Τι θα μπορούσα να πω για τον Δημήτρη Πουλικάκο που δεν έχει ειπωθεί; Βέβαια, εκείνον δε φαίνεται να τον απασχολούν τα σχόλια για όσα έχει προσφέρει στην τέχνη και τα γράμματα. Ευτυχώς δηλαδή! Για αυτό και έχει παραμείνει αυθεντικός και αλώβητος, παρόλο που έχει ζήσει τη ζωή στο έπακρο. Με φιλοξένησε στο σπίτι του στα Εξάρχεια για μια συζήτηση που θα μου μείνει αξέχαστη. Μου έβαλε να ακούσω κομμάτια από το επερχόμενο άλμπουμ του, που ειλικρινά, έχω χρόνια να ακούσω κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα αλλά και έξω. Αυτό όμως που θα μου μείνει περισσότερο είναι η ματιά ενός σοφού, με ψυχή παιδιού.
Η σχέση σου με τη μουσική δεν έχει σταματήσει μέχρι σήμερα. Είναι η μεγάλη σου αγάπη;
Κοίτα, η μουσική είναι σαν το σκύλο, που λένε. Δε θα σε προδώσει ποτέ και είναι μεγάλη παρηγοριά.
Πόσο χρονών ήσουν όταν άκουσες rock n’ roll για πρώτη φορά;
Ήμουν γύρω στα 12, το ’54, κάπου εκεί. Περισσότερο άκουγα Elvis Presley, Little Richard και Bill Haley! Ήταν και οι Platters, ξέρεις… Όλη αυτή η αργή μουσική που την ονόμασαν blues, παρόλο που ήταν άλλα τα blues. Όμως μεγάλωσα και με κλασσική μουσική λόγω του πατέρα μου, με τον οποίο ήρθαμε σε κόντρα μετά με το rock n’ roll. Είχαν σπουδάσει με τη μάνα μου στη Γερμανία και τους άρεσαν μουσικές από κει. Έχω πάει σε πολλά live τέτοια. Έχω δει τον Wilhelm Kempff, την Gina Bachauer, έχω δει τον Μητρόπουλο να διευθύνει δυο φορές… Και έχω ακούσει βέβαια και πολύ ρεμπέτικο.
Υπήρχαν τότε ρεμπετάδικα στην Αθήνα;
Ναι, πηγαίναμε με παρέες και βλέπαμε τον Βαμβακάρη και τον Παγιουμτζή στα τελευταία τους, τον Γκόγκο που είχε παίξει και στο Κύτταρο… Πηγαίναμε στον Περπινιάδη, στην Μπέλλου, στον Τσιτσάνη… Έχω βάλει στο άλμπουμ που ετοιμάζω και ένα κομμάτι του Παπαϊωάννου, που κάναμε και παρέα. Ήταν μεγάλος χασικλής αλλά εγώ τον αποκαλώ τον τελευταίο των λαϊκών gentlemen.
Πόσες ξένες γλώσσες μιλάς;
Μιλάω καλά αγγλικά και γαλλικά. Μου μιλούσε η γιαγιά μου γαλλικά από όταν γεννήθηκα, οπότε 7 χρονών ήμουν ήδη σαν δίγλωσσος. Ήταν από τα Γιάννενα που ήταν κοσμοπολίτικο μέρος, οπότε ξέρεις… Επίσης, μιλάω αρκούντως γερμανικά, ιταλικά και καταλαβαίνω από κει και πέρα ισπανικά και πορτογαλικά.
Τα Γιάννενα που έλεγαν πρώτα στα άρματα, τα γρόσια και τα γράμματα…
Ναι, ακριβώς! Η γιαγιά μου έλεγε ότι από τα γρόσια και τη ζέστη δεν έπαθε ποτέ κανείς τίποτα (γέλια). Ήταν λάθος βέβαια και για τα δύο!
Γνώρισες τον Eric Clapton στην Κυψέλη;
Τον ήξερα ήδη από την Αγγλία που είχα πάει ήδη.
Ήταν πριν από τους Cream αυτό;
Ναι, πιο πριν. Αυτοί πήγαν Ινδίες, Αυστραλία, Νέα Υόρκη και πίσω στην Αγγλία. Μετά, έφτιαξαν τους Cream. Οι Cream έκαναν στην αρχή πρόβες στο σπίτι δύο φίλων μου από την Ολλανδία, του Simon και της Maraika, που τους γνώρισα στο Λονδίνο και τους έβλεπα εκεί. Ο Clapton φλέρταρε και την πρώην μου, την Αγγλίδα τη Sarah.
Και πώς ήρθε ο Clapton εδώ;
Ήταν δύο Άγγλοι που έρχονταν επί χούντας και έπαιζαν με μαλλιά μέχρι την πλάτη και τους φώναζαν Πέτρο και Παύλο! Λέγονταν Johnny Bailey και Mick Milligan. Ο Johnny που μετά έγινε καθηγητής Πανεπιστημίου στη Βρετανία, είχε φτιάξει τους King Kobra, ένα συγκρότημα και με αυτούς είχε έρθει ο Clapton. Με είχαν ρωτήσει πού να δουλέψουν αλλά εκείνη την περίοδο εγώ βρισκόμουν κυρίως έξω και δεν ήξερα πολλά από την Αθήνα, γιατί ερχόμουν λίγο το καλοκαίρι, οπότε τους παρέπεμψα στον φίλο μου τον Πολύτιμο που τους έστειλε στου Φλίσκου, όπου έπαιζαν οι Juniors. Εκείνη την περίοδο είχε γίνει ένα δυστύχημα με κάποια άτομα των Juniors και ο Καρακαντάς είχε τραυματιστεί. Έτσι, ο Clapton τον αντικαθιστούσε. Αυτές είναι μικρές ιστορίες, τα παραπολιτικά που λέμε!
Πότε πήγες στο Λονδίνο πρώτη φορά;
Το ’64, μόλις απολύθηκα από φαντάρος και έμεινα μέχρι το ‘75. Έμενα εκεί τον χειμώνα και ερχόμουν εδώ το καλοκαίρι. Αργότερα, άρχισα να έρχομαι παραπάνω, γιατί τότε που παίζαμε μουσική σε μαγαζιά, παίζαμε σχεδόν κάθε μέρα.
Βρέθηκες στην ευρωπαϊκή μητρόπολη της μουσικής δηλαδή.
Ναι και πηγαίναμε και γύρω φυσικά… Βερολίνο, Παρίσι, Άμστερνταμ...
Εκεί έχεις πει ότι είδες τους Pink Floyd με τον Syd Barrett;
Ναι, την πρώτη φορά που έπαιξαν. Οι Ολλανδοί φίλοι μου ήταν σε μια ομάδα που έκανε side events και συμμετείχαμε σε διάφορες εκδηλώσεις στα πρώτα τους live. Δεν τους γνώρισα αλλά πήγαινα στις συναυλίες τους.
Υπάρχουν συναυλίες που έχεις δει και σου έχουν μείνει αξέχαστες;
Σίγουρα οι Pink Floyd! Οι Family, επίσης, που είχαν ανοίξει τους Steppenwolf, αν και δε με τρέλαιναν, ενώ τους Family τους γούσταρα πολύ! Ακόμη, μου άρεσαν πολύ οι Flock, ένα αμερικάνο γκρουπ με ηλεκτρικό βιολί, o Frank Zappa εννοείται… Έχω δει αρκετό κόσμο!
Έχεις δει και τους Led Zeppelin;
Αμέ, ήμασταν με τον Πολύτιμο και τον Παπαθανασίου στα Ολύμπια, στο Παρίσι και έκανα πλάκα στον Βαγγέλη που ήταν εντυπωσιασμένος! «Να ρε, του έλεγα, αυτές είναι μουσικές και όχι οι π@π@ριές που παίζεις εσύ». Μάλιστα, είχα δει τον Jimmy Page, με τα πολυκάναλα στα χέρια, σε ένα στριπτιτζάδικο που δούλευα στο Σόχο και μετά είδα τον πρώτο δίσκο που έβγαλαν!
Μπορούν να υπάρξουν σήμερα κινήματα όπως τότε;
Μικροκινήματα υπάρχουν πολλά αλλά πλέον υπάρχει και πολλή διάσπαση, ορολογίες και ταμπελίτσες… Εγώ λέω ότι η μουσική είναι μία και υπάρχει καλή και κακή ή αν θες, κακοπαιγμένη!
Η δική σου αναγνώριση στο ευρύ κοινό ήρθε με την τηλεόραση;
Φαντάζομαι, ναι, με τους Αυθαίρετους. Κάποιοι με ήξεραν από τη μουσική αλλά ακόμα και σήμερα, υπάρχουν πολλοί που με ξέρουν από την τηλεόραση και όλα αυτά.
Σε πόσες ταινίες έχεις παίξει;
Έχω παίξει σε περίπου 80 ταινίες μεγάλου μήκους, σε 50 μικρού και έχω κάνει άλλους 50 ρόλους σε τηλεοπτικά. Παίζω ακόμα όταν προκύπτει κάτι που με ενδιαφέρει.
Στο θέατρο;
Ζωντανό θέατρο έχω παίξει ελάχιστα αλλά έχω κάνει πολύ θέατρο στο ραδιόφωνο τότε με τον Χατζιδάκι. Ήταν ο Γιώργος Χριστοδουλάκης ως σκηνοθέτης θεάτρου στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Ακόμη, έχω σκηνοθετήσει πρωινά σήριαλ στο ραδιόφωνο, εκτός από τις εκπομπές που έκανα ως θείος Νώντας… Έχω παίξει και πολύ σε διαφημίσεις, μέχρι και διευθυντής δημιουργικού έχω κάνει. Π.χ. με τον Νικολαΐδη έτυχε να συνεργαστούμε μόνο σε διαφημιστικά και όχι σε ταινίες. Ήταν μια εταιρία που δούλευαν πολλοί, ο Παναγιωτόπουλος, ο Θωμόπουλος, ο Περράκης… Ήταν όλο το ανφάν γκατέ του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου.
Λείπει η φωνή του Μάνου Χατζιδάκι;
Πολύ, όπως και άλλων. Του Χάρυ Κλυν, του Τζιμάκου του Πανούση, του Μαρίνου…
Το Crazy Love στου Ζωγράφου ήταν η πρώτη μεγάλη συναυλία με ροκάδες από την Αθήνα;
Μπορείς να το πεις και έτσι… Ήταν μια ομάδα all star, ας πούμε. Ο Παύλος, ο Λογαρίδης, ο Πολύτιμος, η Sigma Fay, ο Σιδεράς, ο Δουκάκης, ο Πολίτης, ο Αλαχαδάμης, ο Διακογιάννης, ο Ντάλας, η Ζωναρά, η Ράντη, ο Παπαντίνας… Είχα από τότε μανία με τις μεγάλες μπάντες!
Έχεις μιλήσει πολλές φορές για τους MGC και τον Εξαδάκτυλο. Εγώ περισσότερο ήθελα να σε ρωτήσω αν οι ροκάδες τότε κάνατε παρέα μεταξύ σας .
Γνωριζόμασταν όλοι αλλά υπήρχαν διαφορετικές παρέες. Εγώ έκανα παρέα με τους Socrates, τον Λογαρίδη από τους Poll , με τον Μπονάτσο και τον Κιουρτσόγλου από τους Πελόμα Μποκιού, τον Παυλάκη και τους Σπυριδούλα.
Ήσασταν λίγοι δηλαδή που αποτελούσατε μέλη αυτής της σκηνής;
Πάντα λίγοι είναι.
Γιατί πιστεύεις ότι η μουσική του φίλου σου του Παύλου Σιδηρόπουλου είναι τόσο αγαπητή σε κάθε νέα γενιά που έρχεται;
Είναι τραγούδια βγαλμένα από τη ζωή. Και τη μουσική του Παύλου θα την έλεγα ρεμπετορόλ σαν αυτά που παίζουμε και εμείς σήμερα. Δε λέω ούτε για το το έργο του ούτε για δημιουργίες και τέτοια. Μας έχει φάει η σοβαροφάνεια!
Εσύ γνώρισες τους Σπυρόπουλους στον Παύλο;
Δε θυμάμαι ακριβώς. Μπορεί να έγινε και έτσι... Ξέρεις, όταν συμβαίνουν πράγματα, δεν τα σημειώνεις. Δεν μπορείς να ξέρεις τι θα μείνει στην ιστορία. Απλώς ζεις.
Αυτό που λένε ότι θα συνεργαζόταν με τους Sharp Ties είναι αλήθεια;
Ιδέα δεν έχω! Μπορεί και να ισχύει. Έχω παίξει και εγώ με τους Sharp Ties. Ο Πετράκης, μάλιστα, ήταν και στα Αδέσποτα Σκυλιά.
Είσαι φίλος και με τους Last Drive που κλείνουν 40 χρόνια.
Ναι, κυρίως με τον Alex. Θα είναι και φέτος στο Κύτταρο, με τους Holy Strangers.
Ο κόσμος σε θεωρεί ορόσημο για την ελληνική κουλτούρα. Φαίνεται να μη σε απασχολεί.
Ευτυχώς! Βέβαια, τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Αγαπάω τους ανθρώπους, παρόλο που τους βρίζω έναν έναν. Υπάρχει πάντα το «ας προσέχαμε» με όλα αυτά που ζούμε. Η επιστήμη λέει ότι ο άνθρωπος είναι το πιο έξυπνο ζώο ενώ εγώ λέω ότι είναι το πιο ηλίθιο. Κανένα ζώο δεν αυτοκαταστρέφεται όπως ο άνθρωπος και δεν καταστρέφει και τα υπόλοιπα.
Πέρα από όλα αυτά, έχεις υπάρξει και στην ομάδα που εξέδωσε το λογοτεχνικό περιοδικό «Πάλι», μαζί με μεγάλες μορφές των γραμμάτων. Πώς τελείωσε αυτή η ιστορία;
Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι εκτός από κάποιους συμμαθητές που κάνουμε ακόμα παρέα, από τους υπόλοιπους είμαι ο μόνος ακόμα. Ήταν ο αδερφικός φίλος ο Κουτρουμπούσης, ο Βαλαωρίτης, ο Ταχτσής, ο Μακρής, ο Δενέγρης, η Αραβαντινού, ο Εγγονόπουλος, ο Εμπειρίκος και άλλοι. Τελείωσε όλο αυτό όταν ήρθε η χούντα και ο καθένας πήγε αλλού. Διασκορπιστήκαμε από δω και από κει εκτός Ελλάδας.
Έχεις κάνει και μεταφράσεις.
Ναι, έχω μεταφράσει Χάξλευ, Γκίνσμπεργκ, Λοτρεαμόν από γαλλικά, Χοσέ Αρεόλα από ισπανικά και διάφορα. Έχω μεταφράσει και τον Παλιάτσο και τον Ληστή (από τον Dylan) και μετά έδωσα τους στίχους μου στον Σαββόπουλο.
Εδώ στη βιβλιοθήκη σου βλέπω και τον Μεγάλο Ανατολικό του Εμπειρίκου. Τον έχεις διαβάσει;
Ήταν να τον μεταφράσω κιόλας στα αγγλικά αλλά με μπουζουριάσανε. Ο Εμπειρίκος ήταν πολύ ωραίος τύπος, έξω καρδιά που λένε!
Η κόρη σου ζει ακόμη στις ΗΠΑ;
Ναι, ευτυχώς!
Δεύτερο βιβλίο θα έβγαζες;
Ούτε πρώτο δε θα έβγαζα! Μου το ετοίμασαν φίλοι και απλά είπα το ΟΚ. Το βιβλίο χρειάζεται απομόνωση και πολύ χρόνο ενώ η μουσική είναι αλλιώς. Είναι ομαδική δουλειά. Μπορεί να βρίσκεται και στον αέρα αλλά είναι και απτή. Μαζεύεις δύο φίλους και φτιάχνετε μαζί.
Στα live σου υπάρχει πολύ όμορφη ατμόσφαιρα και και μαζεύονται πολλοί νέοι! Πώς νιώθεις όταν βγαίνεις στη σκηνή και το βλέπεις;
Καλά, μου αρέσει (γέλια). Το διασκεδάζω!
Πώς νιώθεις και στο στούντιο αυτήν την περίοδο που ετοιμάζεις τα νέα σου κομμάτια;
Θέλω να είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου αλλά όταν ακούω κάτι καλό το λέω. Δεν πρέπει να υπερτιμάμε αλλά ούτε να υποτιμάμε τον εαυτό μας. Έχουμε φτιάξει μια πολύ ωραία μπάντα, που λεγόμαστε «Γεια σου Τάκη». Είμαστε εννέα άτομα, οι εννέα πύλες της κολάσεως (γέλια), αλλά καμιά φορά γινόμαστε και δώδεκα. Στο άλμπουμ θα συμμετέχουν και άλλοι φίλοι, όπως ο Αγγελάκας!
Πώς σου φαίνεται σήμερα η Αθήνα;
Περίεργη! Έχει ωραία, έχει και άσχημα. Είναι σαν ένα παιδάκι που το κακοποιούν διαρκώς οι γονείς του. Η εξουσία είναι σαν τον γονέα ενός παιδιού. Έτσι κακοποιείται και ολόκληρη η Ελλάδα.
Υπήρξαν πολιτικοί με καλές προθέσεις στην Ελλάδα;
Εντός εισαγωγικών... και ο Χίτλερ καλές προθέσεις είχε!
Έχει βοηθήσει τον κόσμο το διαδίκτυο;
Έχει βοηθήσει, έχει διευκολύνει και υπάρχει πρόσβαση σε πολύτιμη πληροφορία, ας πούμε. Όμως είναι και σαν group therapy. Όλα είναι ανοιχτά και ο καθένας μπορεί να πει αλλά και να βρει ό, τι θέλει. Υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε πληροφορίες που μπορεί να είναι και fake. Είναι εύκολο να μπερδευτείς και να χάσεις τα αυγά και τα πασχάλια. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να αφομοιώσει μέχρι έναν συγκεκριμένο αριθμό πληροφορίας. Μην ξεχνάμε ότι διευκολύνει πολύ και τον κοινωνικό έλεγχο αλλά και τις απάτες. Είναι πολύ εύκολο πια να εξαπατηθείς από το διαδίκτυο. Το ίδιο συνέβη και με την τηλεόραση. Είναι μια καταπληκτική εφεύρεση που έχει χρησιμοποιηθεί πολύ λάθος και ευθύνεται για τη σημερινή μας κατάντια ως κοινωνία.
Σε ενοχλεί να ακούς μουσική από τον υπολογιστή που συμβαίνει με αρκετούς παλιούς;
Όχι, δεν έχω τέτοια. Καθένας με τα χούγια του. Βέβαια, φτάνει να μην πατάει τον άλλον!
Άρα, είσαι αισιόδοξος ή όχι;
Είμαι αλέγρα απαισιόδοξος (γέλια). Ο Τσουκαλάς είχε πει κάποτε «Η καρδιά μου είναι αισιόδοξη, το μυαλό μου απαισιόδοξο», αλλά δε μου αρέσει να το βάζει κανείς κάτω. Η γκρίνια είναι καλή, το παράπονο δεν είναι. Δυστυχώς, οι Έλληνες είναι πολύ παραπονιάρηδες, το ακούς και στα καψουροτράγουδα και στα έντεχνα. Πολύ κλάμα! Βέβαια, γούστα είναι αυτά, αλλά αφού με ρωτάς, σου λέω και εγώ το δικό μου. Εμένα μου αρέσει να σου βάζουν τροφή για σκέψη τα τραγουδάκια!
Πότε θα βγει το άλμπουμ;
Δε βιάζομαι παρόλο που είμαι ο γηραιότερος (γέλια).
Αυτήν την περίοδο ετοιμάζεις τα live, λοιπόν;
26 Δεκέμβρη πάμε Λάρισα, 19 και 20 Γενάρη θα είμαστε στο Κύτταρο. Πρόβες κάνουμε ούτως ή άλλως, μας αρέσει πολύ!
Μετά από όλα αυτά τα βιώματα, υπάρχει κάποια φράση που συνοψίζει τη ζωή όπως την έχεις ζήσει εσύ;
Επειδή είμαι Λάκων, το έχω ξαναπεί, αλλά θα το πω και σε σένα: Γ@μησε τ@ και ας προσέχαμε. Μιλάμε δηλαδή για 21ο αιώνα και πρόοδο αλλά το πλαίσιο στενεύει αντί να ανοίγει. Ή ανοίγει ένα κομμάτι της κοινωνίας, μετά ένα άλλο αντιδρά και γίνονται διάφορα. Καλό είναι πάντως να μην κάνεις στους άλλους αυτό που δε θέλεις να σου κάνουν. Αυτή είναι μια καλή βάση, για αρχή.
Ο Μήτσος Πουλικάκος και οι «Γεια σου Τάκη» εμφανίζονται στο Κύτταρο την Παρασκευή 19 Ιανουαρίου. Special guests: ΑΠΡοΣΑΡΜΟΣΤΟΙ Α 2.1, Μαρία Αριστοπούλου κ.α. Περισσότερα εδώ.
