Οι Τσιμέντο είναι μια ελληνόφωνη πανκ ροκ μπάντα που αποτελείται από τους: Σπύρο Παπακώτση - τύμπανα (GAD), Αλίκη Πριόβολου - πλήκτρα (Yeah!), Ιάσoνα Λεοντίδη – φωνή / κιθάρα (Low Gravity / Terminal Curve) και Μιχάλη Σεμερτζόγλου - μπάσο (New Zero God / Nomik / GAD). Πρόσφατα κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους που ονομάζεται 45° υπό σκιά και κυκλοφορεί από τη Lab Records. Το σχήμα δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, σε πείσμα των δύσκολων καιρών, ορμώμενο από μια έντονη ανάγκη έκφρασης και καταγγελίας του σκοταδιού που μας περιβάλλει λόγω της αδήριτης καθημερινότητας που βιώνουμε. Αυτά εξηγούν περαιτέρω ο Μιχάλης και ο Ιάσωνας, με τους οποίους είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στη γειτονιά τους, το Κουκάκι.
Πώς ξεκίνησαν οι «Τσιμέντο»;
Ι : Γνωριζόμαστε χρόνια, είμαστε φίλοι και μέσα στην καραντίνα αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα σχήμα γιατί είχαμε πολλά κοινά σημεία και σκέψεις, που έπρεπε να βγουν από μέσα μας. Βοήθησε και ο πολύς ελεύθερος χρόνος, φυσικά. Μην έχοντας τι να κάνεις και έχοντας την ευκαιρία μέσα στη σιωπή και την απομόνωση να ανασυγκροτήσεις τη σκέψη σου, λες αυτή είναι η προτεραιότητά μου…
Μ : Στηθήκαμε σε συνθήκες απαγόρευσης, διότι αυτή είναι η σωστή λέξη και έπρεπε να εκφραστούμε με όλο αυτό που συνέβαινε. Ήταν ό, τι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε!
Πώς βγήκε το όνομα;
Ι : Όλες αυτές οι κοινωνικές απαγορεύσεις, σε συνδυασμό με διάφορα γεγονότα, όπως η τσιμέντωση της Ακρόπολης, έκαναν την επιλογή του ονόματος αναμενόμενη. Και πέραν αυτού, το σύστημα διακυβέρνησης αλλά και ο αστικός τρόπος ζωής δεν είναι καθόλου φιλικός προς τους ανθρώπους και δη, προς αυτούς που έχουν ευαισθησίες. Έχουμε βάλει ένα τεράστιο πέπλο τσιμέντου σαν περιτύλιγμα πάνω από τη γη και δεν την αφήνουμε να αναπνεύσει! Το υλικό αυτό κάνει το έδαφος να ασφυκτιά. Αυτή η ασφυξία έρχεται σε παραλληλισμό με τα αισθήματά μας για την κοινωνία. Λέμε και στον δίσκο πως σε όλους τους μύθους, όταν οι άνθρωποι ονόμαζαν τον εχθρό, στην ουσία τον αποδυνάμωναν. Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε και εμείς ώστε να «νικήσουμε» αυτήν την ασφυξία.
Μ : Παρ’ όλα αυτά, σε αυτά τα τσιμέντα έχουμε μεγαλώσει, χορέψει, τραγουδήσει… Έχουμε ερωτευτεί το τσιμέντο άθελά μας! Είναι ένας κακός εθισμός, ένας μαζοχισμός.
Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Μ : Παίζουμε όλοι πολλά χρόνια και δε μας απασχολεί τόσο αυτό. Οι επιρροές έρχονται και περνούν στη μουσική μας αβίαστα. Σίγουρα, αγαπάμε πολλές αποχρώσεις του rock n’ roll, όπως οι Gun Club, οι Wipers, οι Μουσικές Ταξιαρχίες, ο Jimi Hendrix, αλλά δεν κολλάμε εκεί. Επιπλέον, αγαπάμε πολύ τον Miles Davis και τον John Coltrane.
Πιστεύετε ότι μας επηρεάζουν και αυτά που δε μας αρέσουν;
Μ : Το συζητούσαμε τις προάλλες αυτό. Μικροί σνομπάραμε πράγματα αλλά πλέον δεν το κάνουμε αυτό. Με τα χρόνια, αναγνωρίζεις πολλά πράγματα.
Ι : Και εκτός αυτού, πράγματα που δε σου ταιριάζουν αισθητικά, δεν τα προσεγγίζεις. Καμιά φορά παίζουμε για πλάκα διάφορα στις πρόβες και βλέπουμε ότι δε μας ταιριάζουν.
Χαρακτηρίζετε κάπως τη μουσική σας;
Μ : Ελευθεριακό rock n’ roll!
Πόσο ακούγεται σήμερα στην Ελλάδα το rock n’ roll;
Μ : Το rock n’ roll είναι 70 χρονών μουσική, είναι ένας συνταξιούχος, που αλλάζει Δεν έχει πεθάνει, είναι εδώ, αλλά αλλάζει. Στην Ελλάδα όμως αυτός ο συνταξιούχος ήρθε με καθυστέρηση και έχει χάσει τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Οι φωνές των παλιότερων ακούγονται φρέσκες ακόμα.
Γιατί επιλέξατε τον ελληνικό στίχο;
Ι : Ήταν δύο οι λόγοι! Πρώτον, το να μιλάς στη γλώσσα σου είναι πιο δύσκολο αλλά και αντιπροσωπευτικό, γιατί όπως και να το κάνουμε, εδώ ζούμε. Η αγγλική γλώσσα έχει μια απόσταση και ευκολία. Επίσης, δε βρίσκαμε κάτι σύγχρονο με ελληνικό στίχο που να μας εκφράζει τόσο!
Πάντως γενικά δεν υπάρχει ιδιαίτερα ο ελληνικός στίχος στην ευρύτερη rock σκηνή. Υπάρχει πολύ στο hip hop και τα τελευταία χρόνια και σε αυτό που ονομάζουμε indie σκηνή.
Ι : Αυτό έχει να κάνει πάλι με δύο πράγματα. Πρώτον, όπως είπαμε, ο ελληνικός στίχος είναι δύσκολος. Δεύτερον, με τις ευκαιρίες που χαρίζει η τεχνολογία, τα νέα παιδιά μπορούν να κάνουν πιο εύκολα καριέρα στο εξωτερικό. Άρα χρησιμοποιούν αγγλικό στίχο και αυτό είναι απολύτως κατανοητό!
Υπάρχει κάποιος στίχος που σας χαρακτηρίζει περισσότερο:
Ι : Είναι ανάλογα τη στιγμή και τη διάθεση.
Μ : Εγώ πάλι καμιά φορά σκέφτομαι τη Λούπα και τη ρουτίνα για την οποία μιλάει…
Ιάσωνα, μιας που γράφεις εσύ τους στίχους, διαβάζεις και λογοτεχνία;
Διαβάζω από όταν τελείωσα το σχολείο! Επειδή έχω και δυσλεξία, ένιωθα πολύ καταπιεσμένος στο σχολείο, σαν να μου επέβαλλαν έναν κακό τρόπο εκπαίδευσης. Οπότε, ναι, από όταν τελείωσα το σχολείο διαβάζω και σίγουρα υπάρχουν επιρροές και από εκεί. Υπάρχουν επιρροές από οτιδήποτε με έχει διαμορφώσει.
Επίσης, μου άρεσε που τα περισσότερα κομμάτια έχουν μεγάλη διάρκεια.
Μ : Δεν το καταλαβαίνουμε καθόλου! Προβάρουμε και απλά παίζουμε. Δε μας ενδιαφέρει κιόλας να μας παίξει το ραδιόφωνο, δεν το κυνηγάμε τόσο δηλαδή.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη μουσική που παίζει κυρίως το ραδιόφωνο;
Ι : Τα παιδιά ακούνε πράγματα που χαρακτηρίζονται από σεξισμό, τοξική αρρενωπότητα και λατρεία του χρήματος. Η τραπ και ένα μέρος του hip hop αναφέρονται σε πολύ άσχημα πράγματα, δηλαδή λεφτά, ναρκωτικά και υποτίμηση των γυναικών. Αυτό είναι ένα καινούριο λαϊκό στυλ, ας πούμε. Μας επιβάλλεται και μια κουλτούρα πάλι τύπου Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια και αυτό ενδυναμώνει αυτά τα μηνύματα. Βέβαια, υπάρχει και η ωραία πλευρά του hip hop, που πλέον είναι το ροκ της εποχής.
Παρόλο που δεν ακούω τραπ, σκέφτομαι μήπως καμιά φορά αδικούμε τις νέες γενιές. Εξάλλου, πολλά είδη που έχουμε ακούσει, έχουν εκπέμψει ανάλογα μηνύματα, ακόμα και το rock n’ roll!
Μ : Ισχύει αυτό που λες αλλά πια έχουμε μπει σε ένα μονοπάτι να βάζουμε κάποια πράγματα στη θέση τους. Και δεν το λέω από την πλευρά του πολιτικώς ορθό. Ίσα ίσα που με αυτό έχω πολλές ενστάσεις! Πάντως εγώ πιστεύω ότι υπάρχει και καλή τραπ αλλά δεν την ξέρουμε.
Ι : Οι χιπχοπάδες φορούσαν φαρδιά ρούχα, γιατί δεν είχαν χρήματα να πάρουν καινούρια και έβαζαν τα ρούχα των νεκρών συγγενών και φίλων τους. Ήταν ολόκληρο lifestyle! Στην τραπ, όμως, βλέπουμε μόνο μόδα και δεν υπάρχει κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο. Έχει γίνει ένα νεοελληνικό λαϊκό δρώμενο. Αυτό είναι ένα είδους νεου – σκυλάδικου, ίσως και στη χειρότερή του μορφή! Υπήρχαν και παλιά αυτά, με άλλη μορφή. Ανάλογες νοοτροπίες δηλαδή μας ενοχλούσαν και στο παρελθόν. Μπορούμε εύκολα να τις εντοπίσουμε.
Έχει κάνει καλό στη μουσική η τεχνολογία;
Μ : Όταν χρησιμοποιείται σωστά, ναι. Το κλισέ αυτό ισχύει πραγματικά! Αν δεν ήταν η τεχνολογία, εμείς ακόμα δίσκο θα βγάζαμε… Ειδικά σε περιπτώσεις DIY όπως η δική μας, η τεχνολογία έχει βοηθήσει στα πάντα. Ακόμα και ότι μιλάμε αυτήν τη στιγμή μεταξύ μας, το κάναμε χάρη στην τεχνολογία. Από την άλλη, η τεχνολογία έχει αποξενώσει τον κόσμο. Οι παρέες δεν είναι πια ίδιες, επειδή οι ζυμώσεις γίνονται ηλεκτρονικά. Το βλέπουμε και στα μπαρ που δουλεύουμε.
Πώς βλέπετε την Αθήνα μιας που τη ζείτε και τη νύχτα; Τόσο για τους κατοίκους όσο και για τους μουσικούς.
Ι : Εγώ περπατάω πολύ, ειδικά το καλοκαίρι και γυρίζω διάφορες περιοχές. Το Κέντρο τείνει να γίνει μια τεράστια παροχή υπηρεσιών στους τουρίστες, χωρίς κατοίκους και οικογένειες. Το Κουκάκι, όπου μένω, έχει γεμίσει με Airbnb, εκδιώχνονται οικογένειες, για να έρχονται τουρίστες. Στον Άγιο Νικόλαο που μένει η μητέρα μου, βλέπεις ότι υπάρχουν μετανάστες με μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Από τη στιγμή, λοιπόν, που η Αθήνα δεν είναι φιλική για τους κατοίκους, το ίδιο ισχύει και για την τέχνη. Είναι μια πόλη φιλική για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, για καινοτομίες και πειραματισμούς; Ρητορικό το ερώτημα! Οι προσπάθειες γίνονται μονάχα από μικρούς κύκλους και η πολιτεία δε βοηθάει σε τίποτα.
Μ : Βλέπεις δηλαδή τη χλιδή και δίπλα ακριβώς ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Παλιά δε συνέβαινε αυτό. Η ζωή στην Αθήνα δεν έχει αξία πια.
Και πώς την παλεύεις σε μια τέτοια πόλη;
Ι : Με το να προασπίζεσαι τις αξίες σου καθημερινά και να παραμένεις ζωντανός. Ένα χαμόγελο μπορεί να προσφέρει πολλά, σε κάθε άνθρωπο, από όπου και αν προέρχεται! Είναι φανταστικό το πόσο καλύτερη μπορεί να γίνει η καθημερινότητα με λίγη καλοσύνη.
Πώς διατηρείται η ισορροπία σε ένα σύνολο;
Μ : Όπως διατηρείται και σε μια οικογένεια. Με υπομονή και συζήτηση. Θα υπάρξουν και τσακωμοί αλλά σε υγιή βαθμό. Δε μιλάμε για αρρωστημένες καταστάσεις φυσικά!
Ι : Ακριβώς αυτό. Προσπαθούμε να έχουμε σεβασμό και αλληλοκατανόηση.
Τι ετοιμάζετε αυτήν την περίοδο;
Μ : Ακόμα τρέχουμε τον πρώτο μας δίσκο, αν και έχουμε και καινούριο στα σκαριά. Έχουμε μπροστά μας και δύο live. Το Σάββατο 23 Δεκεμβρίου, παίζουμε στο Γαλατικό χωριό (Χαλκίδα), μαζί με τους Πτέρυγα 3 και την Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου έχουμε την παρουσίαση του δίσκου στο Αν Club, μαζί με τους Kidney Black.
Θέλετε να πείτε κάτι για τη νέα χρονιά;
Μ : Τα Χριστούγεννα μπορεί να λένε κάτι στα παιδιά. Εμάς δε μας αφορά αυτός ο υπερκαταναλωτισμός. Δεν το λέμε επειδή είμαστε κάθετοι. Κάτι εμπορικό μπορεί να είναι και καλό. Όμως π.χ. αυτός ο στολισμός αλλάζει την ασχήμια της Αθήνας και τη μιζέρια που ζούμε κάθε μέρα; Πρέπει να κάνουμε κάτι ουσιαστικό για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τα απαραίτητα να ζήσουν! Θα ήταν ωραία να βοηθήσουμε αυτόν τον κόσμο που έχει ανάγκη, αφού αυτό είναι και το μήνυμα των γιορτών! Και να σου πω και κάτι; Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε δει μόνο τη ροκ κοινότητα να λειτουργεί για τον συνάνθρωπο, από τους μουσικούς μέχρι τους μαγαζάτορες, να στήνονται συναυλίες και φεστιβάλ για ανθρώπους που υποφέρουν από προβλήματα υγείας αλλά και οικονομικά. Π.χ. τον Σεπτέμβριο, που παίξαμε στο Γκάζι με τους Panx Romana και τα Μωρά στη Φωτιά, μαζεύτηκε πολύς κόσμος για τους πυροπαθείς!
Ι : Πάντως είμαστε ανοιχτοί εννοείται να ευχηθούμε κάθε χαρά και υγεία στον κόσμο! Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος των ανθρώπων που έχουν ανάγκη. Δε χρειάζεται δηλαδή να ξοδεύουμε αλόγιστα λόγω εορτών χωρίς να προσφέρουμε τίποτα στους άλλους. Το μήνυμα των γιορτών μπορεί να γίνει επίκαιρο και ζωντανό αν προσφέρουμε βοήθεια και καλοσύνη!
Οι Τσιμέντο παρουσιάζουν ζωντανά τον δίσκο τους 45° υπό σκιά την Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου στο AN Club, με special guests τους Kidney Black. Περισσότερα εδώ. Το άλμπουμ κυκλοφορεί από την The Lab Records.
