Τη χρονιά που πέρασε, ακούσαμε πολλούς ωραίους καινούριους δίσκους τόσο από τη διεθνή όσο και από την εγχώρια σκηνή. Ένας που σίγουρα ξεχωρίσαμε και προκάλεσε μεγάλη έκπληξη, ήταν οι Ασκήσεις απλότητας του Γιώργου Καρρά. Έπειτα από πολλά χρονιά, ο μπασίστας, συνθέτης και συνιδρυτής του συγκροτήματος Τρύπες, επέστρεψε με ένα υπέροχο, minimal, instrumental album, που μας έκανε να τον γνωρίσουμε ξανά και να αδημονούμε για την επόμενη δουλειά του. Ο Καρράς «απέδειξε» πως δε φτάνει να μνημονεύεται μόνο για τη χρυσή εποχή των Τρυπών αλλά είναι και ένας αυτόφωτος δημιουργός που φτιάχνει ενδιαφέρουσες συνθέσεις και δεν έχει κανένα πρόβλημα να πάει «Ξανά από την Aρχή». Έτσι και σε αυτήν τη συνέντευξη, πήγε ξανά από την αρχή...
Αρχικά να σας ευχηθώ καλή χρονιά! Υπάρχει κάτι που θα «ζητούσατε» από το νέο έτος;
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να ευχηθώ που να μην είναι κοινότοπο. Θα έλεγα ο νέο χρόνος να φέρει ειρήνη στον κόσμο!
Πότε ξεκίνησε η σχέση σας με τη μουσική ως ακροατής και ως μουσικός;
Η σχέση μου με τη μουσική φαντάζομαι ότι ξεκίνησε, όπως στους περισσότερους, από όταν άκουσαν για πρώτη φορά αυτά που ακούγονταν στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Όταν έγινα περίπου 14 με 15 ετών, άρχισα να ψάχνω να ακούσω μόνον αυτά που μ’ άρεσε ν’ ακούω. Μέχρι τότε άκουγα ό,τι να ‘ναι. Γύρω στα 17, πήρα μια κιθάρα και άρχισα να μαθαίνω βλέποντας άλλους να παίζουν και ρωτώντας αυτούς που γνώριζαν κάτι παραπάνω από μένα. Έτσι, έμαθα να παίζω και σχεδόν τον ίδιο καιρό έπαιξα και για πρώτη φορά σε μπάντα.
Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Άκουσα Beatles , Rolling Stones, τα ροκ συγκροτήματα και τους μουσικούς του ’70, μετά Talking Heads, Clash και πάρα πολλούς άλλους και συνεχίζω να ακούω διάφορα. Ακούω πολλή μουσική και ψάχνω συνέχεια να βρω ενδιαφέρουσες μουσικές από διάφορα είδη.
Πώς καταπιαστήκατε με το μπάσο;
Από τύχη. Επειδή στην μπάντα που θα έπαιζα για πρώτη φορά, όλοι θέλανε να παίξουν κιθάρα κι εγώ δέχτηκα να παίξω μπάσο.
Γιατί πιστεύετε ότι οι Τρύπες είναι τόσο αγαπητές στον κόσμο;
Δεν είμαι μάλλον ο πιο κατάλληλος για ν’ απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση αλλά έχω την εντύπωση ότι ο κόσμος αγάπησε αυτό που εισέπραττε από τις Τρύπες και μετά αυτό έγινε αγάπη για το συγκρότημα.
Ακούω συνέχεια για μια άλλη Θεσσαλονίκη παλιά. Έχουν βγει πολλές «προχωρημένες» δουλειές από κει και ακόμα βγαίνουν κάποιες. Πώς το εξηγείτε αυτό;
Θα τολμήσω να υποθέσω ότι ίσως έχει να κάνει με τη γενική ατμόσφαιρα της πόλης που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι τίποτε δεν προχωρά και ότι όλα λιμνάζουν. Ίσως είναι η αυθόρμητη αντίδραση σ’ αυτήν την αίσθηση και η ανάγκη υπέρβασης.
Πώς ήταν η επάνοδος μετά από τόσα χρόνια;
Δύσκολη θα έλεγα αλλά στάθηκα τυχερός γιατί με βοήθησαν αγαπημένοι παλιοί και νέοι φίλοι. Αυτός ο δίσκος έγινε στην κυριολεξία «with a little help from my friends». Σε όλα τα εμπόδια που συνάντησα είχα δίπλα μου ανθρώπους που μου συμπαραστάθηκαν, μου έδωσαν κουράγιο και είχα την αίσθηση ότι κάπου μπορούσα να ακουμπήσω.
Έχει αλλάξει ο τρόπος που γράφετε μουσική με τα χρόνια;
Ναι, έχει αλλάξει αναγκαστικά, γιατί ήμουν μόνος και μόνος μου έπρεπε να κάνω όλα όσα σκεφτόμουν. Η τεχνολογία με βοήθησε πολύ γιατί μου έδινε την δυνατότητα να ακούσω, έστω και με ψηφιακό ήχο, κάποιο όργανο που σκεφτόμουν να βάλω στη μουσική που έφτιαχνα. Ευτυχώς τον τελευταίο καιρό έχω μαζί μου δύο μουσικούς , φίλους πλέον. που παίζουμε μαζί και αυτό είναι πολύ καλό γιατί η μουσική δεν είναι μόνο νότες, είναι και ανθρώπινη επαφή και ταξίδι. Και όταν αυτό το ταξίδι το κάνεις μαζί με άλλους, είναι πιο ωραίο.
Ονομάσατε το άλμπουμ «Ασκήσεις απλότητας» επειδή προτιμάτε τη μινιμαλιστική προσέγγιση;
Όσο μεγαλώνω διαπιστώνω ότι η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται στο απλό, το λιτό. Αυτό το άλμπουμ ήταν μια τέτοια προσπάθεια, να προσεγγίσω δηλαδή το απλό.
Πώς καταλάβατε ότι είστε έτοιμος για να κυκλοφορήσετε αυτό το υλικό;
Όταν δεν είχα πλέον να προσθέσω ή να αφαιρέσω τίποτε στην μουσική που έκανα και όταν αυτό που άκουγα με ικανοποιούσε.
Οι τίτλοι σας (Χωρίς Ιθάκη, Περιμένοντας το Φως, Φαύλος Κύκλος, Ξανά από την Αρχή κτλ) μου θυμίζουν «στάσεις» υπαρξιακού περιεχομένου. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Ο καθένας που ακούει μουσική έχει την ελευθερία να ανακαλύψει μέσα της δικά του βιώματα, να φτιάξει δικές του εικόνες και πολλές φορές πιστεύει ότι ο δημιουργός με το έργο του αυτά περιγράφει. Άλλωστε, αυτό συμβαίνει σε κάθε μορφή τέχνης. Ταυτιζόμαστε με κάτι που νομίζουμε ότι είναι η δική μας αλήθεια αυτό συνηθώς απέχει πολύ από την αλήθεια του καλλιτέχνη. Έτσι, μπορεί οι τίτλοι να θυμίσουν στον καθένα αυτό που νομίζει.
Νιώσατε όντως να πηγαίνετε ξανά από την αρχή;
Ναι, σ’ αυτό το κομμάτι, το «Ξανά από την Αρχή», προσπάθησα να μεταφέρω αυτήν την αίσθηση που υπήρχε μέσα μου από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με το άλμπουμ, ότι δηλαδή πηγαίνω ξανά από την αρχή. Εξακολουθώ να έχω αυτήν την αίσθηση. Οι Τρύπες ανήκουν στο μακρινό παρελθόν και οι νέοι άνθρωποι δε με γνωρίζουν. Από την άλλη, οι μεγαλύτεροι με θυμούνται και με έχουν συνδέσει με κάτι διαφορετικό από αυτό που τους παρουσιάζω τώρα, οπότε είμαι στην αρχή.
Το άλμπουμ ήταν αποτέλεσμα χρόνων;
Το άλμπουμ αυτό έγινε από ιδέες που κατέγραφα κατά καιρούς και κάποιες από αυτές αποφάσισα να τις δουλέψω για να γίνει αυτός ο δίσκος. Οι περισσότερες ιδέες ήταν σε πρωτόλεια μορφή και χρειάστηκε πολλή δουλειά για να σχηματιστούν τα κομμάτια έτσι όπως ηχογραφήθηκαν τελικά. Αυτό κράτησε περίπου δύο χρόνια και ταυτόχρονα γινόταν και η εγγραφή της μουσικής στο στούντιο.
Γιατί επιλέξατε να μην έχει στίχους;
Πάντα ήθελα να κάνω ένα άλμπουμ μόνο με μουσική. Ήταν από παλιά, ας πούμε, ένα απωθημένο μου. Παλιότερα, όταν ταξίδευα με τρένο ή αυτοκίνητο, πάντα είχα στιγμές που το μυαλό μου χανότανε μέσα σε ρυθμούς και μελωδίες κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Όταν έχω στίχους που με εμπνέουν να γράψω τραγούδια, γράφω τραγούδια με λόγια, αλλά δε βρήκα κάποιους που να με εμπνεύσουν αυτήν τη φορά. Έτσι, πήρα την απόφαση να κάνω επιτέλους μια τέτοια δουλειά. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι είμαι τραγουδοποιός μάλλον παρά συνθέτης.
Η μουσική σας περιλαμβάνει πολύ και το πειραματικό στοιχείο. Έχετε σκεφτεί να φτιάξετε μουσική για το θέατρο ή τον κινηματογράφο;
Θα με ενδιέφερε να κάνω μουσική για τον κινηματογράφο και για το θέατρο αλλά δυστυχώς αυτό υπάρχει μόνο από μεριάς μου. Ειδικά, η κινηματογραφική μουσική είναι κάτι που βρίσκεται πολύ στα ακούσματά μου. Η εικόνα ήταν και είναι μία από τις εμπνεύσεις μου, όπως και ο λόγος και η κίνηση. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το «Stranger than paradise»… Πριν ακόμα γυρίσω στο σπίτι, είχα εμπνευστεί τον ρυθμό του τραγουδιού «Η δικιά σου κοντινή Αμερική» και σιγοτραγουδούσα πάνω του τους στίχους. Πριν από μερικά χρόνια, είχα φτιάξει μουσική για μια παράσταση σωματικού θεάτρου που έκανε μια ομάδα νέων ανθρώπων, ηθοποιών και χορευτών.
Σας είδα σε ένα λάιβ να παίζετε κιθάρα. Παίζετε κάτι άλλο εκτός από μπάσο;
Όχι, μόνο αυτά παίζω . Προσπαθώ να παίξω πιάνο ίσα ίσα για να γράψω μελωδίες με midi. Αυτό το κάνω για να ακούσω το πώς θα ακούγονται κάποια όργανα, έστω και με ψηφιακό ήχο. Στη συνέχεια, αυτές οι μελωδικές ηχογραφούνται με φυσικά όργανα.
Πώς νιώσατε στα λάιβ μέχρι τώρα;
Υπέροχα, συγκινητικά.
Πώς παρατηρείτε την ελληνική ανεξάρτητη σκηνή όλα αυτά τα χρόνια;
Ακούω ό, τι πέσει στα χέρια μου αλλά δεν μπορώ να πω πως είμαι καλά ενημερωμένος. Έχω όμως ακούσει ενδιαφέροντα πράγματα που γίνονται.
Πώς είναι η Θεσσαλονίκη του σήμερα;
Είναι η ίδια Θεσσαλονίκη που ήταν και χθες. Είναι μια παρηκμασμένη πόλη, με συμπλέγματα, που δεν πιστεύει στον εαυτό της, φοβάται ν’ ανοιχτεί, να δράσει και βολεύεται στη δικαιολογία ότι για την κατάντια της φταίνε άλλοι. Αυτό είναι και ένα βασικό χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας. Ποτέ δε φταίμε εμείς , πάντα οι άλλοι φταίνε!
Πώς βλέπετε τον κόσμο σήμερα; Είναι η μουσική πάντα ένα καταφύγιο;
Η μουσική είναι καταφύγιο για όσους ταξιδεύουν με αυτήν, γιατρεύουν τις πληγές τους, αντλούν ελπίδα από αυτήν, και γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Αλλά μόνον γι’ αυτούς , γιατί για άλλους είναι απλά ήχοι και ρυθμοί που επενδύουν την καθημερινότητα τους.
Τι οδηγεί τους ανθρώπους στην τέχνη;
Η έλλειψη, κάποιο κενό που θέλουν να καλύψουν.
Τι καινούριο ετοιμάζετε;
Ετοιμάζω έναν δίσκο με 10 τραγούδια που έγιναν με ποιήματα του Θεσσαλονικιού ποιητή Ανέστη Ευαγγέλου. Τον ποιητή τον ανακάλυψα τυχαία πριν από τρία χρόνια, όταν διάβασα ένα ποίημά του και μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Σε μια κουβέντα μ’ έναν φίλο που πίνουμε συχνά καφέ μαζί, του μίλησα για το πόσο με άγγιξε το ποίημα και ότι έψαξα να βρω μια έκδοση με όλα τα ποιήματά του, που με την πρώτη ευκαιρία θα αγόραζα. Την επόμενη φορά που συναντηθήκαμε για τον καφέ μας, μου έφερε δώρο αυτό το βιβλίο και έτσι ξεκίνησα να ζω ξανά αυτήν την ωραία περιπέτεια, δηλαδή να ξαναφτιάχνω τραγούδια. Αυτήν την φορά, έχω μαζί μου τους φίλους μουσικούς που ανέφερα πριν, τον Άγγελο και τον Ηρακλή, οι οποίοι με βοηθούν στη δημιουργία αυτού του δίσκου και ελπίζω να καταφέρω να τον έχω σύντομα έτοιμο. Κάποια από τα τραγούδια που ετοιμάζουμε, τα έχουμε ήδη παίξει ζωντανά και στις επόμενες συναυλίες, θα παίξουμε περισσότερα.
Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην πρόσφατα απώλεια του παλιού σας φίλου, του Γιώργου Τόλιου, με τον οποίο συνυπήρξατε σχεδόν σε όλη την πορεία σας με τις Τρύπες.
Ο Γιώργος ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος και η θλίψη από τον ξαφνικό του θάνατο είναι τεράστια. Στο βιβλίο της ζωής μου, ο Γιώργος υπήρξε ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο!
Το άλμπουμ Ασκήσεις Απλότητας του Γιώργου Καρρά κυκλοφορεί σε μαύρο και λευκό βινύλιο από την United We Fly.
Διαβάστε επίσης:
Γιώργος Καρράς - Ασκήσεις απλότητας (κριτική)
