Έχοντας ακόμα φρέσκα τα ανάμεικτα συναισθήματα και το συγκινησιακό φόρτο, που μας άφησε το φινάλε του Milky Way του Βασίλη Κεκάτου που προβλήθηκε την Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου, συνειδητοποιήσαμε για άλλη μια φορά την δύναμη και την σημασία της προσωπικής επιλογής. Το τελευταίο αυτό επεισόδιο ήταν μια πηγή κάθαρσης, για μια «τηλεοπτική κοινωνία» αρκετά κλειστή και συντηρητική, όπου το δικαίωμα στην ενηλικίωση συνεχώς περιορίζεται από τα «θέλω» και τις απαιτήσεις άλλων ανθρώπων.
Εμείς συνομιλήσαμε για όλα τα παραπάνω θεμελιώδη θέματα που θίγει αρκετά ωμά κι αυθεντικά η σειρά, με ένα από τα κορίτσια της παρέας, την Αφροδίτη Καποκάκη, η οποία μας αφηγήθηκε τη δική της εμπειρία γύρω απ’ τη συνεργασία και τη συμμετοχή στο Milky Way, καθώς και πόσο πολύ θέλει να «εκπαιδευτούν» μέσα απ’ τη σειρά όλο και περισσότεροι άνθρωποι να σκέφτονται πιο ανοιχτόμυαλα.
Συναντιόμαστε ένα βροχερό και κάπως νωχελικό απόγευμα σε μια μπυραρία που πηγαίναμε από εποχές Λυκείου στο Μοσχάτο. Την Αφροδίτη τυχαίνει να τη γνωρίζω και προσωπικά, οπότε όλη η σύζητηση κύλησε πάρα πολύ αβίαστα κι απολαυστικά. Όταν την πρωτοπήρε το μάτι μου σε εκείνο το πρώτο επεισόδιο της σειράς, σκέφτηκα αμέσως ότι πρέπει να τη προσεγγίσω, για να μου δώσει τη δική της οπτική απέναντι σε όλα αυτά που παρακολουθούμε τόσο στο Milky Way όσο κι ως θεατές στην πραγματική ζωή.
Τη ρωτώ πως προέκυψε αυτή η συνεργασία: «Ο Βασίλης είχε δει ένα απόσπασμα από τα Μπάσταρδα του Νίκου Πάστρα που συμμετείχα και με πήρε ένα τηλέφωνο, πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα και οι πρόβες ρωτώντας με αν θέλω να είμαι στη σειρά. Μου είχε πει περί τίνος πρόκειται, σαν θέμα με αφορούσε και ήθελα πολύ να είμαι κομμάτι μιας τέτοιας σειράς. Στην αρχή δεν ξέραμε για ποιο ρόλο, ήθελε να τα πούμε κι από κοντά αλλά αφορούσε μια κοπέλα από την παρέα της Μαρίας. Κάναμε λοιπόν μια πρώτη συνάντηση να διαβάσουμε λίγο το κείμενο και να παίξουμε 2-3 σκηνές με τα υπόλοιπα κορίτσια και μου λέει “ωραία θα κάνεις τη Σία”».
Η Σία για εμένα είναι η πιο κυνική προσωπικότητα της παρέας, που συνήθως με κάποιο σαρκαστικό ή ειρωνικό σχόλιο θα γειώσει απότομα τις φαντασιώσεις των υπόλοιπων κοριτσιών. Θέλω να μάθω αν η Σία και η Αφροδίτη συναντιούνται κάπου, όσον αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα. «Η Σία σαν χαρακτήρας είναι λίγο κυνική, δε θεωρώ ότι είναι χαρακτηριστικό μου αυτό. Και μάλιστα ήταν δύσκολο κιόλας να το βρω υποκριτικά. Στην πρώτη πρόβα, έπρεπε να κάνω bullying στη Natalia Swift, για να δούμε αν μπορώ να βγάλω αυτήν την ποιότητα προς τα έξω. Της έκανα bullying λοιπόν, κάτι είδε ο Βασίλης εκεί και είπαμε οκ πάμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Με τη Σία, αν έχουμε ένα κοινό, αυτό είναι το χιούμορ. Είμαι κι εγώ το άτομο που στην παρέα θα κάνει το χαβαλέ.» μου απαντά. Η σύλληψη και η ιδέα του Milky Way, καθώς και το πως αποτυπώθηκε χωρίς περιστροφές ή αναστολές στην τηλεοπτική οθόνη είναι κάτι που με απασχολεί αρκετά.
«Πώς είναι ο Βασίλης σαν σκηνοθέτης;» τη ρωτώ θέλοντας να καταλάβω λίγο καλύτερα πως γεννήθηκε όλο αυτό. «Ο Βασίλης επέλεξε να βάλει μέσα στην πλοκή την ιστορία ενός queer αγοριού με τον πατέρα του ο οποίος είναι ομοφοβικός. Μέσα σε αυτή τη σχέση δεν έφτιαξε έναν χαρακτήρα σκληρού πατέρα, ο οποίος θα καταστρέψει τη σχέση του με το γιο του. Υπάρχει μια ευαισθησία. Εμβαθύνει σε κάθε χαρακτήρα και στο background του με έναν ποιητικό τρόπο κι αυτό μου αρέσει πολύ». Κρατώ ακόμη μια φράση που μου είπε για τον Βασίλη Κεκάτο λίγο νωρίτερα στη συζήτηση μας «Δεν του αρέσει να πηγαίνει safe, του αρέσει να παρουσιάζει χαρακτήρες που είναι κόντρα στον χαρακτήρα του ηθοποιού. Είχε πιέσει πολύ να βγει το όραμά του, το οποίο εντάξει είναι και δύσκολο γιατί όσο καθυστερούν τα γυρίσματα, τόσο τρέχει ο λογαριασμός».
Σκεπτόμενη αυτό το κομμάτι φέρνω στον πυρήνα της συζήτησής μας το επάγγελμα του ηθοποιού γενικότερα και την αβεβαιότητα που κουβαλά μαζί του σε ορισμένες χρονικές περιόδους. Η Αφροδίτη με επιβεβαιώνει λέγοντάς μου ότι «Είναι δύσκολο πράγμα. Νιώθω ότι πρέπει να είσαι καλός αλλά να είσαι και τυχερός. Μπορεί π.χ. να είσαι καλός αλλά αυτήν την περίοδο να μην ταιριαζεις πουθενά. Κάποια στιγμή θα έχεις δουλειά, αλλά την επόμενη δεν θα έχεις. Και στα γυρίσματα, όταν όλο αυτό φτάνει προς το τέλος, σκέφτεσαι οκ τελειώνει, από αύριο άνεργη και ποιος ξέρει πότε θα ξαναπροκύψει κάτι». Η αλήθεια είναι πως αυτή η σκέψη κυριαρχεί στο μυαλό των ανθρώπων που ασκούν το συγκεκριμένο επάγγελμα και η μη υπαρκτή στήριξη στη χώρα μας, στον καλλιτεχνικό χώρο δε βοηθά στην εξάλειψή της.
Θέλοντας να ελαφρύνω λίγο το κλίμα γυρνάμε πάλι στο κομμάτι του Milky Way κι αναρωτιέμαι αν ως μέλος όλου αυτού αισθάνεται ότι ο κόσμος το έχει αγκαλιάσει ή εάν το βλέπει με μια πιο επισφαλή και κριτική μάτια. Άκουσα ομολογουμένως κάτι που δεν περίμενα και με ξάφνιασε ευχάριστα: «Βλέπω άτομα που παρακολουθούν αυτή τη σειρά και χαίρονται πολύ που θίγει κι αυτά τα θέματα. Συνεργάτες της μαμάς μου στη δουλειά λένε ότι αυτή τη σειρά θέλω να τη δω με το παιδί μου. Περίμενα ειλικρινά ότι τη γενιά των γονιών μου, δεν θα τους πιάσει αυτή η σειρά. Κι όμως τελικά συμβαίνει». Θέλω να συζητήσουμε λίγο παραπάνω και για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αυτή την ιδέα με μια πιο επιθετική σκοπιά. Η Αφροδίτη εκεί μου αναφέρει «Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν παντού. Θεωρώ είναι οι άνθρωποι που δεν αναγνωρίζουν ούτε τα δικαιώματα της queer κοινότητας, ούτε τα δικαιώματα των γυναικών στην άμβλωση. Βλέπουμε ακόμα να γίνονται συνέδρια από άντρες κατά της άμβλωσης. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν στο μεσαίωνα. Πιστεύω δεν θα αλλάξουν ποτέ».
Πλησιάζοντας προς το τέλος τη ρωτώ εάν φαντάζεται τον εαυτό της να συμμετέχει σε παρόμοια projects. Μου λέει ότι την αντιπροσωπεύουν αυτού του είδους οι δουλειές. «Εάν κάποιος είναι δημιουργικός και μπορεί με αυτόν τον τρόπο να πάρει ουσιαστική θέση στα πράγματα, με ενδιαφέρει πολύ. Μπορεί κάποιος να μπει στη διαδικασία να ταυτιστεί και να αρχίσει να αναθεωρεί πιστεύω που μπορεί να έχει. Θέλω να κάνω δουλειές που με συγκινούν. Μου αρέσει πολύ να συνεργάζομαι με νέους σκηνοθέτες και μου αρέσει πολύ και ο πειραματικός κινηματογράφος, ειδικά αν θίγει θέματα που με απασχολούν». Τη θαυμάζω που αν και σε τόσο νεαρή ηλικία φαίνεται σαν να γνωρίζει ακριβώς τι θέλει και σε ποιο μέρος και από ποια σκοπιά βλέπει τον εαυτό της μέσα σε αυτό.
Η συζήτηση μας τελειώνει κάπου εδώ, και μένω με μια κυρίαρχη σκέψη στο νου μου. Χρειαζόμαστε όντως το κάτι διαφορετικό, η κοινωνία αλλάζει, αναδομείται και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου είναι έτοιμο να το αποδεχτεί αυτό σαν γεγονός και να το αγκαλιάσει.
