνοι πάγκοι που θα υπάρχουν στον χώρο θα είναι αυτός του merch του ΑΦΦ24 και των καλλιτεχνών, στημένος από την Veego Records, καθώς και του φαγητού, από τo Guerilla Chef Burgers.
H προπώληση συνεχίζεται ΕΔΩ
Αγοραφοβικό Φεστιβάλ 2024 - ΙNFO
Τοποθεσία: ΠΛΥΦΑ, Κορυτσάς 39, Βοτανικός
Ημερομηνίες: 20 & 21 Σεπτεμβρίου
Ώρες: 19.00 - 00.00
20/9/24 | 1η Αγοραφοβική Μέρα
Κ. Βήτα, Echo Tides, Penny+Sci-Fi River, Eddie Dark, Kristof, Larry Gus, Dramachine, Evripidis and His Tragedies, Molyneaux+Agatha, DJ Pitsouni, Στέλιος Λαλούσης
21/9/24 | 2η Αγοραφοβική Μέρα
Regressverbot, Λένα Πλάτωνος, Lost Bodies, Dolly Vara, Krista Papista, Vassilina, Ολίνα, Expe, Victory Collapse, Α. Επίθετη, Tropical Geometry, Metaman
